သတို႔သမီး (အပိုင္း၁)

သတို႔သမီး(အပိုင္း ၁)

            

             ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ညခ်မ္းအခ်ိန္...။ ပန္းျခံထဲ၌ လေရာင္က ထြန္းလင္းေတာက္ပေန၏။ ပန္းျခံအလယ္မွာေတာ့ အဘြားမာဖာ၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲမွ မိန္းမပ်ဳိေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။ သူကေတာ့ အိမ္ၾကီး႐ွင္ အဘြားမာဖီ၏ေျမး နာဂ်ာျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲမွာ မီးမ်ားလင္းထိန္ေနေအာင္ ထြန္းထားသျဖင့္ နာဂ်ာအေနႏွင့္ အိမ္ထဲမွလူအားလုံးကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ သားေမြး၀တ္႐ုံၾကီးတဖားဖားႏွင့္ အဘြားမာဖာ၊ ဘုရားေက်ာင္းက ဖာသာအန္ဒရိန္ကေတာ့ နာဂ်ာ့အေမ ညီးနာ ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ျပတင္းေပါက္နားမွာရပ္ေနတာက ဖာသာအန္ဒရိန္ရဲ႕သား အန္ဒရိန္..။

                ပန္းျခံထဲမွာေတာ့ အိမ္အတြင္းပိုင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာပင္ အရာရာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။ လေရာင္ေအာက္မွာ တခ်က္တခ်က္ လႈပ္႐ွားသြားေသာ သစ္ပင္တို႔၏အရိပ္ႏွင့္ အေ၀းဆီမွ.. ျမိဳ႔ထဲဘက္ဆီမွ.. တခ်က္တခ်က္လြင့္ပ်ံလာတတ္သည့္  ဖားေအာ္သံသဲ့သဲ့မွလြဲလို႔ေပါ့။ သာယာလွပသည့္ ေမလ၏ ညိွဳ႕ငင္မႈတို႔က အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴကာ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။ ေကာင္းကင္ၾကီးေအာက္ ျမိဳ႕ျပႏွင့္ေ၀းရာ ကြင္းျပင္က်ယ္ၾကီးသို႔ ေရာက္သြားသေယာင္...၊ ေတာနက္ထဲက သစ္ပင္ေအာက္သို႔ပဲ ေရာက္သြားသေယာင္ေယာင္ ေႏြဦးခံစားခ်က္ေတြေလ....။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ငိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္မိသည္ထိ။

            နာဂ်ာသည္ အသက္၂၃ႏွစ္ျပည့္ၿပီးခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ မၾကာခင္မွာ လက္ထပ္ေတာ့မည့္ အန္ဒရိန္၏ သတို႔သမီးလည္း ျဖစ္သည္။ မဂၤလာပြဲကို ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပရန္ပင္ သတ္မွတ္ၿပီး ျဖစ္သည္။  သူမအသက္ ၁၆ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက စိတ္ကူးယဥ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ ျဖစ္လာေတာ့လည္း သူမွမေပ်ာ္မိေပ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ ဘ၀တစ္ခုလုံး အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ အဆုံးသတ္သြားေတာ့မေယာင္ ထင္ေနမိသည္။ 

              အိမ္ထဲကေန ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ထြက္လာၿပီး အေပါက္၀၌ ရပ္ေန၏။ စာ႐ွာလို႔ အမ်ားက ခပ္လြယ္လြယ္ ေခၚၾကသည့္ အလက္ဇႏၵား ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ရက္ကမွ ေမာ္စကိုက ေရာက္လာသူျဖစ္သည္။ သူ႔အေမမွာ အဘြားမာဖာ၏ ေဆြမ်ဳိး အနည္းငယ္ေတာ္စပ္သူျဖစ္သျဖင့္ သူ႔အေမဆုံးေသာအခါ အဘြားမာဖာကပင္ ေခၚယူေစာင့္ေလွ်ာက္ကာ ေမာ္စကို၌ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က ပန္းခ်ီေက်ာင္းဆင္းခဲ့ေသာ္လည္း ပန္းခ်ီမဆြဲပဲ ေမာ္စကို႐ွိ ပုံႏွိပ္တိုက္တစ္ခု၌ ၀င္လုပ္ေန၏။ ေႏြရာသီတိုင္းလိုလို ဒီကို ျပန္လာတတ္ၿပီး ျပန္လာတိုင္းလည္း ဖ်ားေလ့႐ွိရာ အဘြားဆီလာေရာက္သည္မွာ အနားယူနလန္ထရန္လို ျဖစ္ေနသည္။ 

             သူ၀တ္ထားသည္မွာ ခပ္စုတ္စုတ္ ကုတ္အကၤ်ီႏွင့္ ေအာက္ေျခအနားမ်ားဖြာေနေသာ ေဘာင္းဘီသာ ျဖစ္သည္။ အတြင္းမွ ႐ွပ္အကၤ်ီမွာလည္း ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း၊ သူ႔ပုံစံက ညွဥ္းသိုးသိုးႏွင့္ မလတ္မဆတ္ပုံ။ လူကပိန္ပိန္၊ မ်က္လုံးေတြက ႀကီးႀကီးႏွင့္ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ခ်ီးက်ဴးစရာဟူ၍ သြယ္သြယ္႐ွည္႐ွည္ လွပတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြသာ႐ွိသည္။ 

ဒီေနရာ ဒီအိမ္သည္ သူ႔အတြက္ ဇာတိခ်က္ျမွဳပ္လိုပင္ ရင္းႏွီးအသားက်ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဒီကလူေတြအတြက္လည္း သူသည္ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္ သဖြယ္။ သူေနသြားတဲ့ အခန္းကိုေတာင္ “စာ႐ွာရဲ႕ အခန္း”တဲ့။

                      အေပါက္၀မွာ ရပ္ေနရာကေန နာဂ်ာကို ျမင္ၿပီး သူမဆီလွမ္းလာသည္။ 

           “ဒီမွာေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္းရဲ႕ မဟုတ္လား နာဂ်ာ” စာ႐ွာက စေျပာသည္။

          “ေသခ်ာတာေပါ့႐ွင္။ ဒါနဲ႔႐ွင္ကေကာ ဒီမွာ ေဆာင္းဦးထိေနမွာလား...?”

     “အင္း...ဟုတ္တယ္၊ ဒီလိုဖန္လာတာကိုး....။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း စက္တင္ဘာလေလာက္ထိေတာ့ ဒီမွာေနၾကဦးေပါ့”

                      စာ႐ွာက အေၾကာင္းမ႐ွိရယ္ရင္း ေဘးမွာ၀င္ထိုင္၏။ 

           “ဒီကေနထိုင္ၿပီး အေမ့ကို ၾကည့္ေနတာ။ ဒီကေနၾကည့္ေတာ့လည္း အေမကငယ္ေသးသလိုပဲ႐ွင့္” နာဂ်ာက အိမ္ထဲမွာသူ႔အေမဆီသို႔ေငးရင္းေျပာသည္။

            “အေမ့မွာ ေသြးအားနည္းေရာဂါ႐ွိတာေတာ့အမွန္ပဲ...” သူမက စကားကို ခဏရပ္လိုက္သည္။ “ဒါေပမယ့္ အေမက သာမန္မိန္းမတစ္ေယာက္ေတာ့မဟုတ္ဘူး...”

              ဟုတ္တယ္ မိန္းမေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ။ ႏူးညံ့တယ္ ၾကင္နာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ..? ဒီေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ္မီးဖိုခန္းထဲေရာက္သြားေတာ့ အိမ္ေဖာ္ေလးေလးေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဒီတိုင္းအိပ္ေနၾကတယ္။ အိပ္ရာရယ္လို႔မ႐ွိ၊ အိပ္ရာေနရာမွာ နံေဟာင္ေနတဲ့ အ၀တ္စုတ္ေလးခင္းၿပီး အိပ္ေနၾကတာ။ ၾကမ္းပိုးေတြ၊ ပိုးဟပ္ေတြနဲ႔။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ ကလိုပဲ ဘာမွ ေျပာင္းလဲမသြားဘူး။ အဘြားမာဖာက ဘုရားနဲ႔ တရားနဲ႔ အဘြားၾကီးတဲ့လား၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားအေမ၊ ျပင္သစ္စကားေလးေျပာလိုက္၊ ျပဇာတ္ေလး ကပြဲေလးသြားလိုက္နဲ႔..”

စာ႐ွာစကားေျပာတဲ့အခါ သူ႔လက္တံ႐ွည္႐ွည္ေတြကို သူေျပာေနတဲ့လူဘက္ ဆန္႔ၿပီး အားရပါးရ ေျပာေလ့႐ွိသည္။ 

              “အဆင့္အတန္းျမင့္ပါတယ္၊ယဥ္ေက်းပါတယ္ဆိုတဲ့ ဒီအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႐ိုင္းစိုင္းလူမဆန္မႈေတြပဲေတြ႔တယ္။ ဘယ္သူမ်ား ဘာလုပ္သလဲ၊။ ခင္ဗ်ားအေမက တစ္ေနကုန္ေလွ်ာက္လည္တယ္၊ အဘြားျဖစ္သူကလည္း ဘာမွမလုပ္၊ ခင္ဗ်ားကလည္း ဘာမွမလုပ္၊ သတို႔သားေလာင္းျဖစ္တဲ့ အန္ဒရိန္ကလည္း ဘာအလုပ္မွမလုပ္.......”

                       နာဂ်ာအေနနဲ႔ ဒီစကားေတြကို ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကလည္း ၾကားခဲ့ၿပီးၿပီ၊ အဲဒီမတိုင္ခင္ႏွစ္ကလည္း ၾကားခဲ့ရသည္။ အဲဒီကတည္းက သူမသိခဲ့သည္။ စာ႐ွာဟာ စကားကို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေျပာႏိုင္သူမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို။ အရင္ကေတာ့ ဒီစကားေတြၾကားတိုင္း သူမရယ္ေမာမိသည္။ ခုေတာ့ျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ စိတ္ပ်က္အားငယ္မိသလိုလို....

                  “စာ႐ွာ! ႐ွင့္ဓါတ္ျပားေဟာင္းၾကီးနားေထာင္ရတာ ကၽြန္မၿငီးေငြ႔လွၿပီ႐ွင့္၊ အသစ္အဆန္းေလးမ်ား မေတြးတတ္ေတာ့ဘူးလား..?” ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ထိုင္ရာမွထိလိုက္သည္။ သူကပါ ရယ္ေမာရင္း သူမႏွင့္အတူ လိုက္ထသည္။ ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္အတူ အိမ္ထဲ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ သူမသည္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေခ်ာေမာေက်ာ့႐ွင္းသူျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ တြဲေလွ်ာက္ရင္း သူ႔ကို သနားမိသည္။ ေနာက္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မ်က္ႏွာပူမိသည္။ 

                “ ၿပီးေတာ့ ႐ွင္ အပိုေတြသိပ္ေျပာတာပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ အန္ဒရိန္၊ သူ႔အေၾကာင္းသာေျပာတာ ႐ွင္က သူ႔ကိုေကာ ေကာင္းေကာင္းသိလို႔လား..?”

                “ ကၽြန္မရဲ႕ အန္ဒရိန္...! ဟုတ္လား၊ သူနဲ႔အတူ ဘုရားသခင္ ႐ွိပါေစဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အန္ဒရိန္နဲ႔ ေပါ့” သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ညစာထမင္း၀ိုင္းက စေနၿပီျဖစ္သည္။ ထမင္း၀ိုင္းမွေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း မ်က္ခုံးထူထူ၊ ပုအိုင့္အိုင့္ အဘြားမာဖာရဲ႕ သူဒီအိမ္မွာ အႀကီးဆုံး ဩဇာအာဏာ အ႐ွိဆုံးဆိုတာကို ေပၚလြင္ေစတဲ့ ေဟာင္ဖြာဖြာ စကားသံက က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚေန၏။ သူမသည္ ေစ်း၌ ေစ်းတန္းတစ္ခု၊ တိုင္လုံးၾကီးမ်ားႏွင့္ ၾကီးမားေ႐ွးဆန္သည့္ အိမ္တစ္လုံးႏွင့္ စိုက္ခင္းမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မနက္တိုင္းဘုရားသခင္ကို တိုင္တည္ၿပီး ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးမႈေတြကေန ကယ္တင္ဖုိ႔ ငိုယိုေနက်ေပါ့။ သူ႔ေခၽြးမ၊ နာဂ်ာ့အေမ ညီးနာကလည္း ဆံပင္ျဖူျဖဴေတြကို တင္းေနေအာင္ထုံးၿပီး လက္ဆယ္ေခ်ာင္လုံးမွာလည္း စိန္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔၊ အန္ဒရိန္ရဲ႕အေဖ ဖာသာအန္ဒရိန္ကလည္း အိေျႏၵအျပည့္နဲ႔၊ ေနာက္ နာဂ်ာ့သတို႔သားေလာင္းျဖစ္တဲ့ အန္ဒရိန္ကလည္း ဆူဆူျဖိဳးျဖိဳး ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ ျပဇာတ္မင္းသားနဲ႔ပဲ တူေသးရဲ႕။ သုံးေယာက္သား အိပ္ေမြ႔ခ်တဲ့အေၾကာင္းေျပာဆိုေနၾကသည္။ 

                “နင္လည္း ငါ့ဆီေရာက္တာ တစ္ပတ္နဲ႔ နလန္ထလာၿပီပဲ။” အဘြားမာဖာက စာ႐ွာကို လွမ္းေျပာသည္။ “မ်ားမ်ားစားေပးေကာင္ေလး..၊ နင့္ကိုယ္နင္ဘာနဲ႔ တူေနၿပီလည္းေကာ သိရဲ႕လား။” အဘြားမာဖာက သက္ျပင္းကိုခ်ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။ “လူတစ္ကိုယ္လုံးလည္း မ်က္လုံးပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ေၾကာက္စရာေတာင္ေကာင္းေနၿပီ၊ ဘယ္လိုမ်ားစားေသာက္ေနတယ္ မသိဘူး။”

                  “ဘုရားသခင္ခ်ီးျမွင့္တဲ့ ၾကြယ္၀ျခင္းေတြကို ျဖဳန္းတီးျပစ္ေနတယ္ ထင္ပါ့” ဖာသာအန္ဒရိန္က ခပ္ျဖည္းျဖည္း ၀င္ေျပာသည္။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေလာင္ရယ္ဟန္စြက္ေန၏

စာ႐ွာက ႐ုတ္တရက္ ဘာမဆို္င္ညာမဆိုင္ထရယ္ၿပီး ပါးစပ္ကို လက္သုတ္ပ၀ါႏွင့္ သုတ္လိုက္သည္။

                  “အိပ္ေမြ႔ခ်ကုသတာကို အန္တီယုံၾကည္လား..?” အန္ဒရိန္က ညီးနာကို လွမ္းေမးသည္။

                 “ယုံတယ္လို႔ေတာ့ ခိုင္ခိုင္မာမာ မေျပာႏိုင္ဘူးကြဲ႔..” ညီးနာက မ်က္ႏွာကို တည္ၿပီးေျပာတယ္။

                 “ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ မင္းတို႔ ငါတို႔ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြက မ်ားသားလားကြယ္.. တစ္ခုထပ္ေလာင္းေျပာခ်င္တာက ယုံၾကည္မႈဆိုတာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြရဲ႕ အက်ဥ္းခ်ဳံးသိမႈ နယ္ပယ္ပဲကြယ့္...”

အန္ဒရိန္နဲ႔ ညီးနာတို႔ ခဏေတာ့ စကားစ ျပတ္သြားၾက၏။ ညီးနာရဲ႕ မ်က္လုံးေတြမွာ လက္က စိန္ေတြရဲ႕ ေတာက္ပမႈနဲ႔ အၿပိဳင္ မ်က္ရည္စတို႔ တြဲခိုလာ၏။

               “အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ႐ွင္တို႔ေတြနဲ႔ ျငင္းရမွာ ကၽြန္မမ၀ံ့မရဲ ျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္  ဘ၀မွာ မေျဖ႐ွင္းႏိုင္တဲ့ ပေဟဠိေတြ မ်ားလြန္းတယ္ဆိုတာေတာ့ သေဘာတူပါတယ္”

                ညစာစားၿပီးၾကတဲ့ အခါမွာေတာ့ အန္ဒရိန္က တေယာထိုးသည္။ ညီးနာက စႏၵရားႏွင့္ ကူတီးေပး၏။ အန္ဒရိန္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ကပင္ ဘာသာစကားအထူးျပဳႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့ေသာ္လည္း ဘယ္မွာမွ အလုပ္မလုပ္ပဲ ဘာသာေရးပြဲမ်ားႏွင့္ အလွဴေငြေကာက္ခံသည့္ ပြဲမ်ားတြင္ လိုက္လံတီးမႈတ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ သူကို ဂီတသမားအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကသည္။ 

                 အန္ဒရိန္“တေယာလက္သံကို အားလုံးတိတ္ဆိတ္စြာပင္ နားေထာင္ၾကသည္။ စားပြဲေပၚ၌မူ ေရေႏြးအိုးက ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆူေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေရေႏြးအိုးမွာလည္း စာ႐ွာတစ္ေယာက္တာ ေသာက္သည္။ မည္သူမွ် မထိၾက။ ေနာက္ဆုံးအန္ဒရိန္၏ တေယာႀကိဳးျပတ္သြားမွသာ အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္၍ လူစုခြဲၾကသည္။ နာဂ်ာလည္း သူမ၏ သတို႔သားေလာင္းကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အေပၚသို႔တက္လာခဲ့သည္။ ( အေပၚထပ္မွာ သူမႏွင့္ သူမအေမ ေနတာျဖစ္ၿပီး အဘြားမာဖာကမူ ေအာက္ထပ္၌သာေနသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ မီးေတြျငိမ္းကုန္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စာ႐ွာမွာ ေရေႏြးေသာက္၍ေကာင္းဆဲ။ သူအႏွစ္သက္ဆုံး ေမာ္စကိုခြက္ႏွင့္ တစ္ခါက္ၿပီး တစ္ခြက္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေသာက္ေလ့႐ွိသည္။

နာဂ်ာအ၀တ္အစားလဲ၍ အိပ္ရာ၀င္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္တိုင္ ေအာက္ထပ္မွ အိမ္ေဖာ္မ်ား၏ ေဆးေၾကာသိမ္းဆည္းသံ၊ အဘြားမာဖာ၏ ေဒါသတၾကီး ေအာ္ေငါက္သံတို႔ကို ၾကားေနရေသးသည္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ စာ႐ွာ၏ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္သံကိုပင္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာသည္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္......။

                        

                                                                        ခ်က္ေကာ့ဗ္၏ သတို႔သမီးကို ျပန္ဆိုသည္။
                                                                         Невеста  А . П .Чехова

Notes; မေန႔က 8.5.2010 မွာ ဘေလာ့ေလး ေျခာက္လျပည့္ပါတယ္။ ပထမတုန္းကေတာ့ ေမ့ေနတာပါ။ အဲဒီေန႔မတိုင္ခင္မွာ အစ္မခ်စ္ၾကည္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ရင္း အစ္မဘေလာ့ဂ္က ၅ရက္ေန႔က ၆လျပည့္တယ္ဆိုေတာ့ အစ္မခ်စ္ၾကည္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္စေရးတာခ်င္းသိပ္မကြာတာ သတိရမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစ္မက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးက်ဲလို႔ဆိုၿပီးဆူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာ႐ိုက္ရမွာပ်င္းတယ္ဆိုေတာ့သူ႐ိုက္ေပးမယ္တဲ့ စာေတာ့ မဟုတ္ဘူး လူကိုတဲ့...။ (ေ၀းေနလို႔ပါ နီးမ်ားနီးရင္ တကယ္႐ိုက္မလားမသိဘူး :) ...) ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ၂၀၀၉ထဲမွာ ႏို၀င္ဘာနဲ႔ ဒီဇင္ဘာႏွစ္လကို ပို႔စ္၄၅ခုတင္ခဲ့ေပမယ့္ ၂၀၁၀ အခုဧၿပီထိ ခုပို႔စ္ပါေပါင္းမွ ၂၁ခုပဲ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မႏွစ္ကထက္ စာရင္ စာေတြမ်ားလာတာေၾကာင့္လည္းပါသလို ကိုယ္တိုင္ကလည္း အပ်င္းထူလာတာပါပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ စာေရးရင္ စာ႐ြက္ေပၚမွာပဲ ေရးတာမ်ားတဲ့အတြက္ ဘေလာ့မွာျပန္တင္ဖို႔ဆို ျပန္႐ိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ ေရးလိုက္တုန္းက ဘာမွမသိသာေပမယ့္ ျပန္႐ိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းစရာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေရးၿပီးသားေတြ ဖတ္ၿပီးသားေတြ ႐ွိေပမယ့္ မတင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဒီႏွစ္ထဲ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာေတြ သိပ္ေပါပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပါဘူး ျပႆနာေတြခ်ည္းပဲ ေတြ႔ေနရသလိုပါပဲ။ (ခုေတာင္ လတ္တေလာမွာ တင္ထားသလို ဘာဂလိုညာဂလို ျဖစ္ေနေသး :) ) ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း စာျပန္ေရးျဖစ္ေအာင္ စာဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ၆လျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ပို႔စ္တစ္ခု တင္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘာတင္မလဲစဥ္စားၾကည့္ပါတယ္။ ေရးၿပီးသား၀တၳုဳတိုေလးတစ္ပုဒ္႐ွိပါတယ္။ ဘာသာျပန္ဖို႔ ဖတ္ထားၿပီးသား အတိုႏွစ္ပုဒ္႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာပုံမွန္ေရးျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီး သၾကၤန္တုန္းက ၀ယ္ထားတဲ့ ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ၀တၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ထဲက နည္းနည္း႐ွည္တာေလးကို ခြဲတင္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ (အဲဒီစာအုပ္၀ယ္ၿပီးမွ ေက်ာင္းမွာအလုပ္လုပ္တဲ့ အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္က ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ၀တၳုတိုေတြကို ၄တြဲေတာင္လာေပးပါတယ္။ ပိုလည္းစုံပါတယ္။ သူေရးခဲ့တဲ့ျပဇာတ္ေတြပါ ပါပါတယ္၊ :( ) ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အဲဒီစာအုပ္က ၀ယ္ထားၿပီးကတည္းက ဖတ္မၾကည့္ရေသးဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ မထူးပါဘူး မဖတ္၇ေသးတဲ့ စာအုပ္လည္း ဖတ္ျဖစ္တာေပါ့ဆိုၿပီး ဘာသာျပန္ဖို႔လုပ္ပါတယ္။ ၈ရက္ေန႔မနက္မွ ခုတင္တဲ့၀တၳဳတို( ၀တၳဳ႐ွည္လို႔ေျပာရမလား၊ ၀တၳုဳလတ္လို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး၊) စဖတ္ပါတယ္။သူ႔ထဲမွာ ေျခာက္ပိုင္းခြဲထားတဲ့ အတြက္ ၆ပိုင္းေတာ့ အနည္းဆုံးခြဲတင္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ (ဒီၾကားထဲ အပ်င္းထူလာရင္ေတာ့ တစ္ပိုင္းကို ႏွစ္ခုခြဲၿပီးလည္း တင္ျဖစ္ခ်င္တင္ျဖစ္မွာ :) ) 

ဆက္ေျပာပါမယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၈ရက္ေန႔က စေနေန႔ဆိုေပမယ့္ ဒီမွာက စေနပါေက်ာင္းတက္ရတဲ့ အတြက္ မနက္ပိုင္းတစ္ပိုင္းလုံး ကၽြန္ေတာ္မအားပါဘူး။ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ေန႔လည္ ၂နာရီ၊ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ၃နာရီမွာ စဖတ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မွမၾကာလိုက္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔အတြက္ ေစ်းလိုက္၀ယ္ေပးဖို႔ေခၚတာနဲ႔ ပါသြားျပန္ပါတယ္။ တစ္ညေနခင္းလုံး အျပင္မွာအခ်ိန္ေတြကုန္ၿပီး ညေရာက္ေတာ့လည္း သူ႔ေမြးေန႔မွာ စားရင္းေသာက္ရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ျပန္ပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ၈ရက္ေန႔မွာ တင္ဖို႔မွန္းထားတဲ့ပို႔စ္က ၉ရက္ေန႔ မနက္၅နာရီေလာက္မွပဲ တင္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ဒီပို႔စ္တင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ စာမေရးလို႔႐ိုက္မယ္ေျပာတဲ့ အစ္မကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုေျပာခ်င္တာက ဒီ၀တၳဳဖတ္ေကာင္းခဲ့ရင္ (ထင္ေတာ့မထင္ပါဘူး) ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ခ်ာတူးလန္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဘာသာျပန္မလိမ္မိုးမလိမၼာ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးဒီေကာင္ပါ။ (ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့ ဖတ္ေကာင္းခဲ့ရင္ ဒီေကာင္ေတာ္လို႔ျဖစ္ၿပီး ဖတ္မေကာင္းခဲ့ရင္ မူရင္းစာေရးသူညံ့တာလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္.. ခက္တာက ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို သိေနတာပါ)  ေနာက္တစ္ခုက ၀တၳဳရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းကို စုံစမ္းေမးျမန္းျခင္းသည္းခံပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ခုတင္ထားတဲ့ အေပၚတစ္ပိုင္းအျပင္ ဖတ္မၾကည့္၇ေသးပါဘူး :) 

ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ..

ေ၀လင္း