Sunday, September 19, 2010

ႏူးညံ့မႈ


ႏူးညံ့မႈ(ခ်စ္ေမတၱာ)


၂၅ စက္တင္ဘာ ၁၈၉၃

    ခ်စ္ရတဲ့လူ၀ီ!
          ဒီလိုနဲ႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႔ႏိုင္တာ ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီေနာ္။ တို႔လိုပဲ မာေက်ာဖို႔ သတိရေစခ်င္တယ္။ နင့္အေနနဲ႔ မခြဲခြာခ်င္တာ။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူေနရဖို႔ဆို ဘာမဆို သေဘာတူဖို႔ အဆင္သင့္႐ွိတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင့္ဘ၀သစ္ကို ျပန္စႏိုင္ဖို႔ တို႔တေတြ ခြဲခြာမွ ျဖစ္မယ္ေလ။ နင့္ကိုေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပါ ဆန္႔က်င္ၿပီးဆုံးျဖတ္ရတာ တကယ္မလြယ္ပါဘူးလူ၀ီ။ တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ တကယ္ပဲ ခက္ပါတယ္။ နင္ဘယ္ေလာက္ပဲ ငိုငို၊ ေခါင္းအုံးထဲ မ်က္ႏွာ၀ွက္ထားရာကေန ထၿပီး ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းၿပီး အသနားခံတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၾကည့္ တို႔မလုပ္ႏိုင္ဘူးကြယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူေဆြး၀မ္းနည္းေနလိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာလဲကြယ္…။ ညေမွာင္ရိပ္ လႊမ္းလာလို႔ နင့္မ်က္ႏွာကို တို႔မျမင္ရေတာ့ေပမယ့္ ခံစားလို႔ရတယ္ ေကာင္ေလးရယ္။ နင့္မ်က္ရည္ေတြက တို႔လက္ေပၚ စီးဆင္းသြားၾကတယ္ေလ….။
          ခုတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ရက္ရက္စက္စက္ပဲ နာက်င္ေနၾကရၿပီ။ တို႔အတြက္ေတာ့ ဒါေတြအားလုံးဟာ ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုလိုပါပဲ။ ပထမတစ္ရက္ေတာ့ ယုံႏိုင္ဖို႔ေတာင္ ခက္ခဲလိမ့္ဦးမယ္။ ေနာက္တစ္လႏွစ္လေလာက္ထိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးနာက်င္ၾကရလိမ့္ဦးမယ္။ အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ နလံထူႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕…။
          အဲဒီအခ်ိန္က်မွပဲ တို႔နင့္ဆီ စာျပန္ေရးေတာ့မယ္။ နင့္ဆီကို မၾကာခဏ စာေရးဖို႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီေတာ့ တို႔လိပ္စာကို နင္မသိေစဖို႔၊ သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားဖို႔နဲ႔ တို႔ရဲ႕စာေတြက တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆက္သြယ္ထားတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ႀကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ဖို႔လည္း ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။
          နင့္ကို ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ နမ္းလိုက္ပါရဲ႕။ လုံး၀အျပစ္ကင္းစင္ၿပီး တိတ္ဆိတ္တဲ့ အနမ္းနဲ႔ ႏူးညံ့စြာ နမ္းလိုက္ပါရဲ႕ကြယ္။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ႀကီးမားတဲ့ အကြာအေ၀းက ျခားနားေတာ့မယ္ မဟုတ္လား….!

----------------------------------------------

၂၅ စက္တင္ဘာ ၁၈၉၄
     
       ခ်စ္ရတဲ့ လူ၀ီ!
          ကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း တို႔နင့္ဆီ ျပန္ၿပီးစာေရးလိုက္ၿပီေနာ္။ အခုဆို တို႔ေတြ ခြဲခြာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ခဲ့ၿပီ္။ နင္ တို႔ကို မေမ့ေသးဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ဆက္သြယ္မႈေလးကလည္း ခုခ်ိန္ထိ႐ွိေနတုန္းပဲ။ နင့္္အေၾကာင္းေတြးမိတဲ့ အခါတိုင္း နင့္ရဲ႕နာက်င္မႈကို ခံစားမိတာခ်ည္းပါပဲ။
          ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ လလုံးလုံး ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာေတြ ျမဴလိုဆိုင္းၿပီး ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ေနခဲ့ၾကတယ္။ ေဟာ… အခုေတာ့လည္း ျမဴေတြထြက္ခြာသြားၾကၿပီ။ တနည္းေျပာရရင္ အေသးအဖြဲေလးေတြ ျဖစ္သြားၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လုံး၀မႈန္၀ါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကၿပီ။ အမွန္ေျပာရရင္ မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာေတာ့ က်န္ရစ္ေနေသးတာေပါ့။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ေတာ့ သတိရမိတာေပါ့ေလ။
          တို႔ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္ နင့္ကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ေတြ႔တုန္းက နင့္မ်က္ႏွာကို မမွတ္မိေတာ့တာ အမွန္ပဲ လူ၀ီ။
          နင္လည္း ပထမဆုံးအႀကိမ္ တို႔နဲ႔ေတြ႔တုန္းက တို႔ရဲ႕အၾကည့္ကို မွတ္မိရဲ႕လားလို႔ စမ္းၾကည့္ပါလား။ အဲဒါဆိုရင္ ေလာကႀကီးမွာ ဘာမွမတည္ျမဲပဲ ေႂကြလႊင့္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္စျမဲဆိုတာ နားလည္လာလိမ့္မယ္။
          သိပ္မၾကာေသးခင္ကပဲ တို႔ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးမိတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုလဲ…? ဘာကိုလဲ..? ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘာကိုမွလည္းမဟုတ္ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ သစ္ပင္ေတြၾကားက ေနေရာင္ျခည္တန္းေလးေတြ ျဖာက်ေနတာကို ၾကည့္ရင္း မရည္႐ြယ္ပါပဲ ျပဳံးျဖစ္သြားတာ။
          တို႔အရင္ကလည္း ျပံဳးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္။ အစကေတာ့ ျပန္ျပဳံးတတ္ေအာင္သင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။  အားလုံးက ဒီလိုပါပဲ။ နင့္ကို ေျပာခ်င္တာကေတာ့ နာက်င္မႈဆိုတာကို ဆန္႔က်င္ၿပီး တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ တို႔ျပံဳးခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ နင့္ကိုလည္း ခဏတိုင္းလိုလို ျပဳံးေစခ်င္တယ္။ ႐ိုး႐ိုးေလးပါ။ ရာသီဥတုေကာင္းလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ခုခုကို သတိရမိလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႐ွိစမ္းပါကြယ္။ နင့္ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွာ နင့္ရဲ႕အနာဂတ္က ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္ေလ။ ကဲပါေလ…. ေခါင္းကို ေမာ့ၿပီး ျပံဳးၾကည့္လိုက္စမ္းပါ…..။   

 -------------------------------------------------------
၁၇ ဒီဇင္ဘာ ၁၈၉၉
ေဟာ… ေနာက္တစ္ႀကိမ္ စာေရးျဖစ္ျပန္ၿပီ ခ်စ္ရတဲ့ လူ၀ီေရ။
တို႔ဟာ အိမ္မက္တစ္ခုလိုပဲေနာ္။ မဟုတ္ဘူးလားလူ၀ီ..? ေပၚခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွ ေပၚလာတတ္တယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ အျမဲလိုလို လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေမွာင္မိုက္ၿပီး ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနတယ္လို႔ နင္ခံစားေနခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာေပါ့။ တို႔ေရာက္လာတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားျပန္တယ္။ အနီးတကာ့အနီးဆုံးမွာေပမယ့္ နင္ ထိေတြ႔လို႔လည္း မရျပန္ဘူး။
တို႔အေနနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကံဆိုးလိုက္တာလို႔ မခံစားရဘူး ေကာင္ေလးေရ။ တို႔ဆီကို ႐ႊင္လန္းတက္ႂကြမႈေတြဟာ အျမဲေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေန႔တိုင္းလိုလို နံနက္ခင္းကိုေတာ့ လင္းခြင့္ေပးရတာပဲမဟုတ္လား။ ရာသီစက္၀ိုင္းဆိုတာကလည္း ပုံမွန္လည္ပတ္ေနျမဲပဲမဟုတ္လား။ ေနေရာင္က နူးနူးညံ့ညံ့ေလးေတာက္ပလို႔။ ေန႔လည္ခင္း အလင္းေရာင္လည္း ခါတိုင္းလိုပဲ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေနရဲ႕။
သိပ္မၾကာေသးခင္ကဆိုရင္ တို႔ ကေတာင္ကမိေသးတယ္ထင္တာပဲ။ ခဏတိုင္းလိုလို အားရပါးရ ရယ္ေမာမိတယ္။ အစကေတာ့ ရယ္ခ်င္႐ုံ ရယ္စရာေကာင္း႐ုံသက္သက္ပဲ။ ခုေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ရယ္လို႔ရယ္မိမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။
မေန႔က ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္တယ္။ ေန၀င္တေရာရီ အခ်ိန္ေလးမွာ လူေတြ ျပည့္က်ပ္ေနလိုက္တာလူ၀ီရယ္..။ အေရာင္အေသြး အစုံအလင္နဲ႔ လွပေနလိုက္တာ ပန္းခင္းႀကီးနဲ႔ေတာင္  တူေနေသးေတာ့ရဲ႕။ အဲဒီလို ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးေနတဲ့ လူေတြအလယ္ေရာက္သြားေတာ့ ကိုယ္ပါေရာေယာင္ၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္လာမိတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာခ်င္လို႔ ဒီစာကို တို႔ေရးလိုက္တာ။ ေနာက္ၿပီး ယုံၾကည္မႈတစ္ခု၊ နင့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ယုံၾကည္မႈ အဲဒီယုံၾကည္မႈကို ပိုမုိခိုင္မွာလာေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာေရာေပါ့။ တို႔ေတြဘယ္ေလာက္ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့ၾကေပမယ့္ “အခ်စ္”ဆိုတာကို သိပ္ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ခဲ့ၾကဘူးေနာ္…။ ဒါေပမယ့္ ဆုေတာင္းၾကရေအာင္ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးက အခ်စ္ဆိုတာကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယုံၾကည္လာေစဖို႔ေပါ့။
 ----------------------------------------------------------------

၆ ဇူလိုင္ ၁၉၀၄

ႏွစ္ေတြကုန္လြန္သြားလိုက္တာ ၁၁ ႏွစ္ေတာင္ ႐ွိခဲ့ၿပီေနာ္လူ၀ီ။ ဒီအေတာ အတြင္း တို႔အေ၀းႀကီးကို ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ခုျပန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေနာက္ခရီးတစ္ခုအတြက္ ျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ နင့္မွာ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာနဲ႔။ လူ၀ီေရ.. အခ်စ္ေရ၊ အခုဆို နင္ဟာ လုံး၀ရင့္က်က္ေနေလာက္ေရာေပါ့ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ နင့္အတြက္ အဓိပၸာယ္အမ်ားႀကီး႐ွိတဲ့ မိသားစုနဲ႔ အတည္တက် ျဖစ္ေနေလာက္ေရာေပါ့။
ေနာက္နင္ကိုယ္တိုင္ေရာ ဘယ္လိုပုံစံမ်ဳိးျဖစ္ေနမလဲ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္။ စိုစိုျပည္ျပည္ ျပည့္ျပည့္ ေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔၊ ပခုံးေတြကလည္း ပိုၿပီး က်ယ္လာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆံပင္ျဖဴတခ်ဳိ႕တ၀က္လည္း ေပါက္ေလာက္ေရာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ဟိုးအရင္ကလိုပဲ နင့္မ်က္ႏွာ ႐ႊင္႐ႊင္ၾကည္ၾကည္မွာ ၿပံဳးမ်ားျပံဳးလိုက္ရင္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုက ခပ္တင္းတင္းေစ့လို႔။ သတိရမိပါေသးရဲ႕ လူ၀ီရယ္….။
တို႔ကေရာ…? တို႔ေျပာေတာင္ မေျပာျပခ်င္ဘူးကြယ္။ တို႔ဘယ္ေလာက္ထိ အိုမင္းသြားၿပီဆိုတာကိုေလ။ အိမင္းေနတဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ မိန္းမေတြက ေယာက္်ားေတြထက္ ပိုၿပီ ႐ုပ္က်လြယ္တယ္ေလ။ ခုေနမ်ား တို႔ နင့္အနားမွာ ႐ွိေနခဲ့ရင္ နင့္အေမလို႔ထင္ရမွာ အမွန္ပဲ။ မ်က္ႏွာေပၚက အေရးအေၾကာင္းေတြ နင့္ကိုၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ေတြကအစေပါ့။
ေတြ႔ၿပီလား တို႔ေတြ ခြဲခြာခဲ့ၾကတာ ဘယ္ေလာက္မွန္လဲဆိုတာကို..။ တို႔ေတြခြဲခြာခဲ့တာ တကယ့္အခ်ိန္ေကာင္းပါပဲကြယ္။ အခုတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နာက်င္မႈေတြ ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ တည္ၿငိမ္ခဲ့ၾကၿပီ။ စာအိတ္ေပၚက တို႔လက္ေရးကိုေတြ႔တဲ့အခါ အရင္ကလိုမဟုတ္ေတာ့ပဲ နင့္အတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေလး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။

 ---------------------------------------------------------------------------------------------
၂၅ စက္တင္ဘာ ၁၈၉၃

ခ်စ္ရတဲ့လူ၀ီ…!
အခုဆို တို႔ေတြခြဲခြာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ေတာင္ ႐ွိခဲ့ၿပီ။
အဲ့လိုပဲ တို႔မ႐ွိပဲ နင္ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ေတာင္ ႐ွင္သန္ေနႏိုင္ခဲ့ၿပီ အခ်စ္ေရ..။ တကယ္လို႔ နင္မေသေသးဘူးဆိုရင္ နင္ဒီစာကို ဖတ္ရမွာပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မပ်က္မကြက္ ပို႔ေပးေနက် လူေတြက ဒီစာကို အရင္က စာေတြလိုပဲ နင့္ဆီအေရာက္ပို႔ေပးၾကလိမ့္မယ္။ တစ္ခုပဲ ခြင့္လြတ္ေပးပါ။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲၿပီးေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆုံးစီရင္ခဲ့တဲ့ အတြက္ေပါ့။ တို႔မတတ္ႏိုင္ဘူးအခ်စ္ရယ္။ နင္မ႐ွိပဲ ႐ွင္သန္ေနထိုင္ဖို႔ ဘ၀ေနနည္း တို႔မသင္ၾကား မတတ္ေျမာက္ေသးဘူးကြယ္။
မေန႔ကပဲ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာခဲ့ၾကတယ္။ တို႔ပထမဆုံး ပို႔လိုက္တဲ့ စာက ရက္စြဲကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ နင္အဲဒါကို သတိထားမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေန႔ ညေနက တို႔ႏွစ္ေယာက္ တို႔တေတြရဲ႕ အခန္းေလးထဲမွာ အတူတကြ ႐ွိခဲ့ၾကတာေပါ့။ နင္ကေတာ့ ေခါင္းအုံးထဲ ေခါင္းထိုးၿပီး ကယ္သူမဲ့တဲ့ ေၾကာက္စရာေသာကေတြနဲ႔ ကေလးေလးလိုပဲ ငိုေႂကြးေနခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီညေနက ျပတင္းေပါက္တစ္ျခမ္း ဖြင့္ထားေပမယ့္ တို႔လက္ေပၚစီးက်လာတဲ့ မက္ရည္ေတြကိုေတာ့ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေမွာင္ေနခဲ့တယ္။ နင္က နာက်င္၀မ္းနည္းမႈေၾကာင့္ ငိုေႂကြးေနခဲ့ေပမယ့္ တို႔ကေတာ့ ႐ွိသမွ်အင္အားနဲ႔ ခ်ဳပ္တည္းၿပီး ႀကိတ္မွိတ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ တို႔အခန္းေထာင့္ေလးမွာထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ေတြျခားၿပီး နင္ဖတ္ရမယ့္ စာေလးေစာင္ကို ေရးခဲ့တယ္။ အခုဒီစာကို အဆုံးသတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ငါ့ရဲ႕ ဘ၀အဆုံးသတ္ေပါ့။
ဒီေန႔ညေန တို႔ရဲ႕စာေတြကို နင့္ဆီေန႔စြဲအတိုင္း ပို႔ဖို႔ရယ္၊ နင္ငါ့ကို ႐ွာေဖြမေတြ႔ႏိုင္ဖို႔ရယ္ လုပ္ထားခဲ့ရဦးမယ္။
ၿပီးရင္ေတာ့ ဒီဘ၀ႀကီးကေန တို႔ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္အခ်စ္ရယ္။ အဲဒီ စက္ဆုပ္ထိတ္လန္႔ဖြယ္ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ နင့္ကို အေသးစိတ္ေျပာမျပေတာ့ဘူး လူ၀ီ။ အဲဒါေတြက နင့္ကို ပိုၿပီးနာက်င္ေစ႐ုံထက္ ဘာမွအသုံးမ၀င္လို႔ပဲ။
အေရးႀကီးတာက နင့္စိတ္မွာ ဒါဏ္ရာမရေစဖို႔ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔နဲ႔ ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ဖို႔ပဲ။ တို႔ျဖစ္ခ်င္တာက နင့္ကို စိုးရိမ္ပူပန္ႏိုင္ဖို႔ ေသဆုံးသြားၿပီးေနာက္မွာေတာင္ နင့္အတြက္ တို႔႐ွင္သန္ေနဖို႔ပဲ။ တို႔နင့္ဆီ မၾကာခဏဆိုသလို ေရာက္ေရာက္လာရမယ္။ ဒါေပမယ့္ နင့္မွတ္ဥာဏ္ထဲကေန တို႔တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစဖို႔ ခဏတိုင္းလည္း မျဖစ္ရဘူး။ နင္မနာက်င္ေစဖို႔ သိပ္ျခားလို႔လည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ အမွန္တရားကို နင္သိမယ့္အခ်ိန္ဟာ ဒီေလာက္ထိ ႏွစ္ေတြ ကုန္လြန္သြားၿပီးမွပဲ ျဖစ္ရမယ္။ (အခ်ိန္ဆိုတာ အေကာင္းဆုံး သမားေတာ္ပဲ မဟုတ္လား) တို႔ရဲ႕ ေသဆုံးျခင္းက နင့္အတြက္ အရမ္းႀကီး အဓိပၸာယ္မ႐ွိေတာ့မယ့္အခ်ိန္၊ သိပ္မခက္ခဲေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေပါ့။
လူ၀ီ။ အခ်စ္ေရ ဒီေန႔တို႔ႏွစ္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ စကားေျပာၾကတာဟာ သိပ္နိမိတ္မေကာင္းသလိုပဲကြယ္။
တို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာၾကတာဟာ လုံး၀မၾကားရသေလာက္တိုးတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သိပ္ကိုပဲ ေ၀းကြာေနသလို။ တို႔ဟာ နင့္အတြက္ပဲ တည္႐ွိတာ။ နင္ကေတာ့ တို႔ကို ေမ့သြားခဲ့ၿပီ။ “အခုအခ်ိန္” ဆိုတဲ့ စကားလုံးေလးဟာ အဲဒီစာလုံးေလးကို ေရးလိုက္တဲ့သူနဲ႔ အဲဒီစာလုံးေလးကို ဖတ္ၿပီး ႏႈတ္ဖ်ားကေန ခပ္ဖြဖြ ႐ြတ္ေနတဲ့လူၾကားမွာ အမ်ားႀကီး ျခားနားသြားခဲ့ၿပီ။
အခုအခ်ိန္မွာ ႀကီးမားတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုကို လြန္ေျမာက္သြားခဲ့ၿပီ။ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ အရာေတြလို႔ ထင္မယ္ဆို ထင္လို႔ရေနၿပီျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အခု အရင္ကလိုပဲ နင့္ကို နမ္းလိုက္ပါရဲ႕။
ၿပီးေတာ့…….
ဒါပါပဲကြယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ပိုၿပီး၀မ္းနည္းမိမွာ ေၾကာက္လို႔။ ေနာက္ၿပီး အခ်စ္က သိပ္နက္႐ႈိုင္းတဲ့အခါ၊ ႏႈးညံ့မႈ(ခ်စ္ေမတၱာ)က အကန္႔အသတ္ မ႐ွိတဲ့အခါ ေ႐ွာင္တိမ္းလို႔မရတဲ့ တို႔ရဲ႕ ႐ူးသြပ္တဲ့ အိပ္မက္ေတြကို ၀န္ခံမိမွာစိုးလို႔……….။
                                          ျပင္သစ္စာေရးဆရာ ဟင္နရီ ဘားဗ်ဴစ့္ ၏ “ႏူးညံ့မႈ” ကို ျပန္ဆိုပါသည္။
                                          from russian language Нежность by Анри Барбюс.

note; ဒီစာကို ဘာသာျပန္ၿပီးတာ ၾကာပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးေျခာက္လေလာက္ ကတည္းကပါ။ အဓိကကေတာ့ ေခါင္းစဥ္ေၾကာင့္ မတင္ျဖစ္ပဲ ျဖစ္ေနတာ။ ေခါင္းစဥ္က မူရင္းျပင္သစ္ဘာသာစကားမွာေကာ ႐ု႐ွားဘာသာစကားမွာပါ ေတာ္ေတာ္လွၿပီး အဓိပၸာယ္ျပည့္၀တဲ့ စာလုံးျဖစ္ေနပါတယ္။ ျမန္မာလို ဘာသာျပန္မယ္ဆိုရင္ ႏူးညံ့မႈလို႔ ခပ္လြယ္လြယ္ရေပမယ့္ တကယ္ဆိုလိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွမရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမန္မာစာညံ့ဖ်င္းမႈလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတိုင္းပဲ ေခါင္းစဥ္တတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစက အပိုင္းခြဲၿပီးတင္မလို႔ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တစ္စုတည္း ျဖစ္ေစခ်င္တာနဲ႔ ေပါင္းတင္လိုက္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ႐ွည္သြားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီအထိေရာက္ေအာင္ ဖတ္လာခဲ့ရင္ေတာ့ ေက်းဇူးအရမ္းတင္မိမွာပါ။
ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ...
ေ၀လင္း

Sunday, September 12, 2010

ဇာတ္သိမ္း



ဇာတ္သိမ္း
လက္ကေလးေတြ ေျပေလ်ာ့သြားတာဟာ
လက္ခ်င္းတြဲခဲ့တာေလာက္ မလွပေပမယ့္
သိပ္ေတာ့လည္း အက်ည္းမတန္ခဲ့
အဲဒီအတြက္ ကံၾကမၼာကို ေက်းဇူးတင္တယ္….။
ေတာင္နဲ႔ေျမာက္မဟုတ္ပါဘူး
ေဘးခ်င္းယွဥ္ရက္ေလး ေ၀းခဲ့ၾကတာ
ျပန္ေတြးမိရင္ ေဆြးစရာေတာ့ ေကာင္းသား..။
တစ္ေႏြပါပဲ…
အိမ္မက္ထဲက လက္ကေလးေတြ
ကိုယ့္ကို မခ်စ္ခဲ့တာ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေဆာင္း၀င္သြားၿပီ
ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ
ေအးခဲေနတဲ့ ႏွလုံးသား ဘယ္တရားနဲ႔ ေႏြးရမလဲ…။
ကမာၻၾကီးတစ္ခုလုံး ေျဗာင္းဆန္သြားတာမဟုတ္ပါဘူး
ႏွလုံးသားေလးတစ္ခုပဲ ထက္ေအာက္ေျပာင္းျပန္လွန္သြားတာ
ဒါေပမယ့္
ဒီေကာင္မွာေတာ့ မခ်ိေအာင္ ခံလိုက္ရတယ္…။
အမုန္းမဟုတ္ပါဘူး မခ်စ္ခဲ့႐ုံပါ
ဒါေပမယ့္
အသည္းကြဲဖို႔ေတာ့ လုံေလာက္ခဲ့တယ္…။
ေကာင္မေလးေရ…!
ေဆာင္းေအးေအးမွာ မီးလင္းဖိုေလးနဲ႔ မင္းေႏြးဖို႔ပဲ ဆႏၵျပဳပါရဲ႕ကြယ္……။

notes; မေရာက္ျဖစ္တာၾကာသြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘေလာ့ဂ္ကိုေတာ့ မေမ့ပါဘူး။ ေရးထားတာေတြ အမ်ားႀကီးေပမယ့္ ကဗ်ာေလးကေနပဲ စတင္လိုက္ပါတယ္။ ငါျပန္လာၿပီ၊ မင္းတို႔ေ႐ွ႕မွာ ေရာက္ေနၿပီေတြ ဘာေတြေတာ့ မေအာ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေပ်ာက္သြားဦးမလဲ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္မသိလို႔။ ၿပီးရင္ေတာ့ ဘာသာျပန္တစ္ခု နဲ႔ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္တင္ဖို႔  ႐ွိပါတယ္။ အေျခအေနလည္း ေပးမယ္ဆိုရင္ေပါ့ေလ..။ အဲဒါေလးေတြကေတာ့ ခြင့္မဲ့ပ်က္ကြက္စဥ္အတြင္း ေရးမိတာေလးေတြပါ။ အေၾကြးဆပ္တဲ့ သေဘာလည္း ပါပါတယ္။ 
ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ....
ေ၀လင္း