Tuesday, November 30, 2010

အနမ္း...

- သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေန၀င္ေတာ့မွာမို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕ ေကာင္းကင္ၾကီးက ႏႈတ္ဆက္ေနလိုက္တာ တိမ္ေလးေတြေတာင္ ေလာင္ကၽြမ္းေတာက္ပလို႔ မၾကာခင္ ခြဲခြာရေတာ့မွာ ၀မ္းနည္းေနသလား... ဒါမွမဟုတ္ ေလေလးတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ အေ၀ွ႔မွာ ထထခုန္ၾကတဲ့ သစ္႐ြက္ေၾကြေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ကိုပဲ မ႐ႈရက္ေလသလား.. သူတို႔ဘယ္လိုမ်ား ေျဖသိမ့္ၾကပါသလဲ...။
- သစ္႐ြက္ေၾကြေလးေတြဆီနည္းနည္း၊ အဖ်ား၀ါၿပီး ငိုက္စိုက္က်ေနတဲ့ ျမက္ပင္ေလးေတြဆီနည္းနည္း၊ ေႏြရာသီကေနထြက္ေျပးလာတဲ့ ေလေျပေလးေတြဆီ နည္းနည္း၊ မၾကာခင္ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ့္ ေန၀န္းေလးဆီ နည္းနည္း ခံစားခ်က္ေလးေတြ မွ်ေပးမိတာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးေတာင္ေလးလံလို႔..။
- ေႏြရာသီကုန္ဆုံးသြားၿပီ..။
- ေဆာင္းအိပ္မက္ေတြဟာ ေႏြရာသီမွာလည္း မက္တတ္တယ္ဆိုတာ ေႏြရာသီကုန္ဆုံးခ်ိန္အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးမွ သိလိုက္ရတဲ့အခါ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့မွန္း သိတဲ့အသိေတြနဲ႔အတူ ႏွေမွ်ာတသ ဆုံး႐ႈံးျခင္းကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ 
- တျဖည္းျဖည္းေမွာင္လာလိုက္တာ ပတ္၀န္းက်င္ကလား စိတ္ကလားေတာင္ မေ၀ခြဲႏိုင္တဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး ၾကံဳေတြ႔လာရတဲ့အခါ ေသခ်ာေနတဲ့ သံသယေတြကိုေတာင္မွ သံသယေလး၀င္ၿပီး အေကာင္းဆုံးကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေသးတာဟာ ႐ူးသြပ္မႈဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္မတင္ရက္ဘူး..။
- ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုထိေတြ႔မႈ၊ ၀င္သက္ထြက္သက္အေပးအယူမွ်မႈ.. ဘယ္တုန္းကမွ တို႔အနမ္းေတြ အဲေလာက္ မ႐ွည္လ်ားခဲ့ဖူးဘူး။ အခုေတာ့ ေနေရာင္ေအာက္က ေရခဲတုံးတစ္တုံးလို တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုမ်ဳိး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဆုံး႐ႈံးရင္းနမ္းခဲ့ၾကတာ `ေနာက္ဆုံး´ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔တဲ့လား။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခပ္တင္းတင္း ေပြးဖက္ထားခဲ့ၾကတဲ့ လက္ေတြဟာ ထာ၀ရ လက္မလြတ္လိုက္ရခင္ ေနာက္ဆုံးအင္အားတဲ့လား...။
- အနမ္း။ ပါးျပင္၊ အေပၚႏႈတ္ခမ္း၊ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္း၊ နား႐ြက္ကေလးေတြ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လည္တိုင္ အားလုံးကို ဆုံး႐ႈံးမႈနဲ႔ မြတ္သိပ္စြာနမ္းခဲ့တာ။ အဲဒီအနမ္းဟာ ႏႈတ္ဆက္အနမ္းမဟုတ္ေပမယ့္ ေသခ်ာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဆုံး႐ႈံးမႈေတြနဲ႔ ေနာက္ဆုံးအနမ္းပါ။
- အနမ္းေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေလထဲေပ်ာက္ကြယ္မသြားဘူး...။
- တိမ္အတုေတြေၾကာင့္ ႏွလုံးသားႏွစ္ခု ဖ်ားနာသြားတာဟာ ဘယ္သူ႔အျပစ္ေၾကာင့္လဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးဖို႔ အေျဖကို နားေထာင္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိတာနဲ႔႔ပဲ သက္ျပင္းသုံးၾကိမ္ခ်ခဲ့မိတယ္..။
- ႐ႈံးနိမ့္ျခင္းနဲ႔ ဆုံး႐ႈံးျခင္းဟာ သနပ္ခါးလိမ္း ပန္းပန္ၿပီး ဇာတ္စင္ေ႐ွ႕ထြက္လာတဲ့အခါ ကံတရားဆိုတဲ့ ဇာတ္ဆရာက ကန္႔လန္႔ကာ ေထာင့္ကြယ္ကေန ျပဳံးၿပီးၾကည့္တယ္။
- ေလထုထဲမွာ ရန႔ံေတြ ပါလာတတ္လြန္းလို႔ အသက္႐ွဴဖို႔ေတာင္ ေၾကာက္လန္႔မိ။ ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ေလထုကို ႐ွဴ႐ႈိက္မိတိုင္း အနမ္းေတြနဲ႔ စိုစြတ္ေနတဲ့ ေလထုကို လြမ္းမိတယ္။
- ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မ႐ွိေတာ့တဲ့ အနမ္းကို အခါအခြင့္ၾကံဳတိုင္း လြမ္းဆြတ္မိတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိပ္စက္ရာမ်ား က်ေလမလား..?
- အနမ္းႏွစ္ခုၾကား အမ်ားၾကီးျခားနားသြားတာကို မနမ္းခင္အခိုက္အတန္႔နဲ႔ နမ္းၿပီးအခိုက္အတန္႔ ႏွလုံးသာကို ယွဥ္ၾကည့္ေတာ့ သိပ္သိသာလာတာဟာ မနမ္းခင္႐ွင္သန္ေနခဲ့တဲ့ ႏွလုံးသားဟာ နမ္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေသဆုံးသြားတာကို ေတြ႔ျမင္ရလို႔ျဖစ္တယ္။
-  ေႏြးေထြးတယ္၊ စိုစြတ္တယ္၊ ႏူးညံ့တယ္၊ တလပ္လပ္နဲ႔ ရင္ထဲက ဖိုတယ္၊ ခ်ိဳၿမိန္တယ္၊ ႏွလုံးခုန္ျမန္လာတယ္။ ဟိုးအတြင္းထဲ.. အတြင္းထဲအထိ....
- ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုရဲ႕ ထိေတြ႔မႈေအာက္မွာ အတၱေတြၿပိဳက်၊ သူလည္းမ႐ွိငါလည္းမ႐ွိ ျဖစ္တည္မႈအသစ္၊ သူမဟာ ငါ့ရဲ႕ ဒုတိယတစ္၀က္ျဖစ္တယ္ လို႔ ......။
- ဒီစာမွာ အနမ္းကလြဲၿပီး ဘာမွမပါဘူး..။

notes; လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးလေလာက္က ေရးခဲ့တဲ့ အက္ေဆးေလးပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ရယ္ခ်င္သလိုပဲ....။ အားလုံးဟာ အခ်ိန္နဲ႔လိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲကုန္တာပါပဲ...။


Saturday, November 27, 2010

ခ်စ္သူသို႔..

`မဂၤလာပါ´

ဒါပါပဲကြယ္။ ငါေျပာခြင့္႐ွိတာ ဒီတစ္ခြန္းသာပါ

`အဆင္ေျပရဲ႕လား´တဲ့

ရက္ရက္စက္စက္ ထိုးခုတ္သတ္ျဖတ္ၿပီးကာမွ `နာသြားေသးလား´လို႔

ေမးခ်င္ေသးတာတဲ့လား။

ငါ့ကို မခ်စ္လို႔ ရပါရဲ႕၊ မုန္းလို႔ရပါရဲ႕၊

သနားခြင့္ေတာ့ မင့္မွာ မ႐ွိေပဘူး

ဒါေတြအားလုံး ၾကိဳသိခဲ့ရင္..

ငါျပင္ဆင္ခ်ိန္ရခဲ့မွာပဲ။

ခုေတာ့ သတ္မွာကိုပဲ နာက်င္မွာစိုးလို႔

ဓါးကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးသြင္းခဲ့တာပါတဲ့

ျမတ္ႏိုးဖြယ္မဟာ ဂ႐ုဏာေတာ္ပါပဲကြယ္....။
                                                         (ေ၀လင္း)
         

Wednesday, November 10, 2010

အိမ္အျပန္လမ္းက ပန္းပု၀ါ



 အိမ္အျပန္လမ္းက ပန္းပု၀ါ


         

       ဖေလာ္ရီဒါက ကမ္းေျခကို သြားၾကမယ့္အဖြဲ႔ျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားေလး သုံးေယာက္၊ မိန္းကေလးသုံးေယာက္ ျဖဴလြလြေသာင္ျပင္နဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့ ေနေရာင္ျခည္၊ ေရျပာျပာပင္လယ္နဲ႔ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလကိုေတြးၿပီးေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ စေနာက္ၿပီး လိုက္ပါလာၾကသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကိုလည္း အျပဳံးပန္းေတြေပးလို႔။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ အျခားခရီးသည္ေတြကိုလည္း သူတို႔လိုပင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေစခ်င္ၾကသည္။


         သူတို႔နားက ခုံမွာေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္လိုက္ပါလာသည္။ တစ္ခ်က္ခ်က္ ေပါက္ကြဲထြက္လာတဲ့ ရယ္သံေတြ၊ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈလိႈင္းက သူ႔မ်က္ႏွာက မိႈင္ေတြေငးေမာတဲ့ အမူအရာကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ မ႐ိုက္ခတ္ႏိုင္သည့္အလား မိႈင္ေတြၿပီးလိုက္ပါလာသည္။ ခုံေပၚမွာ ခပ္က်ဳံ႕က်ဳံ႕ထိုင္ေနတဲ့ပုံက စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ မကပ္သလိုလို။


         လူငယ္ေတြအဖြဲ႔ထဲက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က အဲဒီလူ႐ြယ္နားသြားထိုင္သည္။ အဲဒီမိန္းကေလးေၾကာင့္ ထိုလူငယ္ရဲ႕နာမည္ဟာ ဗင္ဂိုး ဆိုတာနဲ႔ နယူးေယာက္ေထာင္မွာ ေလးႏွစ္ျပစ္ဒဏ္ခံၿပီး ျပန္လာတဲ့လူဆိုတာ သိၾကရသည္။ အဲလို သိရေတာ့ ခရီးသြားေတြ ပိုအံ့ဩၾကရသည္။ ေထာင္ကလြတ္လာၿပီး အိမ္ျပန္မယ့္သူက ေပ်ာ္႐ႊင္မေနဘဲ ဘာလို႔မ်ားမိႈင္ေတြေနရပါလိမ့္ေပါ့…။


         “႐ွင့္မွာ အိမ္ေထာင္႐ွိသလား..?” မိန္းကေလးက ေမးလိုက္သည္။


ထို႐ိုးစင္းေသာေမးခြန္းေနာက္မွာ ခပ္ဆန္းဆန္း အေျဖက လိုက္လာသည္။


         “မသိပါဘူးဗ်ာ..”


အဲဒီအေျဖကိုၾကားေတာ့ မိန္းကေလးက တအံ့တဩနဲ႔ ထပ္ေမးသည္။


         “မသိဘူး ဟုတ္လား..?”


         “ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထဲ၀င္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမဆီ စာတစ္ေစာင္ ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီစာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေထာင္ထဲမွာ အခ်ိန္အၾကာၾကီးေနရမွာမို႔လို႔ တကယ္လို႔မ်ား သူ႔အေနနဲ႔ ေစာင့္ရမွာ ခက္ခဲတယ္ဆိုရင္ ၊ တကယ္လို႔မ်ား ကေလးေတြက သူတို႔အေဖအေၾကာင္း ေမးၾကရင္၊ အဲလိုျဖစ္လာလို႔ သူမနာက်င္ရတယ္ဆိုရင္ ၊ ျခဳံေျပာရရင္ေတာ့ သူမအတြက္ ရပ္တည္ဖို႔ ခက္ခဲလာခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမ့ပစ္လိုက္ပါ။ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္လည္း ျပဳပါ။ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အေၾကာင္းၾကားေနဖို႔မလိုပါဘူးလို႔ ေရးလိုက္တယ္။”


         “ဆိုလိုတာက အခု႐ွင္ျပန္သြားရင္ အိမ္မွာ ႐ွင့္ကို ဘာက ေစာင့္ၾကိဳေနမယ္ဆိုတာ မသိဘူးေပါ့.. ဟုတ္လား..?”


         “ဟုတ္တယ္..” တုန္ရင္မႈကို ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ အသံနဲ႔ ဗင္ဂိုးက ေျဖသည္။


         “ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္က ေထာင္ထဲမွာ အေနအထိုင္ေကာင္းမြန္လို႔ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လြတ္ရက္ထက္ ေစာလြတ္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ဆီကို ေနာက္ထပ္ စာတစ္ေစာင္ ထပ္ေရးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕နားေရာက္ရင္ သတိထားၾကည့္ၾကေပါ့။ လမ္းေဘးနားမွာ ၀က္သစ္ခ်ပင္ၾကီး တစ္ပင္႐ွိတယ္။ တကယ္လို႔ သူ႔အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုအပ္ေသးရင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ အဲဒီ၀က္သစ္ခ်ပင္ၾကီးမွာ အ၀ါေရာင္ပု၀ါေလး ခ်ိတ္ထားေပးပါ။ အဲလိုခ်ိတ္ထားခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကားေပၚက ဆင္းၿပီးအိမ္ကို ျပန္လာခဲ့မယ္။ တကယ္လို႔ သူမအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေတြ႔ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘာမွမလုပ္ထားပါနဲ႔ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘတ္(စ္)ကားေပၚကေနပဲ ၿမိဳ႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားပါေတာ့မယ္လို႔ စာထဲထည့္ေရးလိုက္တယ္…။”


ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ဖို႔က ဘယ္ေလာက္မွမလိုေတာ့ေပ။ ကားေပၚက လူငယ္ေတြအားလုံး ျမိဳ႕႐ွိရာဘက္သို႔ အလုအယက္ပင္ ၀င္ထိုင္ၾကကာ လမ္းတေလွ်ာက္က မိုင္တိုင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေရတြက္လာၾကသည္။ ဗင္ဂိုးကေတာ့ ရလဒ္ကို မၾကည့္ရဲ၍ထင့္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်စြာ မ်က္လုံးမွိတ္ထားသည္။


၁၀ကီလိုသာ က်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္၅ကီလိုမီတာ… ၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြအားလုံး ကိုယ့္ေနရာကေန ထခုန္ကုန္ၾကသည္။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေအာ္ဟစ္ကခုန္ၾကသည္။


         ဗင္ဂိုးထၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၀က္သစ္ခ်ပင္တစ္ပင္လုံးက ႐ွိသမွ် အကိုင္းေတြမွာ အ၀ါေရာင္ပု၀ါေလးေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ေလႏွင့္အတူ တလူလူလြင့္ၿပီး အိမ္ျပန္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ၾကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ေနၾကေလသည္။


                                                                     Борис Ганого Ожидание ကိုျပန္ဆိုသည္။
note; ၈ရက္ေန႔က ဘေလာ့ဂ္ေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါတယ္။ အစ္မခ်စ္ၾကည္က စာေရးက်ဲလို႔ စာမွန္မွန္ေရးဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ အမွန္တကယ္လည္း ေတာ္ေတာ္က်ဲခဲ့ပါတယ္။ လူက စာေရးရမွာ ပ်င္ေနတာလည္းပါပါတယ္။ စာေရးဖို႔ေတြးရတာကို မပ်င္းပါဘူး။ အဲဒါကို ခ်ေရးလိုက္ရမွာလည္းအဲေလာက္ထိ မပ်င္းေသးဘူး။ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းပါတယ္။ အဲဒီေရးၿပီးသားကို ကီးဘုတ္နဲ႔ ျပန္႐ိုက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ အခုပို႔စ္ေလးဆိုရင္လည္း ဖတ္ထားတာၾကာပါၿပီး စေရးတာလည္း ၾကာပါၿပီ။ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အဆုံးမသတ္ဘဲ ျဖစ္ေနတာ။ ဒီေန႔ေတာ့ အစ္မခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ သတိေပးစကားေၾကာင့္ ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းေလးက မထင္မွတ္ပဲ ဖတ္မိၿပီး မထင္မွတ္ပဲ ၾကိဳက္သြားမိတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစကားမွာ႐ွိပါတယ္။ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔သုံးေန႔ဆိုတာ။ ဒီဇာတ္လမ္းထဲက ဗင္ဂိုးဆိုတဲ့ လူမွာေတာ့ ေထာင္ကထြက္လာတာေတာင္ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ....





        



Monday, November 8, 2010

ဒဏ္ရာျပတိုက္


         Воэможно ты в этом мире всего лишь человек, но для кого-то ты весь мир!

            ဒီက ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမရဲ႕ ဘေလာ့မွာ အဲလိုေလးေရးထားတာ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ဒီကမာၻၾကီးမွာ မင္းဟာ သာမန္လူတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစုံတေယာက္ေသာ သူအတြက္ကေတာ့ မင္းဟာ ကမာၻၾကီးတစ္ခုပဲ တဲ့။ ဘာသာျပန္လိုက္ေတာ့ သိပ္ၿပီးမလွေတာ့ပါဘူး။ ထားပါေတာ့ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒဏ္ရာျပတိုက္ေလးဟာ blog ေလာကၾကီးထဲမွာေတာ့ သာမန္blog ေလးပါ။ သာမန္ေတာင္ လူသိပ္မသိတဲ့ သာမန္blog ေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ ေ၀လင္းအတြက္ေတာ့ သူက တစုံတခုေသာ အတိုင္းအတာအထိ အဓိပၸာယ္႐ွိပါတယ္။
              ဒီေန႔ပဲ blog ေလးတစ္ႏွစ္ျပည့္ပါတယ္။ ဘာမွေတာ့ ထူးထူးျခားျခားရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စကားစျမည္ေလးေျပာခ်င္လို႔ပါ။ 
                 ကိုယ္ေရးခဲ့တာေတြ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ေတာ့ ကဗ်ာက အမ်ားဆုံးျဖစ္ေနပါတယ္။ ပို႔စ္ေပါင္း ၇၈ ခုမွာ ၂၁ ခုက ကဗ်ာပါ။ တစ္ခုခုက စိတ္ကိ ထိခိုက္မိလာရင္ ကဗ်ာအျဖစ္ပဲ ပုံေျပာင္းေျပာင္းပစ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္ထားတာေတြကိုေတာ့ တစ္ခုတေလက လြဲရင္ ျပန္ဖ်က္ပစ္ခ်င္မိပါတယ္။ အခ်ိန္ကုန္ခံ႐ိုက္ထား ေရးထားတာေလးကို ႏွေျမာၿပီးေတာ့တာ မဖ်က္မိတာပါ။ 
ကဗ်ာကိုလည္း အားမရပါဘူး။ သိပ္ၾကီး ပုဂၢလိက ဆန္လြန္းတယ္လို႔ ထင္မိလို႔ပါ။ ခက္တာက ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ blog ေလးကိုက ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုတာ ဆန္ဆန္ေလး ျဖစ္ေနေတာ့လည္း အထဲမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဆန္တာ သိပ္ေတာ့မဆန္းပါဘူး။ ေပးထားတဲ့ blog နာမည္ကိုက ဒဏ္ရာျပတိုက္ ပါတဲ့။ ကိုယ့္ကို ထိခိုက္မိလာတဲ့ ဒဏ္ရာေလးေတြကို စုစည္းျပဖို႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့တာပါ။ ဒီနာမည္ကိုလည္း ပန္းခ်ီျပခန္းတစ္ခုရဲ႕ နာမည္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘယ္စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္မိတယ္ေတာ့ မေျပာျပတတ္ပါဘူး။ ငယ္ငယ္က ဖတ္ထားမိတာပါ။ ခုလို blog မွာ မေရးခင္က ေရးခ်င္တာေလးေတြ ႐ွိလာရင္ ဗလာစာအုပ္ထဲမွာ ခ်ေရးတတ္တဲ့ အက်င့္႐ွိပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးေတြကို ဒဏ္ရာျပတိုက္လို႔ နာမည္ေပးထားပါတယ္။ ခုထိလည္း ဗလာစာအုပ္ေတြအမ်ားၾကီးပါပဲ။ ေရးျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ blog ေပၚမတင္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ၊ တင္မရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ စိတ္႐ႈပ္တိုင္း စိတ္႐ူးေပၚက္ရာေရးထားတာေတြနဲ႔ပါ။ 
                  အခု blog ေပၚတင္ထားတဲ့ ဟာေတြကလည္း ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ဗလာစာအုပ္ကေန အသြင္ေျပာင္းလာတာပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း လက္နဲ႔ေရးရတာကို ကီးဘုတ္နဲ႔ေရးရတာထက္ ပိုၿပီး ခုံမင္ပါတယ္။
                   ဘေလာ့ဂ္ေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္လာတဲ့ သက္တမ္းမွာ ကိုယ့္ဘက္က ဘာမွေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ ရခဲ့တာေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား႐ွိခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ blogger ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ခင္မင္ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာပါပဲ..။
ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ႏွစ္ျပည့္သြားေပမယ့္ ဘာမွထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲမသြားသလိုပါပဲ။ ေကာမန္႔ေလးေတြ ရလာရင္ ေပ်ာ္တတ္တုန္း၊ စီဗုံးမွာ ေအာ္သြားရင္ ေပ်ာ္တတ္တုန္းပါ။ စီဗုံးမွာလည္း ေျခာက္ကပ္ကပ္၊ ေကာမန္႔မွာကလည္း တေစၦေျခာက္မွာေတာင္ ေၾကာက္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ညစ္တတ္တုန္းပါ။ အဲဒီခံစားခ်က္ေတြကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ကနဲ႔ ခုနဲ႔ ဘာမွမထူးျခားပါဘူး။
          ၾကံဖန္ၿပီးေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေပၚအေရာက္က်ဲတာ၊ ပို႔စ္အတင္နည္းတာကိုပဲ ေျပာရမယ္နဲ႔တူပါတယ္။ ၂၀၀၉ခုႏွစ္တုန္းက ႏို၀င္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာႏွစ္လနဲ႔တင္ ၄၅ ပို႔စ္႐ွိခဲ့ေပမယ့္ ၂၀၁၀မွာေတာ့ ႏို၀င္ဘာထိမွ ၃၃ ပုဒ္ပဲ တင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါဟာ မႏွစ္တုန္းကထက္ စာေတြပိုမ်ားလာတာကို အေၾကာင္းျပရမလား၊ ကိုယ့္ဟာကို အျပင္မွာ ေသာင္းက်န္းေနတာေတြကိုပဲ အေၾကာင္းျပရမလားမသိပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနတာပါပဲ။
             ေသခ်ာတာကေတာ့ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ေပါက္သလို ေရးသြားဦးမွာပါပဲ။
             ဒဏ္ရာျပတိုက္မွာလည္း ဒဏ္ရာေလးေတြ အသစ္သစ္တိုးလာဦးမွာပါပဲ။
အားလုံးပဲေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ
ေ၀လင္း

Saturday, November 6, 2010

အျမႊာႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ စကားေျပာ...


တခါက မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀မ္းထဲမွာ အျမႊာညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က သူ႔ရဲ႕အေတြးကို တျခားတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပတယ္…။

“မင္းသိလား.. ငါေတာ့ ေမြးဖြားျခင္းဆိုတာ ျပီးရင္ သိပ္လွပေကာင္းမြန္ၿပီး အံ့ဩစရာ အတိၿပီးတဲ့ ဘ၀႐ွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တာပဲ”

အဲဒီစကားကိုၾကားေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က မထိန္းႏိုင္မသိမ္းႏိုင္ပဲ သူ႔ရဲ႕ သြားေတာင္မေပါက္သးတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ တုန္႔ျပန္တယ္။

အဲဒါ တကယ့္ဟာသပဲ ဘာတဲ့ ေမြးဖြားၿပီးေနာက္ဘ၀ဟုတ္လား? ပထမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္ကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ တုန္႔ျပန္လိုက္တယ္။

ဘယ္လိုမ်ားလဲ မင့္အျမင္က။ ဘယ္လိုပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ အဲဒီမင္းေျပာတဲ့ ဘ၀ဆိုတာက။

ဘယ္လိုလဲေတာ့ အတိအက်မသိဘူးေလ။ ငါ့အထင္ေတာ့ ကမာၻေပၚမွာ ပိုၿပီးလင္းလိမ့္မယ္။ ငါတစ္ခါ အဲဒီအလင္းေရာင္ကို အိပ္မက္ထဲမွာ ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ အေသအခ်ာေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔တေတြ ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ကိုယ္ သြားႏိုင္မယ္။ ၿပီးေတာ့ တကယ့္ အံ့ဖြယ္သရဲပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္တာက ငါတို႔တေတြ ပါးစပ္နဲ႔လည္း စားႏိုင္မယ္ထင္တာပဲ။

အေရးမပါတာေတြကြာ။ မင္းေျပာတာေတြက ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ငါတို႔ အသက္ျဖစ္တဲ့ ခ်က္ၾကိဳးက တိုတိုေလးဟာကို လမ္းေလွ်ာက္သြားဖို႔ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ဖို႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ငါတို႔ေတြ ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ ကိုယ္သြားဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေမြးဖြားၿပီးေနာက္ပိုင္းလည္း ဘယ္သူမွျပန္လာတာမေတြ႔ရဘူး။ ၾကားလည္းမၾကားဖူးဘူး။ မင္းေခါင္းထဲမွာ ဘယ္လိုအေတြးအေခၚေတြ ေရာက္ေနတာလဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လွည့္စားမေနပါနဲ႔။ ေမြးဖြားၿပီးသြားရင္ အားလုံးၿပီးဆုံးသြားၿပီ။ ေမြးဖြားၿပီးေနာက္ဆိုတာ ဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္တို႔ ဘ၀ဆိုတာ အေမွာင္ထုထဲမွာ ဒုကၡခံေနရတာသက္သက္ပဲ။

ပထမ တစ္ေယာက္ကေက်နပ္မသြားဘူး။ သူ႔အေတြးေတြကို ထပ္ေျပာျပန္တယ္။

“ငါ့အထင္ေတာ့ ငါတို႔ တစ္ခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္ေတာ့ အေမဆိုတာကုိ ျမင္ခြင့္ရႏိုင္တယ္ထင္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ဒီဘ၀မွာေနရတာဟာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိပဲေနမွာ၊ ေမြးဖြားၿပီးေနာက္ ငါတို႔ရဲ႕ ဘ၀အသစ္အတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ဖို႔ ဒီမွာ ခဏေနေနၾကရတာပဲထင္တယ္။”

ဒုတိယတစ္ေယာက္က ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းျခင္းခါတယ္။

“အေမကို ယုံတယ္! အဲဒါကေတာ့ အေတြးအေခၚ အစြန္းေရာက္သြားၿပီ။ တကယ္လို႔ သူ႔ကို မျမင္ရရင္ သူမ႐ွိလို႔႔ပဲေပါ့။ ကိုယ္ဥာဏ္က်ယ္ရယ္ ေျပာစမ္းပါဦး အေမဆိုတာ႐ွိရင္ ဘယ္မွာလဲ? ျပစမ္းပါ။”

“ဘယ္လိုမ်ားေျပာျပရမလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ႏွလုံးသားက ခံစားလို႔ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အၾကင္နာ ေမတၱာ၊ ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ညညဆို ပတ္၀န္းကင္တစ္ခုလုံးတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခါ သူက ငါတို႔ရဲ႕ ကမာၻကို ပြတ္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး သီခ်င္းဆိုတာေတြ။ တကယ့္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈပဲ၊ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးမႈပဲ။ သူကိုယ္တိုင္ တို႔ကမာၻထဲကို ေရာက္လာသလိုခံစားရတယ္။ အတိအက်မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ငါယုံတယ္။ သူမတကယ္႐ွိတယ္ဆိုတာကိုေပါ့….”
ဒီအေၾကာင္းအရာကေတာ့ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီခ်ိန္မွာ ဆရာမေျပာျပခဲ့တာေလးပါ။ ဖတ္ျပခဲ့တာဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာ တင္ထားတာေလးကို ကူးၿပီး ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ သူကလည္းေျပာပါတယ္။ သူကလည္း တျခားတေနရာမွာ ဖတ္ရတာတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ မူရင္း ဘယ္သူ႔ဆီက ဘာသာျပန္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး။ (မသိလို႔ပါ။) ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီပို႔စ္ေလးအတြက္တင္မဟုတ္ပါဘူး..။ ဆရာမလမ္းညႊန္ေပးလို႔ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဖတ္သင့္ဖတ္ထိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြအတြက္ပါ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ပို႔စ္ေလးရဲ႕ ဆိုလိုရင္းက ဘာသာေရးနည္းနည္းႏြယ္ေပမယ့္ တင္ျပပုံနဲ႔ အေတြးေလးကို ၾကိဳက္လို႔ ဘာသာျပန္ၿပီး တင္ျဖစ္သြားတာပါ...။

Thursday, November 4, 2010

အနီးဆုံးအကြာအေ၀း

   
အနီးဆုံးအကြာအေ၀း
သူငယ္ခ်င္းနာမည္တတ္ထားတဲ့ ငါ့သံေယာဇဥ္က
ဘယ္ေလာက္ျဖဴစင္ခဲ့ပါသလဲ
အလဲလဲ အျပိဳျပိဳ မ်က္၀န္းေတြက
ယုံၾကည္ဖို႔မေကာင္းခဲ့တာေတာ့လည္း အမွန္ပဲ
ေကာင္မေလးေရ..
နင္ေနမေကာင္းဘူးဆိုရင္
ငါတကယ္စိတ္ပူတာပါ
မျဖစ္သင့္တဲ့ ခ်စ္ခြင့္ကို
ကမ္းလင့္လာတဲ့ထိ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ရမလား
ငါတိတ္တိတ္ေလး ေသဆုံးခ်င္လို႔ပါ။
ငါဟာအျခားတစ္ေယာက္ပါ
ငါ့မွာနင္ပဲ႐ွိရဲ႕
နင္က အျခားတစ္ေယာက္ပါ
နင့္မွာ သူပဲ႐ွိခဲ့
ဒါေပမယ့္ ငါျမတ္ႏိုးသြားတယ္..။

မတက္ျဖစ္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။ စာေတာင္လိုက္မဖတ္ျဖစ္ပါဘူး။ မဖတ္ျဖစ္ဘူးဆိုတာက အျပင္မွာေတာ့ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ကပို႔လိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြေရာ..။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္၀ယ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြပါ မူးေနာက္ေနေအာင္ဖတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ဓါတ္လည္းက်ေနပါတယ္။ ပိုးစိုးပက္စက္ကို က်ေနတာပါ။ ေျဖခ်င္ေနတဲ့ စာေမးပြဲတစ္ခုအတြက္ ဆရာ႐ွာမရလို႔ပါ။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ပါတယ္။ ကူညီေပးႏိုင္တဲ့ သူကလည္း အလုပ္ကေနေျပာင္းသြားပါတယ္။ စိတ္ကိုယ္ဒုံးဒုံးခ်ၿပီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး ေနရပါတယ္။ စိတ္ညစ္တာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ညစ္တာပါ။ ေနာက္ ေျပာခ်င္တာ တစ္ခုက ခုလာမည့္ ၈ ရက္ေန႔ဆို ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ႏွစ္ျပည့္ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္ ဘာလုပ္ျဖစ္မယ္လည္း မေတြးရေသးပါဘူး။ ဘာမွလည္း ထူးထူးျခားျခားလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးမထားပါဘူး။ စိတ္ကူးခ်င္စိတ္လည္း ခုခ်ိန္မွာ မ႐ွိပါဘူး..။ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မွာမို႔ ေပ်ာ္ေတာ့ေပ်ာ္ပါတယ္။
အားလုံးေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ..
ေ၀လင္း..။

Sunday, October 3, 2010

အိုစင္(Осень)


                                           အိုစင္(Осень)

                                    နတ္သမီးေရ...

                                    နင့္၀တ္႐ုံဖ်ားကေန ေ႐ႊေရာင္ေတြ တဖြားဖြားလြင့္ခတ္

                                    နင္၀င္လာပုံက သပ္ရပ္လြန္းတယ္..။

                                    ၀တ္႐ုံတစ္ခုလုံး ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြက

                                    ဘယ္နားကေ၀ဒနာေၾကာင့္လဲ...။

                                    ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္နဲ႔ နက္ေမွာင္တဲ့ အသားအေရ

                                    ေဟာ..

                                    သစ္႐ြက္ေတြေၾကြျပန္ၿပီ

                                    ေ႐ႊေရာင္လႊမ္းတဲ့ အခန္း

                                   နင္ကိုယ္တိုင္က ပန္းျဖစ္တယ္....။
                                                                 
Note; ေဆာင္းဦးရာသီအေၾကာင္းေရးခ်င္မိတာၾကာၿပီ...။ အခုမွပဲေရးျဖစ္ေတာ့တယ္..။ သိပ္လွတယ္..။ သိပ္ခ်စ္တယ္..။ ေမပယ္႐ြက္ေလးေတြရဲ႕အလွကိုေတာင္ ေပၚေအာင္မစပ္ႏိုင္လို႔ အားမရဘူး...။ အိုစင္ ဆိုတာကေတာ့ ဒီကဘာသာစကားနဲ႔ ေဆာင္းဦးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။

Sunday, September 19, 2010

ႏူးညံ့မႈ


ႏူးညံ့မႈ(ခ်စ္ေမတၱာ)


၂၅ စက္တင္ဘာ ၁၈၉၃

    ခ်စ္ရတဲ့လူ၀ီ!
          ဒီလိုနဲ႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႔ႏိုင္တာ ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီေနာ္။ တို႔လိုပဲ မာေက်ာဖို႔ သတိရေစခ်င္တယ္။ နင့္အေနနဲ႔ မခြဲခြာခ်င္တာ။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူေနရဖို႔ဆို ဘာမဆို သေဘာတူဖို႔ အဆင္သင့္႐ွိတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင့္ဘ၀သစ္ကို ျပန္စႏိုင္ဖို႔ တို႔တေတြ ခြဲခြာမွ ျဖစ္မယ္ေလ။ နင့္ကိုေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပါ ဆန္႔က်င္ၿပီးဆုံးျဖတ္ရတာ တကယ္မလြယ္ပါဘူးလူ၀ီ။ တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ တကယ္ပဲ ခက္ပါတယ္။ နင္ဘယ္ေလာက္ပဲ ငိုငို၊ ေခါင္းအုံးထဲ မ်က္ႏွာ၀ွက္ထားရာကေန ထၿပီး ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းၿပီး အသနားခံတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၾကည့္ တို႔မလုပ္ႏိုင္ဘူးကြယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းေနလိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာလဲကြယ္…။ ညေမွာင္ရိပ္ လႊမ္းလာလို႔ နင့္မ်က္ႏွာကို တို႔မျမင္ရေတာ့ေပမယ့္ ခံစားလို႔ရတယ္ ေကာင္ေလးရယ္။ နင့္မ်က္ရည္ေတြက တို႔လက္ေပၚ စီးဆင္းသြားၾကတယ္ေလ….။
          ခုတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ရက္ရက္စက္စက္ပဲ နာက်င္ေနၾကရၿပီ။ တို႔အတြက္ေတာ့ ဒါေတြအားလုံးဟာ ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုလိုပါပဲ။ ပထမတစ္ရက္ေတာ့ ယုံႏိုင္ဖို႔ေတာင္ ခက္ခဲလိမ့္ဦးမယ္။ ေနာက္တစ္လႏွစ္လေလာက္ထိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးနာက်င္ၾကရလိမ့္ဦးမယ္။ အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ နလံထူႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕…။
          အဲဒီအခ်ိန္က်မွပဲ တို႔နင့္ဆီ စာျပန္ေရးေတာ့မယ္။ နင့္ဆီကို မၾကာခဏ စာေရးဖို႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီေတာ့ တို႔လိပ္စာကို နင္မသိေစဖို႔၊ သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားဖို႔နဲ႔ တို႔ရဲ႕စာေတြက တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆက္သြယ္ထားတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ဖို႔လည္း ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။
          နင့္ကို ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ နမ္းလိုက္ပါရဲ႕။ လုံး၀အျပစ္ကင္းစင္ၿပီး တိတ္ဆိတ္တဲ့ အနမ္းနဲ႔ ႏူးညံ့စြာ နမ္းလိုက္ပါရဲ႕ကြယ္။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ႀကီးမားတဲ့ အကြာအေ၀းက ျခားနားေတာ့မယ္ မဟုတ္လား….!

----------------------------------------------

၂၅ စက္တင္ဘာ ၁၈၉၄
     
       ခ်စ္ရတဲ့ လူ၀ီ!
          ကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း တို႔နင့္ဆီ ျပန္ၿပီးစာေရးလိုက္ၿပီေနာ္။ အခုဆို တို႔ေတြ ခြဲခြာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ခဲ့ၿပီ္။ နင္ တို႔ကို မေမ့ေသးဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ဆက္သြယ္မႈေလးကလည္း ခုခ်ိန္ထိ႐ွိေနတုန္းပဲ။ နင့္္အေၾကာင္းေတြးမိတဲ့ အခါတိုင္း နင့္ရဲ႕နာက်င္မႈကို ခံစားမိတာခ်ည္းပါပဲ။
          ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ လလုံးလုံး ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာေတြ ျမဴလိုဆိုင္းၿပီး ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ေနခဲ့ၾကတယ္။ ေဟာ… အခုေတာ့လည္း ျမဴေတြထြက္ခြာသြားၾကၿပီ။ တနည္းေျပာရရင္ အေသးအဖြဲေလးေတြ ျဖစ္သြားၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လုံး၀မႈန္၀ါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကၿပီ။ အမွန္ေျပာရရင္ မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာေတာ့ က်န္ရစ္ေနေသးတာေပါ့။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ေတာ့ သတိရမိတာေပါ့ေလ။
          တို႔ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္ နင့္ကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ေတြ႔တုန္းက နင့္မ်က္ႏွာကို မမွတ္မိေတာ့တာ အမွန္ပဲ လူ၀ီ။
          နင္လည္း ပထမဆုံးအႀကိမ္ တို႔နဲ႔ေတြ႔တုန္းက တို႔ရဲ႕အၾကည့္ကို မွတ္မိရဲ႕လားလို႔ စမ္းၾကည့္ပါလား။ အဲဒါဆိုရင္ ေလာကႀကီးမွာ ဘာမွမတည္ျမဲပဲ ေႂကြလႊင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္စျမဲဆိုတာ နားလည္လာလိမ့္မယ္။
          သိပ္မၾကာေသးခင္ကပဲ တို႔ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးမိတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုလဲ…? ဘာကိုလဲ..? ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘာကိုမွလည္းမဟုတ္ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ သစ္ပင္ေတြၾကားက ေနေရာင္ျခည္တန္းေလးေတြ ျဖာက်ေနတာကို ၾကည့္ရင္း မရည္႐ြယ္ပါပဲ ျပဳံးျဖစ္သြားတာ။
          တို႔အရင္ကလည္း ျပံဳးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္။ အစကေတာ့ ျပန္ျပဳံးတတ္ေအာင္သင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။  အားလုံးက ဒီလိုပါပဲ။ နင့္ကို ေျပာခ်င္တာကေတာ့ နာက်င္မႈဆိုတာကို ဆန္႔က်င္ၿပီး တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ တို႔ျပံဳးခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ နင့္ကိုလည္း ခဏတိုင္းလိုလို ျပဳံးေစခ်င္တယ္။ ႐ိုး႐ိုးေလးပါ။ ရာသီဥတုေကာင္းလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ခုခုကို သတိရမိလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႐ွိစမ္းပါကြယ္။ နင့္ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာ နင့္ရဲ႕အနာဂတ္က ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္ေလ။ ကဲပါေလ…. ေခါင္းကို ေမာ့ၿပီး ျပံဳးၾကည့္လိုက္စမ္းပါ…..။   

 -------------------------------------------------------
၁၇ ဒီဇင္ဘာ ၁၈၉၉
ေဟာ… ေနာက္တစ္ႀကိမ္ စာေရးျဖစ္ျပန္ၿပီ ခ်စ္ရတဲ့ လူ၀ီေရ။
တို႔ဟာ အိမ္မက္တစ္ခုလိုပဲေနာ္။ မဟုတ္ဘူးလားလူ၀ီ..? ေပၚခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွ ေပၚလာတတ္တယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ အျမဲလိုလို လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေမွာင္မိုက္ၿပီး ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနတယ္လို႔ နင္ခံစားေနခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာေပါ့။ တို႔ေရာက္လာတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားျပန္တယ္။ အနီးတကာ့အနီးဆုံးမွာေပမယ့္ နင္ ထိေတြ႔လို႔လည္း မရျပန္ဘူး။
တို႔အေနနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကံဆိုးလိုက္တာလို႔ မခံစားရဘူး ေကာင္ေလးေရ။ တို႔ဆီကို ႐ႊင္လန္းတက္ႂကြမႈေတြဟာ အျမဲေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေန႔တိုင္းလိုလို နံနက္ခင္းကိုေတာ့ လင္းခြင့္ေပးရတာပဲမဟုတ္လား။ ရာသီစက္၀ိုင္းဆိုတာကလည္း ပုံမွန္လည္ပတ္ေနျမဲပဲမဟုတ္လား။ ေနေရာင္က နူးနူးညံ့ညံ့ေလးေတာက္ပလို႔။ ေန႔လည္ခင္း အလင္းေရာင္လည္း ခါတိုင္းလိုပဲ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေနရဲ႕။
သိပ္မၾကာေသးခင္ကဆိုရင္ တို႔ ကေတာင္ကမိေသးတယ္ထင္တာပဲ။ ခဏတိုင္းလိုလို အားရပါးရ ရယ္ေမာမိတယ္။ အစကေတာ့ ရယ္ခ်င္႐ုံ ရယ္စရာေကာင္း႐ုံသက္သက္ပဲ။ ခုေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ရယ္လို႔ရယ္မိမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
မေန႔က ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္တယ္။ ေန၀င္တေရာရီ အခ်ိန္ေလးမွာ လူေတြ ျပည့္က်ပ္ေနလိုက္တာလူ၀ီရယ္..။ အေရာင္အေသြး အစုံအလင္နဲ႔ လွပေနလိုက္တာ ပန္းခင္းႀကီးနဲ႔ေတာင္  တူေနေသးေတာ့ရဲ႕။ အဲဒီလို ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးေနတဲ့ လူေတြအလယ္ေရာက္သြားေတာ့ ကိုယ္ပါေရာေယာင္ၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္လာမိတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာခ်င္လို႔ ဒီစာကို တို႔ေရးလိုက္တာ။ ေနာက္ၿပီး ယုံၾကည္မႈတစ္ခု၊ နင့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ယုံၾကည္မႈ အဲဒီယုံၾကည္မႈကို ပိုမုိခိုင္မွာလာေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာေရာေပါ့။ တို႔ေတြဘယ္ေလာက္ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့ၾကေပမယ့္ “အခ်စ္”ဆိုတာကို သိပ္ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ခဲ့ၾကဘူးေနာ္…။ ဒါေပမယ့္ ဆုေတာင္းၾကရေအာင္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးက အခ်စ္ဆိုတာကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယုံၾကည္လာေစဖို႔ေပါ့။
 ----------------------------------------------------------------

၆ ဇူလိုင္ ၁၉၀၄

ႏွစ္ေတြကုန္လြန္သြားလိုက္တာ ၁၁ ႏွစ္ေတာင္ ႐ွိခဲ့ၿပီေနာ္လူ၀ီ။ ဒီအေတာ အတြင္း တို႔အေ၀းႀကီးကို ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ခုျပန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေနာက္ခရီးတစ္ခုအတြက္ ျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ နင့္မွာ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာနဲ႔။ လူ၀ီေရ.. အခ်စ္ေရ၊ အခုဆို နင္ဟာ လုံး၀ရင့္က်က္ေနေလာက္ေရာေပါ့ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ နင့္အတြက္ အဓိပၸာယ္အမ်ားႀကီး႐ွိတဲ့ မိသားစုနဲ႔ အတည္တက် ျဖစ္ေနေလာက္ေရာေပါ့။
ေနာက္နင္ကိုယ္တိုင္ေရာ ဘယ္လိုပုံစံမ်ဳိးျဖစ္ေနမလဲ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္။ စိုစိုျပည္ျပည္ ျပည့္ျပည့္ ေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔၊ ပခုံးေတြကလည္း ပိုၿပီး က်ယ္လာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆံပင္ျဖဴတခ်ဳိ႕တ၀က္လည္း ေပါက္ေလာက္ေရာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ဟိုးအရင္ကလိုပဲ နင့္မ်က္ႏွာ ႐ႊင္႐ႊင္ၾကည္ၾကည္မွာ ၿပံဳးမ်ားျပံဳးလိုက္ရင္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုက ခပ္တင္းတင္းေစ့လို႔။ သတိရမိပါေသးရဲ႕ လူ၀ီရယ္….။
တို႔ကေရာ…? တို႔ေျပာေတာင္ မေျပာျပခ်င္ဘူးကြယ္။ တို႔ဘယ္ေလာက္ထိ အိုမင္းသြားၿပီဆိုတာကိုေလ။ အိမင္းေနတဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မိန္းမေတြက ေယာက္်ားေတြထက္ ပိုၿပီ ႐ုပ္က်လြယ္တယ္ေလ။ ခုေနမ်ား တို႔ နင့္အနားမွာ ႐ွိေနခဲ့ရင္ နင့္အေမလို႔ထင္ရမွာ အမွန္ပဲ။ မ်က္ႏွာေပၚက အေရးအေၾကာင္းေတြ နင့္ကိုၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ေတြကအစေပါ့။
ေတြ႔ၿပီလား တို႔ေတြ ခြဲခြာခဲ့ၾကတာ ဘယ္ေလာက္မွန္လဲဆိုတာကို..။ တို႔ေတြခြဲခြာခဲ့တာ တကယ့္အခ်ိန္ေကာင္းပါပဲကြယ္။ အခုတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နာက်င္မႈေတြ ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ တည္ၿငိမ္ခဲ့ၾကၿပီ။ စာအိတ္ေပၚက တို႔လက္ေရးကိုေတြ႔တဲ့အခါ အရင္ကလိုမဟုတ္ေတာ့ပဲ နင့္အတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေလး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။

 ---------------------------------------------------------------------------------------------
၂၅ စက္တင္ဘာ ၁၈၉၃

ခ်စ္ရတဲ့လူ၀ီ…!
အခုဆို တို႔ေတြခြဲခြာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ေတာင္ ႐ွိခဲ့ၿပီ။
အဲ့လိုပဲ တို႔မ႐ွိပဲ နင္ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ေတာင္ ႐ွင္သန္ေနႏိုင္ခဲ့ၿပီ အခ်စ္ေရ..။ တကယ္လို႔ နင္မေသေသးဘူးဆိုရင္ နင္ဒီစာကို ဖတ္ရမွာပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မပ်က္မကြက္ ပို႔ေပးေနက် လူေတြက ဒီစာကို အရင္က စာေတြလိုပဲ နင့္ဆီအေရာက္ပို႔ေပးၾကလိမ့္မယ္။ တစ္ခုပဲ ခြင့္လြတ္ေပးပါ။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲၿပီးေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆုံးစီရင္ခဲ့တဲ့ အတြက္ေပါ့။ တို႔မတတ္ႏိုင္ဘူးအခ်စ္ရယ္။ နင္မ႐ွိပဲ ႐ွင္သန္ေနထိုင္ဖို႔ ဘ၀ေနနည္း တို႔မသင္ၾကား မတတ္ေျမာက္ေသးဘူးကြယ္။
မေန႔ကပဲ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာခဲ့ၾကတယ္။ တို႔ပထမဆုံး ပို႔လိုက္တဲ့ စာက ရက္စြဲကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ နင္အဲဒါကို သတိထားမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေန႔ ညေနက တို႔ႏွစ္ေယာက္ တို႔တေတြရဲ႕ အခန္းေလးထဲမွာ အတူတကြ ႐ွိခဲ့ၾကတာေပါ့။ နင္ကေတာ့ ေခါင္းအုံးထဲ ေခါင္းထိုးၿပီး ကယ္သူမဲ့တဲ့ ေၾကာက္စရာေသာကေတြနဲ႔ ကေလးေလးလိုပဲ ငိုေႂကြးေနခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီညေနက ျပတင္းေပါက္တစ္ျခမ္း ဖြင့္ထားေပမယ့္ တို႔လက္ေပၚစီးက်လာတဲ့ မက္ရည္ေတြကိုေတာ့ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေမွာင္ေနခဲ့တယ္။ နင္က နာက်င္၀မ္းနည္းမႈေၾကာင့္ ငိုေႂကြးေနခဲ့ေပမယ့္ တို႔ကေတာ့ ႐ွိသမွ်အင္အားနဲ႔ ခ်ဳပ္တည္းၿပီး ႀကိတ္မွိတ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ တို႔အခန္းေထာင့္ေလးမွာထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ေတြျခားၿပီး နင္ဖတ္ရမယ့္ စာေလးေစာင္ကို ေရးခဲ့တယ္။ အခုဒီစာကို အဆုံးသတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ငါ့ရဲ႕ ဘ၀အဆုံးသတ္ေပါ့။
ဒီေန႔ညေန တို႔ရဲ႕စာေတြကို နင့္ဆီေန႔စြဲအတိုင္း ပို႔ဖို႔ရယ္၊ နင္ငါ့ကို ႐ွာေဖြမေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ရယ္ လုပ္ထားခဲ့ရဦးမယ္။
ၿပီးရင္ေတာ့ ဒီဘ၀ႀကီးကေန တို႔ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္အခ်စ္ရယ္။ အဲဒီ စက္ဆုပ္ထိတ္လန္႔ဖြယ္ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ နင့္ကို အေသးစိတ္ေျပာမျပေတာ့ဘူး လူ၀ီ။ အဲဒါေတြက နင့္ကို ပိုၿပီးနာက်င္ေစ႐ုံထက္ ဘာမွအသုံးမ၀င္လို႔ပဲ။
အေရးႀကီးတာက နင့္စိတ္မွာ ဒါဏ္ရာမရေစဖို႔ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔နဲ႔ ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ဖို႔ပဲ။ တို႔ျဖစ္ခ်င္တာက နင့္ကို စိုးရိမ္ပူပန္ႏိုင္ဖို႔ ေသဆုံးသြားၿပီးေနာက္မွာေတာင္ နင့္အတြက္ တို႔႐ွင္သန္ေနဖို႔ပဲ။ တို႔နင့္ဆီ မၾကာခဏဆိုသလို ေရာက္ေရာက္လာရမယ္။ ဒါေပမယ့္ နင့္မွတ္ဥာဏ္ထဲကေန တို႔တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစဖို႔ ခဏတိုင္းလည္း မျဖစ္ရဘူး။ နင္မနာက်င္ေစဖို႔ သိပ္ျခားလို႔လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ အမွန္တရားကို နင္သိမယ့္အခ်ိန္ဟာ ဒီေလာက္ထိ ႏွစ္ေတြ ကုန္လြန္သြားၿပီးမွပဲ ျဖစ္ရမယ္။ (အခ်ိန္ဆိုတာ အေကာင္းဆုံး သမားေတာ္ပဲ မဟုတ္လား) တို႔ရဲ႕ ေသဆုံးျခင္းက နင့္အတြက္ အရမ္းႀကီး အဓိပၸာယ္မ႐ွိေတာ့မယ့္အခ်ိန္၊ သိပ္မခက္ခဲေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေပါ့။
လူ၀ီ။ အခ်စ္ေရ ဒီေန႔တို႔ႏွစ္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ စကားေျပာၾကတာဟာ သိပ္နိမိတ္မေကာင္းသလိုပဲကြယ္။
တို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာၾကတာဟာ လုံး၀မၾကားရသေလာက္တိုးတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သိပ္ကိုပဲ ေ၀းကြာေနသလို။ တို႔ဟာ နင့္အတြက္ပဲ တည္႐ွိတာ။ နင္ကေတာ့ တို႔ကို ေမ့သြားခဲ့ၿပီ။ “အခုအခ်ိန္” ဆိုတဲ့ စကားလုံးေလးဟာ အဲဒီစာလုံးေလးကို ေရးလိုက္တဲ့သူနဲ႔ အဲဒီစာလုံးေလးကို ဖတ္ၿပီး ႏႈတ္ဖ်ားကေန ခပ္ဖြဖြ ႐ြတ္ေနတဲ့လူၾကားမွာ အမ်ားႀကီး ျခားနားသြားခဲ့ၿပီ။
အခုအခ်ိန္မွာ ႀကီးမားတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုကို လြန္ေျမာက္သြားခဲ့ၿပီ။ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ အရာေတြလို႔ ထင္မယ္ဆို ထင္လို႔ရေနၿပီျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အခု အရင္ကလိုပဲ နင့္ကို နမ္းလိုက္ပါရဲ႕။
ၿပီးေတာ့…….
ဒါပါပဲကြယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ပိုၿပီး၀မ္းနည္းမိမွာ ေၾကာက္လို႔။ ေနာက္ၿပီး အခ်စ္က သိပ္နက္႐ႈိုင္းတဲ့အခါ၊ ႏႈးညံ့မႈ(ခ်စ္ေမတၱာ)က အကန္႔အသတ္ မ႐ွိတဲ့အခါ ေ႐ွာင္တိမ္းလို႔မရတဲ့ တို႔ရဲ႕ ႐ူးသြပ္တဲ့ အိပ္မက္ေတြကို ၀န္ခံမိမွာစိုးလို႔……….။
                                          ျပင္သစ္စာေရးဆရာ ဟင္နရီ ဘားဗ်ဴစ့္ ၏ “ႏူးညံ့မႈ” ကို ျပန္ဆိုပါသည္။
                                          from russian language Нежность by Анри Барбюс.

note; ဒီစာကို ဘာသာျပန္ၿပီးတာ ၾကာပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးေျခာက္လေလာက္ ကတည္းကပါ။ အဓိကကေတာ့ ေခါင္းစဥ္ေၾကာင့္ မတင္ျဖစ္ပဲ ျဖစ္ေနတာ။ ေခါင္းစဥ္က မူရင္းျပင္သစ္ဘာသာစကားမွာေကာ ႐ု႐ွားဘာသာစကားမွာပါ ေတာ္ေတာ္လွၿပီး အဓိပၸာယ္ျပည့္၀တဲ့ စာလုံးျဖစ္ေနပါတယ္။ ျမန္မာလို ဘာသာျပန္မယ္ဆိုရင္ ႏူးညံ့မႈလို႔ ခပ္လြယ္လြယ္ရေပမယ့္ တကယ္ဆိုလိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွမရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမန္မာစာညံ့ဖ်င္းမႈလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတိုင္းပဲ ေခါင္းစဥ္တတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစက အပိုင္းခြဲၿပီးတင္မလို႔ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တစ္စုတည္း ျဖစ္ေစခ်င္တာနဲ႔ ေပါင္းတင္လိုက္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ႐ွည္သြားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီအထိေရာက္ေအာင္ ဖတ္လာခဲ့ရင္ေတာ့ ေက်းဇူးအရမ္းတင္မိမွာပါ။
ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ...
ေ၀လင္း

Sunday, September 12, 2010

ဇာတ္သိမ္း



ဇာတ္သိမ္း
လက္ကေလးေတြ ေျပေလ်ာ့သြားတာဟာ
လက္ခ်င္းတြဲခဲ့တာေလာက္ မလွပေပမယ့္
သိပ္ေတာ့လည္း အက်ည္းမတန္ခဲ့
အဲဒီအတြက္ ကံၾကမၼာကို ေက်းဇူးတင္တယ္….။
ေတာင္နဲ႔ေျမာက္မဟုတ္ပါဘူး
ေဘးခ်င္းယွဥ္ရက္ေလး ေ၀းခဲ့ၾကတာ
ျပန္ေတြးမိရင္ ေဆြးစရာေတာ့ ေကာင္းသား..။
တစ္ေႏြပါပဲ…
အိမ္မက္ထဲက လက္ကေလးေတြ
ကိုယ့္ကို မခ်စ္ခဲ့တာ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေဆာင္း၀င္သြားၿပီ
ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ
ေအးခဲေနတဲ့ ႏွလုံးသား ဘယ္တရားနဲ႔ ေႏြးရမလဲ…။
ကမာၻၾကီးတစ္ခုလုံး ေျဗာင္းဆန္သြားတာမဟုတ္ပါဘူး
ႏွလုံးသားေလးတစ္ခုပဲ ထက္ေအာက္ေျပာင္းျပန္လွန္သြားတာ
ဒါေပမယ့္
ဒီေကာင္မွာေတာ့ မခ်ိေအာင္ ခံလိုက္ရတယ္…။
အမုန္းမဟုတ္ပါဘူး မခ်စ္ခဲ့႐ုံပါ
ဒါေပမယ့္
အသည္းကြဲဖို႔ေတာ့ လုံေလာက္ခဲ့တယ္…။
ေကာင္မေလးေရ…!
ေဆာင္းေအးေအးမွာ မီးလင္းဖိုေလးနဲ႔ မင္းေႏြးဖို႔ပဲ ဆႏၵျပဳပါရဲ႕ကြယ္……။

notes; မေရာက္ျဖစ္တာၾကာသြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘေလာ့ဂ္ကိုေတာ့ မေမ့ပါဘူး။ ေရးထားတာေတြ အမ်ားႀကီးေပမယ့္ ကဗ်ာေလးကေနပဲ စတင္လိုက္ပါတယ္။ ငါျပန္လာၿပီ၊ မင္းတို႔ေ႐ွ႕မွာ ေရာက္ေနၿပီေတြ ဘာေတြေတာ့ မေအာ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေပ်ာက္သြားဦးမလဲ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္မသိလို႔။ ၿပီးရင္ေတာ့ ဘာသာျပန္တစ္ခု နဲ႔ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္တင္ဖို႔  ႐ွိပါတယ္။ အေျခအေနလည္း ေပးမယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ..။ အဲဒါေလးေတြကေတာ့ ခြင့္မဲ့ပ်က္ကြက္စဥ္အတြင္း ေရးမိတာေလးေတြပါ။ အေၾကြးဆပ္တဲ့ သေဘာလည္း ပါပါတယ္။ 
ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ....
ေ၀လင္း

Friday, July 30, 2010

၃၆၅(သို႔) white angel


၃၆၅

ျပကၡဒိန္ေလးေတြ
တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ေျပးထြက္သြားလိုက္တာ..
၃၆၅ ပါတဲ့..

ေျခလွမ္းေတြ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕...
ခု....
နတ္သမီးေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္သြားၿပီ...။
 
အစ္မအျဖဴေရာင္ရဲ႕ blog တစ္ႏွစ္ျပည့္ပါတယ္တဲ့။ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက သူ႔ဘေလာ့မွာ ေၾကာ္ျငာထားတယ္။အစ္မရဲ႕ blog ဆိုေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးေပးမယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ခက္တာက အဲလိုတမင္တကာ ၾကံ႐ြယ္အားထုတ္ၿပီး ကဗ်ာ မေရးတတ္တာပါ။ ဘယ္လိုေရးလို႔ေရးရမယ္ကို မသိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ပါတ္နီးပါးၾကာသြားပါတယ္။ ကဗ်ာလည္းရေတာ့ ရလာပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာနဲ႔ကိုယ္ေတာင္ သိပ္မႀကိဳက္လို႔ ပို႔ေတာင္ မပို႔ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပို႔ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ (အစ္မေရ အစ္မကို ခ်စ္လို႔ ပို႔လိုက္တာေနာ္၊ ကဗ်ာကို မေကာင္းဘူးေျပာရင္ စိတ္ဆိုးမွာ :) ) အဲဒီလို ပို႔ၿပီးတဲ့ထိ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ဖို႔ စိတ္ကူးမ႐ွိေသးပါဘူး။ မေန႔ကမွာ အစ္မရဲ႕ သိုင္းေလာက စိန္ေခၚသံ ဖိတ္စာ( ဘေလာ့ဂါေတြကို စု႐ုံးဖိတ္ၾကားၿပီး သိုင္းၿပိဳင္ပြဲ လုပ္မယ္ဆိုလား :) )ကို ဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးေပၚလာလို႔ ဒီပို႔စ္ကို တင္ျဖစ္သြားတာပါ။ (အစ္မေရ မိုးအလင္း ဘေလာ့ဂင္းရင္း ေရးတာေနာ္၊ အိပ္ေတာင္ အိပ္ရေသးဘူး။ ကိုးနာရီထိုးရင္လည္း စာေမးပြဲ သြားေျဖရဦးမွာ။)ကဗ်ာကေတာ့ ျမင္တဲ့ အတိုင္း ခပ္တိုတိုပါပဲ။ ဒါေတာင္ မနည္း ျဖစ္ညစ္ေရးရတာ။ သူ႔ရဲ႕ သိုင္းၿပိဳင္ပြဲကို စိတ္၀င္စားရင္ေတာ့ http://seaandangel.blogspot.com/ အဲဒီကိုသာ သြားၿပီး ၀င္ေယာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္လို႔ ရတယ္ဆိုလား။ ၿပီးေတာ့ အစ္မအျဖဴေရာင္က ဘာပြဲလုပ္လုပ္ အေကၽြးအေမြးပါတတ္တယ္ဗ်။ ၀ါသနာပါတယ္ဆိုရင္ ....... ;) ေပ်ာ္လို႔ေနာက္တာေနာ္ အစ္မ။ စိတ္မဆိုးနဲ႔။ ဘေလာ့ဂ္ေလး ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေစဖို႔ဆုေတာင္းပါတယ္။။
                                                                                                   ေ၀လင္း

Monday, July 19, 2010

လွပေသာ နိဒါန္း(သို႔) အသည္းကြဲျခင္း


လွပေသာ နိဒါန္း(သို႔) အသည္းကြဲျခင္း

တယုတယထားေသာ အသည္းတစ္ခု ကြဲအက္သြားျခင္းက ေမွ်ာ္လင့္ထားသေလာက္ ကဗ်ာမဆန္ေပ။ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခ်င္စရာေကာင္းေသာ ေနာင္တတခ်ဳိ႕၊ ပ်င္းရိညည္းေငြ႔ဖြယ္ အတၱတခ်ဳိ႕၊ ျပာျဖစ္သြားေသာ စီးကရက္တခ်ဳိ႕၊ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံတခ်ဳိ႕၊ မုန္းခ်င္စရာေကာင္းေသာ က႐ုဏာတခ်ဳိ႕၊ မပိမရိ ယုတၱိေဗဒ အခင္းအက်င္းတခ်ဳိ႕၊ နာက်င္မႈဟု ထင္မွတ္ရေသာ အရာတခ်ဳိ႕၊ လန္႔ႏိုးလာေသာ အိပ္မက္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပ်က္စီးသြားေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခ်ဳိ႕၊ ျပန္လည္တည္ေဆာက္၍ မရေတာ့ေသာ ဆက္ဆံေရးတခ်ဳိ႕၊ တခ်ဳိ႕ေသာ တခ်ဳိ႕ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေပက်ံေနေသာ အသည္းကြဲဇာတ္လမ္းသည္.......

 တစ္ခါက “မဂၤလာပါ” ဆိုေသာ စကားတစ္ခြန္းၾကားတြင္ ႏွစ္လုံးသားႏွစ္ခု တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေ၀းကြာသြားသည္။ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို အျပံဳးမ်ားၾကားတြင္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ကြဲေနခဲ့ေသာ အသည္းတစ္စုံ၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္ခဲ့ၾကၿပီ ယုံၾကည္ခဲ့ၿပီးမွ ကိုယ့္ကို(လုံး၀) နားမလည္တာကို နာနာက်ည္းက်ည္း သိခြင့္ရခ်ိန္၊ အင္ဖနတီထိသြားဖို႔ ယွဥ္တြဲခဲ့ၾကေသာ မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္းမွ တစ္ေၾကာင္းက ဂငယ္ေကြ႔ ေကြ႕သြားခ်ိန္၊ အားလုံး... အားလုံး ၿပီးဆုံးသြားခ်ိန္မွာ အံ့အားသင့္ဖို႔ပင္ လက္က်န္အင္အား မက်န္ရစ္ခဲ့.........။

အခ်စ္၀င္လွ်င္ အျပစ္မျမင္ဟု ဆိုပါက အသည္းခြဲခံေသာအခါ အျပစ္ျမင္လာျခင္းသည္ “မခ်စ္”ဟု အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္သည္။ မခ်စ္လွ်င္ အသည္းကြဲပါဦးမည္လားဟူေသာ အေမးေနာက္မွ အသည္းမကြဲလွ်င္ အျပစ္မျမင္မိ၊ အျပစ္မ၀င္လွ်င္ ခ်စ္ဆဲ ဟူေသာ မုန္႔လုံးစကၠဴကပ္ ယုတၱိေဗဒမ်ား ဆက္မလာခင္ ဇာတ္လမ္းကို တစ္ခန္းရပ္လိုက္ရသည္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို စနစ္တက်လိမ္လည္ၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္ေနရာမွ သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္တိုင္း အေရာင္ေျပာင္းေျပာင္း သြားတတ္ေသာ မ်က္လုံးႏွင့္ နာက်င္လာတတ္ေသာ ႏွလုံးသားတို႔ကို ေတာင္စြယ္ပို႔ခ်င္သည္။ ဖုန္းနံပါတ္ႏွင့္ email account ကို Delete လုပ္ၿပီးသည့္တိုင္ ႏွလုံးသား၌ uninstall tools ပါမလာ။ နာစရာေတြအမ်ားႀကီးထဲမွ လြမ္းစရာကိုပဲ ေ႐ြးေ႐ြးျမင္တတ္ျခင္းႏွင့္ မလွတာေတြအမ်ားႀကီးထဲမွ လွတာကိုပဲ ေ႐ြးေ႐ြးျမင္တတ္ျခင္းသည္ ကိုယ့္လည္ပင္းကိုယ္ စြပ္ေသာ ႀကိဳးကြင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ေမြးကတည္းက ႏွလုံးသားမွာ “ခ်စ္တတ္ျခင္းသည္ ႏွလုံးသားကို ဆိုး႐ြားစြာ ထိခိုက္ေစႏိုင္ပါသည္”ဟူေသာ စာတမ္းကို ထည့္မေပးလိုက္ေသာ ဘုရားသခင္ကို က်က်နနက်ိန္ဆဲရလွ်င္ ေက်နပ္စရာေကာင္းေလမည္လား...?
ဘုရားသခင္သည္ အသည္းမကြဲဖူးေသာေၾကာင့္ အခ်စ္၏အႏၲရာယ္ကို မသိျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ တစ္ခါမွ အသည္းမကြဲဖူးေသာေၾကာင့္ ဘုရားသခင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ တစ္ခါေလာက္မ်ား ဘုရားသခင္ႏွင့္ စကားေျပာခြင့္ ရလွ်င္ သူသိပ္ကံေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါသည္။
အခ်စ္က ေကာင္းမြန္ေသာ Game တစ္ခုဆိုလွ်င္ အသည္းကြဲျခင္းက ပိုမိုလွပေသာ Game ခုသာ ျဖစ္သည္။ ပိုၿပီးလွပေသာ ပိုၿပီးေၾကးႀကီးေသာ၊ ပို၍ အႏၲရာယ္မ်ားေသာ၊ ပိုၿပီးမာယာမ်ားေသာ Game တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ အသည္းကြဲျခင္းသည္ အဆုံးသတ္သြားျခင္းမဟုတ္ပဲ ခမ္းနားေသာ နိဒါန္းတစ္ခုသာ....

တကယ္ေတာ့ အသည္းကြဲျခင္းသည္-
မၾကည့္ျဖစ္ေသာ ဘဲေလးကပြဲတစ္ပြဲလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
မေပးျဖစ္ေသာ ပန္းစည္းတစ္စည္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
မငိုေႀကြးလိုက္ရေသာ မ်က္ရည္တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
အနည္းဆုံးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေပၚက ပို႔စ္တစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္...။

ေ၀လင္း



 




သတို႔သမီး(ဇာတ္သိမ္း)


သတို႔သမီး(ဇာတ္သိမ္း)


ေဆာင္ဦးရာသီ ကုန္ဆုံးၿပီး ေဆာင္းက တျဖည္းျဖည္း ပီျပင္လာသည္။ နာဂ်ာအိမ္ကို အရမ္းလြမ္းေနမိသည္။ 
ေန႔တိုင္းလိုလို အေမ့အေၾကာင္း၊ အဘြားအေၾကာင္း၊ စာ႐ွာအေၾကာင္း ေတြးေနမိသည္။ အိမ္ကပို႔လိုက္တဲ့ 
စာေတြမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲမို႔ သူမလုပ္ခဲ့တာေတြကို ခြင့္လြတ္လိုက္ၾကၿပီ ၊ ေမ့ပစ္လိုက္ၾကၿပီ ထင္မိသည္။ ေမလထဲ စာေမးပြဲေတြၿပီးေတာ့ သူမ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာပဲ အိမ္ကို ျပန္ခဲ့သည္။ လမ္းမွာ ေမာ္စကိုကို ၀င္ၿပီး စာ႐ွာနဲ႔ ၀င္ေတြ႔သည္။ စာ႐ွာကေတာ့ မႏွစ္ေႏြတုန္းကလိုပင္ အေျပာင္းအလဲ မ႐ွိ။ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ပါးၿပိဳင္းေမြး၊ ဆံပင္ဘုတ္သိုက္၊ ပတၱဴသား၀တ္စုံ၊ အားလုံးအရင္ကလိုပင္။ ဒါေပမယ့္ ပုံစံကေတာ့ ပိုၿပီး ခ်ိနဲ႔လာ၊ ပိုၿပီး ပိန္လာ၊ ပိုၿပီးအိုစာလာသည္။ က်န္းမာေရးကလည္း ပိုဆိုးလာပံုပင္။ ေခ်ာင္းကလည္း အခ်ိန္ၿပည့္ တဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနသည္။
“ဘုရားေရ.. နာဂ်ာေရာက္လာတယ္” ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ ၀မ္းသာအားရလွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။
ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြ၊ ေဆးမွင္နံ႔ေတြ မြန္ထူေနတဲ့ ပံုႏွိပ္တိုင္မွာ ခဏထိုင္ၿပီး စာ႐ွာ့အခန္းဆီ သြားၾကသည္။ အခန္းထဲ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေဆးလိပ္တိုေတြ၊ ေနရာအႏွံ႔က တံေတြးကြက္ေတြ၊ စကၠဴစုတ္ေတြၾကားထဲက ပန္းကန္အကြဲေတြ၊ ၿပီးေတာ့ စားပြဲနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ယင္ေကာင္အေသေတြက ဆီးၾကိဳေနၾကသည္။ စာ႐ွာတစ္ေယာက္ သူ႔ဘ၀ႀကီးကို ပစ္စလက္ခတ္ ထားတာ ျမင္သာလြန္းေနသည္။ တေယာက္ေယာက္က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနဖို႔ေျပာလည္း သူကေတာ့ ရယ္ေမာေန႐ုံအျပင္ ဘာမွတုန္႔ျပန္ ေျပာင္းလဲလာမွာ မဟုတ္ေပ။
“ရတယ္စာ႐ွာ.. ရတယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ အဆင္ေျပပါတယ္” နာဂ်ာက ျပာျပာသလဲပင္ ေျပာလိုက္သည္။
“ေဆာင္းဦးတုန္းက အေမ ပီတာစဘက္ကို လာေသးတယ္ စာ႐ွာ။ အဘြားစာ႐ွာကလည္း စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။”
စာ႐ွာက သူမကို ျပဳံးၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးျပန္သည္။ နာဂ်ာသူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး 
အရမ္းေနမေကာင္း ျဖစ္ေနလား မျဖစ္ဘူးလား မသိႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိသည္။
“စာ႐ွာ ႐ွင္အရမ္းမ်ား ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနလား”
“ရပါတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ နည္းနည္းပါ။”
“ဘုရားေရ… နည္းနည္းပါ ဟုတ္လား။ ဘာလို႔ ေဆးမကုတာလဲ။ ဘာလို႔ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကိုယ္ 
ဂ႐ုမစိုက္တာလည္း စာ႐ွာရယ္..”
နာဂ်ာ စိုးရိမ္ပူပန္စြာေျပာၿပီး မ်က္ရည္တို႔ စီးက်လာမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အန္ဒရိန္ကို 
ျမင္ေယာင္မိသည္။ အိမ္အသစ္ကို သြားသတိရမိသည္။ အတိတ္ကအရာေတြက စိတ္ထဲမွာ 
တစ္ခုခ်င္းေပၚလာၾကသည္။ သိပ္ၾကာခဲ့ၿပိီလို႔ ထင္ေနမိတဲ့ အ၇ာေတြေပါ့။
 “စာ႐ွာ ႐ွင္အရမ္းဖ်ားေနတယ္။ ႐ွင့္ကို အခုလိုေတြ႔ရေတာ့ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္မိတယ္။ ကၽြန္မမွာ တာ၀န္႐ွိတာေပါ့။ ႐ွင္ဒီေလာက္ေတာင္ ကၽြန္မအေပၚ ေကာင္းခဲ့တာ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ႐ွင္က ကၽြန္မနဲ႔ အနီးကပ္ဆုံး အရင္းႏွီးဆုံး၊ ကၽြန္မကို နားအလည္ဆုံးပဲ စာ႐ွာ။
စကားေျပာၿပီးၾကေတာ့ စာ႐ွာက သူမကို ဘူတာသို႔လိုက္ပို႔သည္။ ရထားထြက္တဲ့ထိ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး 
က်န္ခဲ့သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ျပဳံးေနေပမယ့္ အားနည္းေနတဲ့ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက အရမ္း ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာ ျမင္သာေနသည္။
မြန္းလြဲပိုင္းေလာက္မွာ နာဂ်ာ ၿမိဳ႕ကို ျပန္ေရာက္သည္။ ဘူတာကေန အိမ္ကို ျပန္သည့္လမ္းသည္ 
႐ွည္လ်ားလြန္းလွသည္ဟု ေတြးမိသည္။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အဘြားမာဖာက သူမကို ဖက္ၿပီး ငိုသည္။ 
အဘြားမာဖာသည္ ပိုၿပီး အိုစာလာ၊ ၾကည့္ရဆိုးလာသည္။ နာဂ်ာ့ကို ကၽြတ္ထြက္သြားေတာ့မတတ္ဖက္ၿပီး 
ပုခုံးေပၚေခါင္းတင္ကာ အတန္ၾကာသည္ထိ ငိုသည္။ ညီးနာတစ္ေယာက္လည္း ပိုၿပီး အသက္ၾကီးလာသည္။ 
မ်က္ႏွာေခ်ာင္၊ မ်က္တြင္းခ်ိဳင့္ႏွင့္ ပိုၿပီး ၾကည့္ရဆိုးလာသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမလက္က စိန္ေတြကေတာ့ 
တလက္လက္ေျပာင္ေနဆဲ။
“သမီးရယ္.. သမီးေလးရယ္..”
အဘြားႏွင့္ အေမႏွစ္ေယာက္လုံးပင္ ဘာမွမေျပာပဲ ထိုင္ငိုေနၾကသည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတိတ္ကအရာေတြေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းေနၾကသည့္ပုံ။ သူတို႔၏ သမီး နာဂ်ာသည္ မဂၤလာေဆာင္ခါနီး ထြက္ေျပးသြားေသာ သတို႔သမီးျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ သူတို႔ အဖြဲ႔အစည္း၊ သူတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ထြက္ေျပးသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီၿမိဳ႕ဒီအဖြဲ႕အစည္း၌ သူမသည္ အမ်ားႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာသူ ျဖစ္သည္။ 
သစၥာေဖာက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ထိုအရာသည္ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္၍ မရေတာ့ သူတို႔တန္ဖိုးထားေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္း၌ သူတို႔တန္ဖိုးထားေသာ သမီးသည္ တန္ဖိုးမ႐ွိေတာ့ေပ။
နာဂ်ာအေပၚထပ္က သူမအခန္းကို တက္လာခဲ့သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ သူမ၏ အိပ္ရာေလးကို ၾကည့္သည္။ ေနာက္လိုက္ကာအျဖဴ ခပ္႐ိုး႐ိုးတပ္ထားသည့္ ျပတင္းကိုၾကည့္သည္။ ေနာက္ျပတင္းေပါက္ကေန ေနေရာင္ျဖာက်ေနသည့္ ပန္းျခံထဲကိုၾကည့္သည္။ စားပြဲကိုလက္ႏွင့္ အသာအယာပြတ္သပ္ၾကည့္သည္။ စားပြဲေ႐ွ႕မွာ ၀င္ထိုင္ၿပီး ေတြးသည္။ ညေနစာစားသည္။ မလိုင္မ်ားမ်ားႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ ေကာင္းေကာင္း တစ္ခြက္ေသာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာလိုေနသလိုလို။ အခန္းတစ္ခုလုံး ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသလို၊ ခံစားေနရသည္။ ေနာက္အိပ္ရာေပၚမွာလွဲၿပီး မ်က္စိမွိတ္ အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေႏြးေထြးႏူးညံ့ေသာ အိပ္ရာေပၚအိပ္ေနရာတာ ရယ္စရာေကာင္းသလို ျဖစ္ေနသည္။ အခန္းထဲကို ညီးနာ၀င္လာသည္။ ထိုင္ၿပီး အျပစ္တင္သည့္အၾကည့္၊ ေၾကာက္႐ြံ႕သည့္ အၾကည့္တို႔ျဖင့္ ၾကည့္သည္။
 “ဘယ္လိုလဲနာဂ်ာ” သူမက ခဏနားၿပီး ဆက္ေျပာသည္။
“ညည္းေက်နပ္တယ္ေပါ့၊ သိပ္ေက်နပ္တယ္ေပါ့”
“ေက်နပ္တယ္ေမေမ” နာဂ်ာက ဆက္ေျပာသည္။
“သမီးကို ေမေမ ဘယ္လိုျမင္လဲ။ ေမေမသိလား သမီးဒႆနသင္တယ္။ အရာရာကိုေတြးတယ္။ ဒႆအျမင္နဲ႔ ၾကည့္တယ္။ သမီးအတြက္ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ႐ွင္း႐ွင္း လင္းလင္း ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအတြက္ သမီးေက်နပ္တယ္။ ဘ၀ဆိုတာ သုံးေျမာင့္ဖန္တုံးကို ျဖတ္လာတဲ့ အလင္းတန္းလိုပဲ…..
“သမီးကိုေျပာပါေမေမ။ အခုအဘြားရဲ႕ က်န္းမာေရးက ဘယ္လိုလဲ..။”
“ဘာမွ မျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာရမလားပဲ။ နင္ စာ႐ွာနဲ႔ထြက္သြားၿပီး နင့္ဆီက ေၾကးနန္းရတယ္။ အဲဒီေၾကးနန္းစာဖတ္ၿပီး မူးလဲတယ္။ သုံးရက္လုံးလုံး အိပ္ရာထဲ မလႈပ္မယွက္လဲေနတယ္။ ေနာက္ ဘုရား႐ွိခိုးလိုက္၊ ငိုလိုက္နဲ႔ ခုေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုရမွာပဲ..”
 “ဘ၀ဆိုတာ သုံးေျမာင့္ဖန္တုံးကို ျဖတ္လာတဲ့ အလင္းတန္းလိုပဲ ေရာင္စဥ္ခုနစ္ခု တစ္ခုခ်င္းခြဲျဖာသြားသလိုမ်ိဳး ဘ၀မွာလည္း အျခင္းအရာတစ္ခုခ်င္း၊ ဘာသာရပ္တစ္ခုခ်င္းစီကို သီးျခားစီ သင္ယူေလ့လာရမယ္။”
အေမထြက္သြားခါနီး ဘာေတြေျပာသြားမွန္း နာဂ်ာမၾကားလိုက္ေတာ့။ မၾကာခင္မွာပဲ သူမအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ေမလကုန္ၿပီး ဇြန္လထဲေရာက္လာသည္။ နာဂ်ာလည္း တျဖည္းၿဖည္း အိမ္မွာအသားက်လာသည္။ 
အဘြားမာဖာတစ္ေယာက္ ေရေႏြးတစ္အိုးနဲ႔ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနတာ၊ ညီးနာက ညေနတိုင္း သူမအေတြးေတြ 
လာလာေျပာတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အဘြားကို ျပဳစုေနတာေတြက နာဂ်ာ့အတြက္ ေတြ႔ေနျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းေတြ 
ျဖစ္လာသည္။အိမ္မွာလည္း ယင္ေတြက တၿဖည္းၿဖည္း မ်ားလာသည္။ အခန္းမ်က္ႏွာက်က္ေတြမွာ၊ မီးဖိုခန္းနဲ႔ ဧည့္ခန္းေတြမွာ …။ တျဖည္းျဖည္း ပိုဆိုးလာသလို ထင္ရသည္။ အေမႏွင့္ အဘြားမာဖာတို႔က အျပင္လည္း မထြက္ၾက။ မေတာ္တဆ အန္ဒရိန္တို႔ သားအဖႏွင့္ ဆုံမွာေၾကာက္ၾကသည္။ နာဂ်ာကေတာ့ ပန္းျခံထဲ ထြက္သည္။ လမ္းေပၚထြက္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲသြားသည္။ ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ၿမိဳ႕ေလးကား ဘာမွ အသစ္အဆန္းေျပာင္းလဲမႈမ႐ွိ။ တျဖည္းျဖည္း အိုမင္း ပ်က္စီးေနသည္။ လတ္ဆတ္ႏုပ်ဳိမႈတို႔ကို မေတြ႔ရ။ ကိုယ့္ဘ၀အသစ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ျမင္လာႏိုင္ရင္ေတာ့ ထိုအရာေတြကို ဟားတိုက္ရယ္ေမာႏိုင္ေလမည္လားမသိေပ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လြတ္လပ္ေပါ့ပါး ေပ်ာ္႐ႊင္ရမွာ အမွန္ပင္။  ေျမေအာက္ထပ္က ညစ္ပတ္စုတ္ျပည္သည့္ အခန္းထဲမွာ အိမ္ေဖာ္ေလးေယာက္ စုၿပံဳအိပ္ရသည့္ အဘြားမာဖာ၏ အိမ္ၾကီးကို ျပန္ျပင္ေဆာက္မည့္ အခ်ိန္၊ အိမ္ႀကီး၏ စုတ္ျပတ္ဆိုး၀ါးမႈေတြ အရိပ္ေငြ႔ေလးေတာင္ မက်န္ေတာ့ပဲ လွပခမ္းနားလာမယ့္အခ်ိန္ ႐ွိလာပါဦးမည္လားမသိ။ အခုေတာ့ သူမပန္းျခံထဲ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္တဲ့အခ်ိန္ ျခံစည္း႐ိုးကို ေခါက္ၿပီး “သတို႔သမီး၊ သတို႔သမီး”ဟု ေအာ္ဟစ္ ေနာက္ေျပာင္တတ္ေသာ ကေလးေတြေၾကာင့္သာ နာဂ်ာတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနရသည္။
 စာ႐ွာ့ဆီက စာေတြေရာက္လာတတ္သည္။ သူ႔ရဲ႕ေဘာ္လ္ဂါ ခရီးစဥ္က သူ႔ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ သူေဆး႐ုံတက္ရသည္။ အသံေပ်ာက္သြားၿပီး ေဆး႐ုံေပၚမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ လွဲေနရသည္။ သူသည့္ထက္ ပိုခံႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္တာ သူမနားလည္လိုက္သည္။ ဒီသတင္းၾကားရတာ သူမ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမယ့္ မပူပန္မိေတာ့။ သူမ႐ွင္သန္ခ်င္ေသးသည္။ ပီတာစဘက္ ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ကို ျပန္သြားခ်င္ေသးသည္။ 
စာ႐ွာသယ္ေဆာင္လာခဲ့ေသာ သူမဘ၀ကို ျပန္ေရာက္ခ်င္သည္။သူမတစ္ညလုံး အိပ္မေပ်ာ္။ မနက္လင္းေတာ့ ျပတင္းေပါက္နားထိုင္ၿပီး နားစြင့္ေနမိသည္။ ေအာက္ထပ္မွ အဘြားမာဖာ၏ စိုးရိမ္တႀကီး ေမးျမန္းေနသံ ၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ့ တေယာက္ေယာက္ ငိုသည့္အသံ ၾကားရသည္။ နာဂ်ာေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ အဘြားက ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ဘုရား႐ွိခိုးေနသည္။ သူမမ်က္ႏွာက ငိုထားမွန္း သိသာသည္။ စားပြဲေပၚမွာေတာ့ ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ကို ဖြင့္လ်က္သားေတြ႔ရသည္။ မေန႔မနက္က စာ႐ွာ အဆုတ္ေရာဂါႏွင့္ ဆုံးသြားေၾကာင္း ပို႔လိုက္သည့္ ေၾကးနန္းစာျဖစ္သည္။
 အဘြားနဲ႔ အေမက ဘုရားေၾကာင္းသြားၿပီး စာ႐ွာအတြက္ သရဏဂုံတင္ၾကသည္။ နာဂ်ာ အခန္းထဲမွာ 
ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္းေတြးေနမိသည္။ ေနာက္ဆုံး သူမသေဘာေပါက္လာသည္။ စာ႐ွာျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သည့္ ဘ၀ကို သူမျပန္သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ သူမသည္ ဤေနရာ ဤ အသိုင္းအ၀ိုင္း၌ လူပိုသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ဘ၀သည္ ဒီမွာမ႐ွိ။ အထီးက်န္ျဖစ္ေနသည္။ မသက္ဆိုင္သူျဖစ္ေနသည္။ ဤအသိုင္းအ၀ိုင္းမွလည္း သူမအေနႏွင့္ ဘာမွမလိုအပ္၊ ဤေနရာသည္ သူမေနရာမဟုတ္ေပ။ အရင္က ခံစားခ်က္မ်ားအားလုံးသည္ မီးေလာင္ၿပီးေနာက္ ေလထျေပ်ာက္ကြယ္သြားေသ ျပာမႈန္မ်ားလိုပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။
စာ႐ွာ့အခန္းထဲ ၀င္ၾကည့္မိသည္။ “ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ စာ႐ွာေရ”လို႔ တီးတိုးႏႈတ္ဆက္မိသည္။ သူမေ႐ွ႕မွာေတာ့ 
အစိမ္းသက္သက္ ျဖစ္ေနတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြျပည့္ေနတဲ့ ဘ၀အသစ္က ေရးဆြဲၿပီးသားလို ျမင္ေနရသည္။ သူမကို ဆြဲေဆာင္ေနသည္။ ေနာက္ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္ၿပီး ႏွစ္ႏ်စ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္လိုက္သည္။ 
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာပင္ သူမစိတ္ကူးခဲ့သည့္အတိုင္း ၿမိဳ႕ေလးကို ထာ၀ရလက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားေပေတာ့မည္..
                                                                     ခ်က္ေကာ့ဗ္၏ သတို႔သမီးကို ျပန္ဆိုသည္။
                                                                         Невеста  А . П .Чехова

 notes; ဘေလာ့ဂ္ေလးကို မေရာက္ျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားမွန္းမသိေအာင္ ပစ္ထားခဲ့မိတယ္။ ခဏခဏ ေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႔ စိတ္ကူးမိခဲ့ေပမယ့္ တကယ့္တကယ္က် မလုပ္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ ခုေတာ့ ျဖစ္ညစ္ၿပီး က်န္ေနတဲ့ အေၾကြးကို ေခ်လိုက္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္ၿပီးတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနပါၿပီ။ အြန္လိုင္းေပၚ မေရာက္ျဖစ္တာေကာ ေရးတုန္းက လက္နဲ႔ေရးထားတာမို႔လို႔ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ျပန္႐ိုက္ရမွာ ပ်င္းေနတာနဲ႔ေကာေၾကာင့္ မတင္ျဖစ္ရာကေန ခုတင္ျဖစ္သြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားပါတယ္။ မ႐ွိတုန္း ျခံ၀ကေန လာလာေအာ္တဲ့ အစ္ကိုအစ္မေတြ၊ ျခံထဲထိ၀င္ၿပီး ေအာ္ဟစ္သြားတဲ့ အစ္ကိုအစ္မေတြနဲ႔ အိမ္႐ွင္မ်ား ျပန္လာပလား ျခံေ႐ွ႕ကေန ျဖစ္ျဖစ္ၾကည့္သြားၾကတဲ့ အစ္ကိုအစ္မေတြအားလုံးကို ေက်းဇူးလည္းတင္၊ အားလည္းနာ၊ ေတာင္းလည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္....
ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ...
ေ၀လင္း