ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်စ္ေသာ....

ကၽြန္ေတာ္ဟိုတစ္ေန႔က ဦးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္က email လိပ္စာေပးမယ္လို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေကာင့္ကိုေျပာပါတယ္။ *****@gmail.com လို႔ ေျပာေတာ့။ ထပ္ေမးပါတယ္။ ၿမိဳ႕နာမည္ကေကာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးရဲ႕ တုံးအမႈလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အင္တာနက္သုံးႏိုင္တဲ့ လူအေရအတြက္က ဘယ္ေလာက္မွမ႐ွိပါဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ဒီလိုေမးခြန္းမ်ဳိးေတြထြက္လာတာ သိပ္ေတာ့ အံ့ဩစရာမေကာင္းပါဘူး။ TV ေတာင္ အိမ္တိုင္းမ႐ွိႏိုင္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ( TV အစီအစဥ္ကလည္း free က ႏွစ္လိုင္းပဲ႐ွိပါတယ္။ ဒီမွာဆို လိုင္းသုံးဆယ္ေက်ာ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက TV ႏွစ္လိုင္းက ေပးတဲ့ information ကလည္း သိတဲ့အတိုင္းပါပဲ) Thomas L. Friedman ေျပာသလို “ကမာၻျပားၿပီ” လို႔ ေျပာႏ္ိုင္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္တာ ေသခ်ာပါတယ္… “The World Is Flat” ထဲကလို နည္းပညာ အသံုးခ်ဖို႔ ဆိုတာ အီးေမးလ္ေလာက္ေတာင္ မသိတဲ့ လူေတြအတြက္ သိပ္ေ၀းလြန္းေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ကမာၻက မျပားေသးဘူးလို႔ ရဲရဲႀကီး ေျပာ၀ံ့ပါတယ္။

ပညာေရးအေနနဲ႔ ျမန္မာေတြ မညံ့ပါဘူး… “ The Gardener” blog က ကို Zephyr ေျပာသလို ပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးစနစ္က က ႀကီးေရ က အဆင့္ကေန ျပန္စဖုိ႔ မလိုတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း လိုအပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနေသးတာလည္း အမွန္ပါပဲ...။ ခက္တာက ေက်ာင္းေတြကို ေနရာအႏွံ႔ခြဲထားေတာ့ ေက်ာင္းေတြက မ်ားေနၿပီး အဲဒီေက်ာင္းေတြကို ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္အားက အဲ့ေလာက္မ႐ွိတာပါပဲ။  

ဂ်ဴးစာအုပ္ထဲက ၁၀ တန္း ေက်ာင္းသူလိုေတာ့ ရိွခ်င္လည္း ရိွပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ မေတြ႕ဖူးတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီမိန္းကေလးလို အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ ဖတ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ စာဆိုတာကို ေက်ာင္းျပဌာန္းစာအုပ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မဖတ္ဖူးတဲ့ လူက မ်ားေနပါတယ္။ တကယ္ေျပာတာပါ။ အေဆာင္ေတြက၊ က်ဴ႐ွင္ေတြက ထုတ္ေပးတဲ့notes ေလာက္ က်က္ၿပီး ဆယ္တန္းေအာင္လာသူေတြမနည္းပါဘူး...

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီေရာက္ေတာ့ ေမးၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားကို ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္သင္ခဲ့လဲတဲ့ ေက်ာင္းမွာပဲ ၁၁ ႏွစ္ဆိုေတာ့ အံ့ဩၾကပါတယ္။(ေတာ္လို႔မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ သိမွာပါ) ကၽြန္ေတာ္ကကို အသုံးမက်တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေတာ့လည္း မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ မွားေနတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ခု႐ု႐ွားစကားသင္ေနပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ လုံး၀ကၽြမ္းေနၿပီလို႔ မေျပာလိုေပမယ့္ ၁၁ ႏွစ္ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ထိ သင္လာခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စကားထက္ေတာ့ ေကာင္းတာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးဟာ ျဖစ္ေတာ့မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အဂၤလိပ္စာအတြက္ ကုန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကို ႏွေမွ်ာဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဆယ္တန္းေအာင္ၾကေတာ့ ဘာေတြေလွ်ာက္မလဲ စဥ္းစားၾကတဲ့အခါ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘာလုပ္လို႔ရႏိုင္မလဲ ဆိုတာကိုပဲ အဓိကေတြးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ အလုပ္႐ွားလို႔ပါ။ ၀ါသနာေတြဘာေတြက ေနာက္မွပါ။ ဘြဲ႔ရ အလုပ္လက္မဲ့ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ အျဖစ္မခံခ်င္ပါဘူး။ Instituted ေတြက ဆင္းလာတဲ့ေက်ာင္းသားေတာင္ အလုပ္ရဖို႔ခက္ခဲေနတဲ့ အေျခအေနမွာ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႔ရလာသူအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ႔ပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းဆို အေ၀းသင္နဲ႔ဘြဲ႔ရတဲ့လူကို အလုပ္မခန္႔တာမ်ဳိးေတြပါ႐ွိလာပါတယ္။ ဒီဘာသာရပ္မွာ တတ္ေျမာက္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေပးလိုက္တဲ့ ဘြဲ႔လက္မွတ္ခ်င္းအတူတူ အဲ့လိုျဖစ္လာရတာ သိပ္ေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘြဲ႔ရ႐ုံနဲ႔လည္းအလုပ္မရ၊ အလုပ္ေလးတစ္ခု ကံေကာင္းေထာက္မစြာရျပန္ေတာ့လည္း မစားေလာက္ဆိုတာမ်ဳိးေတြျဖစ္လာတဲ့တိုင္းျပည္မွာ သူခိုးေတြေပါလာတာ သိပ္မဆန္းပါဘူး။ ခိုးတာမွေျဗာင္ခိုးရတာပါ။ အလုပ္၀င္ရင္ေတာင္ ဘယ္ဌာနက ဂြင္ပိုေကာင္းလည္း စဥ္းစားၿပီးေလွ်ာက္ၾကေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္ပ်က္စီးေနရပါတယ္။ ႐ိုးသားရင္ငတ္လာမွေတာ့ ဘာလုပ္ၾကဖို႔႐ွိပါေသးလဲ....

ျမန္မာဇာတ္ကားတစ္ကားၾကည့္မိပါတယ္။ မင္းေမာ္ကြန္းကားပါ။ အဲဒီဇာတ္ကားထဲမွာ မင္းေမာ္ကြန္းရဲ႕ ညီနဲ႔ ညီမက ေျပာေနၾကတာေလးေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဘြဲ႔ရရင္ အစ္ကိုနဲ႔ အေမကို တိုက္နဲ႔ထားမယ္၊ ကားနဲ႔ထားမယ္နဲ႔..မစားရ၀ခမမ္းပါပဲ။ အဲဒီဇာတ္ကားၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ကပဲ မွားေနလားေတြးမိပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္ကားအရေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ သူေဌးျဖစ္ပါတယ္။ မွတ္ထားလိုက္ပါ။

ခက္ေတာ့လည္း ခက္ပါတယ္။ ဘက္စုံပညာေရးစနစ္ဆိုၿပီးလုပ္ပါတယ္။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ စီမံကိန္းပါ။ ခက္တာက ျဖစ္ေျမာက္မလာတာပါ။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ဘက္စုံပညာေရးစနစ္ပါပဲ။ ကြာသြားတာက က်က်နနလုပ္ႏိုင္တာနဲ႔ မလုပ္ႏိုင္တာပါ။ ဆရာ၊ဆရာမ လုံေလာက္မႈမ႐ွိရတဲ့အထဲ၊ ဘက္စုံပညာေရးစနစ္အတြက္ကလည္း ကၽြမ္းက်င္သူေတြသင္မွျဖစ္မယ့္ ဘာသာရပ္ေတြပါ။ ႐ွိတဲ့ဆရာေတြကိုပဲ တစ္လေလာက္ မြမ္းမံသင္တန္းေပးၿပီး ျပန္သင္ခိုင္းဖို႔ဆိုတာ. စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လြန္းပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လာလည္း ဆိုတာကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဖုန္တက္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေမာင္ပုံ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ပ်က္မွာစိုးလို႔ပါတဲ့…။ ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲေနာ္…။ 

ေနာက္ ဆရာ၊ဆရာမေတြကို သူတို႔ေမဂ်ာမဟုတ္တဲ့ ဘာသာေတြသင္ခိုင္းတာ။ ဒါကလည္း ျဖစ္ေတာ့မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ဒီကဆရာဆရာမေတြဆို သူတို႔သင္တဲ့ဘာသာရပ္မွာ သူတို႔က ပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္ပါပဲ။ ကၽြမ္းက်င္မႈ႐ွိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူတို႔တေလွ်ာက္လုံးေလ့လာလာခဲ့တဲ့ သူတို႔ေမဂ်ာဘာသာျဖစ္ေနလို႔ပါ။ 

ခက္တာက ေက်ာင္းသားေတြ စာဖတ္၀ါသနာပါေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ဖို႔ေနေနသာသာ၊ ကိုယ္တိုင္က ၀ါသနာပါလို႔ စာဖတ္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသား႐ွိရင္ေတာင္ စာအုပ္ေတြေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္က ဘယ္ေတာ့မွမဖြင့္ပါဘူး။ ခက္ဖူးလားေနာ္….။

ေနာက္တစ္ခုက နယ္ေလးေတြက ေက်ာင္းေတြအတြက္ပါ။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာဆရာမေတြပုံေနသေလာက္ အဲဒီေက်ာင္းေလးေတြမွာ ေလာက္ေတာင္ မေလာက္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕က ႐ြာေလးေတြမွာဆို ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလုံးမွ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတာမ်ဳိး၊ သင္ရတာက သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းထိ၊ ႐ွိတဲ့ဆရာဆရာမက ႏွစ္ေယာက္၊ သင္ရတာက မနက္ကိုးနာရီကေန ညေနသုံးနာရီထိ။ ဒီၾကားထဲ ၿမိဳ႕ကေန ေက်ာင္း႐ွိတဲ့႐ြာကိုေရာက္ေအာင္သြားရတဲ့ခရီး၊ ဘယ္ေလာက္လုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ..။ ေစတနာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပါဦးေတာ့ လူက လိုက္ႏိုင္ပါေတာ့မလား။ အဲဒီက ကေလးေတြကို သင္ၾကားဖို႔ ဆိုတာ စာတတ္ဖို႔ေလာက္ထိပဲ ရည္မွန္းႏိုင္တဲ့အေျခအေနမ်ဳိးပါ။ အဲဒီလိုအေျခခံကေန တက္လာရတဲ့ ကေလးေတြအဖို႔ အရမ္းႀကီး ထူးခၽြန္လာဖို႔ဆိုတာ အိပ္မက္ေတာင္ မက္ၾကည့္လို႔ မရပါဘူး။ အစေကာင္းတိုင္း အဆုံးမေကာင္းႏိုင္ေပမယ့္၊ အစမွာကတည္းက ဆိုးခဲ့ရင္ေတာ့ အဆုံးမွာလည္း မေကာင္းႏိုင္တာေသခ်ာပါတယ္။

အဲလိုေျပာလို႔ ၿမိဳ႕ကေက်ာင္းသားေတြလည္း အကုန္လုံးေတာ္ေနၿပီလို႔ေတာ့ မဆိုလိုခ်င္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕က ေက်ာင္းသားေတြလည္း ေက်ာင္းၿပီးရင္ Gtalk ပဲ တက္ေနတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြၾကည့္လိုက္ရင္ Gtalk မွာခ်ည္းပဲ။ ( အဲဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးလိုေတာ့ မတုံးေတာ့ဘူးေပါ့) တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ လူတစ္ကိုယ္ အႀကိဳက္တစ္မ်ဳိးလို႔ဆိုၾကေပမယ့္ Gtalk တက္ရတာကိုေတာ့ ဘာႀကိဳက္ၾကမွန္း တကယ္နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ (ဒီေနရာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးႀကီး ေတာ္ေတာ္ညံ့တယ္လို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္လည္း အင္တာနက္သုံးျဖစ္ကာစကေတာ့ Gtalk တက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ဟိုင္း”လို႔ လာေျပာရင္ ျပန္ဟိုင္းတတ္ၿပီး ေနေကာင္းလား၊ ေကာင္းပါတယ္ၿပီးရင္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ညံ့ဖ်င္းတဲ့အတြက္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး gtalk နယ္ပယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေအာင္မွတ္မရပါဘူး။ အဲဒီလိုေျပာေနရတာကိုလည္း ပ်င္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖိုရမ္ေတြဘက္ေျခဦးလွည့္ရာကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ဘက္ေရာက္လာတာပါ။ ဘေလာ့ဂ္ဂင္းၿပီးေနာက္ပိုင္းဆို  Gtalk ထဲကို ၀င္ကိုမ၀င္ျဖစ္ေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ Gmail ဆိုလည္း ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြေလာက္ပဲ စာျပန္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ gtalk ထဲက friends list ထက္ blog ထဲက blog list ကိုပိုရင္ခုန္ပါတယ္။)

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ထင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သယံဇာတေတြေပါႂကြယ္၀တယ္။ အေကာင္းဆုံးကၽြန္းေတြ၊ ေရနံေတြ၊ ဆန္စပါးေတြ…။ တကယ္ေတာ့ ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က ငတုံးေလးပါ။ ခုေတာ့ နည္းနည္းႀကီးလာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ငတုံးႀကီးလို႔လည္း ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ကမာၻ႕ အဆင္းရဲဆုံးႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ပါေနတယ္ဆိုတာကို သိတာ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး။ အဲ့လိုတုံးပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အသိအျမင္နည္းမႈကိုလည္း မ႐ွက္တန္း၀န္ခံပါတယ္။ သိလည္းသိပါတယ္။ blogger ေတြၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ့္ထက္ အသိအျမင္၊ ပညာအရည္အခ်င္း၊ အေတြ႔အႀကံဳ အားလုံးသာၾကသူေတြ ခ်ည္းပါ။ blog ေရးေနတာကလည္း လူႀကီးေတြလို ျမင္ခ်င္လို႔ လည္ေလးတဆန္႔ဆန္႔၊ ေျခေလးတေထာက္ေထာက္နဲ႔ ခုန္ဆြဆြနဲ႔ ပြဲၾကည့္ေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လိုပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထင္မိပါတယ္။

 ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေနာက္က်က်န္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတာ့ အထူးတလည္ ေျပာေနစရာေတာင္ မလိုေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ျမန္မာလူငယ္ အမ်ားစုမွာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား႐ွိပါသလဲ..။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကိုနည္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ေနရာမွာ ႏိုင္ငံေရးဆိုရာမွာ လက္႐ွိအစိုးရကို ေထာက္ခံဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆန္႔က်င္ဖို႔၊ ဆႏၵထြက္ျပဖို႔ဆိုတာမ်ဳိးကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ အတိုက္အခံပါတီေတြကို ေထာက္ခံခိုင္းတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံေရးဆိုရာမွာ မိမိႏိုင္ငံတိုးတက္မႈ၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို သိျမင္ဖို႔၊ ႏိုင္ငံ့ေနာင္ေရးကို စိတ္၀င္စားဖုိ႔၊ အဓိကကေတာ့ ႏိုင္ငံကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖို႔ပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ေနတာကို ခံျပင္းဖို႔နဲ႔ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာကို ေတြးဖို႔ပါ။ ငါကဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ လို႔ေတာ့ မေတြးထင္ထား သင့္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ကိုယ့္စီးပြားကိုယ္ ေအးေအးလုပ္ေနရရင္ ၿပီးတာပဲတဲ့။ ဘယ္သူကမွ ကိုယ့္ထမင္းအိုး ဒုတ္နဲ႔လာထိုးေနတာမွမဟုတ္တာတဲ့။ ေကာင္းေရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ေခတ္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္သာ ဘြဲ႔ေလးရေအာင္လုပ္ၿပီး ၿမိဳ႕အုပ္၊အေရးပိုင္ပဲ လုပ္မယ္လို႔ ေတြးခဲ့ရင္ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ သိခဲ့ၾကရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ပါ။ လူငယ္ေတြက လူႀကီး ျဖစ္လာမွာပါ။ သူတို႔ကမွ ခုခ်ိန္မွာ အဲ့လိုေတြးေနရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ သူတို႔တာ၀န္ေတြျဖစ္လာမယ့္အခ်ိန္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဘယ္ေနရာကိုၾကည့္ၾကည့္ အားရစရာမ႐ွိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ျမန္မာေတြက ဟမ္းဖုန္းတစ္လုံးကို သိန္းႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ေပး၀ယ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ လာအိုလိုႏိုင္ငံမ်ဳိးကေတာင္ လူတိုင္းဖုန္းကိုင္ႏိုင္ေနပါၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက မီးေတာင္ မွန္မွန္မရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔တေတြက လွ်ပ္စစ္ကို တျခားႏိုင္ငံကို ေရာင္းစားေနပါၿပီ။ လာအိုလိုႏိုင္ငံနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရတာ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။ လာအိုဆိုတာ တခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံေလာက္ေတာင္ တိုးတက္မႈမ႐ွိတဲ့ႏိုင္ငံပါ။ သယံဇာတေနရာမွာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံေလာက္မ႐ွိတဲ့ ကုန္းတြင္းပိတ္ႏိုင္ငံပါ။ အဲဒီႏိုင္ငံလည္း ဘာမွဟုတ္ေသးတဲ့ႏိုင္ငံမဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက အဲဒီႏိုင္ငံေလာက္ေတာင္…… (ကၽြန္ေတာ္ဆက္မေျပာေတာ့ပါဘူး)။

 ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာေတြ သိပ္စိတ္မ၀င္စားဘူးဆိုလည္း ဒီပို႔စ္က အလုပ္႐ႈပ္႐ုံေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကမွမခ်စ္ရင္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကို ျမန္မာေတြကမွ ေတြးပူမေပးရင္ ဘယ္သူေတြပူေပးမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေနပါတယ္။  “ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ သစ္ဆီသို႔” လို႔ ေႂကြးေၾကာ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ ခုထိ ဘာမွ ျဖစ္မလာေသးတာကို ၾကည့္ရင္ေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ တစ္ခုခု မွားေနတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ေတြ ဆိုတာ (ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရး၊ လူမႈေရး) ျပည္သူေတြ အလြတ္ရေအာင္ လုပ္ေပးဖုိ႔ သက္သက္ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ခက္တာကလည္း အဲလိုပဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု႐ွိတာက တိုင္းျပည္ဆူဆူပူပူျဖစ္ေနလို႔လည္း အလုပ္ပ်က္႐ုံအျပင္ ဘာမွပိုၿပီးေကာင္းလာမယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီရယ္လို႔ နင္းကန္ေအာ္ေနၾကေပမယ့္ ဘာလဲဆိုတာေတာင္ေသခ်ာသိၾကရဲ႕လားလို႔လည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲလို႔ေျပာလို႔လည္း အတိုက္အခံပါတီေတြကို မေကာင္းေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ အားလုံးက ကိုယ့္ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ လုပ္ေနၾကသူေတြခ်ည္းပဲမို႔ ေလးစားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံေရးကိုေတာ့ စိတ္လည္းမ၀င္စားပါဘူး။ ၀ါသနာလည္းမပါပါဘူး။ သိရေအာင္ေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ ေလ့လာၾကည့္မိပါတယ္။ အဓိကေျပာခ်င္တာက စီးပြားေရး၊ပညာေရးနဲ႔ လူမႈေရးေတြပါတဲ့ ႏိုင္ငံ့အေရးပါ။ ပညာေရးမေကာင္းလို႔ စီးပြားေရးမေကာင္း၊ စီးပြားေရးမေကာင္းလို႔ လူမႈေရးဘက္ကို ေကာင္းမြန္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္၊ လူမႈေရးဘက္က ခၽြတ္ခ်ဳံက်ေတာ့ ပညာေရးမေကာင္း၊ ဆိုတဲ့ အဆုိးေက်ာ့သံသရာထဲက ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ဖို႔ပဲ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ထမင္းေတာင္မစားႏိုင္လို႔ ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ေသာက္ေနရတဲ့ မိသားစုေတြ မ႐ွိေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ ေသခ်ာမသိတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ဘြဲ႔ရၿပီးလည္း ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူးဆိုေပမယ့္ ေလးငါးတန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ထားရတဲ့ လူငယ္ေတြ မ႐ွိေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္က်ေရာက္လို႔မွ ကယ္ဆယ္မယ့္လူ ေရာက္မလာႏိုင္တဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး၊ ပိုက္ဆံမ႐ွိလို႔ ေဆးမကုႏိုင္ပဲေသဆုံးရတဲ့လူနာေတြ စတာေတြအားလုံး မေတြ႔ခ်င္မျမင္ခ်င္ေတာ့တာအမွန္ပါပဲ။ ဒီလိုေျပာေနတာဟာ လက္႐ွိအစိုးရ မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာေနတာမဟုတ္သလို၊ ဒီအစိုးရျပဳတ္သြားမွေကာင္းမယ္လို႔ေတာ့လည္း မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ အတိုက္အခံေတြဘက္က တက္လာလို႔ေကာ ပိုေကာင္းလာမယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္ပါသလဲ။

ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးျဖစ္တာလည္း အားမလိုအားမရျဖစ္လြန္းလို႔ပါ။  အေျပာင္းအလဲေတာ့ ႐ွိမွျဖစ္မွာမွန္ေပမယ့္ ပိုေကာင္းလာမယ္၊ ပိုဆိုးလာမယ္လို႔ေတာ့ တိတိက်က် မေျပာႏိုင္တာေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီလို ပိုေကာင္းလာဖို႔ကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကရမွာပါ။

 ျမန္မာဆိုတာ ဘယ္လိုလဲလို႔ဆိုရင္ ေကာင္းတာေလးေတြပဲ ျမင္ခ်င္ေတာ့တာအမွန္ပဲ။ Google ထဲမွာ Myanmar လို႔ ႐ိုက္လိုက္ရင္ ေကာင္းတာ၊ လွတာ၊ သာယာအဆင္ေျပတာေလးေတြပဲေတြ႔ခ်င္ေတာ့တာ အိပ္မက္ေတာ့မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ယုံၾကည္ခ်င္ပါတယ္