ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္မျပဳ..

ၾကယ္ေတြ ငါ့အိမ္ေခါင္မိုးေပၚလာလာေႂကြတိုင္း ငါအိပ္မက္ဆန္းေတြမက္တာ မဆန္းပါဘူး။ ဒီႏွစ္လည္း တံခါးဖြင့္႐ုံနဲ႔ ႏွင္းေတြ အိမ္ထဲ၀င္လာျပန္ၿပီ။ ဒီေန႔ဟာ တနဂၤေႏြေန႔ေတြထဲက တနဂၤေႏြေန႔တစ္ေန႔၊ ေမ့လို႔မရ မုန္းလို႔မရခဲ့တာေတြက ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘာေတြလဲ…?

ခါးသီးနာက်င္မႈနဲ႔သာ ခရီးသြားခဲ့ရသူ လူငယ္တစ္ေယာက္ သူ႔သမိုင္းသူခြဲစိတ္မိတိုင္း မငိုမိေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္းက အလိုလို စီးက်လာတဲ့မ်က္ရည္မ်ား… ဘယ္သူမ်ားသနားမလဲကြယ္။ မလိုအပ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ေပးဆပ္မိတဲ့အခါ တန္ဖိုးေတြ ပ်က္ျပယ္သြားရတယ္။ တစ္ပြင့္တည္းပြင့္မယ့္ပန္းကိုမွ ထိကပါးရိကပါး ေလာင္းရိပ္က မၾကာခဏ လာက်ရတယ္။ အလင္းေရာင္ကို အသည္းႏွလုံးနဲ႔ မကိုင္မိသမွ် ေရေတြ ေနာက္ေနရဦးမွာ။ အိုကြယ္… အျပင္းထန္ဆုံးေ၀ဒနာေတြနဲ႔ သူ႔ခ်စ္ျခင္းဟာ ဗုံးအက်ဲခံခဲ့ရ။ ေမးမိတယ္ “ ေသျခင္းကို ႐ွဴ႐ိႈက္တဲ့နံရံေပၚ ငါ့ကိုဘယ္သူေရးဆြဲသလဲ..?” အုံ႔ပုန္းခ်စ္သီခ်င္းကို မဆိုခ်င္ပဲဆိုရတာ ေ႐ႊရည္စိမ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗုံးကို ကိုက္မ်ဳိထားရသလိုပါပဲ။

“အလိုမျပည့္ျခင္းျဖင့္ ဘ၀ကို ဖက္တြယ္ထားရဲသူမ်ားအား သူရဲေကာင္းဟုေခၚဆိုပါဘိ” ဤသို႔ဆိုေသာ္ သူ႔အား သူရဲေကာင္းဟုေခၚပါ။ အခ်စ္ဆိုတာ ေနနဲ႔လမွာ ပန္းဘာသာနဲ႔ ေရးထိုးထားတဲ့ အလွ်ဳိ႕၀ွက္ဆုံး အကၡရာတစ္လုံးပါပဲ။ ဒီေကာင္သာ မိုက္ကန္းရဲတင္း မျမင္မခ်င္း ဖတ္ခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ခ်စ္တတ္လာတဲ့အခါ ဗန္ဂိုးနား႐ြက္ ျဖတ္မွမဟုတ္ဘူး အားလုံးအ႐ူးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္မႈမွာ အလွတရား႐ွာေတြ႔ႏိုင္မလား သို႔မဟုတ္ ဂီတမွာ အသံ႐ွိရဲ႕လား။ “ဘ၀မွာေလေျပကိုခ်ည္း ေမွ်ာ္လင့္စရာမလိုဘူး၊ မုန္တိုင္းမွာလည္း ေအာက္စီဂ်င္ပါတယ္”တဲ့။ ဒါဆိုအခ်စ္ကေရာ မုန္တိုင္းကေပးတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္လား…? တစ္ခါတစ္ေလ သက္ျပင္းေတြနဲ႔ အေမွာင္က်သြားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေလထုထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္႐ွတတ္တာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရကန္က အသင့္ျဖစ္ေနၿပီေလ.. ၾကာေတြက မပြင့္ေသးတာပါ။

တကယ္ေတာ့ ငါက ရနံ႔ငတ္လို႔ ပန္းခင္းထဲလဲေသေနတဲ့ ဓါးေပါ့။ ရန႔ံ၀င္ေနတဲ့ အဖ်ားေငြ႔ေငြ႔ေတြက ငါ့တံခါးေပါက္ကို တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္လို႔။ ဘာေၾကာင့္မ်ား အထီးက်န္ၿပိဳကြဲ ေဆြးေျမ့ေနရပါလိမ့္..? လိုအပ္တာထက္ ပိုမို႐ိုးသားခဲ့လို႔မ်ားလား…? ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ငါ့အသက္ႀကိဳးမွ်င္ေတြကို ရက္စက္စြာ ျဖတ္ခုတ္ႀကိဳးလုပ္ သူ႔ကိုယ္ရည္ေသြးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တီးခတ္ေပးခ်င္ခဲ့တာ..။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔ခ်င္း ေနာက္က်လာလိုက္တာ ေရာက္ဖို႔ေနာက္က်ေနတဲ့ တနဂၤေႏြေတြ.. ဘယ္သူကေရာ တနဂၤေႏြနဲ႔တိုင္းၿပီး ၀တ္ရည္တစ္ကိုင္း ခ်ဳိးေပးဦးမွာလဲ…။ ဆြဲဖြင့္ခြင့္မရတဲ့ ရင္ခြင္ထဲက စကားလုံးမ်ားစြာ၊ ေရးခြင့္မရခဲ့ေသာ ပန္းပုရပိုက္မ်ားစြာ.. ၾကယ္ေႂကြလကၤာေပါင္းမ်ားစြာ… “ၾကယ္ေတြစုံတဲ့ည” ဗန္ဂိုးမွမဆြဲရေသးတာ ပန္းအိုးထဲက ေနၾကာေတြလည္း မပြင့္ေသးဘူးေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လမ္းသြယ္ေလးရဲ႕ အဆုံးမွာ ႐ြာ႐ွိမေန။ ငါ့ရဲ႕ ကမာၻဦးက်မ္းထဲက နံ႐ိုးေလးေရ.. ဘယ္လိုမ်ားစီးဆင္းေနလဲ။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ အေရာ၀င္ဖို႔မေကာင္းတဲ့ ေခြးကေလးပါပဲေလ…။ နာတတ္ရင္ေတာ့ နာေပါ့။ စိတ္ကူးေတြေႏွးေကြးလာသေ႐ြ႕ ဤခရီးေ၀း.. ေ၀း…။ ဒါေပမယ့္ကြယ္ အေ၀းႀကီးကို ေ႐ြ႕လ်ားခ်င္မွေတာ့ လမ္းတို႔ရဲ႕ အလ်ားကိုလည္း ရင္ဆိုင္ရဲရမွာေပါ့။

ခ်စ္ျခင္းကို အသက္သြင္းဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့အခါ ႐ွင္သန္ျခင္းေတြအားလုံး ေနာက္က်ကုန္တယ္။ ဆုံေတြ႔ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကို မကုန္ဆုံးေတာ့မယ့္ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ သိမ္းဆည္းဖက္တြယ္ ေနေရာ လေရာ ကြယ္တယ္။ သူ႔နာက်င္မႈအတြက္ ေစာင့္စည္းထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ကိုယ့္နာက်င္မႈ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့။ ေလေျပေလညွင္းကို ဓါးအိမ္ထဲက ထုတ္ဖို႔ အားအင္က်န္ေသးရဲ႕လား မေသခ်ာ.. အခ်စ္ေရ တံခါးဖြင့္ပါဦးကြယ္။ ညေနခင္းကေတာင္ ေငြ႔ရည္ဖြဲ႔ေနၿပီ… ဒီကေကာင္မွာသာ ပူေလာင္မႈေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္အေငြ႔ပ်ံတက္ ႐ြာရန္ရာႏႈန္းက တိမ္အသင့္တင့္ ျဖစ္ထြန္းမည္တဲ့။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ႏွစ္သိမ့္ၾကတယ္ “ႏွင္းဆီေတြမွ မဖူးပြင့္ေတာ့ပဲ၊ ေမ့ထားလိုက္ပါေတာ့ ကေလးရယ္” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းကိုခ်စ္ခဲ့တာမွမဟုတ္တာ ပန္းပ်ဳိးသူ ဥယ်ာဥ္မွဴးကို ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ဘယ္ဘုရားကမွ မျမင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္လည္း ႐ွိေစေတာ့။ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြ ပ်က္စီးလြယ္တဲ့ဘ၀မွာ မေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ဘယ္ဖုန္းနံပါတ္ဆက္ၿပီး တိုင္ရမွာတဲ့လဲ…? မျမင္ဘူးလား… စည္းေဘာင္နဲ႔.. အကန္႔အသတ္နဲ႔… အကာအရံနဲ႔… ပိုင္နက္ကို မ်က္စပစ္တာလည္း ျပစ္မႈတစ္ခုကို မသမာမႈနဲ႔က်ဴးလြန္ေနတာပဲ။ ဟူး…….။

၀မ္းနည္းျခင္းက မ်က္၀န္းျပာလဲ့ စမ္းေခ်ာင္းကေလး…..

အလြမ္းက ကိုယ့္အ႐ိုးနဲ႔ ကိုယ္ျပန္ထိုးေနတဲ့ ဒဏ္ရာေတြရဲ႕ ေျခအစုံ…

ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ေန႔ညေတြမွာ တကယ္ေတာ့ ေဆာင္းဆိုတာလည္း ငါ့အတြက္ေတာ့ ကႏၱာရထဲက ေႏြတစ္ခုလိုပါပဲ…။ ငါ့ႏွလုံးသားတစ္ျပသာသာမွာ နင့္လည္တိုင္ေလးတစ္ျပန္စာ၊ ျမန္ခ်င္ျမန္ ေႏွးခ်င္ေႏွး သံသရာတစ္ေကြ႔မွာ ထိ႐ွခြင့္ကိုေမွ်ာ္ ငါ့ဂီတနဲ႔ငါေပ်ာ္ခဲ့ရ…။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ျမစ္ေဘးက သစ္ပင္လို သူမ်ားေတြစီးဆင္းေနတာကိုပဲ ေငးၾကည့္ခ်င္ေနရဲ႕…..။

ၾကာ….လိုက္….တာ… အလင္းေတြ အသက္႐ွဴေနလိုက္ပုံက (ဒါနဲ႔ပဲ) သူမရဲ႕အျပံဳးကို ျမင္ရဖို႔ ေနာက္က်ခဲ့ျပန္ေရာ…..။

Note: ကဗ်ာေတြဖတ္ရင္း ေမႊရင္းေနာက္ရင္း ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ မိုဃ္းေဇာ္၊ ခိုင္ျမဲေက်ာ္စြာ၊ ေဖာ္ေ၀း၊ စံျငိမ္းဦး၊ ေမာင္ယုပိုင္၊ ေမာင္သိမ္းေဇာ္၊ ငုအိမ္ထက္ျမက္၊ ပိုင္စိုးေ၀၊ မင္းထက္ေမာင္၊ တိုးေႏွာင္မိုး၊ ေအာင္ခ်ိမ့္၊ ခ၇မ္းျပာထက္ကလူ၊ ႏြယ္စိမ္းေ၀၊ ေဆာင္းယြန္းလ၊ သုခမိန္လိႈင္၊ ဥတၱရာေအာင္၊ တာရာမင္းေ၀၊ မေနာ္ဟရီ၊ Zephyr ၊ ဟိန္းျမတ္ေဇာ္၊ မင္းခိုက္စိုးစံ တို႔ရဲ႔ကဗ်ာေတြကို စကားေျပ Collage တစ္ပုဒ္ေရးမိပါတယ္။ ကိုယ့္ကဗ်ာထဲက စာသားေတြလည္း ပါပါတယ္။ စေရးတာကေတာ့ ၾကာေနပါၿပီ။ အၿပီးမသတ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတာ။ တစ္စုံတစ္ခုေသာ ခံစားခ်က္ကို ရည္ညႊန္းျပခ်င္တာပါ။ ေလာေလာလတ္လတ္ခံစားေနရတဲ့ ဒဏ္ရာေလးတစ္ခုေပါ့။ ကိုယ့္ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ မေပၚလြင္ဘူးဆိုလည္း ၀မ္းနည္းမိမွာပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ရည္ညြန္းခ်င္တာ မေပၚလြင္သလိုပါပဲ။ ေ၀၀ါးေနတယ္။ မူရင္းခံစားခ်က္ကိုက ခပ္၀ါး၀ါးမို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာစာသားေတြကို ယူသုံးတဲ့အခါမွာလည္း မူရင္းစာေရးသူကို အားနာမိပါတယ္။ သိပ္လွပတဲ့ ေတြးလုံးေလးေတြ ကိုယ့္လက္ထဲမွာပ်က္သြားလို႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီ collage ေလးကိုေရးမိတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ပါတယ္။ Online မေရာက္ျဖစ္တဲ့ရက္ေတြမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တတ္ႏိုင္သမွ် စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာသာစကားကိုလည္း ပိုေလ့လာျဖစ္တယ္။ ကာတြန္းကားၾကည့္လိုက္ ကေလးစာေလးေတြဖတ္လိုက္၊ လည္လိုက္ပတ္လိုက္နဲ႔ ကေလးျပန္လုပ္ေနမိတယ္။ တတ္ႏိုင္သမွ်ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနခ်င္ေနပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္

ေ၀လင္း