သတို႔သမီး(အပိုင္း ၂ )

                   

သတို႔သမီး (အပိုင္း ၂)

        

              နာဂ်ာအိပ္ရာကႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ မနက္၂နာရီပဲ ႐ွိေသးေပမယ့္ ေႏြဦးရာသီမို႔ ေရာင္နီအနည္းငယ္ ပ်ဳိ႕ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အေ၀းတစ္ေနရာဆီက ကင္းသမားရဲ႕ တုန္းေမာင္းေခါက္သံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားရသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္မ႐ွိ။ အိပ္ရာက ႏူးညံ့ေသာ္လည္း တစ္ခုခုအဆင္မေျပသလို။ နာဂ်ာအိပ္ရာေပၚမွာထိုင္ၿပီး ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတြးေနမိသည္။ ေမလရဲ႕ညတိုင္းလိုလို သူမဒီလိုပဲ ျဖစ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည္။ အေတြးေတြကလည္း ထုံးစံအတိုင္း အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ။ အန္ဒရိန္က သူမကို ဘယ္လိုစၿပီးခ်ည္းကပ္ခဲ့တာ၊ ဘယ္လို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တာ။ တျဖည္းျဖည္း သူ႔ကို ၾကင္းနာတတ္သူ၊ လူေတာ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ထင္ျမင္လာၿပီး သူ႔အခ်စ္ကို လက္ခံခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ အခုလို မဂၤလာပြဲက်င္းပဖို႔ တစ္လေတာင္ မလိုေတာ့တဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ အဓိပၸာမဖြင့္ဆိုတတ္တဲ့ ေလးပင္ခက္ခဲမႈေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသလိုမ်ဳိး စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေတြ ခံစားလာရမွန္း သူမ မေတြးတတ္ေတာ့ေပ။

“ေတာက္-ေတာက္.... ေတာက္-ေတာက္..” ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းေသာ ကင္းတုံးေမာင္းသံ။

“ေတာက္-ေတာက္...”

              ပန္းျခံထဲကို ျမင္ေနရတဲ့ ျပတင္းေပါက္အို၊ ၿပီးေတာ့ ထူထပ္စြာေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ ျခံဳေတြနဲ႔ သန္စြမ္းလွတဲ့ ႏွင္းပန္းပင္ေတြက အေအးဒဏ္ေအာက္မွာ ငိုက္ျမည္းေနၾကသည္။ ျဖဴေဖြးထူထပ္တဲ့ ျမဴေတြက ႏွင္းပန္းပင္ေတြကို ဖုံးအုပ္ခ်င္ေနသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွ သစ္ပင္ေပၚမွာေတာ့ ေတာ္က်ီးကန္း တစ္ေကာင္က ကြဲ႐ွ႐ွ ေအာ္ျမည္ေနသည္။

“ဘုရားေရ.. ...ဘာကမ်ား ငါ့စိတ္ေတြကို ႐ႈပ္ေထြးေလးလံေစတာတဲ့လဲ”

မဂၤလာေဆာင္ခါနီး သတို႔သမီးတိုင္း ဒီလိုျဖစ္တတ္ၾကတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲေလ။ ဘယ္သူသိမွာတဲ့လဲ!

ဒါမွမဟုတ္ စာ႐ွာရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္လား..? ဒါေပမယ့္ စာ႐ွာက ခုမွဒီစကားေတြေျပာတာမွမဟုတ္တာ။ ႏွစ္တိုင္းလိုလို အဲလို နားမလည္ႏိုင္တဲ့ အထူးအဆန္းေတြကို အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေျပာေနက်ပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာ႐ွာက ဘာလို႔ ေခါင္းထဲက ထြက္မသြားတာတဲ့လဲ...? ဘာေၾကာင့္လဲ..?

              ကင္းတုန္းေမာင္းသံ ထပ္ထြက္မလာသည္ပင္ အေတာ္ၾကာသြား၏။ ျပတင္းေပါက္ေအာက္ဘက္ ပန္းျခံဆီမွ ငွက္ကေလးမ်ား၏ ဆူညံညံအသံေတြကို စတင္ၾကားေနရၿပီျဖစ္သည္။ ျမဴလည္းကြဲသြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အရပ္မ်က္ႏွာပတ္ပတ္လည္သည္ ေႏြဦးအလင္းေရာင္ႏွင့္ ထြန္းလင္းေတာက္ပေန၏။ မၾကာခင္မွာပဲ ပန္းျခံတစ္ခုလုံး ေနေရာင္ျခည္၏ ေႏြးေထြးမႈျဖင့္ ျပန္လည္အသက္၀င္လာေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သစ္႐ြက္ဖ်ား၌ တြဲခိုေနၾကေသာ ႏွင္းရည္စက္ေလးမ်ားကလည္း စိန္ပြင့္ေလးမ်ားသဖြယ္ တလက္လက္ ေတာက္ပေနၾကသည္။ ျပဳျပဳျပင္ျပင္ မ႐ွိတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သည္ပန္းျခံသည္ပင္လွ်င္ နံနက္ခင္း၌ သားနားႏုပ်ဳိေနသလို ျဖစ္ေန၏။ 

                အဘြားမာဖာ အိပ္ရာက ႏိုးလာတာ၊ စာ႐ွာ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ ဆိုးေနတာ၊ ေရေႏြးအိုးဆူေနတာ၊ အိမ္ေဖာ္ေတြ အလုပ္စလုပ္ေနၾကတာ အားလုံးကို ၾကားေနရသည္။ အခ်ိန္ကုန္တာ ၾကာလြန္းသလိုပင္။ နာဂ်ာ အိပ္ရာမွထၿပီး ပန္းျခံထဲ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ လည္ပတ္ေနသည့္တိုင္ မနက္ခင္းက မကုန္ႏိုင္ပဲ ႐ွည္လ်ားလြန္းေနသည္။

                ငိုထားတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ နာဂ်ာ့အေမ ညီးနာကို ဓါတ္ဆားရည္တစ္ခြက္ႏွင့္အတူ ေတြ႔ရသည္။ သူမသည္ နက္နက္႐ႈပ္ေထြးသည့္ အေတြးေတြကို စာေတြအမ်ားႀကီးဖတ္ၿပီး ပိတ္ဆို႔ဖို႔ ၾကိဳးစားေနသည္ဟု နာဂ်ာထင္မိသည္။ ဒါကလည္း နာဂ်ာ့အေတြးသက္သက္သာ။ နာဂ်ာ အေမ့နားသြားၿပီး အေမ့ကို နမ္းလိုက္သည္။ 

“ဘာလို႔ ငိုထားတာလဲ ေမေမ?” နာဂ်ာက ေမးလိုက္သည္။

“မေန႔ညက အေမ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔သမီးအေၾကာင္း စာတစ္ပုဒ္ဖတ္တယ္။ အဘိုးအို အလုပ္လုပ္တဲ့ဆီက အထက္အရာ႐ွိက အဘိုးအိုရဲ႕ သမီးကို ၾကိဳက္ေနတာေပါ့။ အဆုံးထိေတာ့ မဖတ္ရေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲက တစ္ေနရာက မ်က္ရည္ကို ဘယ္လိုမွမထိန္းႏိုင္ဘူး။” ညီးနာက လက္ထဲက ဓါတ္ဆားရည္ကို တစ္ၾကိဳက္မွ်ေသာက္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။ 

“ခုမနက္လည္း အဲဒီအေၾကာင္းကို သတိရၿပီး ငိုထားတာ”

 “သမီးကေတာ့ ေန႔ခင္းေန႔လည္ဆို ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းေပမယ့္ ညညက် အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူးအေမ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး”

“မသိပါဘူးသမီးရယ္။ အေမကေတာ့ ညညအိပ္မေပ်ာ္ရင္ မ်က္စိကို တင္းေနေအာင္မွိတ္ၿပီး အန္နာကာရန္ညီးနာရဲ႕ ပုံကို စိတ္ထဲမွာ ပုံေဖာ္ၾကည့္တာပဲ။ သူဘယ္လိုလမ္းေလွ်ာက္တယ္၊ စကားေျပာရင္ေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လို... အဲလိုေပါ့။ အဲဒါမွမဟုတ္လည္း သမိုင္းထဲက ေ႐ွးေဟာင္းေခတ္တစ္ခုခုကို ပုံေဖာ္ၾကည့္လိုက္တာပဲ..”

နာဂ်ာ့အေနနဲ႔ သူ႔အေမဟာ သူ႔ကိုနားမလည္ဘူး။ နားလည္မလည္ႏိုင္ဘူးလို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။ အဲဒီခံစားခ်က္ဟာ သူမဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ ပထမဆုံးအၾကိမ္အျဖစ္ ေပၚလာတာျဖစ္၏။ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္႐ြံ႕မိသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သူမအေမေ႐ွ႕မွ ခ်က္ခ်င္းပင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင္း သူမအေမေ႐ွ႕မွထြက္ကာ သူမအခန္းဆီသို႔ ျပန္ခဲ့သည္။ 

                 ေန႔လည္ႏွစ္နာရီတြင္ ေန႔လည္စာစားၾကသည္။ ဗုဒၶဟူးေန႔ျဖစ္၍ အသားမပါပဲ ငါးဟင္းတစ္ခြက္ ၊ စြပ္ျပဳတ္တစ္ခြက္ႏွင့္ ထမင္းတို႔သာပါသည္။ စာ႐ွာသည္ အဘြားမာဖာေက်နပ္ေစရန္ သူ႔အတြက္စြပ္ျပဳတ္ကိုလည္း ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီး ထမင္းကိုလည္း မ်ားမ်ားစား၏။ ထို႔ျပင္ စားေနစဥ္ အခ်ိန္အေတာအတြင္းလည္း တခ်ိန္လုံးလိုလို ေနာက္ေျပာင္ေန၏။ သူ၏ဟာသမ်ားမွာ အမွန္ပင္ ရယ္စရာေကာင္းလွေသာ္လည္း သူ႔႐ွည္လ်ားၿပီး ပိန္လီလွေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမွာက္လိုက္တိုင္း သူ႔က်န္းမာေရး လုံး၀မေကာင္းသည္ကို အားလုံးသတိရကာ မရယ္မိၾကေတာ့။ ေသခါနီးဆဲဆဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ေတြလို လက္ေတြက ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ား ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္မွာတဲ့လဲ.....

                 ေန႔လည္စာစားၿပီးေတာ့ အဘြားမာဖာက အခန္းထဲျပန္ၿပီး အနားယူသည္။ ညီးနာကလည္း ခဏတစ္ျဖဳတ္ စႏၵရားတီးၿပီး ထြက္သြားျပန္သည္။

“ေဟ့ နာဂ်ာ” ထမင္းစားၿပီးကာစ ပုံမွန္စကား၀ိုင္းေလးကို စာ႐ွာက စလိုက္သည္။

“တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ့္ကို နားေထာင္မယ္ဆိုရင္...၊ တကယ္လို႔ေပါ့ေလ..!”

နာဂ်ာက ေ႐ွးေဟာင္းထိုင္ခုံၾကီးထဲမွာ သူ႔ကိုယ္သူ ျမွဳပ္ေနေအာင္ ထိုင္ၿပီး မ်က္လုံးကိုမွိတ္ထားသည္။ စာ႐ွာကေတာ့ အခန္းေထာင့္တစ္ခုကေနတစ္ခုကို တိတ္တဆိတ္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနသည္။ 

“တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ားသာ ပညာသင္ၾကားဖို႔ ထြက္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္... ပညာရဲ႕ အရသာကို ခင္ဗ်ားသိလာလိမ့္မယ္နာဂ်ာ။ အေတြးအေခၚေတြေျပာင္းလဲလာလိမ့္မယ္။ ေလာကႀကီးကလည္း အဲလိုလူေတြကိုပဲ လိုအပ္တယ္။ ဒီလိုလူေတြမ်ားေလေလ ခင္ဗ်ားတို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလုံးေျမလွန္ပစ္လိုက္သလို ျဖစ္မယ့္ ေျပာင္းလည္းျခင္းက ပိုၿပီး ျမန္ျမန္ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ေမွာ္ပညာနဲ႔ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္သလိုေပါ့။ လွပေကာင္းမြန္တဲ့ အိမ္ၾကီးရခိုင္ေတြ၊ ထူးျခားလွပတဲ့ ပန္းျခံေတြ၊ သာမန္မဟုတ္တဲ့ ေရပန္းေတြနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့လူေတြ... ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကအဓိက မက်ပါဘူးေလ... အဓိကက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေပၚထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ လူေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ၊ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းအေပၚ၊ လူအဖြဲ႔အစည္းအေပၚထားတဲ့ စိတ္ေတြက ဆိုးသြမ္းမႈျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လူတိုင္းက သူတို႔ ဘာအတြက္ ႐ွင္သန္ေနတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္သိလာ၊ ယုံၾကည္လာလို႔ပဲ။ ဘယ္သူတစ္ေယာက္ကမွ အမွီအခို အေထာက္အပံ့႐ွာမေနေတာ့ပဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလာလိမ့္မယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ လူေတြ ကိုယ့္ႏွာေခါင္းေပါက္နဲ႔ကိုယ္ အသက္႐ွဴၿပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ကိုယ္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္လာလိမ့္မယ္။ မိန္းကေလးရယ္ သြားလိုက္စမ္းပါကြယ္။ အားလုံးျမင္ေအာင္ျပလိုက္စမ္းပါ။ ေ႐ြ႕လ်ားမႈမ႐ွိ၊ ေျပာင္းလည္းမႈမ႐ွိတဲ့ အတုေယာင္ဘ၀ၾကီးကို မင္းျငီးေငြ႔ေနၿပီဆိုတာ ျပလိုက္စမ္းပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ”

“မျဖစ္ဘူးစာ႐ွာ။ ကၽြန္မက မဂၤလာေဆာင္ရေတာ့မွာ”

“ထားလိုက္စမ္းပါ။ ဘယ္သူက လိုအပ္ေနလို႔လဲ အဲဒါက္ို။”

ႏွစ္ေယာက္သား ပန္းျခံထဲဆင္းၿပီး နည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကသည္။

“တကယ္လို႔ မဂၤလာပြဲမွာ ခင္ဗ်ားမ႐ွိခဲ့ရင္ေရာ...! မိန္းကေလးရယ္ နားလည္စမ္းပါ။ ေတြးစမ္းပါ။ ဒီေလာက္ညစ္ပတ္ဆိုး၀ါးေနတဲ့၊ အခ်ီးႏွီး ကုန္ဆုံးေနတဲ့ ခင္ဗ်ားဘ၀...” စာ႐ွာက ခဏနားၿပီး စကားကို ဆက္သည္။

“နားလည္စမ္းပါ။ ခင္ဗ်ား၊ ခင္ဗ်ားအေမနဲ႔ အဘြားတို႔က ဘာမွမလုပ္ၾကဘူးဆိုပါေတာ့ ဒါဆိုရင္ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးေနရမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က သူတပါးဘ၀ကို ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ စေတးထားတာပဲ။ အဲဒါဟာေကာင္းတယ္၊ သန္႔႐ွင္းတယ္တဲ့လား..?”

“အဲဒါအမွန္ေတြပါပဲ”လို႔နာဂ်ာေျပာခ်င္ပါသည္။ သူမွနားလည္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမမ်က္လုံးထက္က မ်က္ရည္ေတြက ေျပာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ ေဖာ္ျပေနၾကသည္။ သူမတစ္သက္လုံး ၿမိဳသိပ္ထားရတာ၊ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တင္းၾကပ္ေနတာေတြအားလုံး ႐ုတ္တရက္ ထြက္ခြာသြားသလိုမ်ဳိး ရင္ထဲမွာ ေပါ့ပါး ၿငိမ္းေအးသြားသည္။

                  အဲဒီညေနမွာ အန္ဒရိန္ေရာက္လာၿပီး ခါတိုင္းလိုပင္ တေယာထိုးသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ သူသည္ စကားမ်ားမ်ားေျပာသူမဟုတ္ေပ။ သူတေယာထိုးရတာကို ႏွစ္သက္တာဟာ တေယာထိုးတဲ့ အခ်ိန္စကားမေျပာပဲ ေနလို႔ရလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ည ၁၁နာရီ ထိုးေတာ့ သူျပန္ဖို႔ျပင္သည္။ ေလာင္းကုတ္၀တ္ၿပီးေနာက္ နာဂ်ာ့ကိုဖက္ၿပီး မြတ္သိပ္စြာနမ္းသည္။ မ်က္ႏွာ၊ပခုံး၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေတြကို....။

“ကိုယ့္ရဲ႕မိန္းမေခ်ာေလးေရ..” သူကတီးတိုးေျပာသည္။ “ကိုယ္ဟာ သိပ္ကံေကာင္းတဲ့သူပဲကြယ္။ မင့္ကိုခ်စ္မိတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ႐ူးသြပ္သြားမလားေတာင္ ထင္မိတယ္”

        သူမအထင္ေတာ့ အဲဒီစကားေတြကို ဟိုးအရင္ကတည္းက ၾကားဖူးသလိုပင္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာကပင္ ၾကားဖူးတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ပုဒ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ သိပ္ကို ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီး ဘယ္သူမွမသုံးေတာ့တာ ျဖစ္သည္။

          ဧည့္ခန္းထဲမွာေတာ့ စာ႐ွာက ေရေႏြးေသာက္ေနသည္။ ညီးနာကေတာ့ စဖတ္ေနသည္။ မီးအိမ္မွ တေဖာက္ေဖာက္ ျမည္သံကလြဲလို႔ အားလုံးတိတ္ဆိတ္ေနသည္ဟု ထင္၇သည္။ နာဂ်ာအားလုံးကို ႏူတ္ဆက္ၿပီး  အေပၚသို႔တက္လာခဲ့သည္။ မၾကာခင္မွာပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ည ၁နာရီေလာက္တြင္ ျပန္ႏိုးလာသည္။ အျပင္မွာကေတာ့ မေန႔ကလိုပင္ အလင္းေရာင္အနည္းငယ္ ထြက္ေပၚေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ျပန္အိပ္၍လည္း မရေတာ့။ စိတ္ထဲမွာ ေလးပင္ကာ ႐ႈပ္ေထြးေနသည္။ ဒူးႏွစ္လုံးေပၚေခါင္းတင္ၿပီး ထိုင္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ မဂၤလာပြဲအေၾကာင္း၊ သတို႔သားအန္ဒရိန္အေၾကာင္းေတြ ေတြးေနမိသည္။ ဆုံးသြားတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို သူအေမမခ်စ္ခဲ့တာကို သတိရမိလာသည္။ သူမသည္ ဘာမွမတတ္ပဲ ေယာကၡမျဖစ္သူ အဘြားမာဖာ စိတ္တိုင္းက်ေနခဲ့သည္။ နာဂ်ာ့အေနနဲ႔ သူ႔အေမကို သာမန္နဲ႔မတူပဲ ထူးျခားေနတယ္လို႔ ထင္မိတာ ဘာေၾကာင့္မွန္း ခုထိသေဘာမေပါက္ႏိုင္ေသးေပ။

စာ႐ွာလည္း အိပ္ေနဟန္မတူ။ သူေခ်ာင္းဆိုးေနသည့္အသံေတြကို ၾကားေနရသည္။ သူသည္ နားလည္ရန္ခက္သည့္ လူထူးလူဆန္းတစ္ေယာက္ဟု နာဂ်ာေတြးမိသည္။ သူ႔စိတ္ကူးေတြက အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ သာယာလွပတဲ့ ပန္းျခံေတြ၊ ထူးျခားလွပတဲ့ ေရပန္းေတြ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအဓိပာယ္မ႐ွိတာေတြရဲ႕ ဆြဲေဆာင္အားက ထြက္သြားၿပီးပညာမသင္ဘူးလို႔ သူမအႏိုင္ႏိုင္ ဆုံးျဖတ္ေနရသည္။ သူေျပာတာေတြျပန္ေတြးမိလွ်င္ ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး၊ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး ေအးစက္မႈေတြ ေလာင္းခ်လိုက္သလိုမ်ဳိး ေပ်ာ္႐ႊင္တက္ၾကြမႈေတြက ဖုးလႊမ္းသြားသည္။

“ဒါေပမယ့္ မေတြးတာ ပိုေကာင္းတယ္.... မေတြးတာ မင့္အတြက္ ပိုေကာင္းတယ္နာဂ်ာ” သူမ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခပ္တိုးတိုး ေျပာေနမိသည္။

“အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးဖို႔မလိုအပ္ဘူး..”

“ေတာက္-ေတာက္....” အေ၀းတစ္ေနရာမွ ကင္းေမာင္းသံက ပ်ံ႕လြင့္လာျပန္သည္။

“ေတာက္-ေတာက္... ေတာက္-ေတာက္..”

                                                                         ခ်က္ေကာ့ဗ္၏ သတို႔သမီးကို ျပန္ဆိုသည္။
                                                                         Невеста  А . П .Чехова

note; မေန႔က ႐ု႐ွားႏိုင္ငံရဲ႕ ၆၅ႏွစ္ေျမာက္ victory day ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္တုန္းက ဂ်ာမန္ေတြစစ္႐ႈံးၿပီး စစ္ၿပီးသြားတဲ့ေန႔ေပါ့။ မနက္ထထခ်င္းတုန္းကေတာ့ အျပင္ေလွ်ာက္သြားၿပီး လည္မလို႔ ပတ္မလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စစ္သခၤ်ဳိင္းမွာ ပန္းခ်ၿပီး အျပန္ မွာေတာ့ အဲဒီအစီအစဥ္ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ စစ္သခၤ်ဳိင္းကေန ပန္းခ်ၿပီးအထြက္မွာ အုတ္ဂူေတြၾကားထဲမွာ ငိုေနတဲ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔မိလို႔ပါ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကတဲ့ လူေတြၾကားထဲမွာ ငိုေနတာကို ျမင္မိၿပီး စိတ္က ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းကို မသိပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ အဲဒီအဖြားအသက္ဟာဆို အလြန္ဆုံး႐ွိရင္ ၇၀ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စစ္တြင္းတုန္းကဆို ေလးငါးႏွစ္သမီးထက္ ဘယ္လိုမွမပိုႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီသခ်ဳိင္းမွာ သူလာငိုတဲ့ အုတ္ဂူဟာ မိဘေတြျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔ဟာ စစ္ပြဲႀကီး ၿပီးတဲ့ေန႔ျဖစ္လို႔ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ေန႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအဖြားအတြက္ေတာ့ ႏွစ္တိုင္း အစားထိုးမရတဲ့ ဆုံး႐ႈံးမႈကို ျပန္လည္သတိရစရာ ေၾကကြဲဖြယ္ေန႔တစ္ေန႔ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆၅ႏွစ္က ၅ႏွစ္၆ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးမေလးဟာ စစ္ပြဲက ျပန္လာသူေတြၾကားထဲမွာ သူ႔မိဘေတြ ပါမလားလို႔ သြားေမွ်ာ္ေနခဲ့မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပါမလာတဲ့အခါ အဲဒီေန႔ဟာ သူ႔အတြက္ ဒီေန႔ထိ ၆၅ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ငိုေၾကြး၀မ္းနည္း နာက်င္စရာ ျဖစ္သြားခဲ့ရၿပီ။ 

အဲဒီအဖြားအို ငိုေၾကြးတာကို ျမင္မိၿပီး ဘယ္လိုမွ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေလွ်ာက္လည္ဖို႔ စိတ္မပါေတာ့ပါဘူး။ လိပ္ျပာလည္း မသန္႔ဘူး။ စစ္ပြဲတစ္ခုရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြအေၾကာင္းလည္း ေတြးမိတယ္။ စစ္ပြဲေတြကို မုန္းတီးမိပါရဲ႕...

ေနာက္ဒီ၀တၳဳတိုကို ဘာသာျပန္ေတာ့ အပိုင္း၁ မွာ ဒီ၀တၳုဳကို ဆုံးေအာင္ မဖတ္၇ေသးဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဆုံးေအာင္ေတာင္ မဖတ္ပဲနဲ႔ ဘာသာျပန္တာမရဲတင္းလြန္းဘူးလားလို႔ ကိုလူေထြးက ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီကိစၥက မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥပါ။ ျဖစ္သင့္တာက ၀တၳုတစ္ပုဒ္လုံးကို အစအဆုံးဖတ္၊ ဇာတ္ေကာင္းစ႐ိုက္ကို မိေအာင္ဖမ္းၿပီး ဘာသာျပန္ရမွာပါ။ အထူးသျဖင့္ ခ်က္ေကာ့ဗ္ရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြက ပိုဆိုးပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္က လူ႔စ႐ိုက္အဖြဲ႔မွာ နာမည္ႀကီးသူျဖစ္လို႔ပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာစမိၿပီမို႔ ဆုံးေအာင္ေတာ့ ဆက္ျပန္သြားပါ့မယ္။ သည္းခံၿပီး လာဖတ္ေ၀ဖန္ေပးသူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ...

ေ၀လင္း