အျမႊာႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ စကားေျပာ...

တခါက မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀မ္းထဲမွာ အျမႊာညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က သူ႔ရဲ႕အေတြးကို တျခားတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပတယ္…။

“မင္းသိလား.. ငါေတာ့ ေမြးဖြားျခင္းဆိုတာ ျပီးရင္ သိပ္လွပေကာင္းမြန္ၿပီး အံ့ဩစရာ အတိၿပီးတဲ့ ဘ၀႐ွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တာပဲ”

အဲဒီစကားကိုၾကားေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က မထိန္းႏိုင္မသိမ္းႏိုင္ပဲ သူ႔ရဲ႕ သြားေတာင္မေပါက္သးတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ တုန္႔ျပန္တယ္။

“အဲဒါ တကယ့္ဟာသပဲ…။ ဘာတဲ့ ေမြးဖြားၿပီးေနာက္ “ဘ၀” ဟုတ္လား? ပထမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္ကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ တုန္႔ျပန္လိုက္တယ္။

“ဘယ္လိုမ်ားလဲ မင့္အျမင္က။ ဘယ္လိုပုံစံမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ အဲဒီမင္းေျပာတဲ့ ဘ၀ဆိုတာက။”

“ဘယ္လိုလဲေတာ့ အတိအက်မသိဘူးေလ။ ငါ့အထင္ေတာ့ ကမာၻေပၚမွာ ပိုၿပီးလင္းလိမ့္မယ္။ ငါတစ္ခါ အဲဒီအလင္းေရာင္ကို အိပ္မက္ထဲမွာ ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ အေသအခ်ာေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔တေတြ ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ကိုယ္ သြားႏိုင္မယ္။ ၿပီးေတာ့ တကယ့္ အံ့ဖြယ္သရဲပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္တာက ငါတို႔တေတြ ပါးစပ္နဲ႔လည္း စားႏိုင္မယ္ထင္တာပဲ။”

“အေရးမပါတာေတြကြာ။ မင္းေျပာတာေတြက ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ငါတို႔ အသက္ျဖစ္တဲ့ ခ်က္ၾကိဳးက တိုတိုေလးဟာကို လမ္းေလွ်ာက္သြားဖို႔ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ဖို႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ငါတို႔ေတြ ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ ကိုယ္သြားဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေမြးဖြားၿပီးေနာက္ပိုင္းလည္း ဘယ္သူမွျပန္လာတာမေတြ႔ရဘူး။ ၾကားလည္းမၾကားဖူးဘူး။ မင္းေခါင္းထဲမွာ ဘယ္လိုအေတြးအေခၚေတြ ေရာက္ေနတာလဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လွည့္စားမေနပါနဲ႔။ ေမြးဖြားၿပီးသြားရင္ အားလုံးၿပီးဆုံးသြားၿပီ။ ေမြးဖြားၿပီးေနာက္ဆိုတာ ဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္တို႔ ဘ၀ဆိုတာ အေမွာင္ထုထဲမွာ ဒုကၡခံေနရတာသက္သက္ပဲ။”

ပထမ တစ္ေယာက္ကေက်နပ္မသြားဘူး။ သူ႔အေတြးေတြကို ထပ္ေျပာျပန္တယ္။

“ငါ့အထင္ေတာ့ ငါတို႔ တစ္ခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္ေတာ့ အေမဆိုတာကုိ ျမင္ခြင့္ရႏိုင္တယ္ထင္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ဒီဘ၀မွာေနရတာဟာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိပဲေနမွာ၊ ေမြးဖြားၿပီးေနာက္ ငါတို႔ရဲ႕ ဘ၀အသစ္အတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ဖို႔ ဒီမွာ ခဏေနေနၾကရတာပဲထင္တယ္။”

ဒုတိယတစ္ေယာက္က ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းျခင္းခါတယ္။

“အေမကို ယုံတယ္! အဲဒါကေတာ့ အေတြးအေခၚ အစြန္းေရာက္သြားၿပီ။ တကယ္လို႔ သူ႔ကို မျမင္ရရင္ သူမ႐ွိလို႔႔ပဲေပါ့။ ကိုယ္ဥာဏ္က်ယ္ရယ္ ေျပာစမ္းပါဦး အေမဆိုတာ႐ွိရင္ ဘယ္မွာလဲ? ျပစမ္းပါ။”

“ဘယ္လိုမ်ားေျပာျပရမလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ႏွလုံးသားက ခံစားလို႔ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အၾကင္နာ ေမတၱာ၊ ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ညညဆို ပတ္၀န္းကင္တစ္ခုလုံးတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခါ သူက ငါတို႔ရဲ႕ ကမာၻကို ပြတ္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး သီခ်င္းဆိုတာေတြ။ တကယ့္ ျငိမ္းခ်မ္းမႈပဲ၊ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးမႈပဲ။ သူကိုယ္တိုင္ တို႔ကမာၻထဲကို ေရာက္လာသလိုခံစားရတယ္။ အတိအက်မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ငါယုံတယ္။ သူမတကယ္႐ွိတယ္ဆိုတာကိုေပါ့….”

ဒီအေၾကာင္းအရာကေတာ့ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီခ်ိန္မွာ ဆရာမေျပာျပခဲ့တာေလးပါ။ ဖတ္ျပခဲ့တာဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာ တင္ထားတာေလးကို ကူးၿပီး ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ သူကလည္းေျပာပါတယ္။ သူကလည္း တျခားတေနရာမွာ ဖတ္ရတာတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ မူရင္း ဘယ္သူ႔ဆီက ဘာသာျပန္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး။ (မသိလို႔ပါ။) ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီပို႔စ္ေလးအတြက္တင္မဟုတ္ပါဘူး..။ ဆရာမလမ္းညႊန္ေပးလို႔ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဖတ္သင့္ဖတ္ထိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြအတြက္ပါ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ပို႔စ္ေလးရဲ႕ ဆိုလိုရင္းက ဘာသာေရးနည္းနည္းႏြယ္ေပမယ့္ တင္ျပပုံနဲ႔ အေတြးေလးကို ၾကိဳက္လို႔ ဘာသာျပန္ၿပီး တင္ျဖစ္သြားတာပါ...။