သတို႔သမီး (အပိုင္း ၃)

                     

သတို႔သမီး (အပိုင္း ၃)

               ဇြန္လအလယ္ထဲေရာက္ေတာ့ စာ႐ွာတစ္ေယာက္ ေမာ္စကိုကို သတိရလာသည္။ ျပန္လည္း ျပန္ခ်င္လာသည္။ 

“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီၿမိဳ႕မွာ ဆက္ၿပီးမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး” သူက မႈန္ေတေတႏွင့္ ေျပာသည္။

“ေရေပးစနစ္မ႐ွိ၊ မိလႅာစနစ္ကမေကာင္း! ၿပီးေတာ့ ဇီဇာခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ညစ္ပတ္တဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ပါဘူး”

“နင္ဟာေတာ္ေတာ္ ေျခေထာက္မွာ ေဗြပါတဲ့ ေကာင္ပဲ စာ႐ွာ။ ေ႐ွ႕လ ၇ ရက္ေန႔က် မဂၤလာပြဲ႐ွိတာေကာ သတိရလား” အဘြားမာဖာက ေျပာသည္။

“စိတ္မပါေတာ့ဘူး”

“ဟဲ့ အစကေျပာေတာ့ စက္တင္ဘာထိေတာင္ ေနမယ္ဆို”

“ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္လုပ္ဖို႔႐ွိေသးတယ္”

                

             ေႏြရာသီက မႈန္မႈိုင္း စိုထိုင္းေနသည္။ သစ္ပင္ေတြကလည္း စိုစြတ္စြတ္၊ စိုက္ခင္းထဲ ဆင္းရမွာကလည္း စိုစြတ္စြတ္ႏွင့္ စိတ္ပ်က္ညစ္ျငဴးဖြယ္။ အခန္းထဲေနျပန္ေတာ့ အေပၚကေကာ ေအာက္ကပါ ဘာသံေတြမွန္းမသိ။ အပ္ခ်ဳပ္စက္က အသံေတြ၊ မီးဖိုေခ်ာင္က အသံေတြႏွင့္ စာ႐ွာတစ္ေယာက္ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနသည္။ အခန္းထဲမွာထိုင္ၿပီး ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆိုးဆိုး ဇူလိုင္ ၁ ရက္ထက္ ေစာၿပီး မျပန္ဖို႔ ကတိေပးထားမိသျဖင့္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေပ။

               အခ်ိန္ေတြက လ်င္ျမန္စြာပင္ ကုန္လြန္သြားသည္။ စိန္႔ပီတာပြဲေတာ္ေန႔ ေန႔လည္ပိုင္း ေန႔လည္စာ စားအျပီးမွာ အန္ဒရိန္ႏွင့္နာဂ်ာသည္ ငွားထားသည့္အိမ္ကို သြားၾကည့္ရန္ ေမာ္စကိုလမ္းသို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ကႏွစ္ထပ္အိမ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္အထိေတာ့ အေပၚထပ္တစ္ထပ္ပဲ ျပင္ဆင္လို႔ ၿပီးေသး၏။  ဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္က ပါေကးခင္းထားသျဖင့္ တဖိတ္ဖိတ္လက္ေနသည္။ ဩစေၾတးလ်ျဖစ္ထိုင္ခုံေတြ၊ ၿပီးေတာ့ စႏၵရား၊ တေယာတင္သည့္ စင္ အစစအရာရာ ခမ္းနားလွပလို႔ ေနသည္။ သုတ္ထားေသ ေဆးနံ႔တို႔ ပင္မေပ်ာက္ခ်င္ေသး။ နံရံေပၚမွာ ေ႐ႊေဘာင္ကြပ္ထားသည့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ပန္းခ်ီကားက ေဘာင္အလြတ္တစ္ခုနဲ႔ လက္နဲ႔ထိန္းထားတဲ့ ခရမ္းရင့္ေရာင္ ပန္းအိုးပုံကို ေရးဆြဲထားျခင္းျဖစ္သည္။

“ရင္သပ္႐ႈေမာဖြယ္ရာပဲ” အန္ဒရိန္က ေျပာလိုက္သည္။

“ပန္းခ်ီဆ၇ာ ႐ွိ႐ွမာခ်က္စကီီးရဲ႕ လက္ရာေပါ့”

ေနာက္ဆက္တီစားပြဲ၀ိုင္းႏွင့္ အျပာေရာင္ႏုေရာင္ ဆိုဖာခုံမ်ား။ အနီး႐ွိ စားပြဲခပ္ေသးေသးေပၚမွာေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအေဆာင္အေယာင္ အျပည့္ႏွင့္ ဖာသာအန္ဒရိန္၏ ဓါတ္ပုံကို တင္ထားသည္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားခန္း၊ ၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္း။ အိပ္ခန္းက အနည္းငယ္ အေမွာင္ရိပ္သန္းေနၿပီး အိပ္ရာႏွစ္ခုပါသည္။ ျပည့္စုံတဲ့ အိပ္ခန္းဟု သတ္မွတ္ရမည္ပင္။ အန္ဒရိန္သည္ အိမ္တြင္းလွည့္ပတ္ၾကည့္ေနစဥ္အေတာအတြင္း နာဂ်ာ့ခါးကို တေလွ်ာက္လုံးဖက္ထား၏။ နာဂ်ာသည္ အမွားတစ္ခုကို ညံ့ဖ်င္းစြာက်ဴးလြန္မိေနသလို  ခံစားေနရသည္။ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ အေဆာင္ေဆာင္ အခန္းခန္းေတြကိုလည္း ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း မုန္းတီးလာမိသည္။  သူအန္ဒရိန္ကိုမခ်စ္ေတာ့တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္တုန္းကမွ မခ်စ္ခဲ့တာ သူမကိုယ္ သူမသိလာသည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက္ို ဘယ္လိုေျပာရမွာလဲ၊ ဘယ္သူ႔ကို ေျပာရမွာလဲ၊ ဘာအတြက္လဲ ဆိုတာေတြတစ္ခုမွ နားမလည္ေပ။ နားလည္းမလည္တတ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကိုလည္း ေန႔တိုင္း ညတိုင္းလိုလို ေတြးမိသည္။ ႏူးညံ့စြာ၊ သိမ္ေမြ႔စြာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ၊ ျမတ္ႏိုးစြာ ဖက္ထားေသာ အန္ဒရိန္၏ လက္တို႔ကို ေအးစက္မာေၾကာသည့္ သံပတ္သဖြယ္ ထင္လာၿပီး မုန္းတီးလာသည္။ သည္းမခံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာမိသည္။ မိနစ္တိုင္းတြင္ အန္ဒရိန္႔အနီးမွ ေျပးထြက္ၿပီး အားရပါးရ ငိုခ်ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ 

အန္ဒရိန္က သူမကို ေရခ်ဳိးခန္းဆီသို႔ ဆက္၍ေခၚသြားသည္။ ေရခ်ဳိးခန္းနံရံတြင္ ေရပိုက္ေခါင္းတစ္ခု ႐ွိေနသည္။

“ဘယ္လိုလဲ..?” အန္ဒရိန္ကေမးလိုက္သည္။

“အဲဒီပိုက္က အေပၚထပ္ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေရေလွာင္ကန္က လာတာေလ။ ပုံးတစ္ရာေလာက္ဆန္႔တယ္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီမွာေရအတြက္ေတာ့ ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး”

ထို႔ေနာက္ႏွစ္ေယာက္သား ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာၿပီး ျမင္းရထားျဖင့္ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ အျပန္လမ္းကား ဖုန္တလုံးလုံးႏွင့္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ေကာင္းကင္မွ တိမ္ညိဳတိမ္မည္း တခ်ဳိ႕႐ွိေနသျဖင့္ မိုး႐ြာမည္ဟုလည္း ထင္ရသည္။

“မေအးဘူးလား နာဂ်ာ” အန္ဒရိန္က ဖုန္မ်ားေၾကာင့္ မ်က္စိကို ခပ္ေမွးေမွးထားရင္း ေမးသည္။

သူမဘာမွမေျပာဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိသည္။

“မေန႔က ကိုယ္ဘာအလုပ္မွမလုပ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာ႐ွာကိုယ့္ကို အျပစ္တင္တာ မွတ္မိလားနာဂ်ာ” သူကထပ္ေျပာျပန္သည္။ ေနာက္ခဏနားၿပီး

“ဟုတ္တယ္ သူမွန္တယ္၊ အျမဲလည္း မွန္ေနမွာပဲ! ကိုယ္ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘူး ၿပီးေတာ့ ဘာမွလည္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလည္း အခ်စ္ရယ္? ကိုယ့္ပခုံးေပၚမွာ ရာထူးတစ္ခုခုတင္ဖို႔၊ တာ၀န္တစ္ခုခု ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ေတြးေတာင္မေတြးမိတာ ဘာေၾကာင့္တဲ့လဲ။ ေ႐ွ႕ေနအေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္တင္စကားဆရာအေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမင္ၾကည့္လို႔မရတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အမိ႐ု႐ွားႏိုင္ငံေတာ္ၾကၤီးေရ... အသုံးမ၀င္တဲ့လူပိုေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မင္းသယ္လာခဲ့ ၿပီတဲ့လဲ။ မင့္မွာ ငါ့လို လူညံ့လူဖ်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနၿပီလဲ! ”

သူအေနႏွင့္ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ရင္ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္ဟု ခပ္လြယ္လြယ္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲထားခဲ့သည္။

သူကဆက္ေျပာသည္။

“ကိုယ္တို႔လက္ထပ္ၿပီးသြားရင္ ႐ြာေလးတစ္ခုခုမွာသြားေနၿပီး အဲဒီမွာပဲ အလုပ္လုပ္ၾကရေအာင္ အခ်စ္ရယ္။ ေခ်ာင္းနားေျမာင္းနားနီးတဲ့ ေျမေလးတစ္ကြက္ေလာက္၀ယ္ၿပီး အခင္းေလးတစ္ခုစိုက္ၾကမယ္။ အတူ အလုပ္လုပ္ၾကမယ္။ ကိုယ္တို႔ဘ၀ကို အတူတည္ေဆာက္ၾကမယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္မလဲကြယ္! ”

အန္ဒရိန္က သူ႔ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ သူ႔ဆံပင္ေတြက ေလထဲတဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ေနသည္။ 

နာဂ်ာကေတာ့ သူေျပာတာ နားေထာင္ရင္း “ဘုရားေရ.. အိမ္ကိုသာ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့!” ဟု ေတြးေနမိသည္။ အိမ္ေရာက္ခါနီးေရာက္ေတာ့ ဖာသာအန္ဒရိန္ႏွင့္ေတြ႔သည္။

“ေဟာ..ဟိုမွာ အေဖ...” အန္ဒရိန္က ၀မ္းသာအားရေျပာရင္း ဦးထုပ္ကို ေျမွာက္ရမ္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

“ကိုယ္ကိုယ့္အေဖကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ ၾကင္နာတတ္တဲ့လူေကာင္းတစ္ေယာက္ေလ သူက” အန္ဒရိန္ကေျပာၿပီး ရထားကို ရထားထိန္းလက္သို႔ လြဲလိုက္သည္။

နာဂ်ာကေတာ့ စိတ္ေရာက္ကိုယ္ပါေနာက္က်ိ႐ႈပ္ေထြးစြာ အိမ္ထဲ၀င္လာခဲ့သည္။ ဒီညေနလည္း သူတို႔တေတြကို ဧည့္ခံရေပဦးေတာ့မည္။ ျပဳံးျပရမည္၊ တေယာထိုးတာကို နားေထာင္ရမည္၊ မဂၤလာပြဲအေၾကာင္းပဲ ေျပာေျပာေနတဲ့ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ စကားေတြကို သည္းခံ နားေထာင္ရေပဦးေတာ့မည္ဟု ေတြးမိသည္။

သူ႔ရဲ႕ေကာက္က်စ္တဲ့ အျပဳံးႏွင့္အတူ ဖာသာအန္ဒရိန္၀င္လာသည္။ ထို႔ေနာက္တစ္ဆက္ထဲပင္

“ခင္ဗ်ားကို က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ေတြ႔ရတာ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ပါေပ့ဗ်ာ”ဟု သူက အဘြားမာဖာကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူအတည္ေျပာေနတာလား ေနာက္ေနတာလားဆိုတာေတာ့ နားလည္ရခက္လွသည္....။

                                                                     

                                                                         ခ်က္ေကာ့ဗ္၏ သတို႔သမီးကို ျပန္ဆိုသည္။
                                                                         Невеста  А . П .Чехова

                

Notes; ခုဒီတတိယပိုင္းကို တင္ဖို႔ ခါတိုင္းပို႔စ္ေတြထက္ပိုၾကာသြားပါတယ္။ အဓိက အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ အိမ္ကပို႔လိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြေရာက္လာတာပါ။ စိတ္အလိုအရဆို စာေလးဖတ္ၿပီး ႏွပ္ေနခ်င္တာပါ :)  လာဖတ္ေပးတဲ့သူေတြကိုလည္း အားနာတာ တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ခုက တာ၀န္ႀကီးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနေတာ့ ျမန္ျမန္ျဖတ္ခ်င္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း ဖ်စ္ညစ္ၿပီး ျပန္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါတယ္။ စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ ထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ မနက္ခင္း ေက်ာင္းမတက္ရခင္အခ်ိန္ေလးမွာဖတ္ပါတယ္။ ေနာက္အေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ျဖစ္ေနတာပါ။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တစ္ေနကုန္ အားတဲ့အခ်ိန္က နည္းေနပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္စာက ျပတ္တယ္လို႔ မ႐ွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီအပိုင္းက အရင္ဟာေတြေလာက္ေတာင္ မ႐ွည္ပဲ ၾကာေနတာပါ။ နဂိုကတည္းက စာေရးပ်င္းၿပီး စာပဲဖတ္ခ်င္တဲ့သူမို႔ စာအုပ္ေတြေရာက္လာေတာ့ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ပဲ စာပဲဖတ္ခ်င္ေနပါတယ္။ အမွန္တကယ္က ဒီဘာသာျပန္ၿပီးမွေရာက္လာသင့္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအပိုင္းကို ဘာသာျပန္ေတာ့ ကိုယ္မသိတဲ့ စာလုံးတစ္လုံးေတြ႔ပါတယ္။ အဘိဓါန္ထဲမွာလည္း ႐ွာမေတြ႔ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးေတာ့ သူတို႔လည္း မသိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ကို သြားေမးပါတယ္။ အဟဲ.. သူလည္းမသိဘူးတဲ့။ ေကာင္းေရာေနာ္..။ ဒါနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္သြားၿပီး အဘိဓာန္တစ္ခု ထပ္သြား႐ွာေတာ့ စာၾကည့္တိုက္မွဴးက သိၿပီး ႐ွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္အဲဒါကို ဘာသာျပန္ေနတယ္ဆိုတာကိုလည္း သိေရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူပါတယ္ (သူကလည္း သြားပါမ်ားေတာ့ ရင္းလည္း ရင္းႏွီးေနလို႔ပါ) ဘာလို႔ ဒီေလာက္ခက္တာကို ဘာသာျပန္လဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားေလးျဖဲျပၿပီး စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ေတာ့ ျပန္သြားမွာပါ။ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ..

ေ၀လင္း