Sunday, January 31, 2010

အဌမလူနဲ႔.......

                      
ကိုယ္က်င့္တရားကို ဘုရားလိုကိုးကြယ္တဲ့ေကာင္
အလြမ္းေတာင္လူလူသူသူ ျဖစ္ခြင့္မရ
မ,မရ ၊ တင္မရတဲ့စိတ္ကို
အဆုံးစြန္ထိခ်ထားလိုက္တယ္
ငါ့မွာအိပ္ေရးေတြေတာင္၀လို႔
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း
အခ်စ္ဆိုတာ
လူခ်မ္းသာေတြအတြက္
အယားေျဖနည္းတစ္ခုျဖစ္ၿပီး
လူဆင္းရဲေတြအတြက္
မ်က္ရည္ျဖစ္တယ္လို႔
ေတြးမိတတ္တယ္...
မုန္႔ဘန္းကိုလွမ္းၾကည့္တဲ့
မုန္႔ဖိုးမဲ့ကေလးငယ္ရဲ႕ မ်က္လုံးမ်ဳိး
နင္နဲ႔တိုးတိုင္းျဖစ္သြားတတ္တာ
ငါ့အားနည္းခ်က္ပဲထင္ပါရဲ႕
ငဲ့ကြက္စရာမ်ားလြန္းတဲ့အေျခအေနမွာ
ငေတကလည္း  မာခ်င္လာတယ္။
တေလွလုံးပုတ္ေနခ်ိန္မွာ
ငခုံးမတစ္ေကာင္က လာ႐ွင္းျပလို႔ေကာ
ယုံၾကမွာတဲ့လား..
စကတည္းကမွားခဲ့တာပါ
သနားမယ့္မ်က္လုံးေတြကို ပုန္းေ႐ွာင္ရင္း
ညည္းညဴခ်ိန္ေတာင္မရခဲ့
ငါဟာပစၥည္းမဲ့သူပါကြယ္။
ငယ္ကတည္းက
ေ႐ႊလင္ပန္းမေျပာနဲ႔
ဆီဆန္းဖို႔ေတာင္မေတာင္းဆိုခဲ့တာ
ငါ့အတြက္
ထမင္းၾကမ္းခဲကလည္း ေအးခ်မ္းဆဲပါ။
၀ဲတက္လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြအတြက္
မ်က္ေတာင္သုံးေလးခ်က္က
လုံေလာက္ပါတယ္
မ်က္ရည္ေနာက္က ခံစားခ်က္ေတြအတြက္ေတာ့
ကမၼသကာေပါ့
အလင္းနဲ႔အေမွာင္
အဖိုနဲ႔အမ
ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြတည္ရွိေနတဲ့ေလာကႀကီးမွာ
ခ်စ္တတ္ၿပီးမမုန္းတတ္တဲ့...ငါ
လူျဖစ္လာတာ
နည္းနည္းမ်ားမွားယြင္းေနသလား?
ငါစဥ္းစားမိတယ္။
ကိုယ့္ဇာတ္ညႊန္းကိုယ္ ဆုတ္ျဖဲခဲ့ရတဲ့ေကာင္
တစ္ခန္းရပ္ဇာတ္ကို 
တစ္ခန္းၿပီးတစ္ခန္း..ကခဲ့
တစ္႐ြာၿပီးတစ္႐ြာေတြ႔ခဲ့ေပမယ့္
လမ္းကမဆုံး
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ မုန္းမိေတာ့တယ္...။
တြယ္တာခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေတြ
တစ္ခုခ်င္းကြဲေၾကေနတာၾကည့္ရင္း
ငါ့ကိုငါ စာရင္းဖ်က္လိုက္တယ္
အဲလိုေတာ့လည္း
အားလုံးေပ်ာက္ဆုံး
ငါ့အိပ္မက္ေတြေတာင္ကတုံးျဖစ္
နင့္ကိုခ်စ္ၾကည့္ဖို႔ေတာင္ မတန္ေတာ့ဘူးဟာ..
ဘုရားမရွိတရားမရွိ
အခ်စ္ပဲသိတဲ့ေကာင္
နင့္ေလွာင္ျပံဳးေတြကို
သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လုံးစာသိုမွီးဦးမတဲ့ေလ..
နင္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္
မ်က္ရည္ကိုေတာင္
ေမွာင္ခိုကူးေနရတာ
(တဆိတ္ေတာ့) ..ရင္နာစရာေကာင္းပါတယ္။
ငါငယ္ငယ္ကေကာင္းကင္
လက္ကေလးနဲ႔မွီလုမွီခင္ရွိခဲ့တယ္
ႀကီးလာတဲ့တစ္ေန႔
ေကာင္းကင္နဲ႔ငါ့လက္ေတြ႔မွာပဲလို႔
ရင္ခုန္ယစ္မူး
ၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးတယ္
ကံတရားနဲ႔ နဖူးဒူးေတြ႔
သကၠရာဇ္ေတြ ေဆြးေျမ့လာ
ငါ့ေကာင္းကင္ဟာ မျပာေတာ့ဘူးကြယ္
ကံတရားဆိုတာ
(ငါ့အတြက္)
တရားတဲ့ ကံမွ မဟုတ္တာ
ငါဆတ္ဆတ္ခါနာက်ည္းပစ္လိုက္တယ္...
ေတာ္ပါေတာ့ကြယ္
မ်က္ရည္ကိုပိတ္
အဌမလူ အိပ္ေတာ့မယ္....။
               

9 comments:

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

စကားလံုးေလးေတြတိုင္း လွလိုက္တာ ေမာင္ေလးေရ....သိတ္ေကာင္းတဲ့ကဗ်ာေလးပဲ....:)

zue said...

မ်က္ရည္ကိုေတာင္ ေမွာင္ခိုကူးေနရတယ္တဲ႔လား...
ေဝလင္းေရ... ကဗ်ာေလးေကာင္းတယ္....

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...
ဇူး

Anonymous said...

မွန္လိုက္တာမ်က္ရည္ေတာင္ေမွာင္ခိုကူးေနရတဲ့ဘ၀ပါ..:( (lover star)

ညလင္းအိမ္ said...

ဘာေျပာရမွန္းကုိ မသိေတာ႔ဘူး....

မဆုမြန္ said...

နင္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္
မ်က္ရည္ကိုေတာင္
ေမွာင္ခိုကူးေနရတာ
(တဆိတ္ေတာ့) ..ရင္နာစရာေကာင္းပါတယ္။


ကဗ်ာေလးကို ခံစားသြားပါတယ္ရွင္

Khyl said...

မ,မရ ၊ တင္မရတဲ့စိတ္ကို
အဆုံးစြန္ထိခ်ထားလိုက္တယ္
ငါ့မွာအိပ္ေရးေတြေတာင္၀လို႔


ဟုတ္ပ... မျခင္လဲ... စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ရင္... အိပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားတယ္.. ဟီး...

စာလံုးစပ္ထားတာေလးေတြ လွတယ္...

thaingarra said...

အဌမလူ ဆိုေတာ႔ ငါ႔ ဆရာ ေရွ႕က

ခုနစ္ျပည္ေထာင္မင္းေတြ မ်ားလား ဗ်ာ ... :)

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

“ငါငယ္ငယ္ကေကာင္းကင္
လက္ကေလးနဲ႔မွီလုမွီခင္ရွိခဲ့တယ္
ႀကီးလာတဲ့တစ္ေန႔
ေကာင္းကင္နဲ႔ငါ့လက္ေတြ႔မွာပဲလို႔
ရင္ခုန္ယစ္မူး
ၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးတယ္”...


စာသားေလးကို ခံစားမိတယ္...

Digital Marketing For Myanmar SMEs said...

ဖတ္ဖူးသမွ် ကဗ်ာ ေတြထဲမွာ ဒီကဗ်ာကုိ အႀကိဳက္ဆုံးပဲ...ေစာက္ရမ္း ေစာက္ရမ္း မုိက္တယ္..ေလးစားတယ္ ဘရို