အိမ္အျပန္လမ္းက ပန္းပု၀ါ
ဖေလာ္ရီဒါက ကမ္းေျခကို သြားၾကမယ့္အဖြဲ႔ျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားေလး သုံးေယာက္၊ မိန္းကေလးသုံးေယာက္ ျဖဴလြလြေသာင္ျပင္နဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့ ေနေရာင္ျခည္၊ ေရျပာျပာပင္လယ္နဲ႔ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလကိုေတြးၿပီးေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ စေနာက္ၿပီး လိုက္ပါလာၾကသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကိုလည္း အျပဳံးပန္းေတြေပးလို႔။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ အျခားခရီးသည္ေတြကိုလည္း သူတို႔လိုပင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေစခ်င္ၾကသည္။
သူတို႔နားက ခုံမွာေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္လိုက္ပါလာသည္။ တစ္ခ်က္ခ်က္ ေပါက္ကြဲထြက္လာတဲ့ ရယ္သံေတြ၊ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈလိႈင္းက သူ႔မ်က္ႏွာက မိႈင္ေတြေငးေမာတဲ့ အမူအရာကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ မ႐ိုက္ခတ္ႏိုင္သည့္အလား မိႈင္ေတြၿပီးလိုက္ပါလာသည္။ ခုံေပၚမွာ ခပ္က်ဳံ႕က်ဳံ႕ထိုင္ေနတဲ့ပုံက စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ မကပ္သလိုလို။
လူငယ္ေတြအဖြဲ႔ထဲက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က အဲဒီလူ႐ြယ္နားသြားထိုင္သည္။ အဲဒီမိန္းကေလးေၾကာင့္ ထိုလူငယ္ရဲ႕နာမည္ဟာ ဗင္ဂိုး ဆိုတာနဲ႔ နယူးေယာက္ေထာင္မွာ ေလးႏွစ္ျပစ္ဒဏ္ခံၿပီး ျပန္လာတဲ့လူဆိုတာ သိၾကရသည္။ အဲလို သိရေတာ့ ခရီးသြားေတြ ပိုအံ့ဩၾကရသည္။ ေထာင္ကလြတ္လာၿပီး အိမ္ျပန္မယ့္သူက ေပ်ာ္႐ႊင္မေနဘဲ ဘာလို႔မ်ားမိႈင္ေတြေနရပါလိမ့္ေပါ့…။
“႐ွင့္မွာ အိမ္ေထာင္႐ွိသလား..?” မိန္းကေလးက ေမးလိုက္သည္။
ထို႐ိုးစင္းေသာေမးခြန္းေနာက္မွာ ခပ္ဆန္းဆန္း အေျဖက လိုက္လာသည္။
“မသိပါဘူးဗ်ာ..”
အဲဒီအေျဖကိုၾကားေတာ့ မိန္းကေလးက တအံ့တဩနဲ႔ ထပ္ေမးသည္။
“မသိဘူး ဟုတ္လား..?”
“ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထဲ၀င္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမဆီ စာတစ္ေစာင္ ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီစာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေထာင္ထဲမွာ အခ်ိန္အၾကာၾကီးေနရမွာမို႔လို႔ တကယ္လို႔မ်ား သူ႔အေနနဲ႔ ေစာင့္ရမွာ ခက္ခဲတယ္ဆိုရင္ ၊ တကယ္လို႔မ်ား ကေလးေတြက သူတို႔အေဖအေၾကာင္း ေမးၾကရင္၊ အဲလိုျဖစ္လာလို႔ သူမနာက်င္ရတယ္ဆိုရင္ ၊ ျခဳံေျပာရရင္ေတာ့ သူမအတြက္ ရပ္တည္ဖို႔ ခက္ခဲလာခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမ့ပစ္လိုက္ပါ။ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္လည္း ျပဳပါ။ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အေၾကာင္းၾကားေနဖို႔မလိုပါဘူးလို႔ ေရးလိုက္တယ္။”
“ဆိုလိုတာက အခု႐ွင္ျပန္သြားရင္ အိမ္မွာ ႐ွင့္ကို ဘာက ေစာင့္ၾကိဳေနမယ္ဆိုတာ မသိဘူးေပါ့.. ဟုတ္လား..?”
“ဟုတ္တယ္..” တုန္ရင္မႈကို ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ အသံနဲ႔ ဗင္ဂိုးက ေျဖသည္။
“ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္က ေထာင္ထဲမွာ အေနအထိုင္ေကာင္းမြန္လို႔ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လြတ္ရက္ထက္ ေစာလြတ္မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ဆီကို ေနာက္ထပ္ စာတစ္ေစာင္ ထပ္ေရးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕နားေရာက္ရင္ သတိထားၾကည့္ၾကေပါ့။ လမ္းေဘးနားမွာ ၀က္သစ္ခ်ပင္ၾကီး တစ္ပင္႐ွိတယ္။ တကယ္လို႔ သူ႔အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုအပ္ေသးရင္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ အဲဒီ၀က္သစ္ခ်ပင္ၾကီးမွာ အ၀ါေရာင္ပု၀ါေလး ခ်ိတ္ထားေပးပါ။ အဲလိုခ်ိတ္ထားခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကားေပၚက ဆင္းၿပီးအိမ္ကို ျပန္လာခဲ့မယ္။ တကယ္လို႔ သူမအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေတြ႔ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘာမွမလုပ္ထားပါနဲ႔ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘတ္(စ္)ကားေပၚကေနပဲ ၿမိဳ႕ကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားပါေတာ့မယ္လို႔ စာထဲထည့္ေရးလိုက္တယ္…။”
ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ဖို႔က ဘယ္ေလာက္မွမလိုေတာ့ေပ။ ကားေပၚက လူငယ္ေတြအားလုံး ျမိဳ႕႐ွိရာဘက္သို႔ အလုအယက္ပင္ ၀င္ထိုင္ၾကကာ လမ္းတေလွ်ာက္က မိုင္တိုင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေရတြက္လာၾကသည္။ ဗင္ဂိုးကေတာ့ ရလဒ္ကို မၾကည့္ရဲ၍ထင့္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်စြာ မ်က္လုံးမွိတ္ထားသည္။
၁၀ကီလိုသာ က်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္၅ကီလိုမီတာ… ၿပီးေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြအားလုံး ကိုယ့္ေနရာကေန ထခုန္ကုန္ၾကသည္။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေအာ္ဟစ္ကခုန္ၾကသည္။
ဗင္ဂိုးထၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၀က္သစ္ခ်ပင္တစ္ပင္လုံးက ႐ွိသမွ် အကိုင္းေတြမွာ အ၀ါေရာင္ပု၀ါေလးေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ေလႏွင့္အတူ တလူလူလြင့္ၿပီး အိမ္ျပန္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ၾကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ေနၾကေလသည္။
Борис Ганого ၏ Ожидание ကိုျပန္ဆိုသည္။
6 comments:
ိဟိုတေလာကပဲ ဘယ္နားမွာလည္း မသိဘူး ဖတ္လိုက္ရတယ္..
ၾကိဳက္လို႕ ခုလည္း ထပ္ဖတ္သြားပါတယ္..
ဖဲႀကိဳးဝါနဲ႔ ယုဇပင္ သီခ်င္းေလးကို နားထဲ ၾကားေယာင္မိသြားတယ္။ လိမၼာတယ္ အမေျပာစကား နားေထာင္သားပဲ...။ အနဲဆံုး တလ ၄ပုဒ္ေလာက္ေတာ့ တင္ပါဟယ္... တပတ္တပုဒ္ေပါ့....:)
ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ပံုၿပင္ေလးေပါ့။
ဖတ္လို႔ေကာင္းတတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးပါပဲ။
အခုမွ အေႀကြးလာဆပ္ၿဖစ္ေတာ႔တယ္...
ဖတ္ျပီး ေပ်ာ္သြားတယ္ .. :D
Post a Comment