Saturday, February 13, 2010

ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔ (သို႔) ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ လွန္ေထာင္းျခင္း


“ငိုခ်င္ရက္ လက္တို႔” ဆိုတာ႐ွိတယ္ဗ်။ မေန႔က အစ္မအျဖဴေရာင္ရဲ႕ blog ကိုေရာက္သြားေတာ့ “အခ်စ္ဆိုသည္မွာ….” တဲ့။ အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲ?  အဟဲ… ေျပာခ်င္ေနတာၾကာၿပီ။ ေျပာစရာအကြက္႐ွာမေတြ႔ေသးလို႔..။ အစ္မအျဖဴေရာင္ကေတာ့ tag တာမဟုတ္ပါဘူး..။ ေကာမန္႔ထဲမွာပဲ ေျဖခိုင္းတာေလ..ဒါေပမယ့္ သိတယ္မဟုတ္လား ဒီေကာင္က ဆားက်င္းလိုက္႐ွာေနတဲ့သူဆိုေတာ့ ဒီအခြင့္အေရးမ်ဳိး ဘယ္လက္လြတ္ခံလိမ့္မလဲ..။ အခ်စ္ဆိုတာ…..ဟီး ေျပာရမွာ႐ွက္ေတာ့႐ွက္သားဗ်။ ခ်စ္တာလားဘာလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။ သူစိမ္းမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို “ခ်စ္တယ္” လို႔  ပထမဆုံးေျပာဖူးတာ ၄တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာဗ် (ေစာလွခ်ည္လားေျပာနဲ႔ေနာ္ ဒါေတာင္ ၂ တန္းတုန္းက “နင့္အေမကို ေယာကၡမေတာ္ခ်င္္တယ္”ဆိုတာကို စာရင္းထဲမထည့္ေသးဘူး) ၂ တန္းကတည္းက အဲဒီေကာင္မေလးကိုပဲ ကေလးခ်စ္ဆိုဆို၊ ဘာဆိုဆို ခ်စ္ခဲ့တာ..။ ၄တန္းေရာက္ေတာ့လည္း သူ႔ကိုပဲ သူ႔ကိုပဲ ရည္းစားစကားေျပာခဲ့တာ။ ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘာလို႔ေျပာမိမွန္း၊ ဘယ္လိုေျပာမိမွန္းေတာင္ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုေတာင္ ခုေနျပန္ေျပာရင္ မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိမွာ။ ၄တန္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတေတြ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေျပာင္းၿပီး ၅ တန္းတက္ရတယ္။ စိတ္ကစားဖို႔ စိတ္၀င္စားကာစ အခ်ိန္မွာ ဘာလဲေတာ့ သိဘူးေပါ့ေလ။ ထားပါေတာ့ အဲဒီတုန္းက အခ်စ္လို႔ ပဲေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ခုလည္း အခ်စ္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔..။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုျဖတ္ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္က သုံးတန္းေလာက္ကတည္းက “ျပန္/ဆက္” လို႔ေခၚတဲ့ ျပန္ၾကားေရးနဲ႔ ျပည္သူဆက္ဆံ္ေရးက ဖြင့္ထားတဲ့ စာၾကည့္တိုက္မွာ စာေတြနင္းကန္ဖတ္ေနပါၿပီ…ဟီး ပုံျပင္ေတြေျပာပါတယ္။ ေနာက္ကိုယ့္ဆိုင္လည္း႐ွိေတာ့ ကာတြန္းေတြ၊ ႐ုပ္ျပေတြ ဘာေတြလည္း ဖတ္ပါတယ္။ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းအ႐ြယ္မွာ ၀တၳဳေတြေကာင္းေကာင္းဖတ္ေနၿပီ၊ စြဲလည္း စြဲေနၿပီလို႔ေျပာရမယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း စာသင္ခ်ိန္မွာ လစ္ရင္ လစ္သလို ခိုးဖတ္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ စာေမးပြဲခန္းထဲေတာင္ ခိုးဖတ္ဖူးေသး…။ အဲဒီလိုမ်ဳိး တာရာမင္းေ၀၊ မင္းလူ၊ ေမာင္လွမ်ဳိး၊ လြန္းထားထား၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ မင္းခိုက္စိုးစံ၊ အစုံပါပဲေလ ၀တၳဳေတြ နင္းကန္ဖတ္ၿပီး စိတ္ကူးေတြဇြတ္ယဥ္၊ ခပ္တည္တည္နဲ႔ “အခ်စ္”ဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္တပ္ အဲဒီေကာင္မေလးကို က်က်နန ခ်စ္ဖို႔ ျပင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ ခပ္တည္တည္ႀကီး လုပ္လုပ္ ကေလးလုပ္တာဆိုေတာ့ သိတယ္မဟုတ္လား… မုန္႔၀ယ္ေကၽြးတယ္၊ ေဘာပင္တို႔ ခဲတံတို႔ လက္ေဆာင္ေပးတယ္၊ အံမယ္ ဆိုင္မွာ သူစာအုပ္လာငွားလို႔ကေတာ့ ပိုက္ဆံကိုမယူဘူး… အဲ့လိုခ်စ္တာ။ ေနာက္ေက်ာင္းခန္းထဲကို မွန္တစ္ခ်ပ္ထည့္သြားတာမွတ္မိေသးတယ္။ မွန္ကို စာေရးခုံေပၚ ေထာင္ၿပီး ညာဘက္မွာ႐ွိတဲ့ မိန္းကေလး Roll ထဲက သူ႔ပုံေလးကို ခိုးခိုးၾကည့္ရတာ..။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႐ိုမက္တစ္တယ္ဆန္တဲ့ ငါဘာလားေပါ့.. ခုခ်ိန္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပါတဲ့ ငါပါလားျဖစ္သြားတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း အခ်စ္ဆိုတာ ေပါေတာေတာႀကီးပါပဲဗ်ာ…။ ေနာက္ ၆ တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔မွာ သူက ေျပာတယ္။ ငါတဲ့ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းရေတာ့မယ္တယ္တဲ့။ အဟဲ…အသည္းကြဲခန္းေပါ့ဗ်ာ… ကဗ်ာေတာ့ မဆန္ဘူးေပါ့ေလ.. ေက်ာင္းပိတ္ခါနီး ေႏြရာသီႀကီးမွာ ကြင္းေခါင္ေခါင္မွာ ေျပာတာေလ.. ခက္ဘူးလားဗ်ာ။ ေမာင္သိန္းေဇာ္ရဲ႕ အပူသည္ကဗ်ာထဲက လိုတကယ္ျဖစ္သြားတာ။ ေရတံခြန္ေအာက္၀င္လည္း အပိုပဲ… ဘာညာေပါ့။ အဲဒီညေနမွာပဲ ဘူတာေတြဘာေတြလိုက္ပို႔လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္မိုးကလည္း ခ်ဳပ္လာေရာ “အင္း…ေက်ာင္းဆင္းၿပီးကတည္းက အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးတာ မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ၊ ရထားထြက္တဲ့အထိဆို ငါေတာ့ ဆူခံထိေတာ့မယ္ေပါ့.. ေနကလည္း ေနခ်င္ေသးတယ္။ ရထားေပၚတက္သြားတာေလးၾကည့္ ရထားထြက္သြားေတာ့ လက္ျပၿပီး ငိုက်န္ခဲ့…အဲလိုေလး စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ၀တၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္လိုေလး လုပ္လိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ဒါေပမယ့္ အဆူခံရမယ့္ကိန္းျမင္ေတာ့ ေနာက္တစ္နည္း ေျပာင္းလိုက္တယ္..။ မျဖစ္ဘူးေပါ့.. သူထြက္သြားတာကို ၾကည့္ဖို႔ ငါ့ႏွလုံးသားက မခံႏိုင္ဘူး၊ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ငါ့မွာ အင္အားမ႐ွိဘူးေပါ့ .. Never say Goodbye ေတြဘာေတြ ေတြးပစ္တာ..။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ဟုတ္လွခ်ည္လားေပ့ါ။ ခုေနျပန္စဥ္းစားေတာ့ ဆူခံရမွာစိုးလို႔ ျဖစ္ေနတာကိုး….။ သူ႔ဆီကို စာေတြေရး…ဖုန္းေတြဆက္ (ဖုန္းနံပါတ္ရဖို႔ေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၀က္သားဒုတ္ထိုး လိုက္ေကၽြးရေသး..ေဟးေဟးး) စာပို႔ရင္လည္း ရလာတဲ့ ျဖတ္ပိုင္းေလးေတြကို သိမ္းထား..။ သူ႔ေမြးေန႔ဆိုလည္း လက္ေဆာင္ေတြပို႔၊ ေနာက္သူ႔လက္ေရးေလးေတြေတြ႔ရင္ သိမ္းထား။ မွတ္မွတ္ရရ သမၺႏၶအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာ႐ြက္ေလး ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ႐ွိတယ္။ ေနာက္ေျပာဖို႔ေမ့သြားလို႔ သူသြားကာနီး ဓါတ္ပုံေလးတစ္ပုံေပးသြားေသးတယ္။ ညညဆို ဓါတ္ပုံေလးၾကည့္ၿပီးငို… (ဟီး..ေျပာရင္း႐ွက္လာၿပီ) ေနာက္ေတာ္ေတာ္ ႐ူးတာေျပာဦးမယ္။ မနက္မနက္ဆို ႏွင္းဆီပန္းေတြ ဆယ္ပြင့္ အပြင့္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္၀ယ္ၿပီး ေခ်ာင္းေရထဲမွာ သြားသြားေမွ်ာတာ.. ရင္ထဲက အခ်စ္စကား ခ်စ္သူၾကားပါေစ..ဘာညာေပါ့..။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ အေဖက အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ရန္ကုန္သြားဖို႔ေပၚလာပါေရာ…။ ရန္ကုန္ဆိုေတာ့ ငါလိုက္သြားရင္ေတာ့ သူနဲ႔ေတြ႔ရမွာပဲေပါ့။ အေဖ့ကို ပူဆာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းလိုက္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့။ အေဖက မေခၚဘူး။ အဲဒါနဲ႔ အစာငတ္ခံဆႏၵျပတယ္… ( ဘယ္က ဘယ္လို စိတ္ကူးရတယ္ေတာ့ မဆိုႏိုင္ဘူး..) အစာငတ္ခံဆႏၵျပတာ ေအာင္ျမင္လား မေအာင္ျမင္ဘူးလားဆိုေတာ့ ႏွစ္နပ္ေလာက္ပဲ အငတ္ခံလိုက္ရေသးတယ္။ ႐ိုက္ခံထိၿပီး အေဖနဲ႔ အေမက အတင္းခ်ဳပ္ၿပီး ထမင္းခြံ႔ေကၽြးလိုက္တယ္။ ၿပီးေရာ..မလိုက္လိုက္ရဘူး။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့လည္း ေတြ႔မွာက်လို႔….. ႐ူးပုံမ်ားေျပာပါတယ္။ ေအာ္..ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္းေရာက္လာေတာ့ ကဗ်ာေတြဘာေတြေရးလာတယ္။ သူ႔အတြက္ေလ…။ ေနဦး အဲလိုေတြလုပ္ေနလို႔ အတိအလင္းႀကီး ႀကိဳက္ေနတယ္မထင္နဲ႔ေနာ္.. ၄တန္းႏွစ္တုန္းက ေျပာၿပီးေနာက္ပိုင္း သူ႔ကို ရည္းစားစကားကို မေျပာရဲဘူး..။ သူငယ္ခ်င္းခ်စ္သူဆိုေတာ့ သူစိတ္ဆိုးၿပီး သူငယ္ခ်င္းလိုေတာင္ ဆက္မေခၚေတာ့မွာ စိုးတာနဲ႔ နည္းနည္းေလးေတာင္ မေျပာရဲဘူး…။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကို သြားလည္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေတြ႔တာေပါ့။ မေတြ႔ပဲလည္း မေနဘူးလည္း သူ႔အိမ္ကိုသြားတာကိုး…။ ေတြ႔ေတာ့လည္း ဘာမွမေျပာရဲပါဘူးဗ်ာ.. “မင္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ၾကား အုံ႔ပုန္းအခ်စ္ေတြ…” ဘာညာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပိုခ်စ္လာသလိုပဲ ငယ္တုန္းကထက္ကို။ ငယ္တုန္းက သူ႔ကို အရမ္းလွတယ္ထင္တာ.. ႀကီးမွျပန္ေတြ႔ေတာ့ အဲေလာက္မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ သိတယ္မဟုတ္လား။ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ လွတာမလွတာနဲ႔ မဆိုင္ဘူး၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူသာ အလွဆုံး ဆိုၿပီး ကိုယ့္မ်က္စိကိုယ္ ဇြတ္အတင္းႀကီး လိမ္ခိုင္းထားလိုက္တာေပါ့..။ တကယ္က ဘာသိတာမွတ္လို႔ အခ်စ္စစ္ေတြ ဘာေတြ..။ ေနာက္ ေက်ာင္းအတြက္ ၀င္ခြင့္လာေျဖေသးတယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘီယာေသာက္ၾကရင္းနဲ႔ သူတို႔တေတြက သူ႔ရည္းစားကိုယ့္ရည္းစား ဖုန္းဆက္ၾကေရာ.. ကိုယ့္ကို ၀မ္းနည္းတာေကာ၊ မူးေနတာေကာေပါင္းၿပီး သူ႔ဆီကို ဖုန္းေခၚၿပီး “နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္” လို႔ ေျပာလိုက္တာ။ ဖုန္းတစ္ခါတည္း ခ်သြားတယ္..ဟီး။ အဲဒီစကားေျပာလည္း ေျပာၿပီးေရာ အမူးလည္း ေျပာေရာပဲ။ အမူးလည္း ေျပေရာ ေနာင္တရေတာ့တာပဲ။ သြားၿပီ.. ငါေတာ့မွားၿပီ ဆိုၿပီးေတာ့။ ေနာက္မႏၲေလးျပန္ေရာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက အဲ့ေလာက္ျဖစ္ပ်က္မေနနဲ႔ ဘာညာ အားေပးၾကပါတယ္။ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္က ဖုန္းမဆက္ရဲဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔ပဲ ေခၚၿပီး ၀ိုင္းေျပာေပးၾကတာ..။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တဲ့ ႀကိဳက္တဲ့ အေၾကာင္း နည္းနည္းေလးေတာင္ စကားအစမခံဘူးဗ်။ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္မယ္ခ်ည္းပဲ ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာ…။ ေနာက္ေက်ာင္းတက္ရေတာ့လည္း သူ႔ဆီဖုန္းဆက္တုန္း ေမြးေန႔မွာ လက္ေဆာင္ေတြေပးတုန္း။ ေက်ာင္းမွာ သုံးလေလာက္ ေက်ာင္းတြင္းေအာင္းရစဥ္က သူ႔အတြက္ ကဗ်ာ႐ွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္တယ္။ ဆရာတာရာမင္းေ၀ရဲ႕ မီးေတာက္ရစ္သမ္ကို အားက်ၿပီးေရးတာ။ အဲဒါႀကီးကို ကြန္ပ်ဴတာစာစီ၊ ကဗ်ာစာအုပ္လုပ္ခိုင္းၿပီး သူ႔ဆီပို႔လိုက္တယ္။ ပရိသတ္တုန္႔ျပန္ခ်က္က လန္းတယ္။ ငါက အဲ့ဒါမ်ဳိးေတြမဖတ္တတ္ဘူးတဲ့…။ ပိုးစိုးပက္စက္ ေအာင္ျမင္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေပါ့။ ေနာက္ဒီေရာက္လာေတာ့လည္း သူ႔ဆီကို ဖုန္းေတြဆက္တယ္။ စာေတြေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္က ဇာတ္ေမွ်ာႀကီး ျဖစ္သြားေရာ…။ ခုထိေတာ့လည္း သူ႔ကို ခ်စ္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အသက္ေလးက နည္းနည္းရလာ လို႔လားေတာ့ မသိဘူး ငယ္ငယ္တုန္းကေလာက္ မ႐ူးသြပ္ေတာ့သလိုပဲ။ အခ်စ္အေပၚေတာင္ အယုံအၾကည္နည္းလာတယ္။ “အလ်ားအနံမ႐ွိေပမယ့္၊ အသြားအျပန္႐ွိတယ္” ဆိုတာေတြလည္း မယုံခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္က အရမ္း႐ူးသြပ္ခဲ့လို႔မ်ား၊ အရမ္းခံစားခဲ့လို႔မ်ား ခုၿငီးေငြ႔သြားတာလား.. ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ၾကတာဆိုတာမ်ဳိးေတြ ၾကားလာ၊ေတြ႔လာရင္လည္း အလကားပါကြာဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳးိ ၀င္လာမိတယ္။
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာႀကီးက ဘာႀကီးမွန္းကိုမသိပါဘူးဗ်ာ..။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔အမွတ္တရအျဖစ္ အခ်စ္ကို အယုံအၾကည္မ႐ွိေၾကာင္း အဆိုတင္သြင္းရတာ သိပ္ေတာ့ အထာမက်သလိုပဲ..ဒါေပမယ့္ ဒီလိုပဲ ႐ွိပါေစေတာ့..။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မယုံေတာ့ဘူး…။

11 comments:

Anonymous said...

ဟားဟား ခုေခတ္ကေလးေတြမ်ား ေတာ္ေတာ္ခက္သကိုး....

ညီက အခ်စ္မဟုတ္တဲ႔အခ်စ္အေၾကာင္းကုိ ငယ္ငယ္ေလးထဲက သိခဲ႔ျပီးျပီဆိုေတာ႔
အားလံုးထက္သာပါတယ္..

ကဲ စဥ္းစားၾကည္႔ေလ .. ေစာေစာသိခဲ႔ေတာ႔ ခုဆိုပုိေတြးတတ္လာမွာေပါ႔ ...
တကယ္ေတာ႔ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတာကုိက အခ်စ္ပါေလ...
ဘ၀မွာအေရးၾကီးပါတယ္...ဒါေပမယ္႔ မရိွမျဖစ္လိုအပ္တာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး...

ခ်ီးယားစ္ ခဲ႔လို႔ေက်းဇူး... ဖန္ခြက္တလံုးပိုေဆာင္ထားလိုက္မယ္.. း)

ခင္တဲ႔
ညရဲ႕ေကာင္းကင္

Moe Tain Nyo said...

ခက္ၿပီ။ ကိုယ့္ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ ကိုယ္ေတာ့ မွန္ၾကတာ ၾကည့္ပဲတဲ့။ စကားပံုတစ္ခုေတာ့ ၾကားဖူးတယ္ဗ်။
Something is wrong when love is true.
တဲ့။

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ငါ႔ ေမာင္က ဘဝ စာမ်က္ႏွာ “စ”အဖြင္႔မွာတင္ ကိုယ္႔ကို မခ်စ္တဲ႔သူနဲ႕ေတြ႕ခဲ႔တာကိုး...
အခ်စ္ဆိုတာ...ကိုင္တြယ္ ခံစားတတ္ရင္ ပ်ားဖုေယာင္းလိုေပ်ာ႔ေၿပာင္းၿပီး...
နည္းနည္းေလး လမ္းေခ်ာ္သြားတာနဲ႔ အဆိပ္ၿဖစ္သြားတတ္တဲ႔အရာပါပဲ....။

ဒ႑ာရီ said...

အဲ..... ေတာ္ခ်က္.. စတာနဲ႔ လြဲေတာ့တာပဲေနာ္။ း)
အမွန္္ေတာ့ ေမတၱာဆိုတာ အတိမ္အနက္ေပၚ မူတည္ၿပီး ေရာင္ျပန္ဟတ္ပါတယ္ ေမာင္ေလးရယ္။ အခ်စ္ကို မယံုၾကည္တဲ့ ထဲမွာ မမလည္းပါတယ္။ အားမငယ္နဲ႔ အေဖၚရွိတယ္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ညီေလး...
မညာနဲ႔....
မင္းသူ႔ကိုခ်စ္ေနေသးတာေလးေတြက စာထဲမွာေတြ႕ေနတယ္....။
အစ္ကို႕ကိုေတာ့ ညာလို႔မရဘူးေနာ္....
ဒါမ်ိဳးေတြက ကိုယ္တို႔ေတြကျဖစ္လာတာေလ....ဟား...ဟား...
(အခ်စ္ဆိုတာ.... အသြားအျပန္ညီမွ်မွ လွပတဲ့ အရာတစ္ခုပါပဲ အစ္ကို႔အတြက္ကေတာ့ေလ....)
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ

မိုးစက္အိမ္ said...

ညီေလးေရ ဒါကေတာ့သူနဲ ့ကြဲကြာသြားရတဲ ့ အေၿခအေန
အပိုင္းအၿခားေလးေတြေၾကာင့္လည္းပါမွာပါ ၿပီးေတာ့ခါက ကိုယ္
နဲ ့သူက အၿမဲလည္း ( အခုထိ ) ေတြ ့ေနရဖို ့မလြယ္ဘူး
ေလ . . . တစ္ခုရွိတာက သူ ့ဘ၀မွာရင္ခုန္ရမဲ ့သူက
ေတြ ့ထားလို ့မ်ားလား . . . တကယ္လို ့သာသူ ့ဘ၀မွာ
အလိုလူမရွိေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ငါ့ညီဟာ သူ ့ရင္ထဲမွာ
ေသခ်ာေပါက္ရွိေနမွာပါ . . . မိန္းကေလးသဘာ၀က
ေတာ့ရွက္မွာေပါ့ကြာ ဒါကိုညီကလက္ေလ်ာ့ရင္ေတာ့
ညီက်န္ခဲ့မွာေပါ့ . . . ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဆက္လုပ္ပါညီေလး
ေရအားေပးေနမယ္ ဆက္သာဆက္ကြာ ( ေ၀းေနရင္လည္းဖုန္း
ဆက္ဖို ့ေၿပာတာပါ ) အားေပးတယ္ကိုယ့္ညီေရ :)

လင္းၾကယ္ျဖဴ said...

အခ်စ္ဆိုတာပူေလာင္တဲ့ မီးေတာက္ငယ္တစ္ခု
ဘယ္သူမျပဳ မိမိမွဳ စဥ္းစားၾကည့္ပါအခု
ေမတၱာဟာ ေအးျမတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းငယ္တစ္ခု
၅၂၈ ထက္ပိုရင္ အပူမီးေတြစု....း )
အႏိုင္ ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလး သတိရမိသြားလို႕ပါ...
ေပ်ာ္ပါေစခင္ဗ်ာ
*.*.*

ေႏြဆူးလကၤာ said...

အခ်စ္ဆိုတာ ယံုၾကည္စရာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အခ်စ္ဆိုတာ တခ်ိဳ႕လူေတြ ကစားတဲ႔ ဖဲခ်ပ္ေလးေတြပဲ။

ၿမတ္မြန္ said...

အခ်စ္ဆိုတာ ပူေလာင္ၿခင္းလို႔ပဲ မွတ္ယူတယ္ ေဝလင္းေရ..။

thaingarra said...

ဒီလိုပါပဲ ကိုေ၀လင္းေရ ...

ငယ္ဘ၀တုန္းက စိတ္ကူးစိတ္သန္းတခ်ဳိ႕ဟာ

ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာလာေလေတာ႔ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္

အဲလို အဲလို ၿပဳံးခ်င္စရာေတြ ျဖစ္တတ္တာမ်ဳိး :D :D

thaingarra said...

ဒီလိုပါပဲ ကိုေ၀လင္းေရ ...

ငယ္ဘ၀တုန္းက စိတ္ကူးစိတ္သန္းတခ်ဳိ႕ဟာ

ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာလာေလေတာ႔ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္

အဲလို အဲလို ၿပဳံးခ်င္စရာေတြ ျဖစ္တတ္တာမ်ဳိး :D :D