Sunday, November 29, 2009

ဒဏ္ရာေဟာင္း…

မေန႔က ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ကို သြားျဖစ္တယ္။ ဆရာမက အဲဒီမွာ ပြတ္႐ွ္ကင္ရဲ႕ ကဗ်ာမွာ အသုံးမ်ားတဲ့ စကားလုံးေတြ ခ်ည္းပဲ ေရးထားတဲ့ အဘိဓာန္႐ွိတယ္တဲ့။ သြား႐ွာၾကည့္ဆိုတာနဲ႔ သြားျဖစ္တာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အဲဒီအဘိဓာန္ေတာ့ မေတြ႔ဘူး ပြတ္႐ွ္ကင္ရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ပဲေတြ႔တယ္။ (ကဗ်ာဆိုတာထက္ လကၤာလို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္မလားေတာ့ မသိဘူး။) လကၤာသြားနဲ႔ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳဆိုရမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ဦးပုညရဲ႕ ဆဒၵန္ဆင္မင္း၀တၳဳတို႔၊ ေရသည္ျပဇာတ္တို႔လို လကၤာသြားနဲ႔ေရးထားတာ။ ယုန္ေထာင္ေၾကာင္မိဆိုေပမယ့္ မိတဲ့ေၾကာင္ကလည္း ႀကီးတယ္ေလ..ဟီး။ ပုံမွန္အရဆိုရင္ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္က အဲဒီစာအုပ္မ်ဳိးေတြ ထားခဲတယ္။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြေလာက္ပဲ ထားတာ။ ဒီတစ္အုပ္ကေတာ့ ဘယ္လိုေရာက္ေနလည္း မသိဘူး။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ဆိုေပမယ့္ အမွန္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္ပါေလ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေသးေသးေလးျဖစ္ေနတာ။ ေက်ာင္းရဲ႕ မူရင္းစာၾကည့္တိုက္ႀကီး ႐ွိေသးတယ္။ သူကေတာ့ ပိုစုံတာေပါ့။ ေနာက္က်ရင္ေတာ့ ဆရာမကို ၿမိဳ႕ထဲက "တကၠသိုလ္မ်ားစာၾကည့္တိုက္"ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းရမယ္။ ဆရာမကေတာ့ ေျပာေနတာၾကာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အေျခအေန ကိုယ္သိလို႔ ( အဲေလာက္မွ မေကာင္းေသးတာ ဘာသာစကားက) မပို႔ခိုင္းတာ. J

ထားပါေတာ့ေလ။ ဘာေတြေလေၾကာ႐ွည္ေနမိတယ္ မသိဘူး။ အဓိက က အဲဒီထဲက ပြတ္႐ွ္ကင္ရဲ႕ ကဗ်ာေလး တစ္ပိုင္းတင္မလို႔။ ကဲမ႐ွည္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။

Я вас любил: любовь ещё, быть может,

В душе моей угасла не совсем;

Но пусть она вас больше не тревожит;

Я не хочу печалить вас ничем.

Я вас любил безмолвно, безнадежно,

То робостью, то ревностью томим;

Я вас любил так искренно, так нежно,

Как дай вам бог любимой быть другим.

(А.С.Пушкин)

ငါမင္းကိုခ်စ္ခဲ့တယ္: အခ်စ္က..ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္

ငါ့ႏွလုံးသားထဲက လုံး၀ေပ်ာက္ကြယ္မသြားေတာ့တာမ်ဳိးေလ

ဒါေပမယ့္..

မင္းကိုထပ္ၿပီး မနာက်င္ေစရပါဘူး..

ငါက ဘာအတြက္နဲ႔မွ မင္းကို စိတ္ဆင္းရဲေစခ်င္ခဲ့တာမွမဟုတ္ပဲကြယ္….။

ငါကမင္းကို….

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ခ်စ္ခဲ့တာပါ…

မ၀ံ့ရဲတဲ့စိတ္နဲ႔ သ၀န္တိုစိတ္ေတြက ေလာင္ၿမိဳွက္ေစတယ္

ငါကေတာ့မင့္ကို ႏူးညံ့႐ိုးသားစြာ ခ်စ္ခဲ့တာပါ

ဘုရားသခင္အလိုက် မင္းအခ်စ္ဆုံးကေတာ့ တျခားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

(ပြတ္႐ွ္ကင္)

ဒဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ကို သတိရမိလို႔ပါ။ ရသမေပၚဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ အမွား႐ွိရင္လည္းေထာက္ျပၾကပါ။ ရက္ရက္စက္စက္
ေ၀ဖန္တာကို ထက္ထက္ျမက္ျမက္ျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အေရးလို႔ မွတ္ပါ့မယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ႐ု႐ွားစကားအဆင့္အတန္းက မူလတန္းသာသာပဲ႐ွိပါတယ္။ အမ်ားႀကီးလိုပါေသးတယ္။ ခုဟာက ဖတ္မိရင္း ဒဏ္ရာေဟာင္းေလးေတြ ေပၚလာလို႔ တင္ျဖစ္သြားတာပါ။


အလြမ္းေျပ..





ဒီေန႔ အျပင္သြားရင္းနဲ႔ ႐ွား႐ွားပါးပါး သရက္သီးေတြေတြ႔လို႔ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ႏွစ္လုံးထဲပါ။ ျမန္မာေငြနဲ႔တြက္ရင္ေတာ့ တစ္လုံးကို ၁၆၀၀ ေလာက္က်မယ္နဲ႔တူတယ္။ အိမ္မွာ သရက္သီးေပၚခ်ိန္ဆို အမုန္းစားေနရတာ။ ဒီေရာက္မွပဲ ဒီေစ်းေပးၿပီး စားရတယ္။ ဒါေတာင္ဒီကထြက္တဲ့အသီးမဟုတ္ဘူး။
တျခားႏိုင္ငံက ပို႔တဲ့အသီးေတြ။ ၿပီးေတာ့ ေစ်းၾကီးလို႔ ေကာင္းလားဆိုေတာ့လည္း အဲေလာက္ႀကီးေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ေရနံသီးလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ မစားရတာပဲ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္႐ွိၿပီဆိုေတာ့ အလြမ္းေျပေပါ့။ အားလုံးလည္း အလြမ္းေျပေပါ့ေနာ...။ၾကည့္ၾကပါဦး။ (တကယ္ကေတာ့ ႁကြားတာ..ဟီး)




ေစာင္းလ်ားသီးလည္းေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာေငြနဲ႔ တစ္လုံးကို ၃၆၀၀ ေလာက္ဆိုေတာ့ မစားေတာ့ဘူးလို႔ ..ဟီး ေခၽြတာေရးေလ။ ဟုတ္တယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆို ေရာင္းရင္ ဘယ္သူမွ သိပ္၀ယ္စားတာမဟုတ္တဲ့ဟာကို
ဒီမွာ သုံးေထာင့္ေျခာက္ရာဆိုေတာ့ ေတာ္ၿပီ။ တကယ္အံဩတာ။ ဘယ္ကသြင္းလည္းေတာ့မသိဘူး။ ဒီကေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေရာက္မွာ ပန္းသီးက ေဖာေဖာသီသီ စားေနရတယ္။ ေႏြရာသီဆို ၀ယ္စားစရာေတာင္မလိုဘူး။ ဆရာမေတြက သူတို႔ အပင္ကရတာေတြကို လာလာေပးေနတာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းက ပန္းသီးကို ေစ်းႀကီးေပးစားရတယ္။ ခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္။ ေစာင္းလ်ားသီးကို ဒီေစ်းမ်ဳိးနဲ႔ေတြ႔ရလိမ့္မယ္ မထင္မိဘူး။



ဒီေကာင္က မင္းကြတ္သီး။ ေစ်းကသိပ္မ႐ွိပါဘူး။ ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေလာက္ပါ။ ျမန္မာေငြနဲ႔ေလ။ ၀ယ္လာတယ္ထင္လို႔လား။ ဟင့္အင္း ကိုင္ယုံပဲကိုင္ၾကည့္လာတယ္။ ၀ယ္မစားေတာ့ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္မွပဲစားေတာ့မယ္။ ေစ်းႏႈန္းကို စိတ္နာတယ္။
ေခၽြတာေရးေလ။ အဲေလာက္ထိမခ်မ္းသာေသးဘူး။ :)

Friday, November 27, 2009

ေတြးတတ္ပါ့...


> : လက္ထပ္ခြင့္ပန္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္-
>
>
>
အမ်ိဳးသား- အင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အၾကာႀကီးေစာင့္ရက်ိဳးနပ္ပါတယ္
>
အမ်ိဳးသမီး- ဟင္းေနာ္....ထားသြားလိုက္ရမလား?
>
အမ်ိဳးသား- အမယ္ေလး စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္လိုက္ပါနဲ႔
>
အမ်ိဳးသမီး-- တကယ္ ခ်စ္ရဲ ႔လားဟင္?
>
အမ်ိဳးသား- ဒါေပါ့ ဒီထက္ေတာင္ပိုေသးတယ္
>
အမ်ိဳးသမီး- ကၽြန္မကို အ႐ူးလုပ္မွာလား
>
အမ်ိဳးသား- ဘုရားစူးရေစရဲ ဒီေမးခြန္းမ်ိဳး ေမးေတာင္မေမးပါနဲ႔လား
>
အမ်ိဳးသမီး- ကၽြန္မကို နမ္းခ်င္သလား ဟင္?
>
အမ်ိဳးသား- အခ်ိန္မေရြးပဲ
>
အမ်ိဳးသမီး- ႏွိပ္ ေကာ ႏွိပ္စက္မွာလား?
>
အမ်ိဳးသား- မင္း႐ူးမ်ား႐ူးေနလားကြာ
>
အမ်ိဳးသမီး- ကၽြန္မ ေမာင့္ကို စိတ္ခ်ရပါတယ္ေနာ္?
>
အမ်ိဳးသား- အင္း
>
အမ်ိဳးသမီး- ေမာင္ရယ္...
>
>
လက္ထပ္ၿပီးတဲ့အခါ....
>
အေပၚက စကားေလးေတြကို ေအာက္ကေနသာ ျပန္စဖတ္လိုက္ပါ

သေဘာက်လို႔တင္လိုက္တာပါ။ ေရးတဲ့လူကေတာ္ေတာ္ကို ေတြးတတ္တဲ့လူပဲ။ အဖြင့္အပိတ္ကို ညီေအာင္ေတြးတတ္တယ္။ ဘယ္သူေရးမွန္းေတာ့မသိဘူး။ ဒီလိုပဲေလွ်ာက္ပတ္ေမႊရင္ ေတြ႔ထားတာေလ။

Thursday, November 26, 2009

We say!

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာၾကတယ္…. "မင္း႐ွိေနေပးလို႔ေက်းဇူးပါပဲ" တဲ့။ "မင္းကိုခ်စ္တယ္"လို႔ မေျပာႏိုင္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာၾကတယ္…. "ဘာအတြက္ဆက္လက္႐ွင္သန္ရမွာလဲ" တဲ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕

ေဖ်ာင္းျဖမႈကို လိုခ်င္တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာၾကတယ္…. "ေအးလိုက္တာ" တဲ့။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေထြးပိုက္မႈကို လိုခ်င္တဲ့အခါမွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာၾကတယ္…. "ငါမအားလို႔ဖုန္းမကိုင္မိတာ" တဲ့။ အဲဒီဖုန္းသံဟာ

ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြ သယ္လာမယ့္ဖုန္းသံ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ၀န္ခံရမွာ မ်က္ႏွာပူတဲ့

အခါမ်ဳိးမွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာၾကတယ္…. "ငါ့ကို ဘယ္သူမွမလိုအပ္ၾကဘူး" တဲ့။ တကယ့္တကယ္ ဘယ္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ ငါတို႔ကို မလိုအပ္ေတာ့တဲ့ အခါမွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာၾကတယ္…." ငါလုပ္ႏိုင္ပါတယ္" တဲ့။ အကူအညီေတာင္းဖို႔ ခက္ခဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာၾကတယ္…. "မင္းဟာငါ့ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ"တဲ့။ အဲဒီစကားေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ "ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုလာမွာမဟုတ္ဘူး"ဆိုတာကိုေတာ့ ေျပာဖို႔ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာၾကတယ္…. "အဲဒါက အေရးမႀကီးပါဘူး" တဲ့။ အဆင္ေျပႏိုင္ဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ မ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။

Wednesday, November 25, 2009

သိပ္ခ်စ္တယ္...

ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်စ္တာေပါ့

ဒါေပမယ့္..

သူ႔ဆန္စား“ရဲ” ရမယ္တဲ့

မရဲေသာ္လည္းေျပးခဲေစ

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေသခဲ့ၿပီ

ေကာင္းကင္အေသရဲ႕ ၾကယ္အေသ

ငါကလူရည္ခၽြန္ႏိုင္ပါ့မလား..?

ေတာင့္တေပမယ့္မရခဲ့တဲ့

ရင္ဘတ္ထဲကၾကယ္

ႏွလုံးသားေထာင့္ေလးမွာ ျပာဖုံးေနတယ္

ခ်စ္တာေတာင္ ရဲရဲမခ်စ္ရဲႏိုင္တဲ့ငါ့ကို ...နားလည္ပါ။

ျပံဳးေနေပမယ့္

(ငါလည္း)

အမုန္းမခံခ်င္ပါဘူး..

စာပန္းခ်ီ....


copy from here.



Monday, November 23, 2009

ငါ့ဘ၀

ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္မွာ အိမ္မ႐ွိဘူး

ငါ့အိမ္ကျပန္ေရာက္ဖို႔ရာ အေ၀းမွာ..

ေနာက္ကုိလွည့္ၾကည့္ေတာ့ "အတိတ္"

အနာဂတ္အေၾကာင္းေတြးတိုင္း အတိတ္ကအနာေပၚလာတယ္။

အခ်ဳိ႕ဒဏ္ရာေတြက ဘယ္ေတာ့မွမက်က္ဘူးကြယ္……

ထိတိုင္းနာတယ္။ ။

လက္ေျမာက္ၿပီးထြက္သြားဖို႔အေရး ငါ့လက္ေတြေလးခဲ့ဖူးတယ္

ခုခ်ိန္ထိ ငါ့ကိုယ္ငါ အျပစ္တင္မဆုံး႐ွိဆဲပဲ…..

တကယ္ေတာ့ အံစာတစ္တုံးလို က်ရာပြင့္ျပခဲ့ရတာပဲေလ

Sunday, November 22, 2009

စိတ္ညစ္တယ္..

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ငါစဥ္းစားမိတယ္။ နင့္အခ်စ္ကို ရဖို႔ႀကိဳးစားေနမိတဲ့ငါဟာ သံလိုက္တစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ ေတာင္၀င္႐ိုးစြန္းနဲ႔ ေျမာက္၀င္႐ိုးစြန္းကို သပ္သပ္စီခြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသူလို ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔။ တကယ္ေတာ့လည္း အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမွမဟုတ္ရပါလားကြယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို ခန္႔မွန္းဖို႔က အဲေလာက္ခက္ခဲမွန္း မသိခဲ့ရပါလား။

တကယ္ေတာ့ ငါက ခ်စ္ေနတာမဟုတ္ဘူး စြဲလမ္းေနတာပါ။ ငါဘာကိုမ်ား စြဲလမ္းေနမိပါလိမ့္?

ၾကင္နာတတ္တဲ့ အျပဳအမူေတြကိုလား? ဒါမွမဟုတ္ ခ်ိဳသာတဲ့စကားသံကိုလား? ႏူးညံ့လွပတဲ့ လက္ေခ်ာင္ေလးေတြရဲ႕ အထိအေတြ႔ကိုလား?

ဟင့္အင္း! လို႔ ငါျငင္းတယ္။ ငါဘာကိုမွမစြဲလမ္းခ်င္လို႔ပါ။ ဘုရားစူးရေစ့ ငါအိပ္ခ်င္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ အရာအားလုံး အသစ္ကျပန္စတယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးနဲ႔ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

ဘယ္ျမစ္ထဲကိုမ်ား မင္းကႏွစ္ခါဆင္းခ်င္ေသးတာလဲ?

တကယ္ေတာ့ ငါက႐ူးမိုက္စြာ အတၱၾကီးခ်င္တာပဲ။ မလုပ္နဲ႔ေနာ္။ မင္းလုပ္သင့္တာေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိပါေသးတယ္ကြယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ေမးခြန္းေတြ သိပ္မ်ားလြန္းတယ္။

ဘယ္သူမ်ားေအာင္မွတ္ရခဲ့ၾကသလဲ..?

႐ႈံးမယ္မွန္းသိရဲ႕နဲ႔တိုက္ရတာ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ရင္နာစရာေကာင္းတယ္ကြယ္….။ ဘ၀မွာတစ္ခ်ဳိ႕တိုက္ပြဲေတြက ေ႐ွာင္လႊဲခြင့္မ႐ွိဘူးေလ။ တိုက္ပြဲထဲမွာ အ႐ႈံးကို ေ႐ြးၿပီးတိုက္ရတာေတြကိုလည္း ရင္နာနာနဲ႔ ၾကံဳဖူးတယ္။

ေကာင္မေလးေရ…

ငါကေတာ့ နင့္ကိုခ်စ္မိကတည္းက ႐ူးသြပ္ေနတာျဖစ္ၿပီး..

နင္ကေတာ့ ငါ့ကို ျပန္မခ်စ္ကတည္းက ႐ူးသြပ္သြားတာျဖစ္တယ္။

ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္မ်ား ခ်စ္သြားၾကရင္ ဘာမ်ားျဖစ္လာမွာပါလိမ့္..?

မခ်ိျပံဳး..




ေနာက္တစ္ရက္၊ ေနာက္တစ္မနက္နဲ႔

ဘယ္ထိဆက္ၿပီး မိုက္တြင္းနက္ရဦးမွာလဲ...?

ဘ၀ဆိုတာက လက္ရာၾကမ္းတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ပဲေလ....

အထဲကရနံ႔ကို ဘယ္သူမ်ားသိမွာလဲ...?

ျပံဳးလိုက္စမ္းပါ..!

ဟင့္အင္း.....မလုပ္ပါနဲ႔

“မခ်ိျပံဳး”ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မလွခဲ့ဘူးေလ။ ။

ပဲ့တင္သံ



သစ္႐ြက္ဖ်ားက ဆင္းခ်လာစဥ္ကေတာ့.........

ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါပဲ။ ။

အဓိပၸာယ္ေတြ အပိုင္းပိုင္းျပတ္တဲ့ေနရာမွာ

ဘယ္အကိုင္းမွာ နားရမွာတဲ့လဲ...?

ငါက ေပ်ာက္သြားတဲ့ပဲ့တင္သံကိုမွ

လိုက္႐ွာမိသူလို....!

ႏိုးလာတဲ့အိပ္မက္ကိုမွ

“ဆက္ရန္”စာတန္းထိုးခ်င္သူလို

နင့္အခ်စ္ကိုမွ ရခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ။

ေကာင္မေလးရယ္........

နင္က.....ငါ့အတြက္ေတာ့

ပဲ့တင္သံမထြက္တဲ့ ေတာင္နံရံတစ္ခုပဲ...............

အမွား......



ဘယ္သူသိလို႔လဲ...?

ေနာက္ပစ္ထားတဲ့လက္ထဲမွာ ပန္းတစ္ပြင့္ပါတာ။

မထင္မွတ္ပဲ...

နင့္ရင္မွာစိုက္ေနတဲ့ ဓါးက

ငါ့ပေယာဂကင္းခဲ့ပါတယ္.........။

Friday, November 20, 2009

ဘာေတြလဲ...?

၁။ ဆံုး႐ံႈးသြားတဲ့အခ်ိန္မွ မိမိပိုင္ဆိုင္ခဲ့တာကို သိတယ္။

၂။ မွတ္သားသင့္တာကိုမွတ္သားၿပီး ေမ့သင့္တာကိုေမ့ရမယ္။ ေျပာင္းလဲႏိုင္တာကို ေျပာင္းလဲၿပီး မေျပာင္းလဲႏိုင္တာကို သင္လက္ခံႏိုင္ရမယ္။

၃။ မ်က္ရည္စက္ေတြဟာ ၀မ္းနည္းမႈကို မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေစတယ္။

၄။ သူ႔အတြက္နဲ႔မ်က္ရည္မက်သင့္ဘူး။ သူသင့္ကိုခ်စ္တာမွန္ရင္ သူ႔အတြက္နဲ႔မ်က္ရည္က်ေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူကသင့္ရဲ့ မ်က္ရည္ကို က်ခြင့္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။

၅။ ၾကည္ႏူးေနတဲ့ ခ်စ္သူေတြရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးဟာ ေႏြးေထြးတဲ့ အနမ္းေတြအတြက္ျဖစ္တယ္။
ရန္ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္သူေတြရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကေန ထြက္လာတာကေတာ့ တေယာက္ကို တေယာက္နာက်င္ေစတဲ့ စကားေတြပါပဲ။

၆။ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာ တစ္ခုခုေပ်ာက္သြားလို႔ လိုက္႐ွာေနသလိုပဲ ဘယ္လို႐ွာ႐ွာမေတြ႕ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမ့သြားတဲ့အခ်ိန္မွာု ျပန္ေတြ႕သလိုေပါ့။ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဟာသင့္နံေဘးမွာပါ။

၇။ မ်က္ရည္စက္ရဲ့ အပူခ်ိန္ဟာ ၅၃၀℃ ျဖစ္တယ္။ အျပင္ေလာကရဲ့ေအးစက္မႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္စက္က်ခ်ိန္မွာ ၅၃℃ သာက်န္ေတာ့တယ္။

၈။ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ အလိုလိုက္ျခင္းဟာ မတူပါဘူး။ အလိုလိုက္ရင္ ဘာမွမေျပာလဲရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္မွာ အဲလိုလုပ္လို႔မရဘူး။

၉။ လူ႔ဘ၀မွာ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ အခ်စ္ေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုၿပီး စာေမးပြဲႀကီးေလးခုမွာ ပ်မ္းမွ်ေအာင္မွသာ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ တစ္ခုထဲမွာ အာ႐ံုစူးစိုက္ေနလို႔လဲ ဒီလူ႔ဘ၀ မွာ ေအာင္ျမင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။

၁၀။ ငါးေလးကေျပာတယ္ သင္ငါ့ရဲ့မ်က္၀န္းထဲက မ်က္ရည္ေတြကို ေတြရမွာမဟုတ္ဘူး။ ငါးေလးက ေရထဲမွာေနလို႔ပါ။
ေရကေျပာတယ္ ငါးရဲ့မ်က္ရည္ကို ေရကခံစားရတယ္တဲ့ ငါးေလးကေရရဲ့ ရင္ထဲမွာ႐ွိလို႔တဲ့။

၁၁။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ လွပတဲ့ ပန္းေလးအသြင္နဲ႔ သင့္ေဘးမွာ႐ွိတဲ့သူေတြကို ေမြးရနံ႔နဲ႔ သင္းေစရမယ္။

၁၂။ တစ္မိနစ္အတြင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ကို သိႏိုင္တယ္။ တစ္နာရီအတြင္း လူတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္သက္ႏိုင္တယ္။ တစ္ရက္အတြင္းမွာ သင္သူ႔ကို ခ်စ္ႏိုင္တယ္။
ဒါေပမဲ့ တသက္လံုးအခ်ိန္ေတြကုန္သြားေပမဲ့ သင္သူ႔ကို ေမ့ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။

၁၃။ သင္ဦးတည္ရာ႐ွိေနရင္ သင္ဟာဘယ္ေနရာေရာက္ေနတယ္ဆိုတာအေရးမႀကီးပါဘူး။

၁၄။ ဘယ္အရာမဆို အဘက္ဘက္ေသာ႐ႈေထာင့္မွၾကည့္ရတယ္။

၁၅။ ဘ၀ခရီးလမ္းဆိုတာ ယံုၾကည္ခ်က္႐ွိတဲ့သူအတြက္ ခင္းထားေပးပါတယ္။

၁၆။ ေပ်ာ႐ႊင္မႈကို ေ၀မွ်လိုက္ရင္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဟာ ႏွစ္ဆပါ။ Sorrw share is sorrow half, Joy share is Joy double.

၁၇။ အျမင့္ဆံုးကိုမွန္း အေကာင္းဆံုးကိုႀကိဳးစားၿပီး အဆိုးဆံုးအတြက္ျပင္ဆင္ထားပါ။

၁၈။ လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို အခ်ိန္နဲ႔အခြင့္အေရး ကို႐ွာပါ။
မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္အတြက္ ဆင္ေျခကိုေတာ့ ႐ွာပါ။

၁၉။ သိရက္နဲ႔ ႐ူးမူးေနတာ အရက္အျပင္ အခ်စ္ပါ။

၂၀။ ငါတို႔ေတြ အခြင့္အေရးမ႐ွိတာမဟုတ္ဘူး။ အခြင့္အေရးကမ်က္စိေ႐ွ႕မွာပါ။ ျပန္စဖို႔ သတၱိမ႐ွိတာပါ။

ဘယ္ကရတယ္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေနရာရာက ရတာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေရးတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူေရးတယ္ဆိုတာ မေဖာ္ျပႏိုင္လို႔ခြင့္လြတ္ပါ။

Wednesday, November 18, 2009

မ်က္ေျဖလကၤာ..


သူတည္းတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ၊ သူတစ္ေယာက္မွာ၊
ပ်က္လင့္ကာသာ ဓမၼတာတည္း။

ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္၊ ၾကငွန္းလည္းခံ၊ မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊
ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္၊ စည္းစိမ္မကြာ၊ မင္းခ်မ္းသာကား၊
သမုဒၵရာ၊ ေရမ်က္ႏွာထက္၊ ခဏ တက္သည္၊
ေရပြက္ပမာ တစ္သက္လ်ာတည္း။

ၾကင္နာသနား၊ ငါ႔အားမသတ္၊ ယခုလႊတ္လည္း၊
မလြတ္ၾကမၼာ၊ လူတကာတို႔၊ ခႏၶာခိုင္က်ည္၊
အတည္မျမဲ၊ ေဖာက္လႊဲတတ္သည္၊
မခၽြတ္စသာ သတၱဝါတည္း။

ရွိခိုးေကာ္ေရာ္၊ ပူေဇာ္အကၽြန္၊ ပန္ခဲ့တံု၏။
ခုိက္ၾကံဳဝိပါက္၊ သံသာစက္၌၊ ႀကိဳက္လတ္ထြန္မူ၊
တံု႔မယူလို၊ ၾကည္ညိဳစိတ္သန္၊ သခင္မြန္ကို၊
ခ်န္ဘိစင္စစ္၊ အျပစ္မဲ့ေရး၊ ခြင့္လွ်င္ေပး၏။
ေသြးသည္အနိစၥာ ငါ႔ခႏၶာတည္း။

ဒီကဗ်ာေလးကေတာ့ ႀကိဳက္လို႔ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ သေဘာမ်ဳိးတင္လိုက္တာ။


လက္ဖက္စားၿပီးရင္ ကားေမာင္းလို႔ရလား...?

blog ေလးမေရးျဖစ္ခင္တုန္းကလည္း မေရးျဖစ္လို႔။ ခုေရးျဖစ္ျပန္ေတာ့လည္း စေရးၿပီး ဘယ္ေလာက္မွမၾကာဘူး လူက ဖ်ားျပန္ေရာ။ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္လည္း လူက ေခါင္းမထူႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။ ခုေတာ့ ေဆးတန္ခိုးေလးနဲ႔ နဲနဲထူထူေထာင္ေထာင္႐ွိတုန္း ၀င္ေရးလိုက္ပါတယ္။

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဒီတစ္ခုကလည္း မွတ္မွတ္ရရ ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အိမ္ကပါဆယ္ထုတ္ပို႔လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာအစားအေသာက္ေတြနဲ႔ေ၀းေနေတာ့ သူ႔အိမ္က လက္ဖက္ေတြထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီကေကာင္ေတြကလည္း ငါတို႔ျမန္မာအစားအစာေတြဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ သိရေစ့မယ္ေပါ့။ လက္ဖက္ေလးနဲ႔ အေၾကာ္ဆံေလးနဲ႔ ထည့္ၿပီး (မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သင္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြထဲမွာ ဆရာဆိုလို႔ သခ်ၤာသင္တဲ့ မာရတ္ ဆိုတဲ့ဆရာတစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတာ။ )
ဆရာကို သြားေကၽြးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါအရမ္းေကာင္းတယ္ေပါ့ ဆရာ တို႔ဆီမွာ မ႐ွိဘူးေပါ့ ဒီကေကာင္ေတြက ၀ိုင္းခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ ယူစားတယ္။ သုံးေလးဇြန္းစားၿပီးေတာ့ စာဆက္သင္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ စာသင္ရင္းက ဘယ္ကေနဘယ္လို အေတြးေပါက္ၿပီး ေမးတယ္မဆိုႏိုင္ဘူး။ မင္းတို႔ဟာစားၿပီးရင္ ကားေမာင္းလို႔ရလားတဲ့။ ငါဒီက ျပန္ရင္ စိုက္ခင္းသြားမွာမို႔လို႔ ကားေမာင္းရမွာတဲ့။ ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေၾကာင္သြားတယ္။ ဘာလဲဟေပါ့။ လက္ဖက္စားတာနဲ႔ ကားေမာင္းတာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ၀ိုင္းၿပီးေျပာၾကတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေပါ့။ သူ႔႐ုပ္ကေတာ့ ေၾကာက္ေနတဲ့႐ုပ္နဲ႔။ တစ္ခ်ိန္ျဖဳတ္တဲ့ အခါထပ္ေကၽြးေတာ့လည္း မစားေတာ့ဘူး။ ဘာကိုေတြးၿပီးေၾကာက္သြားတယ္ေတာ့ မဆိုႏို္င္ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ ျမန္မာစာေကာင္းတယ္လို႔ ခ်ီးမြမ္းခံရမလားလို႔ ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ ကားေမာင္းလို႔ရလားဆိုတဲ့လူနဲ႔လာေတြ႔ေနတယ္.....။


Thursday, November 12, 2009

ကၽြန္ေတာ့္ “ပ႐ိုမီးသီးယပ္စ္”

ေကာင္မေလးေရ..

“စည္းဆိုတာ မသားလည္းထင္တဲ့အရာဆိုတာ ငါမသိခဲ့ဘူးကြယ္...

အကန္းေတြမျမင္ေပမယ့္ အလင္းေရာင္ဟာ အလင္းေရာင္ပါပဲ”တဲ့

အခ်စ္ကေရာ ငါမျမင္တဲ့ အလင္းတန္းတစ္ခုလား?

နတ္သမီးရယ္...

ငါ့ကို အလင္းေရာင္တို႔ေပးသနားပါေတာ့

ငါ့ရဲ႕ ပ႐ိုမီးသီးယပ္စ္ဟာ မင္းသာျဖစ္တယ္ေလ.........။

သံသယ…….

ဘယ္လိုသံသယမ်ဳိးေတြကို လက္သင့္ခံေနရဦးမွာလည္း။ အစကတည္းက႐ႈံးခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ႏွစ္သိမ့္အျပဳံးေတြက ဘာလုပ္ရမွာလဲ? ႏွစ္သိမ့္တယ္ဆိုတာ ေစာ္ကားျခင္း တစ္မ်ဳိးသာျဖစ္တယ္ေလ။ႏွစ္သိမ့္ျပံဳးထက္စာရင္ အမုန္းကမွ ငါ့အတြက္လွလိမ့္ဦးမယ္။ က်ိန္စာဆိုးေတြစိုးမိုးတဲ့ငါ့ဘ၀ထဲကိုမွ နင္ကအလြမ္းမိုးေတြ ႐ြာရက္တယ္။ ႏွလုံးသားတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုက ႏွစ္ခုမဟုတ္ေတာ့လည္းခက္တယ္။ အျပံဳးေတာင္အတုလုပ္ၾကတဲ့ေလာကႀကီးမွာ ဘာကမ်ား စစ္မွန္ဦးမွာလဲ? စက္႐ုံထုတ္(ေဖာေဖာသီသီ) ႏွလုံးသားေတြနဲ႔ ငါ့လာမခ်စ္စမ္းနဲ႔ဟာ။ နံတယ္။ extra date တတ္ထားတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ လာလာမေႏွာင့္ယွက္စမ္းနဲ႔။ date လြန္လာရင္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမႈိက္ပုံးထဲ သြန္ပစ္လိုက္။ ဘာတဲ့ဆိုရင္ ငါ့ႏွလုံးသားကိုပဲ လာလာခလုတ္မတိုက္စမ္းနဲ႔။ စိတ္႐ႈပ္လြန္းလို႔။ ငါ့ဟာငါ တစ္ေယာက္တည္း ကိုယ့္အသည္းကိုယ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းခြဲေနရတာကမွ ကဗ်ာဆန္လမ့္ဦးမယ္။ ဓါးတစ္ေခ်ာင္းလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဓါးအိမ္ထဲထည့္ပိတ္ထားလို႔ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ အနာဂတ္ကို ေတာင္မလြမ္းတာ အတိတ္ကို ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ငါေနာက္မဆုတ္ခ်င္ဘူးဟာ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကိုေနာင္တေတြမေပးပါနဲ႔။

ဘယ္အခ်ိန္ထိရွိမလဲ ငါ့ေနာင္တေတြ။ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔မစဥ္းစားပဲခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ ေနာက္တြန္႔မိတာကပဲ ငါ့ညံ့ဖ်င္းမႈျဖစ္ခဲ့လား။ နင့္သံသယေတြက ငါ့ကိုတြန္႔ဆုတ္ေစတာေတာ့လည္း အမွန္ပဲေလ။ ငါေၾကာက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ နင့္ကိုယ္နင္ေတာင္ သံသယျဖစ္ေနတဲ့အခ်စ္ကို ငါက ဘယ္လိုသတၱိနဲ႔ ယုံၾကည္ရမွာတဲ့လဲ..? ႀကိဳးထုံးကိုျဖည္ခ်င္ရင္ ႀကိဳးထုံးတဲ့သူကို ရွာရမယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္က နင္မျဖည္ႏုိင္တဲ့ ႀကိဳးတစ္ထုံးျဖစ္ခဲ့ရင္ေကာ….? နင္မေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။

တကယ္ေတာ့ နင့္သံသယဆိုတာက ငါ့အေပၚျဖစ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ နင္မညာပါနဲ႔။ နင့္ကိုယ္နင္သံသယျဖစ္ေနတာပါ။ လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္တတ္တဲ့ သတၱ၀ါဆိုတာ ေမ့မထားနဲ႔ေလ။

ငါက နင့္ဆီမွာဘာ႐ွိလဲဆိုတာမၾကည့္ပဲ နင္ဘာလိုသလဲဆိုတာပဲ ၾကည့္ခဲ့တဲ့ေကာင္ပါေလ။ လိုတာေတြၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ ပိုတာေတြ ေတြ႔လာရတဲ့အခါမွာ နင့္ဘ၀မွာ ငါဆိုတာ အစကတည္းက မ႐ွိတာသိလာခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ငါက ႀကိဳးတပ္ခံရတဲ့ပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္သာပါ။

တကယ္ေတာ့ နင္ေရာငါပါ မမွားခဲ့ပါဘူးေလ။ ကံၾကမၼာက ပုစာၦကူးမွားခဲ့တာပါ။ ငါညံ့ခဲ့တာပါ။ နဲ႔ ေပါင္းတာ မျဖစ္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုကတည္းက ငါရိပ္မိခဲ့ဖို႔ေကာင္းတာ။ ငါက ၁ မွမဟုတ္ခဲ့ပဲ! ငါကသုညပဲေလ။

ငါ့အျပစ္ေတြပါေလ။ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ ႏွလုံးသားႏွစ္ခုကို ထိပ္ပုတ္ေခါင္းပုတ္ လႈပ္ႏိုးခဲ့တာ ငါပါ……………..

Wednesday, November 11, 2009

ျဖစ္တတ္တယ္....

ဘာလိုလိုနဲ႔ ဒီေရာက္တာေတာင္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ မွတ္မိပါေသးတယ္။ မႏွစ္က ဒီလိုအခ်ိန္ပဲ ဒီေရာက္တာ။ ေရာက္ခါစ စကားကလည္းတစ္လုံးမွမတတ္။ ေရာက္ၿပီး တစိပတ္ေလာက္ပဲရွိမယ္နဲ႔တူပါတယ္။ ေဆးစစ္ရမယ္ေပါ့။ ေဆးခန္းကိုလြတ္တယ္။ ေရာက္ကာစအဖြဲ႔လည္းျဖစ္၊ အရင္စီနီယာကလည္းမရွိေတာ့ လာအိုက 2nd year တစ္ေယာက္ကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ (ထည့္ေပးလိုက္တာက စကားျပန္သေဘာမ်ဳိးနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔လာအိုက အိမ္နီးခ်င္းလည္းျဖစ္၊ သူတို႔အျမင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ႐ုပ္ခ်င္းလည္းဆင္တာကိုး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စကားေပါက္မယ္ထင္ေနတာ။) ကၽြန္ေတာ္တို႔က မသိဘူး သူနဲ႔လိုက္သြားဆိုေတာ့ လိုက္သြားလိုက္တာပဲ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းလည္းမသိေသးဘူး။ အဲဒီမွာေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္မနဲ႔ေတြ႔တယ္။ (ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလး...ဟီး)။ အဲဒီမွာ ဆရာ၀န္မကေမးပါေလေရာ။ နားမလည္ဘူး။ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ နားမလည္မွန္း သိသြားတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ ေဘးကပါလာတဲ့ လာအိုကို ေျပာတယ္။( သူကေတာ့ ေရာက္တာသုံးႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီဆိုေတာ့ နားလည္တာကိုး) သူကလည္းနားေထာင္..နားေထာင္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျပန္ေျပာတယ္။ ႐ု႐ွားလိုတဲ့ဗ်ာ...။ နားမလည္ပါဘူးဆိုမွ။ ခက္ၿပီေပါ့။ အဂၤလိပ္လိုေျပာေပါ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း။ အဲဒီက်ေတာ့ သူကလည္း အဂၤလိပ္လိုမတတ္ဘူးတဲ့ဗ်ာ..ေကာင္းေရာ (ဒီကေကာင္ကလည္းတတ္လို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး၊ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္လိုဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးတီးမိေခါက္မိေသးတာေပါ့။)
ဒါနဲ႔ခက္ၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔ေနာက္ေတာ့ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ အဆင္ေျပသြားတယ္။( international နဲ႔ မရေတာ့ universal သုံးရေတာ့တာေပါ့ေလ။) အဲဒီလိုလက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ေျပာေတာ့ ေဩာ္.. အရပ္ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးတာပဲေပါ့။ ငါးေပ၈လက္မ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ လက္၅ေခ်ာင္းတစ္ခါ၊ ၈ေခ်ာင္းတစ္ခါ ေထာင္ျပလိုက္တယ္။ ဆရာ၀န္မမ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ေခါင္းခါၿပီး ထပ္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဟုတ္ပါတယ္ေပါ့။ ေနာက္မွသေဘာေပါက္တယ္။ သူတို႔ဆီမွာက စင္တီမီတာ သုံးတာကိုး။ သိမွမသိတာေနာ့္....။ အဲ..ခက္ၿပီေပါ့။ ကိုယ့္ျမန္မာက တစ္သက္လုံး လက္မနဲ႔ ေပ သုံးလာတာဆိုေတာ့ စင္တီမီတာနဲ႔ ဘယ္သိမွာတုန္း။ ေနာက္မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ လာအိုနဲ႔ တိုင္းၿပီး ခန္႔မန္းေျခထည့္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ခုေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခုထပ္ေမးတယ္။ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ေျပာၿပီး ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကိုေမးတာပဲေပါ့။ ေျပာလိုက္တယ္ ၁၃၀ ေပါ့။ ဆရာ၀န္မ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မ်က္လုံးျပဴးျပန္ေရာ။ သူတို႔ဆီမွာက ကီလိုသုံးတာကိုး။ ေနာက္သူလည္း မထူးပါဘူးသေဘာနဲ႔ သူ႔ဟာနဲ႔သူ မွန္းျဖည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ေမြးေန႔ေမးတာ။အဲဒီမွာျပႆနာတက္တာပဲ။ ေမြးေန႔ဆိုေတာ့ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ လည္း သူဘယ္လိုျပရမလဲ စဥ္းစားမရဘူးထင္ပါရဲ႕ ေတာ္ႀကီးစဥ္းစားေနတာ ၿပီးေတာ့မွထေအာ္တယ္။ Happy birthday to you! တဲ့ သီခ်င္းေကာက္ဆိုတယ္။ ေအာ္..date of birth လို႔ေျပာဖို႔ကို သီခ်င္းဆိုျပရတယ္ သူ႔ခမ်ာ..။
မွတ္မွတ္ရရပါပဲ....။ ဒီမွာ အဂၤလိပ္စကားသုံးမရပါလားဆိုတဲ့ ပထမဆုံး သင္ခန္းစာေပါ့..။

Monday, November 9, 2009

သူတို႔အေျပာ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္....

စစ္မွန္ေသာဘာသာေရး တစ္ခုတည္းသာရိွတယ္၊ သို႔ေသာ္ ယံုၾကည္မႈပံုစံမ်ား မ်ားစြာရိွတယ္။ (အီမန္နဲယူ၀ဲကန္႔)

He who lives only for himself is truly dead to others.
မိမိတစ္ဦးတည္းအတြက္သာ အသက္ရွင္ေနထိုင္သူသည္ တစ္ပါးသူတို႔အတြက္ အမွန္တကယ္ေသသူသာျဖစ္၏။ (ပ်ဴဘလစ္လီးယပ္စ္သိုင္းရပ္)

ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းက မသိနားမလည္မႈက အျမဲေပါက္ဖြားတယ္။ (ရပ္၀ယ္ဒိုအီမာဆန္)

အယူသီးျခင္းဟာ ေပ်ာ့ညံ့ေသာ စိတ္ရိွသူမ်ား၏ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတရားျဖစ္တယ္။ (အီမန္ဘတ္ခ္)

ကၽြႏု္ပ္၏ဆႏၵမ်ားကို ျပည့္၀ေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းထက္ ဆႏၵမ်ားကို ကန္႔သတ္ျခင္းျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈကို ရွာေဖြခဲ့တယ္။ (ဂၽြန္စတူး၀ပ္မီး)

“I would rather be a poor man in a garret with plenty of books than a king who did not love reading.” စာဖတ္၀ါသနာမပါတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္ရမွာထက္ ထပ္ခိုးေပၚမွာ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရိွတဲ့ ဆင္းရဲသားေလးပဲ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္" (Macaulay)

ဘ၀ဆိုတာပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါ၊ ဘယ္ေလာက္ရွည္တယ္ဆိုတာ အေရးမႀကီးဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ ဆိုတာသာ အေရးႀကီးပါတယ္။ (Seneca)

Not he who has little but he who wishes for more is poor.
နည္းနည္းပဲရိွတဲ့သူက ဆင္းရဲတာမဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ထပ္လိုခ်င္တဲ့သူကလည္း ဆင္းရဲတာပါပဲ။ (Seneca)


“ဆရာႀကီးပေလတိုကို ကၽြႏု္ပ္ခ်စ္ခင္ေလးစားပါသည္၊ သို႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အမွန္တရား(သစၥာ)ကိုကား ဆရာႀကီးကိုခ်စ္သည္ထက္ အဆတစ္ရာမက ပိုမိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါသည္” (အရစၥတိုတယ္)

Both optimists and pessimists contribute to our society. The optimist invents the airplane and the pessimist the parachute.
“အေကာင္းျမင္သမားေရာ၊ အဆိုးျမင္သမားေရာ ေလာကႀကီးကို အက်ိဳးျပဳပါတယ္၊ အေကာင္းျမင္သမားက ေလယာဥ္ကိုထီထြင္တယ္၊ အဆိုးျမင္သမားက ေလထီးကိုတီထြင္တယ္” (Gil Stern)

If you would not be forgotten as soon as you are dead, either write things worth reading or do things worth writing.
သင္ကြယ္လြန္လ်င္ကြယ္လြန္ျခင္း သင့္ကိုမေမ့ေစလိုလ်င္ ဖတ္ထိုက္တဲ့စာေတြ ေရးခ်င္ေရး၊ ေရးထိုက္တဲ့အလုပ္ေတြ လုပ္ခ်င္လုပ္ပါ။ (ဘင္ဂ်မင္ဖရင္ကလင္)

လူ....လူ...လူ...လူဆိုတာ ရယ္ေမာျခင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ၾကားက ခ်ိန္သီးတစ္လံုးျဖစ္တယ္။ Lord Byron

Sunday, November 8, 2009

မိသားစုေကာင္းကင္..

မုန္တိုင္းစဲၿပီးတဲ့ တစ္ေန႔ေပါ့
ခ်စ္ျခင္းအတၱေတြထဲ ႏွစ္ျမဳပ္ေနတဲ့
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္ကေလးကို ဆြဲႏႈတ္လို႔
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္
ေႏြးေထြးမႈေတြ႐ိွရာ…
အေမ့ရဲ႕ မနက္ခင္းမ်ား႐ိွရာ ကိုေပါ့…

အေဖေပးတဲ့ ၀က္ခ္ကင္း႐ႈးေလးက
ကၽြန္ေတာ့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေျခရာေတြကို ညင္သာေစခဲ့ပါတယ္
အခုတစ္ေလာေတာ့
အေမရဲ႕ ဆူေဟာက္ညီးထြားသံမွ မၾကားရရင္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ
ညဘက္, ညဘက္ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားေနရတယ္
ကၽြန္ေတာ္က လိမၼာတဲ့ သားဆိုးပါ အေမ …

အေဖအေမတို႔ရဲ႕ ‘မိသားစုမိုး’ ေလးမွာ
ကၽြန္ေတာ္လည္း တက္ညီလက္ညီ ႐ြာခ်င္ပါတယ္
အေဖဆာေလာင္တဲ့ ထမင္း၀ိုင္းေလးကို
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆာေလာင္တာေပါ့ အေမရယ္
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေတာ့ ႐ြာႏိုင္မွာပါ

ဒီည အိပ္မက္ထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ္ ငွက္ကေလးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္
မိသားစုေကာင္းကင္မွာ ပ်ံဖို႔ …။ ။
s-spot

ဒီဆိုဒ္ ေလးကကူးထားတာပါ။အရမ္းႀကိဳက္လို႔။ ေရးတဲ့သူကေတာ့
s-sport တဲ့။ အိမ္လြမ္းသူေတြခံစားဖို႔ပါ။

ကၽြန္ေတာ္=

ငါ ဆိုတာ ပ်ံသန္းခ်င္တဲ့

ငွက္တစ္ေကာင္ေပါ့

ငါ့ေျခမွာ ေျမမႈန္ေတြေပေနရုံနဲ႔ေတာ့

ေကာင္းကင္ကို ပိတ္မထားပါနဲ႔

ေရာင္နီမ၀င့္ခင္ ပြင့္ခဲ့ရတဲ့ပန္းမို႔

ႏြမ္းခ်င္လည္း ႏြမ္းေနလိမ့္မယ္

ေသခ်ာတာကေတာ့.........

ေန၀င္ခ်ိန္ထိ

ငါ့ရနံ႔ေတြကို ထုတ္လႊတ္သြားမယ္ ဆိုတာပဲ............။

ေန႔စဥ္..........ဘ၀

နံနက္ခင္းေနေရာင္က မ်က္ႏွာေပၚလာထိုးတယ္။

အဲဒီကစ..ေန႔စဥ္အတိုင္း

စာအုပ္ေတြကိုင္ၿပီးတက္သြားတယ္..

စာအုပ္ေတြကိုင္ၿပီးဆင္းလာတယ္...

ေခါင္းေလာင္းသံတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကား

တဟားဟား ရယ္မယ္

ေနာက္...တနဂၤေနြကိုေမွ်ာ္တယ္...

တနဂၤေႏြတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကား ခ်စ္သူကိုလြမ္းတယ္....

မခ်စ္မႏွစ္သက္သူဆီ ပ်ံသန္းဖို႔ေတာင္ပံ

ဘယ္လိုတန္ခိုးရွင္မ်ဳိးက တတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ..

ခ်စ္သူရဲ႕ မ်က္လုံးစိမ္းစိမ္းဆိုတာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာကြဲ႕××××

ေနာက္ဆုံးက စ ရင္ေတာင္ ပထမ မျဖစ္ခဲ့ဖူးပါဘူး

ဒီလိုနဲ႔စိတ္ကူးနဲ႔ပဲ ႐ူးတတ္ခဲ့တာလည္း ၾကာၿပီ............။

ေရမပါတဲ့အိပ္မက္ေတြကိုပဲ ေသာက္ခဲ့ရေတာ့

ႏွလုံးသားက ကႏၱာရျဖစ္ေနတာလည္း ၾကာၿပီ.......။

အစသိၿပီး အဆုံးမရွိေသးတဲ့

ဒီလမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာလည္းၾကာၿပီ........။

ေလွ်ာက္တိုင္းမေရာက္ေပမယ့္

ရပ္မရခဲ့တာလည္း ၾကာၿပီ..............။

ကဗ်ာရြတ္သူမ်ား.............

တစ္ဆက္တည္းေျပာလိုက္သည္။

“ဒီလိုေန႔မ်ဳိးပဲဲဗ် သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္စေတြ႔တာ။ ခုေလာက္ေတာ့ဆိုင္ထဲမွာလူမရွိဘူးေပါ႔ေလ။”

ေဘးနား႐ွိ ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းမွ ရယ္သံတစ္ခ်ဳိ႕ ဖိတ္လွ်ံလြင့္စင္လာသည္။ သူက စီးကရက္အစီခံကို မီးျခစ္ကိုယ္နဲ႔ တေတာက္ေတာက္ေခါက္ရင္း စကားကိုဆက္လိုက္သည္။

ေသာက္လက္စ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို စားပြဲေပၚအသာအယာခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူ႔ေ႐ွ႕ကလူကို

“အဲဒီညက နတ္သမီးက ဘီလူးနကၡတ္နဲ႔ ၀င္လာခဲ့တာ။ ဒီစားပြဲမွာပဲ ပန္းတစ္ပြင့္ေႂကြက်ခဲ့ တာေပါ့။ အဲဒီနတ္သမီးကေျပာခဲ့တယ္။ ေလာကႀကီးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါတဲ့။ မ႐ွာဘဲနဲ႔ေတာင္ ေတြ႔တတ္လြန္းလို႔တဲ့။ ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕အလွအပေၾကာင့္ေရာ ၊ ဘာမွန္းမသိတဲ့အေၾကာင္း အရာေတြကို ႐ုတ္တရက္သိလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ပါ ကၽြန္ေတာ္ ဆြံ႔အေနခဲ႔မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ နတ္သမီးက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္႐ြတ္ျပသြားတယ္။”

“အားလုံး…အားလုံးအတြက္
ငါမင္းကိုေက်းဇူးတင္ခဲ့့ပါတယ္
ခပ္ခါးခါးမ်က္ရည္ေတြရယ္
အဆိပ္ႁပြမ္းတဲ့အနမ္းတခ်ဳိ႕နဲ႔အတူ
တိတ္ဆိတ္ျပင္းထန္တဲ့ နာက်င္မႈေတြအတြက္
တစ္ေလွ်ာက္လုံး မင္းလွည့္စားခဲ့တာေတြအတြက္
ေက်းဇူးပါပဲ……....။”
(Anna)

ႏႈတ္ခမ္းထက္မွ စီးကရက္တိုကို လြင့္ပစ္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚမွ ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လက္ဖက္ရည္
ကိုတစ္က်ဳိက္မွ်ေသာက္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပင္ သူ႔ေ႐ွ႕မွလူ သက္ျပင္းခ်တာ သံုးခါတိတိ႐ွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူသတိထားမိလိုက္သည္။ သူတို႔စကား၀ိုင္းေလးက ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ အတန္ၾကာမွ သူ႔ေ႐ွ႕မွလူက စကားစသည္။

“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီအေၾကာင္းကိုျပန္မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ မ်ဳိသိပ္ထားဖို႔ကလည္း အခ်ိန္မေ႐ြး
ေပါက္ကြဲႏိုင္တဲ့ ဗုံးတစ္လံုးကို ရင္ဘတ္ထဲထည့္ထားရသလိုပဲ။ ပင္ပန္းလြန္းတယ္ဗ်။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီညက ဓားတစ္လက္ရဲ႕က်ိန္စာေတြ ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ႐ြာသြန္းတဲ့ ညပါပဲေလ။ သူ႔ကိုစေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ ဓားတစ္လက္ရဲ႕ ေအးစက္မႈနဲ႔ တည္ၿငိမ္မႈေတြ ျဖာထြက္ ေနတာ သတိထာမိခဲ႔တယ္။ သူကေျပာတယ္“ ဒီမွာမိတ္ေဆြ ကၽြန္ေတာ္က နဂါးမွန္းသိေအာင္
အေမာက္ႀကီးတေထာင္ေထာင္နဲ႔ မေနတတ္ဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္လာရင္လဲ မ်က္ေစာင္းထိုး
ဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ဘူး။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။ ၿပီးတာေတြလဲ ၿပီးသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာတစ္ ပုဒ္ေလာက္႐ြတ္ျပခ်င္တယ္။ အဲဒီကဗ်ာဆံုးသြားရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ့ကို နားလည္သြား မွာပါ ”

အေတာင္ပါတာခ်င္းအတူတူ
ပ်ံမရတာက ငါ့ညံ့ဖ်င္းမႈတဲ့လား
က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့
စားသာစားလိုက္ပါေတာ့ကြယ္...
ငါက..သနားစဖြယ္မဟုတ္ေပဘူး
ေတြးမိတိုင္းရင္နာတယ္ေျပာရင္
မေတြးဘဲေနပါလားလို႔ ေျပာၾကလိမ့္ဦးမယ္..
မင္းတို႔ပဲ….ေနၾကည့္
ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ခုန္သံဟာ
နည္းနည္းေတာ့ အ႐ိုင္းဆန္လိမ့္မယ္
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး
သြားေတြက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို
လြတ္ခဲ့ရတယ္လို႔မွမ႐ွိပဲ..
ျမင္းေကာင္းေတာင္ ခြာလိပ္ေသးတာပဲ
ငါကနဂိုကတည္းကအက်ဳိး
ရႏိုးႏိုးနဲ႔ ပ်ဳိးမိသူ……...

“ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္လို႔မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ေပါ့ေလ။ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေ႐ွာက္လိုက္ပါလို႔လဲ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။”

စကားဆံုးသြားေတာ့ သူ႔ေ႐ွ႕ကလူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ေလးေလးခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆက္ေျပာသည္။

“ေျပာရင္ယံုမလား ေတာ့မသိဘူး။ ခင္ဗ်ားလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုမသိဘူး။ သူဘာေတြေျပာ သြားမွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူးဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္းဒီဇာတ္လမ္းထဲဲ ပါလာခဲ့တာ။ ကဲ..ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္လည္းၿပီးၿပီ။ ခြင့္ျပဳပါဦး။”

သူ႔ေ႐ွ႕ကလူထြက္သြားသည္ကို သူေငးၾကည့္ေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလူေစာင့္ေနသူမွာ သူမဟုတ္သလို သူေစာင့္ေနသူမွာလည္းထိုလူမဟုတ္ေပ။သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ႐ွင္းမျပတတ္ေသာ ပုစၧာေတြ
တသီႀကီးက်န္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ သူေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။

“ေမာင္…ေစာင့္ရတာၾကာလို႔ပ်င္းေနၿပီလား”
“ဟင့္အင္း.. မပ်င္းပါဘူး”
“ဒါနဲ႔ ေစာနက ေမာင္နဲ႔အတူထိုင္ေနတာ ဘယ္သူလဲဟင္”
“အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ ကိုယ္လည္းအဲဒါပဲ သိခ်င္ေနတာ”
“ေမာင့္ဟာက ဘယ့္ႏွယ္ႀကီးလဲ”
“ထားလိုက္ပါကြာ။ လာခဏေလာက္ထိုင္ဦး။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္႐ြတ္ျပစရာ႐ွိတယ္။”

“ဘ၀မွာ…
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရလြန္းေတာ့လည္း
လူခ်င္းမွားၿပီး
ႏႈတ္ဆက္မိတာေတြမ်ားလြန္းတယ္။
ေကာင္မေလးေရ...
“မဂၤလာပါ”
မင္းကိုငါ လူမွားခဲ့ပါသလား”

သူငယ္ခ်င္းလို႔ေျပာတာပဲ.........

ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။
သူမ၏ အမည္မွာ သံုးလံုးျဖစ္၍ စေနနံႏွင့္စၿပီး အဂၤါနံႏွင့္ဆံုးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တြယ္တာခဲ့ၾကသည္။
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖတ္ရႈခဲ့ၾကသည္။ ရင္ခ်င္းနီးခဲ့ၾကသည္။

ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးသည္။ ထိုၿမိဳ႕ေလး၏ အမည္မွာမူ ႏွစ္လံုးတည္း သာျဖစ္၍ ဗုဒၺဟူးနံႏွင့္စ၍ ေသာၾကာနံႏွင့္ဆံုးပါသည္။ထိုၿမိဳ႕ေလးတြင္ ေပါ့ပါးခဲ့ၾကသည္။ နာက်င္ခဲ့ၾကသည္။ ယစ္မူးခဲ့ၾကသည္။

ထိုၿမိဳ႕ေလး၏ လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုတြင္ သူမေနထိုင္ခဲ့ေသာအိမ္ေလးရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသြားေသာအခါတိုင္း အိမ္ေလးကျပဳံး၍ ၾကည့္ေနတတ္သည္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း သူ႔ေရွ႕မွ ဆိတ္ဖလူးပန္းတို႔ကို ေခၽြ၍ ႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။

ေသာၾကာေန႔ညေနခင္းတစ္ခ်ိုဳ႕ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုညေနခင္းတို႔ကို ယခုခ်ိန္ထိ ေမ့မရခဲ့ေပ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခါင္းသီးဟုသူေျပာေသာ အပြင့္၀ါပြင့္သည့္အပင္တစ္ပင္မွအသီးအေၾကာင္း အပါအ၀င္ (ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ထိုအသီးမ်ားသည္ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္၏ ဦးေခါင္းႏွင့္ သာတူသည္ ဟုထင္သည္။) ကေလးငယ္ဘ၀၏ အထင္ႀကီးစဖြယ္ ဗဟုသုတမ်ားကို သိခြင့္ရခဲ့ဖူးသည္။

နံနက္ခင္းတစ္ခု လက္ေဆာင္ရဖူးသည္။
ေန႔စဥ္လိုလို တိုဟူးေႏြးစားမည္ဟု ေျပာ၍ အိမ္မွပိုက္ဆံေတာင္းခဲ့ေသာ္လည္း သူရွိေသာ ထိုနံနက္ခင္းမွသာ
ထိုဆိုင္သို႔၀င္ဖူးခဲ့သည္။ သူ႔ေဘး၀င္ထိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း သူက ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမရွိသလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ႏႈတ္မဆက္ခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ထိုေန႔မွာပင္ တူမကိုင္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သင္ေပးခဲ့သည္။
ထိုမည္ေသာမိန္းမသည္ လက္ဦးဆရာလည္းျဖစ္၏။

လူမမည္တတ္ေသးေသာ ေႏြရာသီတစ္ခုတြင္ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေကာ သူ႔အိမ္ေလးႏွင့္ ၿမိဳ႕ေလးကိုပါ
ထားၿပီးထြက္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ၿမိဳ႕ေလးက ‘ဒီလိုပါပဲကြာ’ တဲ့။ (အမွန္တကယ္ေတာ့ ထိုစကားသံကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ပါ။)အိမ္ေလးကေတာ့ မ်က္ႏွာလြဲေနခဲ့သည္။ သူ,မရွိေသာ ၿမိဳ႕ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထီးက်န္စြာဆက္ဆံ ပါသည္။ သူ႔အိမ္ေလးကေတာ့ မ်က္ႏွာလႊဲျမဲလႊဲလ်က္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ဆိတ္ဖလူးနံ႔တို႔ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ တတ္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တြင္ ‘အလြမ္း’ ဆိုေသာဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္တိုး လာပါသည္။


“သတၱိရွိလြန္းလို႔လြမ္းခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး ေကာင္မေလးရယ္...
ေၿခလွမ္းေတြအယြင္းယြင္းနဲ႔....နင္းခဲ့တာပါ
သံေၿခက်င္းနဲ႔ အလြမ္းေတြကို
မင္းေကာ လိုခ်င္ပါသလား
ေလွ်ာက္ေတာ့ေမးရမွာပဲ..
အခ်စ္ဆိုတာ အရွုံးတစ္မ်ဳိးတည္းလားလို႔...........”

လမ္းေလွ်ာက္တတ္ကာစ ေႏြရာသီတစ္ခုတြင္ သူခဏျပန္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ၿမိဳ႕ေလးက ‘ ဒီလိုပါပဲကြာ’ တဲ့။ (ထိုအသံကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ေသာ္လည္း)
ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေနခဲ့သည္။ အိမ္ေလးကေတာ့ ျပဳံး၍ႏႈတ္ဆက္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုႏွစ္သၾကၤန္က
မိုးေတာ္ေတာ္ရြာသည္။
ေနာက္ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕ေလးကေန ထြက္ခြါရမယ့္ အလွည့္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေလးကေတာ့ ေျပာပါတယ္‘ တစ္နည္းေတာ့လည္းေကာင္းပါတယ္’ တဲ့။ ၿမိဳ႕ေလးကေတာ့ ‘ ဒီလိုပါပဲကြာ’တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ခပ္တင္းတင္း ျပန္ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ “ ျမိဳ႔ကေလးေရ …အခုေတာ့ မင္းနဲ႔ငါ ႏွစ္ေယာက္တည္း
ေဆြးရေတာ့မွာေပါ့” တဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အသံကို ကၽြန္ေတာ္ေက်ာခိုင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။

ႏွစ္ႏွစ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ေလးကိုျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုၿမိဳ႕ေလးမွာပင္ ရင္ခုန္သံတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဘာသာျပန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုရင္ခုန္သံအသစ္ အခ်စ္ျဖစ္၏ တဲ။့


ထိုႏွစ္မွာပင္ သူမႏွင့္ျပန္လည္ဆံုဆည္းျဖစ္ခဲ့သည္။(ကၽြန္ေတာ္က ဆံုဆည္းရန္ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။)
ရုတ္တရက္ေတြ႔ခ်ိန္မွာ သူမက ခ်က္ခ်င္းပင္ မမွတ္မိ။ ထားပါေတာ့ေလ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိိုင္က အေျပာင္း
အလဲေတြနဲ႔ ထုသားေပသား က်ခဲ့တာျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္သိလာခဲ့ရတယ္။ (အလန္႔တၾကားေပါ့) ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ၾကားမွာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အရာကေတာင္ ခပ္ပါးပါးအလႊာတစ္ခုအေနနဲ႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၀တ္ေက်တမ္းေက် မိတ္ေဆြေတြေလာက္ေတာင္ စကားမဆိုျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ ဘယ္သူမ်ားသိပါသလဲ သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ၾကား တားဆီးထားေသာ ထိုအရာ?


အခ်ိန္ေတြေျပာင္းသြားၿပီဆိုတာ
ကိုယ္ ေမ့သြားတယ္ကြယ္။
ဒါေၾကာင့္ကိုယ္လာခဲ့မိတာပါ။
ကိုယ့္ႏွလုံးသားကို ဖြင့္ျပေလတိုင္း
မင္းဟာ မ်က္ႏွာလႊဲလႊဲသြားခဲ့တဲ့အတြက္
ကိုယ္ရွက္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ
ကိုယ္ေမ့သြားခဲ့တယ္....
(တဂိုး)

မိုးေႏွာင္းကာလတစ္ခု၏ ညခ်မ္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ဆီ phone ဆက္ခဲ့သည္။ သူ phone လာကိုင္ ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္ သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ phone ခ်သြားခဲ့သည္။ ရိုးရုိးေလးပါပဲ။ ခပ္ေပါေပါ ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလို romatic မဆန္ခဲ့ပါဘူး။ ဆိုင္းမပါ ဗံုမဆင့္ပါပဲ ရင္ခုန္သံေတြရင့္လာ ခဲ့တာ။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရင္ခုန္သံမ်ားႏွင့္ထုဆစ္ထားေသာ ပန္းတစ္ပြင့္သာျဖစ္သည္။

ငါ့သံေယာဇဥ္တို႔ ဘီလူးစားခံရတဲ့ည
ငါအခုထိ အမွတ္ရေနတုန္းပဲ
အဲဒီညက မိုးမရြာဘူး..
ဒါေပမယ့္
ငါ့ရင္တစ္ခြင္လံုး ရႊံ႕အလူးလူးနဲ႔ စံပယ္တို႔ခူးခဲ့တယ္

ဒီၾကားထဲမွာ ကၽြန္္ေတာ္သူ႔ကို မၾကာမၾကာ phone ဆက္တယ္။ မၾကာမၾကာလည္း သူ႔ဆီက ဥေပကၡာေတြ ခံယူရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဥေပကၡာနဲ႔ စိမ္းကားမႈကို စားသံုးရင္း ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုphone ဆက္ၿပီးလို႔ phone ခ်လိုက္တဲ့အခါတိုင္း တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုက်န္ခဲ့သည္သာ ၿဖစ္၏။ နာက်င္မႈ၊ ေတြေ၀ယစ္မွဴးမႈ သို႔တည္းမဟုတ္ အထီးက်န္ဆန္မႈ.......။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို Phone ဆက္တဲ့အခါတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ေနသည့္ႏွယ္ ခံစားရသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘီလူးပတ္ပ်ိဳးနဲ႔ ညိႇဳးခ်တဲ့မိုးသံကိုမွ ၾကားခ်င္သူလို သူမအသံကို ၾကားခ်င္ခဲ့သည္ေလ။
သူမကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာခဲ့သည္ေလ။

ရဲရဲၾကီးနင္းခ်လိုက္စမ္းပါ ခ်စ္သူရယ္
ငါ႔ရင္ဘတ္မွာ
နင့္အတြက္ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ မရွိပါဘူး….

ေနာက္ႏွစ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္သူေနတဲ့ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့ၿပန္တယ္။ ကံမေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ သူ႐ွိရာကိုကၽြန္ေတာ္သြားလို႔မရခဲ့ဘူး။ ထူးေတာ့လည္းမထူးပါဘူးေလ ႏွလံုးသားခ်င္းေ၀းေနသူႏွစ္ေယာက္အဖို႔ ေနရာခ်င္းနီးေနတာက။ ကၽြန္ေတာ္သူနဲ႔ phone ေျပာတယ္။
Email လိပ္စာေတာင္းေတာ့ ေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္မပို႔နဲ႔တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြက ေပါက္ရေတြတဲ့လား။
ကၽြန္ေတာ္က သူနဲ႔မခြဲခ်င္ဘူးလို႔ေျပာေတာ့ “နင္ကစိတ္ေပ်ာ့တာကိုး” တဲ ့။ ခ်စ္မိသူဆိုတာ မတိုက္ခင္က ႐ႈံးနိမ့္သူဆိုတာ သူမသိခဲ့ဘူးတဲ့လား?( ႐ႈံးမယ္မွန္းသိရဲ႕နဲ႔ တိုက္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ေလ။)


ကၽြန္ေတာ္အဲဒီရက္ပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ phone ေတာ္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ သူလာမေတြ႔ဘူးလားတဲ့။ကၽြန္ေတာ္ကမေတြ႔ဘူးေျပာေတာ့
ငါေျပာေပးရမလားတဲ့။သူလာေတာ့ေတြ႔သင့္တာေပါ့တဲ့။ ျပာျပာသလဲပဲ ကၽြန္ေတာ္တားလိုက္သည္။
ေတြ႔ခ်င္သည္မွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သူမ်ားတကာကို ေလွ်ာက္ေျပာခိုင္းသည္ဟု ထင္မည္စိုးပါသည္။
အဲဒီေလာက္ထိ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ပါ။ သူမနဲ႔ပတ္သက္လာလွ်င္ အရာရာကို ေရာင့္ရဲတတ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္သင္ၾကားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္ေလ။

ေနာက္ေန႔မွာသူနဲ႔ phone ေျပာေတာ့ သူလာခဲ့မယ္ဟုေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ gate ေပါက္မွာလာေစာင့္ ေနမယ္ဟုေျပာလိုက္သည္။ .. .. .. .. ..လုပ္ရက္လိုက္တာ ကံၾကမၼာရယ္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ရပါတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခ်စ္သူ။ ငါ့ရဲ႕လြဲေခ်ာ္တတ္တဲ့ ကံၾကမၼာအတြက္ေပါ့။ အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ့ဘ၀မွာ မ႐ွဴမလွ
ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္ေလ။ သူနဲ႔ေတြ႔ခ်ိန္မွာ စပယ္လည္းမပြင့္ပါဘူး၊ ၾကယ္လည္းမလြင့္ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ေက်းငွက္တို႔
ေတးသံနဲ႔ ခ်ိဳျမမေနခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ္.. .. .. .. ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ။

ကၽြန္ေတာ္လည္းလူပဲဗ်ာ။ ညေနခင္းတစ္ခ်ိဳ႕ ကိုခ်စ္သူနဲ႔ ျဖဳန္းတီးခ်င္တာေပါ့။ ညေနခင္းဆိုတာ ခ်စ္သူနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔မဟုတ္ရင္ အရက္ေသာက္ဖို႔ပဲေလ။ ခ်စ္သူကို ကိုယ္တိုင္ခူးတဲ့ ခေရနဲ႔ ေမႊးျမေစခ်င္တာေပါ့။ ခ်စ္သူကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း မႈန္ေနေအာင္ စာလံုးေပါင္းျပခ်င္တယ္။ ခ်စ္သူလက္ကို ကိုင္ထားရတဲ့အခ်ိန္ဟာ နတ္စစ္သည္ေတြ၀န္းရံထားတာထက္ လံုၿခံဳမႈ႐ွိတယ္ေလ။


ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကားေပၚေျပးတက္ခဲ့သည္။ ခြဲခြာခ်ိန္ကလည္း ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကဗ်ာမဆန္ခဲ့တာေသခ်ာပါသည္။

လူတစ္ေယာက္ဟာသူ႔တစ္သက္မွာ တစ္ခါေတာ့မွားမွာပဲ ဟုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သူမကို ခ်စ္မိၿခင္း
မွာထိုအမွားမၿဖစ္ခ်င္ပါ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ မင္းကိုတို႔မခ်စ္ႏိုင္တာ ခြင့္လြတ္ပါ ဟုေၿပာလာေသာ ေကာင္မေလးကို, ေတာင္းပန္တာကို ခြင့္လြတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မခ်စ္တာကိုေတာ့ ခြင့္မလြတ္ဘူးဟု ေၿပာေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေကာင္းကင္နဲ႔ေၿမၾကီးၾကား အသက္ရွဴမွားေနတဲ့လူေလ...
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေပးတာကိုမယူေသာ သူမအၿပစ္လား မလိုခ်င္တာကိုအတင္းေပးေသာ ကၽြန္ေတာ့္အၿပစ္လားဟု ေတြးမိသည္။ ၿပကၡဒိန္ထဲကရက္မ်ားအားလံုး ၿပႆဒါးဟု ယုံၾကည္ခ် ိန္မွာ လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုရက္ရာဇာဟု ၿမင္ၾကသည္။ သူတို႔ကိုလည္း အၿပစ္မဆိုသာပါ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သာမန္ရုံးပိတ္ရက္တစ္ရက္သာ ၿဖစ္ပါသည္။
မင့္ကိုစဥ္းစားဖို႔ေၿပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး ခ်စ္သူ ခံစားဖို႔ေၿပာေနတာပါ..။
မင္းဟာ ငါ့အတြက္ ဘုရားသခင္ရဲ႕လက္ေဆာင္ဆိိုလည္း ဟုတ္တယ္၊ မာရ္နတ္ရဲ႕ပန္းသီးတစ္လုံးဆိုလည္း
ဟုတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ မင္းဟာ ငါ့ဆီကို အခ်စ္ေတြသယ္လာေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ
အခ်စ္ေတြမွာ ခ်ိဳၿမိန္ၿခင္းကင္းမဲ့ေနလို႔....။အခ်စ္ရဲ႕ေလာင္ၿမိဳက္မႈကို ငါဘယ္ေလာက္ထိ ခံႏိုင္မယ္လို႔ မင္းထင္လဲ? ေရမႈတ္တစ္ဖက္ မီးစတစ္ဖက္နဲ႔ မင္းရက္စက္ဦးမယ္ေပါ႔
မဟုတ္ဘူး..မင္းက တကယ္ေတာ့ မီးစပဲကိုင္ထားခဲ့တာ......
ေခတ္ေဟာင္းရုပ္ရွင္ေတြထဲကလိုပဲ မီးခိုးေငြ႕တလူလူနဲ႔ ခုတ္ေမာင္းခဲ႔တာပါ
ဒါေပမယ့္ ငါရပ္ခ်င္တဲ့ဘူတာရုံမွာ မီးအိမ္နီတစ္လံုး လႈပ္ရမ္းမေနခဲ႔ဘူး...


(သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကား ဘာမ်ားမွားခဲ့ ပါသလဲ။)


လြမ္းတယ္..,,,
မီးခိုးေငြ႕တလူလူနဲ႔ ….လြမ္းတယ္
ဆံႏြယ္ေတြၾကဲၿဖန္႔တဲ့ ရာဇ၀င္မွာ
(သူ႔အတြက္ဆို) အၾကိမ္ၾကိမ္လည္း ပြင့္ရဲခဲ႔တယ္...
တကယ္ေတာ့..ငါက
ငါ့ကိုယ္ငါမွ်ားေနတဲ့လူတစ္ေယာက္
ေနာက္ဆုံးငါးစာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာၿဖစ္တယ္။
ေလစိမ္း ေၿမစိမ္း ေရစိမ္း
ခံယူခ်က္စိမ္းစိမ္းနဲ႔ ငါ့အတြက္
သံေယာဇဥ္ကေတာင္ စိမ္းလို႔
ၿဖစ္ႏိုင္ရင္..
ဘီလူးေတြခင္းတဲ့ အလြမ္းဇာတ္လမ္း
လူၾကမ္းအၿဖစ္၀င္ကခ်င္တယ္...
ခ်စ္သူကိုလြမ္းတဲ့အခါမ်ား
ကမ ၻာၾကီးေတာင္ တန္႔ရပ္လို႔
အလင္းနဲ႔အေမွာင္က တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းေတာက္ပ
မိုးပ်ပ်အံု႔တယ္..
ေခါင္းငုံ႔လိုက္တိုင္း ကိုယ့္ႏွလုံးခုန္သံ ကိုယ္ၿပန္ၿမင္ရလြန္းေတာ့........။။။

( ကၽြန္ေတာ္ဖိုရမ္တစ္ခုထဲမွာ ေရးခဲ့တာေလး ျပန္တင္ေပးလိုက္တာပါ...)