Friday, May 21, 2010

သတို႔သမီး(အပိုင္း ၅)

                       
သတို႔သမီး(အပိုင္း ၅)

      ျမင္းရထားက ဆင္၀င္ေအာက္ဆိုက္လာသည္။ နာဂ်ာ ေလာင္းကုတ္ခပ္ပါးပါးတစ္ထည္ ထပ္၀တ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး အေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။ သူ႔အေမႏွင့္ သူ႔အသုံးအေဆာင္မ်ားကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္သြားခ်င္ေသးသည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ခုတင္ေဘးမွခဏရပ္ၿပီး ေငးေနမိသည္။ အခန္းေလးရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ အေငြ႔အသက္က လာ႐ိုက္ခတ္သည္။ 
ထို႔ေနာက္ ေမေမ့ အခန္းဆီ တိတ္တဆိတ္ သြားခဲ့သည္။ ညီးနာကား အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ အတန္ၾကာရပ္ၾကည့္ၿပီး ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ အျပင္မွာေတာ့ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာေနသည္။ ျမင္းရထားမွာ အမိုးပါေသာ္လည္း တစ္ခုလုံး ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနသည္။

“သူနဲ႔အတူလိုက္မ႐ူးစမ္းပါနဲ႔ နာဂ်ာရယ္” အေစခံေတြက ျမင္းရထားေပၚ အထုပ္အပိုးေတြ တင္ေနစဥ္ အဘြားမာဖာက ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ၿပီးေတာ့ ဒီလို ရာသီဥတုၾကီးမွာ...။ အိမ္မွာပဲ ေနစမ္းပါေအ..။ မိုးထဲေရထဲ.. ဘယ့္ႏွယ္ကြယ္”

နာဂ်ာတစ္ခုခု ျပန္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေပ။
စာ႐ွာက နာဂ်ာ့ေဘးနား၀င္ထိုင္ၿပီး နာဂ်ာ့ေျခေထာက္မ်ားကို သကၠလပ္ေစာင္ ပါးပါး ျခံဳေပးသည္။

“ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိပါေစနဲ႔ကြယ္..။ ဘုရားသခင္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ပါေစ” အဘြားမာဖာက အိမ္ေပါက္၀မွ လွမ္းေအာ္သည္။
“ၿပီးေတာ့ စာ႐ွာ၊ နင္ေမာ္စကိုေရာက္ရင္ ငါ့ဆီစာေရးလွည့္”
“အင္းပါအဘြားရဲ႕.. သြားၿပီေနာ္..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္”

           နာဂ်ာ ႐ုတ္တရက္ ငိုခ်လိုက္သည္။ ေမ့ေမ့ကို သြားၾကည့္စဥ္က၊ အဘြားကို ႏႈတ္ဆက္စဥ္က အထိ သူ႔ကိုယ္သူမယုံႏိုင္ေသး။ ခုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ထြက္လာခဲ့ရၿပီ။ ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးေရ...
႐ုတ္တရက္ အားလုံးကို သတိရလာမိသည္။ အန္ဒရိန္ႏွင့္ သူ႔အေဖ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာ္အတြက္ အိမ္အသစ္၊ ခမ္းနားတဲ့ ပန္းအိုးပုံပန္းခ်ီကား...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြအားလုံးက သူမကို မတုန္လႈပ္ေစေတာ့..။ အားလုံးက တျဖည္းျဖည္း ေနာက္မွာမႈန္၀ါးက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ရထားထဲေရာက္ၿပီး ရထားထြက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ အားလုံးက အတိတ္...။ အ၇င္ ဥခြံေလးကေန ပိုမိုႀကီးမားက်ယ္၀န္းတဲ့ ကမာၻ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ က်ယ္ျပန္႔တဲ့အနာဂတ္..။ လြတ္လပ္တဲ့ အနာဂတ္၊ ဒီေန႔ထိ မျမင္ႏိုင္ခဲ့တာေတြ၊ စိန္ေခၚမႈအသစ္ေတြနဲ႔ အနာဂတ္။
မိုးေရစက္တို႔က ရထားျပတင္းမွန္ကို လာ႐ိုက္ခတ္ေနသည္။ ရထားလမ္း၀ဲယာမွာက အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္ အတိၿပီးေနသည္။ တရိပ္ရိပ္ျဖတ္သြားတဲ့ ေၾကးနန္းတိုင္ေတြ၊ ႀကိဳးတန္းေပၚနားေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း.. ၊ သန္႔႐ွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ေလကို ႐ွဴရင္း သူမေပ်ာ္႐ႊင္လာမိသည္။ သူမသေဘာေပါက္လာမိသည္။ ဤခရီးသည္ ကိုယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ကိုယ္ ၊ ကိုယ့္ေ႐ြးခ်ယ္မႈႏွင့္ကိုယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည့္ ခရီးျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေတြးမိရင္း သူမရယ္မိသည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပင္ ငိုမိျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ျဖင့္ ၾကက္ေျခခတ္ၿပီး ဆုေတာင္းသည္။
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေနာ္” စာ႐ွာက သူမကို ၾကည့္ၿပီး လွမ္းေမးသည္။ ထို႔ေနာက္သူ႔ဟာသူပင္ ျပံဳးၿပီး -
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေလ..” ဟုေျပာလိုက္သည္။
                                                                     ခ်က္ေကာ့ဗ္၏ သတို႔သမီးကို ျပန္ဆိုသည္။
                                                                         Невеста  А . П .Чехова

Notes; ဒီတစ္ပိုင္းကေတာ့ တိုလည္းတိုတာမို႔ ျမန္ျမန္ပဲျပန္ၿပီးသြားပါတယ္..။ 
   

Wednesday, May 19, 2010

သတို႔သမီး (အပိုင္း ၄)

                          
သတို႔သမီး (အပိုင္း ၄)

ေလက ျပတင္းေပါက္ႏွင့္ အမိုးမ်ားသို႔ တသုန္သုန္တိုက္ခတ္ေနသည္။ ေလတိုးသံ တဟူးဟူးႏွင့္အတူ မီးဖိုထဲမွ ၀မ္းနည္းဖြယ္ေတးသီခ်င္းသံက တိတ္တဆိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ အခ်ိန္က ညတစ္နာရီခန္႔။ အိမ္ကလူေတြအကုန္ အိပ္ရာ၀င္သြားၾကၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဘယ္သူမွမအိပ္ၾကေသး။ ေအာက္ထပ္မွ တေယာထိုးေနသည့္အသံကို နာဂ်ာၾကားေနရသည္။ ႐ုတ္တရက္ ျပတင္းေပါက္မွ တ႐ုတ္ကပ္ ျပဳတ္က်သံထြက္လာသည္။ ခဏေနေတာ့ ည၀တ္အကၤ်ီႏွင့္ ညီးနာ ဖေယာင္းတိုင္ကိုင္ၿပီး ေရာက္လာသည္။

“ဘာျပဳတ္က်တာလဲ နာဂ်ာ?” ညီးနာက ေမးသည္။

မုန္တိုင္းထန္ေနသည့္ညမွာ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈဖုံးေနသည့္ အျပံဳးသဲ့သဲ့နဲ႔ က်စ္ဆံၿမီးတစ္ေခ်ာင္းတည္း က်စ္ထားတဲ့ ေမေမ့ပုံစံက အရပ္ပုပုႏွင့္ အိုမင္းသည့္ဟန္ေပါက္ေနသည္။ သိပ္မၾကာခင္က သူ႔အေမဟာ သာမန္မိန္းမေတြထက္ ထူးျခားတယ္ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာေျပာခဲ့တာကို နာဂ်ာသတိရမိသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အဲဒီစာလုံးေတြက မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို အသုံးမက်သည့္ ဦးေႏွာက္ထဲမွ ထြက္ခြာသြားၾကၿပီ ျဖစ္၏။
           မီးဖိုခန္းထဲက သီခ်င္းသံက  တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာသည္။ “အို...ဘုရားသခင္” ဆိုသည့္ စာသားကိုပင္ ၾကားေနရသည္။ နာဂ်ာတစ္ေယာက္ အိပ္ရာေပၚတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ ဆံပင္ေတြကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲၿပီး ႐ိႈက္ငိုလိုက္သည္။
“ေမေမ၊ ေမေမ... တကယ္လို႔မ်ား သမီးဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိရင္..!
ေတာင္းပန္ပါတယ္ေမေမ။ သမီးကို ခြင့္ျပဳပါ။ သမီးကို ထြက္သြားခြင့္ျပဳပါ။”
“ထြက္သြားမယ္! ဘယ္ကိုလဲ..?” ညီးနာက အိပ္ရာေပၚ၀င္ထိုင္ၿပီး နားမလည္ႏိုင္စြာေမးသည္။ 
“ဘယ္ကိုထြက္သြားမလို႔လဲ..?”

နာဂ်ာအခ်ိန္အတန္ၾကာေအာင္ ငို႐ႈိက္ကာ စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေပ။

“သမီးဒီၿမိဳ႕ကေန ထြက္သြားပါရေစ” ေနာက္ဆုံးမွာ နာဂ်ာက ေျပာလိုက္သည္။ 
“သမီး မဂၤလာလည္း မေဆာင္ေတာ့ဘူး။ သမီးသူ႔ကိုလည္း မခ်စ္ဘူးေမေမ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာေတာင္ မေျပာႏိုင္ဘူး”
“မျဖစ္ဘူးသမီး၊ မျဖစ္ဘူး။ စိတ္ေအးေအး ထားစမ္းပါသမီးရယ္။ ေလာေလာဆယ္ သမီးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတုန္းမို႔ပါ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ သမီးအန္ဒရိန္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားတယ္နဲ႔တူတယ္။ ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစ က်ီစယ္တယ္ပဲ သေဘာထားေပါ့ကြယ္” ညီးနာက ခပ္သြက္သြက္ ၀င္ေျပာသည္။
“ေကာင္းၿပီေလ ေမေမ၊ ထြက္သြားေပးပါ... ေက်းဇူးျပဳၿပီး ထြက္သြားေပးပါ ေမေမ” နာဂ်ာ ႐ုိက္ႀကီးတငင္ ငိုမိသည္။
“ဟုတ္ပါၿပီ ဒါေပမယ့္ ညည္းက အခု ကေလးေပါက္စ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္ သဘက္ခါဘဲ လက္ထပ္ရေတာ့မယ္ သတို႔သမီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ေလာကစက္၀ိုင္းႀကီးက အၿမဲလည္ပတ္ေနတာ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ အေမနဲ႔ အဘြားကို ဒုကၡေပးေပး ညည္းမွာလည္း ညည္းလို ေခါင္းမွာတဲ့ သမီးမ်ိဳးပဲလာမွာပဲ..”
“ဘုရား ဘုရား၊  သမီးကို ဘယ္လို ေျပာလုိက္ၾကတာလဲ ေမေမ။ သမီးကို အဲေလာက္ေတာင္ နာနာၾကည္းၾကည္း ေျပာတယ္ဟုတ္လား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမေမ”
ညီးနာ တစ္ခုခုျပန္ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ဘာမွေျပာမထြက္ပဲ အခန္းထဲကေန ငိုၿပီးထြက္သြား၏။ မီးဖိုထဲမွ သီခ်င္းသံက ထပ္ထြက္လာျပန္သည္။  အခန္းပတ္ပတ္လည္မွ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာက္စရာပဲ ေကာင္းလာသေယာင္။ နာဂ်ာ အိပ္ရာေပၚကထၿပီး သူ႔အေမဆီသို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ သြားသည္။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ အျပာေရာင္ေစာင္ၿခံဳေအာက္မွေမေမကို  စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္လ်က္ႏွင့္ ေတြ႕ရသည္။
“ေမေမ... သမီးတစ္ခုေလာက္ ေျပာပါရေစ၊ သမီးေတာင္းပန္ပါတယ္.. သမီးေျပာတာကို တစ္ခ်က္ေလး အာ႐ုံစိုက္ၿပီး နားေထာင္ေပးပါ။ သမီးတို႔ရဲ႕ ေသးငယ္ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အျမင္ေတြက သမီးတို႔ ဘ၀ေတြကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ထားမွာလဲ ေမေမ။ ခုသမီး မ်က္လံုးေတြကို သမီးရဲရဲ ဖြင့္လိုက္ၿပီ။ အားလံုးကိုလဲ ျမင္ၿပီ။ အေမ့ရဲ႕ အန္ဒရိန္က ဘယ္လို လူမ်ိဳးလဲ? သူ႕မွာ ဘာအရည္အခ်င္းရိွလဲ ေမေမ! အဲဒီလူက ငတံုး။” 

ညီးနာ ဆတ္ကနဲ ထထိုင္လိုက္သည္။

“ညည္းနဲ႔ ညည္းအဘြားက ငါ့ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ေနၾကတာပဲ! ညီးနာငိုရင္း ဆက္ေျပာသည္။
“ငါအသက္ဆက္ရွင္ပါရေစဦး။ လူေလာကႀကီးထဲမွာ ေနပါရေစဦး။ ငါ့ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပးေနၾကပါဦး။
ငါအမ်ားႀကီး ငယ္ပါေသးတယ္။ ညည္းတို႔က ငါ့ကို ျမန္ျမန္အိုၿပီးေသေအာင္ ႏွိပ္စက္ေနၾကတာ!” ညီးနာက သူ႔ရင္ဘတ္ကို ထုထုၿပီးေျပာသည္။ 
           ထိုသို႔ ေျပာၿပီး ေစာင့္ၿခံဳထဲ ၀င္ကာေခြေခြေလး ျပန္လဲသြားသည္။ ခပ္ေသးေသး ညီးနာပံုစံက သနားစရာ ေကာင္းသည္ဟုထင္ရသည္။ နာဂ်ာ အခန္းထဲ ျပန္လာၿပီး ည၀တ္အကႌ်ကိုလဲကာ မနက္မိုးလင္းမည္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
           မနက္ေရာက္ေတာ့ အဘြားမာဖာက သူ႕ၿခံထဲကို ၾကည့္ကာ ၀မ္းနည္းေနသည္။ ေလျပင္းက ပန္းသီးေတြ အားလံုးကို ႐ုိက္ခ်သြားသည္။ ဆီးပင္ေတြမွာလည္း တစ္ပင္မွာ အေကာင္းတိုင္းမက်န္ က်ိဳးကုန္သည္။ ရာသီဥတုကလည္း စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ မုန္တိုင္းေရာင္။ မီးဖုိထားေပမယ့္ အိမ္ထဲမွာ အေအးဓာတ္က စိမ့္ေနသည္။ မိုးစက္ေတြကလည္း ျပတင္းမွန္ကို တေျဖာက္ေျဖာက္ ႐ိုက္ခတ္ေနသည္။ မနက္ေစာေစာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္အၿပီး နာဂ်ာ စာရွာဆီထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႕ဆီေရာက္ေတာ့ စကားတစ္လံုးမွ မေျပာပဲ ခံုေပၚမွာ ဒူးတုပ္ထိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွင့္ အုပ္ထားလိုက္မိသည္။

“ဘာလဲ!” စာရွာက ေမးသည္။
“မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...။ ဒီဘ၀ႀကီးမွာ ကၽြန္မအရင္က ဘယ္လို ေနႏိုင္ခဲ့လဲ တကယ္နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ အိမ္ေထာင္ျပဳရမွာလဲ မုန္းတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း မုန္းတယ္။ အဓိပၸါယ္မရိွတဲ့ ပ်င္းရိညည္းေငြ႕ဖြယ္ ဒီဘ၀ႀကီးကိုလဲ ရြံတယ္။”

         စာ႐ွာတစ္ေယာက္ ေယာင္နနျဖစ္ေနသည္။ နာဂ်ာတစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိေသးေပ။

“ အဲဒါ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ေကာင္းေတာင္ေကာင္းေသးတယ္။” စာ႐ွာက ေျပာသည္။
“ဒီဘ၀ႀကီးက ကၽြန္မကို ညည္းေငြ႔ေစတယ္” နာဂ်ာက ဆက္ေျပာသည္။ 
“ကၽြန္မ ဒီမွာ ဒီတစ္ရက္က ေနာက္ဆုံးပဲ။ မနက္ျဖန္ ဒီကေန ထြက္သြားေတာ့မယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္မကို ႐ွင္နဲ႔ ေခၚသြားပါလား..”
          စာ႐ွာတစ္ေယာက္ အတန္ၾကသည္ထိ သူမကို အံ့ဩတႀကီး ၾကည့္ေနမိသည္။ ေနာက္သူ သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူေပ်ာ္ေနပုံက ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုပင္။ လက္ကို တဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ရမ္းကာ ႐ွဴးဖိနပ္ခြာကို တခြပ္ခြပ္ ေဆာင့္ေနသည့္ပုံသဏၭာန္က ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ထကေတာ့မည့္ပုံ။

“ေကာင္းလိုက္တာ!” သူက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခပ္သြက္သြက္ ပြတ္ရင္းေျပာသည္။
“ဘုရားေရ.. အဲဒါဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္သလဲ!”

နာဂ်ာက သူ႔ကို မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္ပဲ ႀကီးမား၀ိုင္းစက္ၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာၾကည့္ေနမိသည္။ သူတို႔ၾကားမွာ ဘာစည္းမွမ႐ွိေတာ့သလို၊ သူတစ္ခုခုေျပာေတာ့မည္ဟုလည္း ထင္မိသည္။ စာ႐ွာကေတာ့ ဘာမွမေျပာေပမယ့္ အရင္က သူမမသိခဲ့တာေတြကို ေျပာျပသည္ထက္ က်ယ္၀န္းစြာ သေဘာေပါက္လာမိသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး အရာရာကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္လာသည္။ ေသျခင္းတရားကိုပင္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မည္ဟု ထင္လာမိသည္။

“မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္လည္းသြားမယ္။” သူက ခဏေတြးၿပီး ဆက္ေျပာသည္။ 
“ၿပီးရင္ နာဂ်ာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘူတာလိုက္ပို႔။ နာဂ်ာ့ အထုပ္အပိုးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္သေရေသတၱာနဲ႔ ထည့္လာခဲ့မယ္။ လက္မွတ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ယူလာခဲ့မယ္။ သုံးႀကိမ္ေျမာက္ေခါင္းေလာင္းေခါက္ရင္သာ ရထားတြဲဆီေရာက္ေအာင္လာခဲ့။ ပထမဆုံး ေမာ္စကိုကို သြားၾကမယ္။ အဲဒီကေနမွ နာဂ်ာက ပီတာစဘက္ကို ဆက္သြားေပါ့။ ပတ္စပို႔စ္ေတာ့ ႐ွိတယ္မဟုတ္လား?”
“အင္း.. ႐ွိတယ္။”
“ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ အာမခံ၀ံ့ပါရဲ႕။ နာဂ်ာ့ဘက္ကသာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာတို႔၊ ေနာင္တရတာတို႔ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သြားျဖစ္ေအာင္သြားၿပီး ပညာသင္ပါ။ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ကံေကာင္းျခင္းေတြက ေစာင့္ႀကိဳေနပါလိမ့္မယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဘ၀ႀကီးကို ေနာင္ျပန္လွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ အားလုံးေျပာင္းလဲေနတာ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ အဓိကက ဘ၀ႀကီးကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔၊ က်န္တာဘာမွ မလိုအပ္ဘူး။ ကဲ.. ဒါျဖင့္ မနက္ျဖန္ ေသခ်ာၿပီလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီေနာ္..”
“အို...ေသခ်ာတာေပါ့”
             နာဂ်ာ အရမ္းစိတ္ပူေနသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္မိသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ တစ္ခါမွ အဲေလာက္ထိ မေလးလံဖူးေပ။ ခုလို တစ္ေယာက္တည္း ခရီးထြက္ဖို႔ထိ ဆုံးျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ခက္ခဲ စိတ္ဒုကၡေရာက္စြာ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္ နာဂ်ာအခန္းျပန္ေရာက္ေအာင္ပင္ အႏိုင္ႏိုင္တက္ခဲ့ရသည္။ အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အိပ္ရာေပၚပစ္လဲွၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ 
ငိုထားတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ လြတ္လပ္ေသာ အျပဳံးေလးက ပြင့္လန္းလ်က္.................။

                                                                         ခ်က္ေကာ့ဗ္၏ သတို႔သမီးကို ျပန္ဆိုသည္။
                                                                         Невеста  А . П .Чехова

Notes; ဒီပို႔စ္ဘာသာ ျပန္တဲ့ အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ မ်က္႐ိုးမတရားကိုက္ပါတယ္။ စာဖတ္ရင္လည္း တစ္နာရီေလာက္ထက္ ပိုမဖတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဖတ္လိုက္ရင္ ေခါင္းေတြပါ ကိုက္လာပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ စိတ္ညစ္ပါတယ္။ ( ခုတစ္ပိုင္းကိုေတာင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တ၀က္ေလာက္ ကူ႐ိုက္ေပးရတယ္) ေနာက္ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္တစ္အုပ္ အစ္မတစ္ေယာက္က ေကာင္းတယ္ေျပာလို႔ တေန႔က ၀ယ္လာပါတယ္။ ေကာင္းတာေလးေတြ႔ရင္ေတာ့ တင္ပါဥိီးမယ္။ ခုလို အခန္းဆက္ေတာ့ ဒီတစ္ခုၿပီးရင္ ထပ္တင္ဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ မွတ္သြားပါၿပီ...။ ေနာင္တေတြလည္း အလိပ္လိုက္ရေနပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ပိုင္းပဲ က်န္ေတာ့လို႔ ၀မ္းသာပါတယ္။ မ်က္႐ိုးကိုက္ေနေပမယ့္ စာအုပ္ေတြပို႔ေပးတဲ့ အေဖနဲ႔ အေမကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္လည္း စာအုပ္တစ္အုပ္ထပ္ေရာက္ပါဦးမယ္။ မိဘေတြကို ဒုကၡေပးရတာ အားနာေပမယ့္ စာဖတ္ခ်င္ေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ေတာ့ စိတ္နည္းနည္း ညစ္ေနပါတယ္။

ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ..
ေ၀လင္း

Friday, May 14, 2010

သတို႔သမီး (အပိုင္း ၃)

                     
သတို႔သမီး (အပိုင္း ၃)

               ဇြန္လအလယ္ထဲေရာက္ေတာ့ စာ႐ွာတစ္ေယာက္ ေမာ္စကိုကို သတိရလာသည္။ ျပန္လည္း ျပန္ခ်င္လာသည္။ 

“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီၿမိဳ႕မွာ ဆက္ၿပီးမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး” သူက မႈန္ေတေတႏွင့္ ေျပာသည္။
“ေရေပးစနစ္မ႐ွိ၊ မိလႅာစနစ္ကမေကာင္း! ၿပီးေတာ့ ဇီဇာခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ညစ္ပတ္တဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ပါဘူး”
“နင္ဟာေတာ္ေတာ္ ေျခေထာက္မွာ ေဗြပါတဲ့ ေကာင္ပဲ စာ႐ွာ။ ေ႐ွ႕လ ၇ ရက္ေန႔က် မဂၤလာပြဲ႐ွိတာေကာ သတိရလား” အဘြားမာဖာက ေျပာသည္။
“စိတ္မပါေတာ့ဘူး”
“ဟဲ့ အစကေျပာေတာ့ စက္တင္ဘာထိေတာင္ ေနမယ္ဆို”
“ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္လုပ္ဖို႔႐ွိေသးတယ္”
                
             ေႏြရာသီက မႈန္မႈိုင္း စိုထိုင္းေနသည္။ သစ္ပင္ေတြကလည္း စိုစြတ္စြတ္၊ စိုက္ခင္းထဲ ဆင္းရမွာကလည္း စိုစြတ္စြတ္ႏွင့္ စိတ္ပ်က္ညစ္ျငဴးဖြယ္။ အခန္းထဲေနျပန္ေတာ့ အေပၚကေကာ ေအာက္ကပါ ဘာသံေတြမွန္းမသိ။ အပ္ခ်ဳပ္စက္က အသံေတြ၊ မီးဖိုေခ်ာင္က အသံေတြႏွင့္ စာ႐ွာတစ္ေယာက္ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနသည္။ အခန္းထဲမွာထိုင္ၿပီး ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆိုးဆိုး ဇူလိုင္ ၁ ရက္ထက္ ေစာၿပီး မျပန္ဖို႔ ကတိေပးထားမိသျဖင့္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေပ။
               အခ်ိန္ေတြက လ်င္ျမန္စြာပင္ ကုန္လြန္သြားသည္။ စိန္႔ပီတာပြဲေတာ္ေန႔ ေန႔လည္ပိုင္း ေန႔လည္စာ စားအျပီးမွာ အန္ဒရိန္ႏွင့္နာဂ်ာသည္ ငွားထားသည့္အိမ္ကို သြားၾကည့္ရန္ ေမာ္စကိုလမ္းသို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ကႏွစ္ထပ္အိမ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္အထိေတာ့ အေပၚထပ္တစ္ထပ္ပဲ ျပင္ဆင္လို႔ ၿပီးေသး၏။  ဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္က ပါေကးခင္းထားသျဖင့္ တဖိတ္ဖိတ္လက္ေနသည္။ ဩစေၾတးလ်ျဖစ္ထိုင္ခုံေတြ၊ ၿပီးေတာ့ စႏၵရား၊ တေယာတင္သည့္ စင္ အစစအရာရာ ခမ္းနားလွပလို႔ ေနသည္။ သုတ္ထားေသ ေဆးနံ႔တို႔ ပင္မေပ်ာက္ခ်င္ေသး။ နံရံေပၚမွာ ေ႐ႊေဘာင္ကြပ္ထားသည့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ပန္းခ်ီကားက ေဘာင္အလြတ္တစ္ခုနဲ႔ လက္နဲ႔ထိန္းထားတဲ့ ခရမ္းရင့္ေရာင္ ပန္းအိုးပုံကို ေရးဆြဲထားျခင္းျဖစ္သည္။

“ရင္သပ္႐ႈေမာဖြယ္ရာပဲ” အန္ဒရိန္က ေျပာလိုက္သည္။
“ပန္းခ်ီဆ၇ာ ႐ွိ႐ွမာခ်က္စကီီးရဲ႕ လက္ရာေပါ့”

ေနာက္ဆက္တီစားပြဲ၀ိုင္းႏွင့္ အျပာေရာင္ႏုေရာင္ ဆိုဖာခုံမ်ား။ အနီး႐ွိ စားပြဲခပ္ေသးေသးေပၚမွာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအေဆာင္အေယာင္ အျပည့္ႏွင့္ ဖာသာအန္ဒရိန္၏ ဓါတ္ပုံကို တင္ထားသည္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားခန္း၊ ၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္း။ အိပ္ခန္းက အနည္းငယ္ အေမွာင္ရိပ္သန္းေနၿပီး အိပ္ရာႏွစ္ခုပါသည္။ ျပည့္စုံတဲ့ အိပ္ခန္းဟု သတ္မွတ္ရမည္ပင္။ အန္ဒရိန္သည္ အိမ္တြင္းလွည့္ပတ္ၾကည့္ေနစဥ္အေတာအတြင္း နာဂ်ာ့ခါးကို တေလွ်ာက္လုံးဖက္ထား၏။ နာဂ်ာသည္ အမွားတစ္ခုကို ညံ့ဖ်င္းစြာက်ဴးလြန္မိေနသလို  ခံစားေနရသည္။ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ အေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္းေတြကိုလည္း ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း မုန္းတီးလာမိသည္။  သူအန္ဒရိန္ကိုမခ်စ္ေတာ့တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္တုန္းကမွ မခ်စ္ခဲ့တာ သူမကိုယ္ သူမသိလာသည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက္ို ဘယ္လိုေျပာရမွာလဲ၊ ဘယ္သူ႔ကို ေျပာရမွာလဲ၊ ဘာအတြက္လဲ ဆိုတာေတြတစ္ခုမွ နားမလည္ေပ။ နားလည္းမလည္တတ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကိုလည္း ေန႔တိုင္း ညတိုင္းလိုလို ေတြးမိသည္။ ႏူးညံ့စြာ၊ သိမ္ေမြ႔စြာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ၊ ျမတ္ႏိုးစြာ ဖက္ထားေသာ အန္ဒရိန္၏ လက္တို႔ကို ေအးစက္မာေၾကာသည့္ သံပတ္သဖြယ္ ထင္လာၿပီး မုန္းတီးလာသည္။ သည္းမခံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာမိသည္။ မိနစ္တိုင္းတြင္ အန္ဒရိန္႔အနီးမွ ေျပးထြက္ၿပီး အားရပါးရ ငိုခ်ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ 
အန္ဒရိန္က သူမကို ေရခ်ဳိးခန္းဆီသို႔ ဆက္၍ေခၚသြားသည္။ ေရခ်ဳိးခန္းနံရံတြင္ ေရပိုက္ေခါင္းတစ္ခု ႐ွိေနသည္။

“ဘယ္လိုလဲ..?” အန္ဒရိန္ကေမးလိုက္သည္။
“အဲဒီပိုက္က အေပၚထပ္ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေရေလွာင္ကန္က လာတာေလ။ ပုံးတစ္ရာေလာက္ဆန္႔တယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီမွာေရအတြက္ေတာ့ ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး”

ထို႔ေနာက္ႏွစ္ေယာက္သား ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာၿပီး ျမင္းရထားျဖင့္ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ အျပန္လမ္းကား ဖုန္တလုံးလုံးႏွင့္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ေကာင္းကင္မွ တိမ္ညိဳတိမ္မည္း တခ်ဳိ႕႐ွိေနသျဖင့္ မိုး႐ြာမည္ဟုလည္း ထင္ရသည္။

“မေအးဘူးလား နာဂ်ာ” အန္ဒရိန္က ဖုန္မ်ားေၾကာင့္ မ်က္စိကို ခပ္ေမွးေမွးထားရင္း ေမးသည္။

သူမဘာမွမေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိသည္။

“မေန႔က ကိုယ္ဘာအလုပ္မွမလုပ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာ႐ွာကိုယ့္ကို အျပစ္တင္တာ မွတ္မိလားနာဂ်ာ” သူကထပ္ေျပာျပန္သည္။ ေနာက္ခဏနားၿပီး

“ဟုတ္တယ္ သူမွန္တယ္၊ အျမဲလည္း မွန္ေနမွာပဲ! ကိုယ္ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘူး ၿပီးေတာ့ ဘာမွလည္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလည္း အခ်စ္ရယ္? ကိုယ့္ပခုံးေပၚမွာ ရာထူးတစ္ခုခုတင္ဖို႔၊ တာ၀န္တစ္ခုခု ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ေတြးေတာင္မေတြးမိတာ ဘာေၾကာင့္တဲ့လဲ။ ေ႐ွ႕ေနအေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္တင္စကားဆရာအေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမင္ၾကည့္လို႔မရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အမိ႐ု႐ွားႏိုင္ငံေတာ္ၾကၤီးေရ... အသုံးမ၀င္တဲ့လူပိုေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မင္းသယ္လာခဲ့ ၿပီတဲ့လဲ။ မင့္မွာ ငါ့လို လူညံ့လူဖ်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနၿပီလဲ! ”

သူအေနႏွင့္ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ရင္ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္ဟု ခပ္လြယ္လြယ္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲထားခဲ့သည္။
သူကဆက္ေျပာသည္။

“ကိုယ္တို႔လက္ထပ္ၿပီးသြားရင္ ႐ြာေလးတစ္ခုခုမွာသြားေနၿပီး အဲဒီမွာပဲ အလုပ္လုပ္ၾကရေအာင္ အခ်စ္ရယ္။ ေခ်ာင္းနားေျမာင္းနားနီးတဲ့ ေျမေလးတစ္ကြက္ေလာက္၀ယ္ၿပီး အခင္းေလးတစ္ခုစိုက္ၾကမယ္။ အတူ အလုပ္လုပ္ၾကမယ္။ ကိုယ္တို႔ဘ၀ကို အတူတည္ေဆာက္ၾကမယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္မလဲကြယ္! ”

အန္ဒရိန္က သူ႔ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ သူ႔ဆံပင္ေတြက ေလထဲတဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ေနသည္။ 
နာဂ်ာကေတာ့ သူေျပာတာ နားေထာင္ရင္း “ဘုရားေရ.. အိမ္ကိုသာ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့!” ဟု ေတြးေနမိသည္။ အိမ္ေရာက္ခါနီးေရာက္ေတာ့ ဖာသာအန္ဒရိန္ႏွင့္ေတြ႔သည္။

“ေဟာ..ဟိုမွာ အေဖ...” အန္ဒရိန္က ၀မ္းသာအားရေျပာရင္း ဦးထုပ္ကို ေျမွာက္ရမ္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
“ကိုယ္ကိုယ့္အေဖကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ ၾကင္နာတတ္တဲ့လူေကာင္းတစ္ေယာက္ေလ သူက” အန္ဒရိန္ကေျပာၿပီး ရထားကို ရထားထိန္းလက္သို႔ လြဲလိုက္သည္။
နာဂ်ာကေတာ့ စိတ္ေရာက္ကိုယ္ပါေနာက္က်ိ႐ႈပ္ေထြးစြာ အိမ္ထဲ၀င္လာခဲ့သည္။ ဒီညေနလည္း သူတို႔တေတြကို ဧည့္ခံရေပဦးေတာ့မည္။ ျပဳံးျပရမည္၊ တေယာထိုးတာကို နားေထာင္ရမည္၊ မဂၤလာပြဲအေၾကာင္းပဲ ေျပာေျပာေနတဲ့ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ စကားေတြကို သည္းခံ နားေထာင္ရေပဦးေတာ့မည္ဟု ေတြးမိသည္။
သူ႔ရဲ႕ေကာက္က်စ္တဲ့ အျပဳံးႏွင့္အတူ ဖာသာအန္ဒရိန္၀င္လာသည္။ ထို႔ေနာက္တစ္ဆက္ထဲပင္

“ခင္ဗ်ားကို က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ေတြ႔ရတာ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ပါေပ့ဗ်ာ”ဟု သူက အဘြားမာဖာကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူအတည္ေျပာေနတာလား ေနာက္ေနတာလားဆိုတာေတာ့ နားလည္ရခက္လွသည္....။
                                                                     
                                                                         ခ်က္ေကာ့ဗ္၏ သတို႔သမီးကို ျပန္ဆိုသည္။
                                                                         Невеста  А . П .Чехова
                
Notes; ခုဒီတတိယပိုင္းကို တင္ဖို႔ ခါတိုင္းပို႔စ္ေတြထက္ပိုၾကာသြားပါတယ္။ အဓိက အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ အိမ္ကပို႔လိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြေရာက္လာတာပါ။ စိတ္အလိုအရဆို စာေလးဖတ္ၿပီး ႏွပ္ေနခ်င္တာပါ :)  လာဖတ္ေပးတဲ့သူေတြကိုလည္း အားနာတာ တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ခုက တာ၀န္ႀကီးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနေတာ့ ျမန္ျမန္ျဖတ္ခ်င္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း ဖ်စ္ညစ္ၿပီး ျပန္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါတယ္။ စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ ထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ မနက္ခင္း ေက်ာင္းမတက္ရခင္အခ်ိန္ေလးမွာဖတ္ပါတယ္။ ေနာက္အေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ျဖစ္ေနတာပါ။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တစ္ေနကုန္ အားတဲ့အခ်ိန္က နည္းေနပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္စာက ျပတ္တယ္လို႔ မ႐ွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီအပိုင္းက အရင္ဟာေတြေလာက္ေတာင္ မ႐ွည္ပဲ ၾကာေနတာပါ။ နဂိုကတည္းက စာေရးပ်င္းၿပီး စာပဲဖတ္ခ်င္တဲ့သူမို႔ စာအုပ္ေတြေရာက္လာေတာ့ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ပဲ စာပဲဖတ္ခ်င္ေနပါတယ္။ အမွန္တကယ္က ဒီဘာသာျပန္ၿပီးမွေရာက္လာသင့္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအပိုင္းကို ဘာသာျပန္ေတာ့ ကိုယ္မသိတဲ့ စာလုံးတစ္လုံးေတြ႔ပါတယ္။ အဘိဓါန္ထဲမွာလည္း ႐ွာမေတြ႔ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးေတာ့ သူတို႔လည္း မသိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ကို သြားေမးပါတယ္။ အဟဲ.. သူလည္းမသိဘူးတဲ့။ ေကာင္းေရာေနာ္..။ ဒါနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္သြားၿပီး အဘိဓာန္တစ္ခု ထပ္သြား႐ွာေတာ့ စာၾကည့္တိုက္မွဴးက သိၿပီး ႐ွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္အဲဒါကို ဘာသာျပန္ေနတယ္ဆိုတာကိုလည္း သိေရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူပါတယ္ (သူကလည္း သြားပါမ်ားေတာ့ ရင္းလည္း ရင္းႏွီးေနလို႔ပါ) ဘာလို႔ ဒီေလာက္ခက္တာကို ဘာသာျပန္လဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားေလးျဖဲျပၿပီး စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ေတာ့ ျပန္သြားမွာပါ။ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ..
ေ၀လင္း

Monday, May 10, 2010

သတို႔သမီး(အပိုင္း ၂ )

                   
သတို႔သမီး (အပိုင္း ၂)
        
              နာဂ်ာအိပ္ရာကႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ မနက္၂နာရီပဲ ႐ွိေသးေပမယ့္ ေႏြဦးရာသီမို႔ ေရာင္နီအနည္းငယ္ ပ်ဳိ႕ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အေ၀းတစ္ေနရာဆီက ကင္းသမားရဲ႕ တုန္းေမာင္းေခါက္သံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားရသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္မ႐ွိ။ အိပ္ရာက ႏူးညံ့ေသာ္လည္း တစ္ခုခုအဆင္မေျပသလို။ နာဂ်ာအိပ္ရာေပၚမွာထိုင္ၿပီး ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြးေနမိသည္။ ေမလရဲ႕ညတိုင္းလိုလို သူမဒီလိုပဲ ျဖစ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္။ အေတြးေတြကလည္း ထုံးစံအတိုင္း အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ။ အန္ဒရိန္က သူမကို ဘယ္လိုစၿပီးခ်ည္းကပ္ခဲ့တာ၊ ဘယ္လို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တာ။ တျဖည္းျဖည္း သူ႔ကို ၾကင္းနာတတ္သူ၊ လူေတာ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ထင္ျမင္လာၿပီး သူ႔အခ်စ္ကို လက္ခံခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ အခုလို မဂၤလာပြဲက်င္းပဖို႔ တစ္လေတာင္ မလိုေတာ့တဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ အဓိပၸာမဖြင့္ဆိုတတ္တဲ့ ေလးပင္ခက္ခဲမႈေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသလိုမ်ဳိး စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေတြ ခံစားလာရမွန္း သူမ မေတြးတတ္ေတာ့ေပ။

“ေတာက္-ေတာက္.... ေတာက္-ေတာက္..” ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းေသာ ကင္းတုံးေမာင္းသံ။

“ေတာက္-ေတာက္...”

              ပန္းျခံထဲကို ျမင္ေနရတဲ့ ျပတင္းေပါက္အို၊ ၿပီးေတာ့ ထူထပ္စြာေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ ျခံဳေတြနဲ႔ သန္စြမ္းလွတဲ့ ႏွင္းပန္းပင္ေတြက အေအးဒဏ္ေအာက္မွာ ငိုက္ျမည္းေနၾကသည္။ ျဖဴေဖြးထူထပ္တဲ့ ျမဴေတြက ႏွင္းပန္းပင္ေတြကို ဖုံးအုပ္ခ်င္ေနသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွ သစ္ပင္ေပၚမွာေတာ့ ေတာ္က်ီးကန္း တစ္ေကာင္က ကြဲ႐ွ႐ွ ေအာ္ျမည္ေနသည္။

“ဘုရားေရ.. ...ဘာကမ်ား ငါ့စိတ္ေတြကို ႐ႈပ္ေထြးေလးလံေစတာတဲ့လဲ”

မဂၤလာေဆာင္ခါနီး သတို႔သမီးတိုင္း ဒီလိုျဖစ္တတ္ၾကတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲေလ။ ဘယ္သူသိမွာတဲ့လဲ!
ဒါမွမဟုတ္ စာ႐ွာရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္လား..? ဒါေပမယ့္ စာ႐ွာက ခုမွဒီစကားေတြေျပာတာမွမဟုတ္တာ။ ႏွစ္တိုင္းလိုလို အဲလို နားမလည္ႏိုင္တဲ့ အထူးအဆန္းေတြကို အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေျပာေနက်ပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာ႐ွာက ဘာလို႔ ေခါင္းထဲက ထြက္မသြားတာတဲ့လဲ...? ဘာေၾကာင့္လဲ..?
              ကင္းတုန္းေမာင္းသံ ထပ္ထြက္မလာသည္ပင္ အေတာ္ၾကာသြား၏။ ျပတင္းေပါက္ေအာက္ဘက္ ပန္းျခံဆီမွ ငွက္ကေလးမ်ား၏ ဆူညံညံအသံေတြကို စတင္ၾကားေနရၿပီျဖစ္သည္။ ျမဴလည္းကြဲသြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အရပ္မ်က္ႏွာပတ္ပတ္လည္သည္ ေႏြဦးအလင္းေရာင္ႏွင့္ ထြန္းလင္းေတာက္ပေန၏။ မၾကာခင္မွာပဲ ပန္းျခံတစ္ခုလုံး ေနေရာင္ျခည္၏ ေႏြးေထြးမႈျဖင့္ ျပန္လည္အသက္၀င္လာေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သစ္႐ြက္ဖ်ား၌ တြဲခိုေနၾကေသာ ႏွင္းရည္စက္ေလးမ်ားကလည္း စိန္ပြင့္ေလးမ်ားသဖြယ္ တလက္လက္ ေတာက္ပေနၾကသည္။ ျပဳျပဳျပင္ျပင္ မ႐ွိတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သည္ပန္းျခံသည္ပင္လွ်င္ နံနက္ခင္း၌ သားနားႏုပ်ဳိေနသလို ျဖစ္ေန၏။ 
                အဘြားမာဖာ အိပ္ရာက ႏိုးလာတာ၊ စာ႐ွာ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ ဆိုးေနတာ၊ ေရေႏြးအိုးဆူေနတာ၊ အိမ္ေဖာ္ေတြ အလုပ္စလုပ္ေနၾကတာ အားလုံးကို ၾကားေနရသည္။ အခ်ိန္ကုန္တာ ၾကာလြန္းသလိုပင္။ နာဂ်ာ အိပ္ရာမွထၿပီး ပန္းျခံထဲ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ လည္ပတ္ေနသည့္တိုင္ မနက္ခင္းက မကုန္ႏိုင္ပဲ ႐ွည္လ်ားလြန္းေနသည္။
                ငိုထားတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ နာဂ်ာ့အေမ ညီးနာကို ဓါတ္ဆားရည္တစ္ခြက္ႏွင့္အတူ ေတြ႔ရသည္။ သူမသည္ နက္နက္႐ႈပ္ေထြးသည့္ အေတြးေတြကို စာေတြအမ်ားႀကီးဖတ္ၿပီး ပိတ္ဆို႔ဖို႔ ၾကိဳးစားေနသည္ဟု နာဂ်ာထင္မိသည္။ ဒါကလည္း နာဂ်ာ့အေတြးသက္သက္သာ။ နာဂ်ာ အေမ့နားသြားၿပီး အေမ့ကို နမ္းလိုက္သည္။ 

“ဘာလို႔ ငိုထားတာလဲ ေမေမ?” နာဂ်ာက ေမးလိုက္သည္။

“မေန႔ညက အေမ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔သမီးအေၾကာင္း စာတစ္ပုဒ္ဖတ္တယ္။ အဘိုးအို အလုပ္လုပ္တဲ့ဆီက အထက္အရာ႐ွိက အဘိုးအိုရဲ႕ သမီးကို ၾကိဳက္ေနတာေပါ့။ အဆုံးထိေတာ့ မဖတ္ရေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲက တစ္ေနရာက မ်က္ရည္ကို ဘယ္လိုမွမထိန္းႏိုင္ဘူး။” ညီးနာက လက္ထဲက ဓါတ္ဆားရည္ကို တစ္ၾကိဳက္မွ်ေသာက္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။ 

“ခုမနက္လည္း အဲဒီအေၾကာင္းကို သတိရၿပီး ငိုထားတာ”
 “သမီးကေတာ့ ေန႔ခင္းေန႔လည္ဆို ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းေပမယ့္ ညညက် အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူးအေမ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး”

“မသိပါဘူးသမီးရယ္။ အေမကေတာ့ ညညအိပ္မေပ်ာ္ရင္ မ်က္စိကို တင္းေနေအာင္မွိတ္ၿပီး အန္နာကာရန္ညီးနာရဲ႕ ပုံကို စိတ္ထဲမွာ ပုံေဖာ္ၾကည့္တာပဲ။ သူဘယ္လိုလမ္းေလွ်ာက္တယ္၊ စကားေျပာရင္ေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လို... အဲလိုေပါ့။ အဲဒါမွမဟုတ္လည္း သမိုင္းထဲက ေ႐ွးေဟာင္းေခတ္တစ္ခုခုကို ပုံေဖာ္ၾကည့္လိုက္တာပဲ..”

နာဂ်ာ့အေနနဲ႔ သူ႔အေမဟာ သူ႔ကိုနားမလည္ဘူး။ နားလည္မလည္ႏိုင္ဘူးလို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။ အဲဒီခံစားခ်က္ဟာ သူမဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ပထမဆုံးအၾကိမ္အျဖစ္ ေပၚလာတာျဖစ္၏။ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္႐ြံ႕မိသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သူမအေမေ႐ွ႕မွ ခ်က္ခ်င္းပင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင္း သူမအေမေ႐ွ႕မွထြက္ကာ သူမအခန္းဆီသို႔ ျပန္ခဲ့သည္။ 
                 ေန႔လည္ႏွစ္နာရီတြင္ ေန႔လည္စာစားၾကသည္။ ဗုဒၶဟူးေန႔ျဖစ္၍ အသားမပါပဲ ငါးဟင္းတစ္ခြက္ ၊ စြပ္ျပဳတ္တစ္ခြက္ႏွင့္ ထမင္းတို႔သာပါသည္။ စာ႐ွာသည္ အဘြားမာဖာေက်နပ္ေစရန္ သူ႔အတြက္စြပ္ျပဳတ္ကိုလည္း ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီး ထမင္းကိုလည္း မ်ားမ်ားစား၏။ ထို႔ျပင္ စားေနစဥ္ အခ်ိန္အေတာအတြင္းလည္း တခ်ိန္လုံးလိုလို ေနာက္ေျပာင္ေန၏။ သူ၏ဟာသမ်ားမွာ အမွန္ပင္ ရယ္စရာေကာင္းလွေသာ္လည္း သူ႔႐ွည္လ်ားၿပီး ပိန္လီလွေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမွာက္လိုက္တိုင္း သူ႔က်န္းမာေရး လုံး၀မေကာင္းသည္ကို အားလုံးသတိရကာ မရယ္မိၾကေတာ့။ ေသခါနီးဆဲဆဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ေတြလို လက္ေတြက ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ား ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္မွာတဲ့လဲ.....
                 ေန႔လည္စာစားၿပီးေတာ့ အဘြားမာဖာက အခန္းထဲျပန္ၿပီး အနားယူသည္။ ညီးနာကလည္း ခဏတစ္ျဖဳတ္ စႏၵရားတီးၿပီး ထြက္သြားျပန္သည္။

“ေဟ့ နာဂ်ာ” ထမင္းစားၿပီးကာစ ပုံမွန္စကား၀ိုင္းေလးကို စာ႐ွာက စလိုက္သည္။

“တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ့္ကို နားေထာင္မယ္ဆိုရင္...၊ တကယ္လို႔ေပါ့ေလ..!”

နာဂ်ာက ေ႐ွးေဟာင္းထိုင္ခုံၾကီးထဲမွာ သူ႔ကိုယ္သူ ျမွဳပ္ေနေအာင္ ထိုင္ၿပီး မ်က္လုံးကိုမွိတ္ထားသည္။ စာ႐ွာကေတာ့ အခန္းေထာင့္တစ္ခုကေနတစ္ခုကို တိတ္တဆိတ္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနသည္။ 

“တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ားသာ ပညာသင္ၾကားဖို႔ ထြက္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္... ပညာရဲ႕ အရသာကို ခင္ဗ်ားသိလာလိမ့္မယ္နာဂ်ာ။ အေတြးအေခၚေတြေျပာင္းလဲလာလိမ့္မယ္။ ေလာကႀကီးကလည္း အဲလိုလူေတြကိုပဲ လိုအပ္တယ္။ ဒီလိုလူေတြမ်ားေလေလ ခင္ဗ်ားတို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလုံးေျမလွန္ပစ္လိုက္သလို ျဖစ္မယ့္ ေျပာင္းလည္းျခင္းက ပိုၿပီး ျမန္ျမန္ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ေမွာ္ပညာနဲ႔ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္သလိုေပါ့။ လွပေကာင္းမြန္တဲ့ အိမ္ၾကီးရခိုင္ေတြ၊ ထူးျခားလွပတဲ့ ပန္းျခံေတြ၊ သာမန္မဟုတ္တဲ့ ေရပန္းေတြနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့လူေတြ... ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကအဓိက မက်ပါဘူးေလ... အဓိကက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေပၚထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ လူေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ၊ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းအေပၚ၊ လူအဖြဲ႔အစည္းအေပၚထားတဲ့ စိတ္ေတြက ဆိုးသြမ္းမႈျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လူတိုင္းက သူတို႔ ဘာအတြက္ ႐ွင္သန္ေနတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္သိလာ၊ ယုံၾကည္လာလို႔ပဲ။ ဘယ္သူတစ္ေယာက္ကမွ အမွီအခို အေထာက္အပံ့႐ွာမေနေတာ့ပဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလာလိမ့္မယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ လူေတြ ကိုယ့္ႏွာေခါင္းေပါက္နဲ႔ကိုယ္ အသက္႐ွဴၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ကိုယ္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာလိမ့္မယ္။ မိန္းကေလးရယ္ သြားလိုက္စမ္းပါကြယ္။ အားလုံးျမင္ေအာင္ျပလိုက္စမ္းပါ။ ေ႐ြ႕လ်ားမႈမ႐ွိ၊ ေျပာင္းလည္းမႈမ႐ွိတဲ့ အတုေယာင္ဘ၀ၾကီးကို မင္းျငီးေငြ႔ေနၿပီဆိုတာ ျပလိုက္စမ္းပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ”

“မျဖစ္ဘူးစာ႐ွာ။ ကၽြန္မက မဂၤလာေဆာင္ရေတာ့မွာ”
“ထားလိုက္စမ္းပါ။ ဘယ္သူက လိုအပ္ေနလို႔လဲ အဲဒါက္ို။”

ႏွစ္ေယာက္သား ပန္းျခံထဲဆင္းၿပီး နည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကသည္။

“တကယ္လို႔ မဂၤလာပြဲမွာ ခင္ဗ်ားမ႐ွိခဲ့ရင္ေရာ...! မိန္းကေလးရယ္ နားလည္စမ္းပါ။ ေတြးစမ္းပါ။ ဒီေလာက္ညစ္ပတ္ဆိုး၀ါးေနတဲ့၊ အခ်ီးႏွီး ကုန္ဆုံးေနတဲ့ ခင္ဗ်ားဘ၀...” စာ႐ွာက ခဏနားၿပီး စကားကို ဆက္သည္။

“နားလည္စမ္းပါ။ ခင္ဗ်ား၊ ခင္ဗ်ားအေမနဲ႔ အဘြားတို႔က ဘာမွမလုပ္ၾကဘူးဆိုပါေတာ့ ဒါဆိုရင္ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနရမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က သူတပါးဘ၀ကို ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ စေတးထားတာပဲ။ အဲဒါဟာေကာင္းတယ္၊ သန္႔႐ွင္းတယ္တဲ့လား..?”

“အဲဒါအမွန္ေတြပါပဲ”လို႔နာဂ်ာေျပာခ်င္ပါသည္။ သူမွနားလည္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမမ်က္လုံးထက္က မ်က္ရည္ေတြက ေျပာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ ေဖာ္ျပေနၾကသည္။ သူမတစ္သက္လုံး ၿမိဳသိပ္ထားရတာ၊ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တင္းၾကပ္ေနတာေတြအားလုံး ႐ုတ္တရက္ ထြက္ခြာသြားသလိုမ်ဳိး ရင္ထဲမွာ ေပါ့ပါး ၿငိမ္းေအးသြားသည္။
                  အဲဒီညေနမွာ အန္ဒရိန္ေရာက္လာၿပီး ခါတိုင္းလိုပင္ တေယာထိုးသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ သူသည္ စကားမ်ားမ်ားေျပာသူမဟုတ္ေပ။ သူတေယာထိုးရတာကို ႏွစ္သက္တာဟာ တေယာထိုးတဲ့ အခ်ိန္စကားမေျပာပဲ ေနလို႔ရလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ည ၁၁နာရီ ထိုးေတာ့ သူျပန္ဖို႔ျပင္သည္။ ေလာင္းကုတ္၀တ္ၿပီးေနာက္ နာဂ်ာ့ကိုဖက္ၿပီး မြတ္သိပ္စြာနမ္းသည္။ မ်က္ႏွာ၊ပခုံး၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေတြကို....။

“ကိုယ့္ရဲ႕မိန္းမေခ်ာေလးေရ..” သူကတီးတိုးေျပာသည္။ “ကိုယ္ဟာ သိပ္ကံေကာင္းတဲ့သူပဲကြယ္။ မင့္ကိုခ်စ္မိတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ႐ူးသြပ္သြားမလားေတာင္ ထင္မိတယ္”

        သူမအထင္ေတာ့ အဲဒီစကားေတြကို ဟိုးအရင္ကတည္းက ၾကားဖူးသလိုပင္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာကပင္ ၾကားဖူးတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ပုဒ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ သိပ္ကို ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီး ဘယ္သူမွမသုံးေတာ့တာ ျဖစ္သည္။
          ဧည့္ခန္းထဲမွာေတာ့ စာ႐ွာက ေရေႏြးေသာက္ေနသည္။ ညီးနာကေတာ့ စဖတ္ေနသည္။ မီးအိမ္မွ တေဖာက္ေဖာက္ ျမည္သံကလြဲလို႔ အားလုံးတိတ္ဆိတ္ေနသည္ဟု ထင္၇သည္။ နာဂ်ာအားလုံးကို ႏူတ္ဆက္ၿပီး  အေပၚသို႔တက္လာခဲ့သည္။ မၾကာခင္မွာပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ည ၁နာရီေလာက္တြင္ ျပန္ႏိုးလာသည္။ အျပင္မွာကေတာ့ မေန႔ကလိုပင္ အလင္းေရာင္အနည္းငယ္ ထြက္ေပၚေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ျပန္အိပ္၍လည္း မရေတာ့။ စိတ္ထဲမွာ ေလးပင္ကာ ႐ႈပ္ေထြးေနသည္။ ဒူးႏွစ္လုံးေပၚေခါင္းတင္ၿပီး ထိုင္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ မဂၤလာပြဲအေၾကာင္း၊ သတို႔သားအန္ဒရိန္အေၾကာင္းေတြ ေတြးေနမိသည္။ ဆုံးသြားတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို သူအေမမခ်စ္ခဲ့တာကို သတိရမိလာသည္။ သူမသည္ ဘာမွမတတ္ပဲ ေယာကၡမျဖစ္သူ အဘြားမာဖာ စိတ္တိုင္းက်ေနခဲ့သည္။ နာဂ်ာ့အေနနဲ႔ သူ႔အေမကို သာမန္နဲ႔မတူပဲ ထူးျခားေနတယ္လို႔ ထင္မိတာ ဘာေၾကာင့္မွန္း ခုထိသေဘာမေပါက္ႏိုင္ေသးေပ။

စာ႐ွာလည္း အိပ္ေနဟန္မတူ။ သူေခ်ာင္းဆိုးေနသည့္အသံေတြကို ၾကားေနရသည္။ သူသည္ နားလည္ရန္ခက္သည့္ လူထူးလူဆန္းတစ္ေယာက္ဟု နာဂ်ာေတြးမိသည္။ သူ႔စိတ္ကူးေတြက အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ သာယာလွပတဲ့ ပန္းျခံေတြ၊ ထူးျခားလွပတဲ့ ေရပန္းေတြ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအဓိပာယ္မ႐ွိတာေတြရဲ႕ ဆြဲေဆာင္အားက ထြက္သြားၿပီးပညာမသင္ဘူးလို႔ သူမအႏိုင္ႏိုင္ ဆုံးျဖတ္ေနရသည္။ သူေျပာတာေတြျပန္ေတြးမိလွ်င္ ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး၊ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး ေအးစက္မႈေတြ ေလာင္းခ်လိုက္သလိုမ်ဳိး ေပ်ာ္႐ႊင္တက္ၾကြမႈေတြက ဖုးလႊမ္းသြားသည္။

“ဒါေပမယ့္ မေတြးတာ ပိုေကာင္းတယ္.... မေတြးတာ မင့္အတြက္ ပိုေကာင္းတယ္နာဂ်ာ” သူမ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခပ္တိုးတိုး ေျပာေနမိသည္။

“အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးဖို႔မလိုအပ္ဘူး..”

“ေတာက္-ေတာက္....” အေ၀းတစ္ေနရာမွ ကင္းေမာင္းသံက ပ်ံ႕လြင့္လာျပန္သည္။

“ေတာက္-ေတာက္... ေတာက္-ေတာက္..”
                                                                         ခ်က္ေကာ့ဗ္၏ သတို႔သမီးကို ျပန္ဆိုသည္။
                                                                         Невеста  А . П .Чехова
note; မေန႔က ႐ု႐ွားႏိုင္ငံရဲ႕ ၆၅ႏွစ္ေျမာက္ victory day ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္တုန္းက ဂ်ာမန္ေတြစစ္႐ႈံးၿပီး စစ္ၿပီးသြားတဲ့ေန႔ေပါ့။ မနက္ထထခ်င္းတုန္းကေတာ့ အျပင္ေလွ်ာက္သြားၿပီး လည္မလို႔ ပတ္မလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စစ္သခၤ်ဳိင္းမွာ ပန္းခ်ၿပီး အျပန္ မွာေတာ့ အဲဒီအစီအစဥ္ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ စစ္သခၤ်ဳိင္းကေန ပန္းခ်ၿပီးအထြက္မွာ အုတ္ဂူေတြၾကားထဲမွာ ငိုေနတဲ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔မိလို႔ပါ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကတဲ့ လူေတြၾကားထဲမွာ ငိုေနတာကို ျမင္မိၿပီး စိတ္က ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းကို မသိပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ အဲဒီအဖြားအသက္ဟာဆို အလြန္ဆုံး႐ွိရင္ ၇၀ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စစ္တြင္းတုန္းကဆို ေလးငါးႏွစ္သမီးထက္ ဘယ္လိုမွမပိုႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီသခ်ဳိင္းမွာ သူလာငိုတဲ့ အုတ္ဂူဟာ မိဘေတြျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔ဟာ စစ္ပြဲႀကီး ၿပီးတဲ့ေန႔ျဖစ္လို႔ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ေန႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအဖြားအတြက္ေတာ့ ႏွစ္တိုင္း အစားထိုးမရတဲ့ ဆုံး႐ႈံးမႈကို ျပန္လည္သတိရစရာ ေၾကကြဲဖြယ္ေန႔တစ္ေန႔ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆၅ႏွစ္က ၅ႏွစ္၆ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးမေလးဟာ စစ္ပြဲက ျပန္လာသူေတြၾကားထဲမွာ သူ႔မိဘေတြ ပါမလားလို႔ သြားေမွ်ာ္ေနခဲ့မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပါမလာတဲ့အခါ အဲဒီေန႔ဟာ သူ႔အတြက္ ဒီေန႔ထိ ၆၅ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ငိုေၾကြး၀မ္းနည္း နာက်င္စရာ ျဖစ္သြားခဲ့ရၿပီ။ 
အဲဒီအဖြားအို ငိုေၾကြးတာကို ျမင္မိၿပီး ဘယ္လိုမွ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေလွ်ာက္လည္ဖို႔ စိတ္မပါေတာ့ပါဘူး။ လိပ္ျပာလည္း မသန္႔ဘူး။ စစ္ပြဲတစ္ခုရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြအေၾကာင္းလည္း ေတြးမိတယ္။ စစ္ပြဲေတြကို မုန္းတီးမိပါရဲ႕...
ေနာက္ဒီ၀တၳဳတိုကို ဘာသာျပန္ေတာ့ အပိုင္း၁ မွာ ဒီ၀တၳုဳကို ဆုံးေအာင္ မဖတ္၇ေသးဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဆုံးေအာင္ေတာင္ မဖတ္ပဲနဲ႔ ဘာသာျပန္တာမရဲတင္းလြန္းဘူးလားလို႔ ကိုလူေထြးက ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီကိစၥက မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥပါ။ ျဖစ္သင့္တာက ၀တၳုတစ္ပုဒ္လုံးကို အစအဆုံးဖတ္၊ ဇာတ္ေကာင္းစ႐ိုက္ကို မိေအာင္ဖမ္းၿပီး ဘာသာျပန္ရမွာပါ။ အထူးသျဖင့္ ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြက ပိုဆိုးပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္က လူ႔စ႐ိုက္အဖြဲ႔မွာ နာမည္ႀကီးသူျဖစ္လို႔ပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာစမိၿပီမို႔ ဆုံးေအာင္ေတာ့ ဆက္ျပန္သြားပါ့မယ္။ သည္းခံၿပီး လာဖတ္ေ၀ဖန္ေပးသူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ...
ေ၀လင္း

Sunday, May 9, 2010

သတို႔သမီး (အပိုင္း၁)

သတို႔သမီး(အပိုင္း ၁)
            
             ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ညခ်မ္းအခ်ိန္...။ ပန္းျခံထဲ၌ လေရာင္က ထြန္းလင္းေတာက္ပေန၏။ ပန္းျခံအလယ္မွာေတာ့ အဘြားမာဖာ၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲမွ မိန္းမပ်ဳိေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။ သူကေတာ့ အိမ္ၾကီး႐ွင္ အဘြားမာဖီ၏ေျမး နာဂ်ာျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲမွာ မီးမ်ားလင္းထိန္ေနေအာင္ ထြန္းထားသျဖင့္ နာဂ်ာအေနႏွင့္ အိမ္ထဲမွလူအားလုံးကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ သားေမြး၀တ္႐ုံၾကီးတဖားဖားႏွင့္ အဘြားမာဖာ၊ ဘုရားေက်ာင္းက ဖာသာအန္ဒရိန္ကေတာ့ နာဂ်ာ့အေမ ညီးနာ ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ျပတင္းေပါက္နားမွာရပ္ေနတာက ဖာသာအန္ဒရိန္ရဲ႕သား အန္ဒရိန္..။
                ပန္းျခံထဲမွာေတာ့ အိမ္အတြင္းပိုင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာပင္ အရာရာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။ လေရာင္ေအာက္မွာ တခ်က္တခ်က္ လႈပ္႐ွားသြားေသာ သစ္ပင္တို႔၏အရိပ္ႏွင့္ အေ၀းဆီမွ.. ျမိဳ႔ထဲဘက္ဆီမွ.. တခ်က္တခ်က္လြင့္ပ်ံလာတတ္သည့္  ဖားေအာ္သံသဲ့သဲ့မွလြဲလို႔ေပါ့။ သာယာလွပသည့္ ေမလ၏ ညိွဳ႕ငင္မႈတို႔က အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴကာ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။ ေကာင္းကင္ၾကီးေအာက္ ျမိဳ႕ျပႏွင့္ေ၀းရာ ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးသို႔ ေရာက္သြားသေယာင္...၊ ေတာနက္ထဲက သစ္ပင္ေအာက္သို႔ပဲ ေရာက္သြားသေယာင္ေယာင္ ေႏြဦးခံစားခ်က္ေတြေလ....။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ငိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္မိသည္ထိ။
            နာဂ်ာသည္ အသက္၂၃ႏွစ္ျပည့္ၿပီးခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ မၾကာခင္မွာ လက္ထပ္ေတာ့မည့္ အန္ဒရိန္၏ သတို႔သမီးလည္း ျဖစ္သည္။ မဂၤလာပြဲကို ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပရန္ပင္ သတ္မွတ္ၿပီး ျဖစ္သည္။  သူမအသက္ ၁၆ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ ျဖစ္လာေတာ့လည္း သူမွမေပ်ာ္မိေပ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ ဘ၀တစ္ခုလုံး အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ အဆုံးသတ္သြားေတာ့မေယာင္ ထင္ေနမိသည္။ 
              အိမ္ထဲကေန ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ထြက္လာၿပီး အေပါက္၀၌ ရပ္ေန၏။ စာ႐ွာလို႔ အမ်ားက ခပ္လြယ္လြယ္ ေခၚၾကသည့္ အလက္ဇႏၵား ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ရက္ကမွ ေမာ္စကိုက ေရာက္လာသူျဖစ္သည္။ သူ႔အေမမွာ အဘြားမာဖာ၏ ေဆြမ်ဳိး အနည္းငယ္ေတာ္စပ္သူျဖစ္သျဖင့္ သူ႔အေမဆုံးေသာအခါ အဘြားမာဖာကပင္ ေခၚယူေစာင့္ေလွ်ာက္ကာ ေမာ္စကို၌ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က ပန္းခ်ီေက်ာင္းဆင္းခဲ့ေသာ္လည္း ပန္းခ်ီမဆြဲပဲ ေမာ္စကို႐ွိ ပုံႏွိပ္တိုက္တစ္ခု၌ ၀င္လုပ္ေန၏။ ေႏြရာသီတိုင္းလိုလို ဒီကို ျပန္လာတတ္ၿပီး ျပန္လာတိုင္းလည္း ဖ်ားေလ့႐ွိရာ အဘြားဆီလာေရာက္သည္မွာ အနားယူနလန္ထရန္လို ျဖစ္ေနသည္။ 
             သူ၀တ္ထားသည္မွာ ခပ္စုတ္စုတ္ ကုတ္အကၤ်ီႏွင့္ ေအာက္ေျခအနားမ်ားဖြာေနေသာ ေဘာင္းဘီသာ ျဖစ္သည္။ အတြင္းမွ ႐ွပ္အကၤ်ီမွာလည္း ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း၊ သူ႔ပုံစံက ညွဥ္းသိုးသိုးႏွင့္ မလတ္မဆတ္ပုံ။ လူကပိန္ပိန္၊ မ်က္လုံးေတြက ႀကီးႀကီးႏွင့္ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ခ်ီးက်ဴးစရာဟူ၍ သြယ္သြယ္႐ွည္႐ွည္ လွပတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြသာ႐ွိသည္။ 
ဒီေနရာ ဒီအိမ္သည္ သူ႔အတြက္ ဇာတိခ်က္ျမွဳပ္လိုပင္ ရင္းႏွီးအသားက်ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဒီကလူေတြအတြက္လည္း သူသည္ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ သဖြယ္။ သူေနသြားတဲ့ အခန္းကိုေတာင္ “စာ႐ွာရဲ႕ အခန္း”တဲ့။
                      အေပါက္၀မွာ ရပ္ေနရာကေန နာဂ်ာကို ျမင္ၿပီး သူမဆီလွမ္းလာသည္။ 
           “ဒီမွာေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္းရဲ႕ မဟုတ္လား နာဂ်ာ” စာ႐ွာက စေျပာသည္။
          “ေသခ်ာတာေပါ့႐ွင္။ ဒါနဲ႔႐ွင္ကေကာ ဒီမွာ ေဆာင္းဦးထိေနမွာလား...?”
     “အင္း...ဟုတ္တယ္၊ ဒီလိုဖန္လာတာကိုး....။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း စက္တင္ဘာလေလာက္ထိေတာ့ ဒီမွာေနၾကဦးေပါ့”
                      စာ႐ွာက အေၾကာင္းမ႐ွိရယ္ရင္း ေဘးမွာ၀င္ထိုင္၏။ 
           “ဒီကေနထိုင္ၿပီး အေမ့ကို ၾကည့္ေနတာ။ ဒီကေနၾကည့္ေတာ့လည္း အေမကငယ္ေသးသလိုပဲ႐ွင့္” နာဂ်ာက အိမ္ထဲမွာသူ႔အေမဆီသို႔ေငးရင္းေျပာသည္။
            “အေမ့မွာ ေသြးအားနည္းေရာဂါ႐ွိတာေတာ့အမွန္ပဲ...” သူမက စကားကို ခဏရပ္လိုက္သည္။ “ဒါေပမယ့္ အေမက သာမန္မိန္းမတစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္ဘူး...”
              ဟုတ္တယ္ မိန္းမေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။ ႏူးညံ့တယ္ ၾကင္နာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ..? ဒီေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ္မီးဖိုခန္းထဲေရာက္သြားေတာ့ အိမ္ေဖာ္ေလးေလးေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဒီတိုင္းအိပ္ေနၾကတယ္။ အိပ္ရာရယ္လို႔မ႐ွိ၊ အိပ္ရာေနရာမွာ နံေဟာင္ေနတဲ့ အ၀တ္စုတ္ေလးခင္းၿပီး အိပ္ေနၾကတာ။ ၾကမ္းပိုးေတြ၊ ပိုးဟပ္ေတြနဲ႔။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ ကလိုပဲ ဘာမွ ေျပာင္းလဲမသြားဘူး။ အဘြားမာဖာက ဘုရားနဲ႔ တရားနဲ႔ အဘြားၾကီးတဲ့လား၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားအေမ၊ ျပင္သစ္စကားေလးေျပာလိုက္၊ ျပဇာတ္ေလး ကပြဲေလးသြားလိုက္နဲ႔..”
စာ႐ွာစကားေျပာတဲ့အခါ သူ႔လက္တံ႐ွည္႐ွည္ေတြကို သူေျပာေနတဲ့လူဘက္ ဆန္႔ၿပီး အားရပါးရ ေျပာေလ့႐ွိသည္။ 
              “အဆင့္အတန္းျမင့္ပါတယ္၊ယဥ္ေက်းပါတယ္ဆိုတဲ့ ဒီအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႐ိုင္းစိုင္းလူမဆန္မႈေတြပဲေတြ႔တယ္။ ဘယ္သူမ်ား ဘာလုပ္သလဲ၊။ ခင္ဗ်ားအေမက တစ္ေနကုန္ေလွ်ာက္လည္တယ္၊ အဘြားျဖစ္သူကလည္း ဘာမွမလုပ္၊ ခင္ဗ်ားကလည္း ဘာမွမလုပ္၊ သတို႔သားေလာင္းျဖစ္တဲ့ အန္ဒရိန္ကလည္း ဘာအလုပ္မွမလုပ္.......”
                       နာဂ်ာအေနနဲ႔ ဒီစကားေတြကို ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကလည္း ၾကားခဲ့ၿပီးၿပီ၊ အဲဒီမတိုင္ခင္ႏွစ္ကလည္း ၾကားခဲ့ရသည္။ အဲဒီကတည္းက သူမသိခဲ့သည္။ စာ႐ွာဟာ စကားကို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေျပာႏိုင္သူမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို။ အရင္ကေတာ့ ဒီစကားေတြၾကားတိုင္း သူမရယ္ေမာမိသည္။ ခုေတာ့ျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ စိတ္ပ်က္အားငယ္မိသလိုလို....
                  “စာ႐ွာ! ႐ွင့္ဓါတ္ျပားေဟာင္းၾကီးနားေထာင္ရတာ ကၽြန္မၿငီးေငြ႔လွၿပီ႐ွင့္၊ အသစ္အဆန္းေလးမ်ား မေတြးတတ္ေတာ့ဘူးလား..?” ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ထိုင္ရာမွထိလိုက္သည္။ သူကပါ ရယ္ေမာရင္း သူမႏွင့္အတူ လိုက္ထသည္။ ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္အတူ အိမ္ထဲ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ သူမသည္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေခ်ာေမာေက်ာ့႐ွင္းသူျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ တြဲေလွ်ာက္ရင္း သူ႔ကို သနားမိသည္။ ေနာက္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မ်က္ႏွာပူမိသည္။ 
                “ ၿပီးေတာ့ ႐ွင္ အပိုေတြသိပ္ေျပာတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ အန္ဒရိန္၊ သူ႔အေၾကာင္းသာေျပာတာ ႐ွင္က သူ႔ကိုေကာ ေကာင္းေကာင္းသိလို႔လား..?”
                “ ကၽြန္မရဲ႕ အန္ဒရိန္...! ဟုတ္လား၊ သူနဲ႔အတူ ဘုရားသခင္ ႐ွိပါေစဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အန္ဒရိန္နဲ႔ ေပါ့” သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ညစာထမင္း၀ိုင္းက စေနၿပီျဖစ္သည္။ ထမင္း၀ိုင္းမွေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း မ်က္ခုံးထူထူ၊ ပုအိုင့္အိုင့္ အဘြားမာဖာရဲ႕ သူဒီအိမ္မွာ အႀကီးဆုံး ဩဇာအာဏာ အ႐ွိဆုံးဆိုတာကို ေပၚလြင္ေစတဲ့ ေဟာင္ဖြာဖြာ စကားသံက က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚေန၏။ သူမသည္ ေစ်း၌ ေစ်းတန္းတစ္ခု၊ တိုင္လုံးၾကီးမ်ားႏွင့္ ၾကီးမားေ႐ွးဆန္သည့္ အိမ္တစ္လုံးႏွင့္ စိုက္ခင္းမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မနက္တိုင္းဘုရားသခင္ကို တိုင္တည္ၿပီး ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးမႈေတြကေန ကယ္တင္ဖုိ႔ ငိုယိုေနက်ေပါ့။ သူ႔ေခၽြးမ၊ နာဂ်ာ့အေမ ညီးနာကလည္း ဆံပင္ျဖူျဖဴေတြကို တင္းေနေအာင္ထုံးၿပီး လက္ဆယ္ေခ်ာင္လုံးမွာလည္း စိန္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔၊ အန္ဒရိန္ရဲ႕အေဖ ဖာသာအန္ဒရိန္ကလည္း အိေျႏၵအျပည့္နဲ႔၊ ေနာက္ နာဂ်ာ့သတို႔သားေလာင္းျဖစ္တဲ့ အန္ဒရိန္ကလည္း ဆူဆူျဖိဳးျဖိဳး ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ ျပဇာတ္မင္းသားနဲ႔ပဲ တူေသးရဲ႕။ သုံးေယာက္သား အိပ္ေမြ႔ခ်တဲ့အေၾကာင္းေျပာဆိုေနၾကသည္။ 
                “နင္လည္း ငါ့ဆီေရာက္တာ တစ္ပတ္နဲ႔ နလန္ထလာၿပီပဲ။” အဘြားမာဖာက စာ႐ွာကို လွမ္းေျပာသည္။ “မ်ားမ်ားစားေပးေကာင္ေလး..၊ နင့္ကိုယ္နင္ဘာနဲ႔ တူေနၿပီလည္းေကာ သိရဲ႕လား။” အဘြားမာဖာက သက္ျပင္းကိုခ်ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။ “လူတစ္ကိုယ္လုံးလည္း မ်က္လုံးပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ေၾကာက္စရာေတာင္ေကာင္းေနၿပီ၊ ဘယ္လိုမ်ားစားေသာက္ေနတယ္ မသိဘူး။”
                  “ဘုရားသခင္ခ်ီးျမွင့္တဲ့ ၾကြယ္၀ျခင္းေတြကို ျဖဳန္းတီးျပစ္ေနတယ္ ထင္ပါ့” ဖာသာအန္ဒရိန္က ခပ္ျဖည္းျဖည္း ၀င္ေျပာသည္။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေလာင္ရယ္ဟန္စြက္ေန၏
စာ႐ွာက ႐ုတ္တရက္ ဘာမဆို္င္ညာမဆိုင္ထရယ္ၿပီး ပါးစပ္ကို လက္သုတ္ပ၀ါႏွင့္ သုတ္လိုက္သည္။
                  “အိပ္ေမြ႔ခ်ကုသတာကို အန္တီယုံၾကည္လား..?” အန္ဒရိန္က ညီးနာကို လွမ္းေမးသည္။
                 “ယုံတယ္လို႔ေတာ့ ခိုင္ခိုင္မာမာ မေျပာႏိုင္ဘူးကြဲ႔..” ညီးနာက မ်က္ႏွာကို တည္ၿပီးေျပာတယ္။
                 “ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ မင္းတို႔ ငါတို႔ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြက မ်ားသားလားကြယ္.. တစ္ခုထပ္ေလာင္းေျပာခ်င္တာက ယုံၾကည္မႈဆိုတာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြရဲ႕ အက်ဥ္းခ်ဳံးသိမႈ နယ္ပယ္ပဲကြယ့္...”
အန္ဒရိန္နဲ႔ ညီးနာတို႔ ခဏေတာ့ စကားစ ျပတ္သြားၾက၏။ ညီးနာရဲ႕ မ်က္လုံးေတြမွာ လက္က စိန္ေတြရဲ႕ ေတာက္ပမႈနဲ႔ အၿပိဳင္ မ်က္ရည္စတို႔ တြဲခိုလာ၏။
               “အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ႐ွင္တို႔ေတြနဲ႔ ျငင္းရမွာ ကၽြန္မမ၀ံ့မရဲ ျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္  ဘ၀မွာ မေျဖ႐ွင္းႏိုင္တဲ့ ပေဟဠိေတြ မ်ားလြန္းတယ္ဆိုတာေတာ့ သေဘာတူပါတယ္”

                ညစာစားၿပီးၾကတဲ့ အခါမွာေတာ့ အန္ဒရိန္က တေယာထိုးသည္။ ညီးနာက စႏၵရားႏွင့္ ကူတီးေပး၏။ အန္ဒရိန္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ကပင္ ဘာသာစကားအထူးျပဳႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့ေသာ္လည္း ဘယ္မွာမွ အလုပ္မလုပ္ပဲ ဘာသာေရးပြဲမ်ားႏွင့္ အလွဴေငြေကာက္ခံသည့္ ပြဲမ်ားတြင္ လိုက္လံတီးမႈတ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ သူကို ဂီတသမားအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကသည္။ 
                 အန္ဒရိန္“တေယာလက္သံကို အားလုံးတိတ္ဆိတ္စြာပင္ နားေထာင္ၾကသည္။ စားပြဲေပၚ၌မူ ေရေႏြးအိုးက ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆူေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေရေႏြးအိုးမွာလည္း စာ႐ွာတစ္ေယာက္တာ ေသာက္သည္။ မည္သူမွ် မထိၾက။ ေနာက္ဆုံးအန္ဒရိန္၏ တေယာႀကိဳးျပတ္သြားမွသာ အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္၍ လူစုခြဲၾကသည္။ နာဂ်ာလည္း သူမ၏ သတို႔သားေလာင္းကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အေပၚသို႔တက္လာခဲ့သည္။ ( အေပၚထပ္မွာ သူမႏွင့္ သူမအေမ ေနတာျဖစ္ၿပီး အဘြားမာဖာကမူ ေအာက္ထပ္၌သာေနသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ မီးေတြျငိမ္းကုန္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စာ႐ွာမွာ ေရေႏြးေသာက္၍ေကာင္းဆဲ။ သူအႏွစ္သက္ဆုံး ေမာ္စကိုခြက္ႏွင့္ တစ္ခါက္ၿပီး တစ္ခြက္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေသာက္ေလ့႐ွိသည္။
နာဂ်ာအ၀တ္အစားလဲ၍ အိပ္ရာ၀င္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္တိုင္ ေအာက္ထပ္မွ အိမ္ေဖာ္မ်ား၏ ေဆးေၾကာသိမ္းဆည္းသံ၊ အဘြားမာဖာ၏ ေဒါသတၾကီး ေအာ္ေငါက္သံတို႔ကို ၾကားေနရေသးသည္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ စာ႐ွာ၏ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္သံကိုပင္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာသည္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္......။
                        
                                                                        ခ်က္ေကာ့ဗ္၏ သတို႔သမီးကို ျပန္ဆိုသည္။
                                                                         Невеста  А . П .Чехова

Notes; မေန႔က 8.5.2010 မွာ ဘေလာ့ေလး ေျခာက္လျပည့္ပါတယ္။ ပထမတုန္းကေတာ့ ေမ့ေနတာပါ။ အဲဒီေန႔မတိုင္ခင္မွာ အစ္မခ်စ္ၾကည္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ရင္း အစ္မဘေလာ့ဂ္က ၅ရက္ေန႔က ၆လျပည့္တယ္ဆိုေတာ့ အစ္မခ်စ္ၾကည္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္စေရးတာခ်င္းသိပ္မကြာတာ သတိရမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစ္မက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးက်ဲလို႔ဆိုၿပီးဆူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာ႐ိုက္ရမွာပ်င္းတယ္ဆိုေတာ့သူ႐ိုက္ေပးမယ္တဲ့ စာေတာ့ မဟုတ္ဘူး လူကိုတဲ့...။ (ေ၀းေနလို႔ပါ နီးမ်ားနီးရင္ တကယ္႐ိုက္မလားမသိဘူး :) ...) ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ၂၀၀၉ထဲမွာ ႏို၀င္ဘာနဲ႔ ဒီဇင္ဘာႏွစ္လကို ပို႔စ္၄၅ခုတင္ခဲ့ေပမယ့္ ၂၀၁၀ အခုဧၿပီထိ ခုပို႔စ္ပါေပါင္းမွ ၂၁ခုပဲ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မႏွစ္ကထက္ စာရင္ စာေတြမ်ားလာတာေၾကာင့္လည္းပါသလို ကိုယ္တိုင္ကလည္း အပ်င္းထူလာတာပါပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ စာေရးရင္ စာ႐ြက္ေပၚမွာပဲ ေရးတာမ်ားတဲ့အတြက္ ဘေလာ့မွာျပန္တင္ဖို႔ဆို ျပန္႐ိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ ေရးလိုက္တုန္းက ဘာမွမသိသာေပမယ့္ ျပန္႐ိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းစရာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေရးၿပီးသားေတြ ဖတ္ၿပီးသားေတြ ႐ွိေပမယ့္ မတင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဒီႏွစ္ထဲ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာေတြ သိပ္ေပါပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပါဘူး ျပႆနာေတြခ်ည္းပဲ ေတြ႔ေနရသလိုပါပဲ။ (ခုေတာင္ လတ္တေလာမွာ တင္ထားသလို ဘာဂလိုညာဂလို ျဖစ္ေနေသး :) ) ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း စာျပန္ေရးျဖစ္ေအာင္ စာဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ၆လျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ပို႔စ္တစ္ခု တင္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘာတင္မလဲစဥ္စားၾကည့္ပါတယ္။ ေရးၿပီးသား၀တၳုဳတိုေလးတစ္ပုဒ္႐ွိပါတယ္။ ဘာသာျပန္ဖို႔ ဖတ္ထားၿပီးသား အတိုႏွစ္ပုဒ္႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာပုံမွန္ေရးျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီး သၾကၤန္တုန္းက ၀ယ္ထားတဲ့ ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ၀တၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ထဲက နည္းနည္း႐ွည္တာေလးကို ခြဲတင္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ (အဲဒီစာအုပ္၀ယ္ၿပီးမွ ေက်ာင္းမွာအလုပ္လုပ္တဲ့ အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္က ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ၀တၳုတိုေတြကို ၄တြဲေတာင္လာေပးပါတယ္။ ပိုလည္းစုံပါတယ္။ သူေရးခဲ့တဲ့ျပဇာတ္ေတြပါ ပါပါတယ္၊ :( ) ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲဒီစာအုပ္က ၀ယ္ထားၿပီးကတည္းက ဖတ္မၾကည့္ရေသးဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ မထူးပါဘူး မဖတ္၇ေသးတဲ့ စာအုပ္လည္း ဖတ္ျဖစ္တာေပါ့ဆိုၿပီး ဘာသာျပန္ဖို႔လုပ္ပါတယ္။ ၈ရက္ေန႔မနက္မွ ခုတင္တဲ့၀တၳဳတို( ၀တၳဳ႐ွည္လို႔ေျပာရမလား၊ ၀တၳုဳလတ္လို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး၊) စဖတ္ပါတယ္။သူ႔ထဲမွာ ေျခာက္ပိုင္းခြဲထားတဲ့ အတြက္ ၆ပိုင္းေတာ့ အနည္းဆုံးခြဲတင္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ (ဒီၾကားထဲ အပ်င္းထူလာရင္ေတာ့ တစ္ပိုင္းကို ႏွစ္ခုခြဲၿပီးလည္း တင္ျဖစ္ခ်င္တင္ျဖစ္မွာ :) ) 
ဆက္ေျပာပါမယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၈ရက္ေန႔က စေနေန႔ဆိုေပမယ့္ ဒီမွာက စေနပါေက်ာင္းတက္ရတဲ့ အတြက္ မနက္ပိုင္းတစ္ပိုင္းလုံး ကၽြန္ေတာ္မအားပါဘူး။ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ေန႔လည္ ၂နာရီ၊ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ၃နာရီမွာ စဖတ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မွမၾကာလိုက္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔အတြက္ ေစ်းလိုက္၀ယ္ေပးဖို႔ေခၚတာနဲ႔ ပါသြားျပန္ပါတယ္။ တစ္ညေနခင္းလုံး အျပင္မွာအခ်ိန္ေတြကုန္ၿပီး ညေရာက္ေတာ့လည္း သူ႔ေမြးေန႔မွာ စားရင္းေသာက္ရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ျပန္ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ၈ရက္ေန႔မွာ တင္ဖို႔မွန္းထားတဲ့ပို႔စ္က ၉ရက္ေန႔ မနက္၅နာရီေလာက္မွပဲ တင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ဒီပို႔စ္တင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ စာမေရးလို႔႐ိုက္မယ္ေျပာတဲ့ အစ္မကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုေျပာခ်င္တာက ဒီ၀တၳဳဖတ္ေကာင္းခဲ့ရင္ (ထင္ေတာ့မထင္ပါဘူး) ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ခ်ာတူးလန္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဘာသာျပန္မလိမ္မိုးမလိမၼာ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးဒီေကာင္ပါ။ (ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့ ဖတ္ေကာင္းခဲ့ရင္ ဒီေကာင္ေတာ္လို႔ျဖစ္ၿပီး ဖတ္မေကာင္းခဲ့ရင္ မူရင္းစာေရးသူညံ့တာလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္.. ခက္တာက ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို သိေနတာပါ)  ေနာက္တစ္ခုက ၀တၳဳရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းကို စုံစမ္းေမးျမန္းျခင္းသည္းခံပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ခုတင္ထားတဲ့ အေပၚတစ္ပိုင္းအျပင္ ဖတ္မၾကည့္၇ေသးပါဘူး :) 
ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ..
ေ၀လင္း

Sunday, May 2, 2010

ကဗ်ာ႐ြတ္သူမ်ား..

 ကဗ်ာ႐ြတ္သူမ်ား

ေသာက္လက္စ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို စားပြဲေပၚအသာအယာခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူ႔ေ႐ွ႕ကလူကို
တစ္ဆက္တည္းေျပာလိုက္သည္။

“ဒီလိုေန႔မ်ဳိးပဲဲဗ် သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္စေတြ႔တာ။ ခုေလာက္ေတာ့ဆိုင္ထဲမွာလူမရွိဘူးေပါ႔ေလ။”

ေဘးနား႐ွိ ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းမွ ရယ္သံတစ္ခ်ဳိ႕ ဖိတ္လွ်ံလြင့္စင္လာသည္။ သူက စီးကရက္အစီခံကို မီးျခစ္ကိုယ္နဲ႔ တေတာက္ေတာက္ေခါက္ရင္း စကားကိုဆက္လိုက္သည္။

“အဲဒီညက နတ္သမီးက ဘီလူးနကၡတ္နဲ႔ ၀င္လာခဲ့တာ။ ဒီစားပြဲမွာပဲ ပန္းတစ္ပြင့္ေႂကြက်ခဲ့ တာေပါ့။ အဲဒီနတ္သမီးကေျပာခဲ့တယ္။ ေလာကႀကီးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါတဲ့။ မ႐ွာဘဲနဲ႔ေတာင္ ေတြ႔တတ္လြန္းလို႔တဲ့။ ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕အလွအပေၾကာင့္ေရာ ၊ ဘာမွန္းမသိတဲ့အေၾကာင္း အရာေတြကို ႐ုတ္တရက္ သိလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ပါ ကၽြန္ေတာ္ ဆြံ႔အေနခဲ႔မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ နတ္သမီးက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ႐ြတ္ျပသြားတယ္။”

“အားလုံး…အားလုံးအတြက္
ငါမင္းကိုေက်းဇူးတင္ခဲ့့ပါတယ္
ခပ္ခါးခါးမ်က္ရည္ေတြရယ္
အဆိပ္ႁပြမ္းတဲ့အနမ္းတခ်ဳိ႕နဲ႔အတူ
တိတ္ဆိတ္ျပင္းထန္တဲ့ နာက်င္မႈေတြအတြက္
တစ္ေလွ်ာက္လုံး မင္းလွည့္စားခဲ့တာေတြအတြက္
ေက်းဇူးပါပဲ……....။”
(Anna)

ႏႈတ္ခမ္းထက္မွ စီးကရက္တိုကို လြင့္ပစ္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚမွ ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လက္ဖက္ရည္
ကိုတစ္က်ဳိက္မွ်ေသာက္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပင္ သူ႔ေ႐ွ႕မွလူ သက္ျပင္းခ်တာ သံုးခါတိတိ႐ွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူသတိထားမိလိုက္သည္။ သူတို႔စကား၀ိုင္းေလးက ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ အတန္ၾကာမွ သူ႔ေ႐ွ႕မွလူက စကားစသည္။

“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီအေၾကာင္းကိုျပန္မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ မ်ဳိသိပ္ထားဖို႔ကလည္း အခ်ိန္မေ႐ြး
ေပါက္ကြဲႏိုင္တဲ့ ဗုံးတစ္လံုးကို ရင္ဘတ္ထဲထည့္ထားရသလိုပဲ။ ပင္ပန္းလြန္းတယ္ဗ်။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီညက ဓားတစ္လက္ရဲ႕က်ိန္စာေတြ ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ႐ြာသြန္းတဲ့ ညပါပဲေလ။ သူ႔ကိုစေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ ဓားတစ္လက္ရဲ႕ ေအးစက္မႈနဲ႔ တည္ၿငိမ္မႈေတြ ျဖာထြက္ ေနတာ သတိထာမိခဲ႔တယ္။ သူကေျပာတယ္“ ဒီမွာမိတ္ေဆြ ကၽြန္ေတာ္က နဂါးမွန္းသိေအာင္
အေမာက္ႀကီးတေထာင္ေထာင္နဲ႔ မေနတတ္ဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္လာရင္လဲ မ်က္ေစာင္းထိုး
ဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ဘူး။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။ ၿပီးတာေတြလဲ ၿပီးသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာတစ္ ပုဒ္ေလာက္႐ြတ္ျပခ်င္တယ္။ အဲဒီကဗ်ာဆံုးသြားရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ့ကို နားလည္သြား မွာပါ ”

အေတာင္ပါတာခ်င္းအတူတူ
ပ်ံမရတာက ငါ့ညံ့ဖ်င္းမႈတဲ့လား
က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့
စားသာစားလိုက္ပါေတာ့ကြယ္...
ငါက..သနားစဖြယ္မဟုတ္ေပဘူး
ေတြးမိတိုင္းရင္နာတယ္ေျပာရင္
မေတြးဘဲေနပါလားလို႔ ေျပာၾကလိမ့္ဦးမယ္..
မင္းတို႔ပဲ….ေနၾကည့္
ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ခုန္သံဟာ
နည္းနည္းေတာ့ အ႐ိုင္းဆန္လိမ့္မယ္
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး
သြားေတြက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို
လြတ္ခဲ့ရတယ္လို႔မွမ႐ွိပဲ..
ျမင္းေကာင္းေတာင္ ခြာလိပ္ေသးတာပဲ
ငါကနဂိုကတည္းကအက်ဳိး
ရႏိုးႏိုးနဲ႔ ပ်ဳိးမိသူ……...

“ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္လို႔မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ေပါ့ေလ။ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ေ႐ွာက္လိုက္ပါလို႔လဲ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။”

စကားဆံုးသြားေတာ့ သူ႔ေ႐ွ႕ကလူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ေလးေလးခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆက္ေျပာသည္။

“ေျပာရင္ယံုမလား ေတာ့မသိဘူး။ ခင္ဗ်ားလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုမသိဘူး။ သူဘာေတြေျပာ သြားမွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူးဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္းဒီဇာတ္လမ္းထဲဲ ပါလာခဲ့တာ။ ကဲ..ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္လည္းၿပီးၿပီ။ ခြင့္ျပဳပါဦး။”

သူ႔ေ႐ွ႕ကလူထြက္သြားသည္ကို သူေငးၾကည့္ေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလူေစာင့္ေနသူမွာ သူမဟုတ္သလို သူေစာင့္ေနသူမွာလည္းထိုလူမဟုတ္ေပ။သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ႐ွင္းမျပတတ္ေသာ ပုစၧာေတြ
တသီႀကီးက်န္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ သူေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။

“ေမာင္…ေစာင့္ရတာၾကာလို႔ပ်င္းေနၿပီလား”
“ဟင့္အင္း.. မပ်င္းပါဘူး”
“ဒါနဲ႔ တို႔မေရာက္ခင္ ေမာင္နဲ႔အတူထိုင္ေနတာ ဘယ္သူလဲဟင္”
“အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ ကိုယ္လည္းအဲဒါပဲ သိခ်င္ေနတာ”
“ေမာင့္ဟာက ဘယ့္ႏွယ္ႀကီးလဲ”
“ထားလိုက္ပါကြာ။ လာခဏေလာက္ထိုင္ဦး။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္႐ြတ္ျပစရာ႐ွိတယ္။”

“ဘ၀မွာ…
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရလြန္းေတာ့လည္း
လူခ်င္းမွားၿပီး
ႏႈတ္ဆက္မိတာေတြမ်ားလြန္းတယ္။
ေကာင္မေလးေရ...
“မဂၤလာပါ”
မင္းကိုငါ လူမွားခဲ့ပါသလား” 

Notes; မႏွစ္က ဘေလာ့စေရးကာစက တင္ခဲ့တဲ့ပို႔စ္ပါ။ ဘယ္သူမွမဖတ္ရေသးဘူးထင္လို႔ ျပန္တင္လိုက္တာ။ ဆားခ်က္တာလည္းပါပါတယ္။ ဖိုရမ္တစ္ခုမွာလည္း တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဒီ၀တၳဳတိုေလးက ဆရာတာရာမင္းေ၀ရဲ႕ “စကားခုနစ္ႀကိမ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္”ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးရဲ႕ အရိပ္အေငြ႔မကင္းပါဘူး..။ ဒီရက္ပိုင္းဆုံးျဖတ္ရခက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ၾကံဳေနရတယ္။ ဘာမွ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ မ႐ွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ ခါေတာ္မွီယုတၱိေဗဒေတြနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ဆုေတြဟာ အေျခအေနကို ပိုမိုဆိုး႐ြားေစ႐ုံထက္မပိုဘူးလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ စိတ္ညစ္လြန္းလို႔ တစ္ခါမွာ အသုံးမခ်ခဲ့ဖူးတဲ့ တားေရာ့ကိုသုံးမိတယ္။ The Wheel of Foturne တဲ့ ..။ တခ်ဳိ႕ေတြရဲ႕ အတၱေတြဟာ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား..? ကံၾကမၼာကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား မဆုံးျဖတ္တတ္ေတာ့ဘူး..။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားေမ့ေဖ်ာက္ထားတဲ့ အမွန္တရားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျပန္ျမင္ရတဲ့အခါ.. နာက်င္မႈက ႏွစ္ဖက္သြားနဲ႔...။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ခံစားလြန္းတာလည္း ပါေကာင္းပါမယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ေလာကႀကီးကို ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး အ႐ြဲ႕တိုက္ခ်င္တယ္။ ကိုယ့္အတၱတစ္ခုထဲနဲ႔ပဲ ေ႐ွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ခ်င္မိတယ္... ဘယ္သူေသေသေပါ့.. 
ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ
ေ၀လင္း
update: ေစာန ဆိုတဲ့အသုံးကိုမွားသုံးမိလို႔ ကိုလူေထြးက ျပင္ေပးသြားပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အစ္ကို။  အဲဒီအသုံးကို ေ႐ွာင္ၿပီးသုံးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆို သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ အသုံးေတြကို ေသခ်ာေလ့လာၿပီးမွျဖစ္ျဖစ္၊ ေ႐ွာင္ၿပီးျဖစ္ျဖစ္သုံးပါ့မယ္။မွားေနတာေတြ႔ရင္ လုံး၀အားမနာပါနဲ႔။ ပိုးစိုးပက္စက္ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ အမွားကိုသာေထာက္ျပမယ္ဆို ဆဲသြားရင္ေတာင္ ေက်းဇူးတင္မွာပါ။