ကဗ်ာ႐ြတ္သူမ်ား..

 ကဗ်ာ႐ြတ္သူမ်ား

ေသာက္လက္စ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို စားပြဲေပၚအသာအယာခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူ႔ေ႐ွ႕ကလူကို
တစ္ဆက္တည္းေျပာလိုက္သည္။

“ဒီလိုေန႔မ်ဳိးပဲဲဗ် သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္စေတြ႔တာ။ ခုေလာက္ေတာ့ဆိုင္ထဲမွာလူမရွိဘူးေပါ႔ေလ။”

ေဘးနား႐ွိ ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းမွ ရယ္သံတစ္ခ်ဳိ႕ ဖိတ္လွ်ံလြင့္စင္လာသည္။ သူက စီးကရက္အစီခံကို မီးျခစ္ကိုယ္နဲ႔ တေတာက္ေတာက္ေခါက္ရင္း စကားကိုဆက္လိုက္သည္။

“အဲဒီညက နတ္သမီးက ဘီလူးနကၡတ္နဲ႔ ၀င္လာခဲ့တာ။ ဒီစားပြဲမွာပဲ ပန္းတစ္ပြင့္ေႂကြက်ခဲ့ တာေပါ့။ အဲဒီနတ္သမီးကေျပာခဲ့တယ္။ ေလာကႀကီးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါတဲ့။ မ႐ွာဘဲနဲ႔ေတာင္ ေတြ႔တတ္လြန္းလို႔တဲ့။ ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕အလွအပေၾကာင့္ေရာ ၊ ဘာမွန္းမသိတဲ့အေၾကာင္း အရာေတြကို ႐ုတ္တရက္ သိလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ပါ ကၽြန္ေတာ္ ဆြံ႔အေနခဲ႔မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ နတ္သမီးက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ႐ြတ္ျပသြားတယ္။”

“အားလုံး…အားလုံးအတြက္
ငါမင္းကိုေက်းဇူးတင္ခဲ့့ပါတယ္
ခပ္ခါးခါးမ်က္ရည္ေတြရယ္
အဆိပ္ႁပြမ္းတဲ့အနမ္းတခ်ဳိ႕နဲ႔အတူ
တိတ္ဆိတ္ျပင္းထန္တဲ့ နာက်င္မႈေတြအတြက္
တစ္ေလွ်ာက္လုံး မင္းလွည့္စားခဲ့တာေတြအတြက္
ေက်းဇူးပါပဲ……....။”
(Anna)

ႏႈတ္ခမ္းထက္မွ စီးကရက္တိုကို လြင့္ပစ္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚမွ ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လက္ဖက္ရည္
ကိုတစ္က်ဳိက္မွ်ေသာက္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပင္ သူ႔ေ႐ွ႕မွလူ သက္ျပင္းခ်တာ သံုးခါတိတိ႐ွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူသတိထားမိလိုက္သည္။ သူတို႔စကား၀ိုင္းေလးက ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ အတန္ၾကာမွ သူ႔ေ႐ွ႕မွလူက စကားစသည္။

“ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီအေၾကာင္းကိုျပန္မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ မ်ဳိသိပ္ထားဖို႔ကလည္း အခ်ိန္မေ႐ြး
ေပါက္ကြဲႏိုင္တဲ့ ဗုံးတစ္လံုးကို ရင္ဘတ္ထဲထည့္ထားရသလိုပဲ။ ပင္ပန္းလြန္းတယ္ဗ်။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီညက ဓားတစ္လက္ရဲ႕က်ိန္စာေတြ ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ႐ြာသြန္းတဲ့ ညပါပဲေလ။ သူ႔ကိုစေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ ဓားတစ္လက္ရဲ႕ ေအးစက္မႈနဲ႔ တည္ၿငိမ္မႈေတြ ျဖာထြက္ ေနတာ သတိထာမိခဲ႔တယ္။ သူကေျပာတယ္“ ဒီမွာမိတ္ေဆြ ကၽြန္ေတာ္က နဂါးမွန္းသိေအာင္
အေမာက္ႀကီးတေထာင္ေထာင္နဲ႔ မေနတတ္ဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္လာရင္လဲ မ်က္ေစာင္းထိုး
ဖို႔ ၀န္မေလးတတ္ဘူး။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။ ၿပီးတာေတြလဲ ၿပီးသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာတစ္ ပုဒ္ေလာက္႐ြတ္ျပခ်င္တယ္။ အဲဒီကဗ်ာဆံုးသြားရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကၽြန္ေတာ့ကို နားလည္သြား မွာပါ ”

အေတာင္ပါတာခ်င္းအတူတူ
ပ်ံမရတာက ငါ့ညံ့ဖ်င္းမႈတဲ့လား
က်ားသနားမွ ႏြားခ်မ္းသာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့
စားသာစားလိုက္ပါေတာ့ကြယ္...
ငါက..သနားစဖြယ္မဟုတ္ေပဘူး
ေတြးမိတိုင္းရင္နာတယ္ေျပာရင္
မေတြးဘဲေနပါလားလို႔ ေျပာၾကလိမ့္ဦးမယ္..
မင္းတို႔ပဲ….ေနၾကည့္
ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ခုန္သံဟာ
နည္းနည္းေတာ့ အ႐ိုင္းဆန္လိမ့္မယ္
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး
သြားေတြက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို
လြတ္ခဲ့ရတယ္လို႔မွမ႐ွိပဲ..
ျမင္းေကာင္းေတာင္ ခြာလိပ္ေသးတာပဲ
ငါကနဂိုကတည္းကအက်ဳိး
ရႏိုးႏိုးနဲ႔ ပ်ဳိးမိသူ……...

“ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္လို႔မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ေပါ့ေလ။ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ေ႐ွာက္လိုက္ပါလို႔လဲ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။”

စကားဆံုးသြားေတာ့ သူ႔ေ႐ွ႕ကလူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ေလးေလးခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆက္ေျပာသည္။

“ေျပာရင္ယံုမလား ေတာ့မသိဘူး။ ခင္ဗ်ားလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုမသိဘူး။ သူဘာေတြေျပာ သြားမွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူးဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္းဒီဇာတ္လမ္းထဲဲ ပါလာခဲ့တာ။ ကဲ..ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္လည္းၿပီးၿပီ။ ခြင့္ျပဳပါဦး။”

သူ႔ေ႐ွ႕ကလူထြက္သြားသည္ကို သူေငးၾကည့္ေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလူေစာင့္ေနသူမွာ သူမဟုတ္သလို သူေစာင့္ေနသူမွာလည္းထိုလူမဟုတ္ေပ။သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ႐ွင္းမျပတတ္ေသာ ပုစၧာေတြ
တသီႀကီးက်န္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ သူေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။

“ေမာင္…ေစာင့္ရတာၾကာလို႔ပ်င္းေနၿပီလား”
“ဟင့္အင္း.. မပ်င္းပါဘူး”
“ဒါနဲ႔ တို႔မေရာက္ခင္ ေမာင္နဲ႔အတူထိုင္ေနတာ ဘယ္သူလဲဟင္”
“အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ ကိုယ္လည္းအဲဒါပဲ သိခ်င္ေနတာ”
“ေမာင့္ဟာက ဘယ့္ႏွယ္ႀကီးလဲ”
“ထားလိုက္ပါကြာ။ လာခဏေလာက္ထိုင္ဦး။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္႐ြတ္ျပစရာ႐ွိတယ္။”

“ဘ၀မွာ…
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရလြန္းေတာ့လည္း
လူခ်င္းမွားၿပီး
ႏႈတ္ဆက္မိတာေတြမ်ားလြန္းတယ္။
ေကာင္မေလးေရ...
“မဂၤလာပါ”
မင္းကိုငါ လူမွားခဲ့ပါသလား” 

Notes; မႏွစ္က ဘေလာ့စေရးကာစက တင္ခဲ့တဲ့ပို႔စ္ပါ။ ဘယ္သူမွမဖတ္ရေသးဘူးထင္လို႔ ျပန္တင္လိုက္တာ။ ဆားခ်က္တာလည္းပါပါတယ္။ ဖိုရမ္တစ္ခုမွာလည္း တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဒီ၀တၳဳတိုေလးက ဆရာတာရာမင္းေ၀ရဲ႕ “စကားခုနစ္ႀကိမ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္”ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးရဲ႕ အရိပ္အေငြ႔မကင္းပါဘူး..။ ဒီရက္ပိုင္းဆုံးျဖတ္ရခက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ၾကံဳေနရတယ္။ ဘာမွ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ မ႐ွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ ခါေတာ္မွီယုတၱိေဗဒေတြနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ဆုေတြဟာ အေျခအေနကို ပိုမိုဆိုး႐ြားေစ႐ုံထက္မပိုဘူးလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ စိတ္ညစ္လြန္းလို႔ တစ္ခါမွာ အသုံးမခ်ခဲ့ဖူးတဲ့ တားေရာ့ကိုသုံးမိတယ္။ The Wheel of Foturne တဲ့ ..။ တခ်ဳိ႕ေတြရဲ႕ အတၱေတြဟာ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား..? ကံၾကမၼာကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား မဆုံးျဖတ္တတ္ေတာ့ဘူး..။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားေမ့ေဖ်ာက္ထားတဲ့ အမွန္တရားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျပန္ျမင္ရတဲ့အခါ.. နာက်င္မႈက ႏွစ္ဖက္သြားနဲ႔...။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ခံစားလြန္းတာလည္း ပါေကာင္းပါမယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ေလာကႀကီးကို ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး အ႐ြဲ႕တိုက္ခ်င္တယ္။ ကိုယ့္အတၱတစ္ခုထဲနဲ႔ပဲ ေ႐ွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ခ်င္မိတယ္... ဘယ္သူေသေသေပါ့.. 

ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ

ေ၀လင္း
update: ေစာန ဆိုတဲ့အသုံးကိုမွားသုံးမိလို႔ ကိုလူေထြးက ျပင္ေပးသြားပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အစ္ကို။  အဲဒီအသုံးကို ေ႐ွာင္ၿပီးသုံးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆို သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ အသုံးေတြကို ေသခ်ာေလ့လာၿပီးမွျဖစ္ျဖစ္၊ ေ႐ွာင္ၿပီးျဖစ္ျဖစ္သုံးပါ့မယ္။မွားေနတာေတြ႔ရင္ လုံး၀အားမနာပါနဲ႔။ ပိုးစိုးပက္စက္ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ အမွားကိုသာေထာက္ျပမယ္ဆို ဆဲသြားရင္ေတာင္ ေက်းဇူးတင္မွာပါ။