Friday, December 18, 2009

မီး

အေတြးေတြက လမ္းေပၚမွာ။ ေလတစ္ခ်က္ အေ၀ွ႕မွာ ႏွင္းစက္တို႔က မ်က္ႏွာေပၚသို႔ တိုး၀င္လာၾကသည္။ တဆစ္ဆစ္ႏွာက်င္လာေသာ နားရြက္တို႔ေၾကာင့္ ဦးထုပ္ေဆာင္းမလာမိသည္ကုိ ေနာက္တရခ်င္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ထဲမွာ ေကာ္ဖီထိုင္ေသာက္ေနသူ တစ္ေယာက္အဖို႔ ဦးထုပ္ေဆာင္းေနစရာမွ မလိုတာပဲေလ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ျပတင္းေပါက္မွန္ကို မိုးေရစက္ေလးေတြ လာမွန္ေနတာကိုပင္ သူေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနသည္။

႐ုတ္တရတ္ စင္ေရာ္တစ္ေကာင္ ျဖတ္ပ်ံသြားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အျဖဴေရာင္ႏွင္းပြင့္ေတြၾကားမွာ စင္ေယာင္အျဖဴေရာင္တစ္ေကာင္ ျဖတ္ပ်ံသြားတာက သိပ္ေတာ့ ကဗ်ာ မဆန္လွဟုေတြးမိသည္။ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ကၽြဲ႐ိုင္းသတ္ပြဲ တစ္ခုကိုေတြ႕ရသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္၀င္ၾကည့္မိသည္။ ပရိသတ္ေတြက ဆူညံစြာ အားေပးေနသည္။ "ဘာကိုမ်ား သေဘာက်ေနက်ပါလိမ့္" ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ကြင္းလည္မွ ကၽြဲ႐ိုင္းသတ္သူ ကိုင္ထားသည္က သမ႐ိုးက် အစနီတစ္ခု မဟုတ္ဘဲ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနသည့္ အူတစ္ေခြျဖစ္ေနသည္။ သူႏွင့္ အရမ္းရင္းႏွီးေနသလို ခံစားရသည္။ ထိုစဥ္ကၽြဲ႐ိုင္းက ထုိသူ႔ထံသို႔ တဟုန္ထိုးေျပးလာသည္။ (မလုပ္နဲ႔) သူအလန္႔တၾကားေအာ္မိသည္။ သူထံေရာက္ရိွလာေသာ မ်က္လံုးအခ်ိဳ႕ကို ဥေပကၡာျပဳထားလုိက္သည္။ ဟုတ္တယ္။ ထို႔ အူေခြက သူ႔အူေတြ မနက္ကမွ ေသာက္လာေသာ ေကာ္ဖီနံ႔က မွားစရာမရိွ။ သို႔ေသာ္ သူဘာမွ မတက္ႏိုင္လိုက္ခင္မွာဘဲ သူ႔အူေတြက ခ်ိဳဖ်ားမွာ ပါသြားခဲ့ၿပီ။ သူစိတ္ပ်က္စြာပင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်၍ ပန္းၿခံထဲက ထြက္လာခဲ့သည္။ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုမို႔ လူသနားေအာင္ေတာ့ ငိုမျပခ်င္ေတာ့ပါ လံုေလာက္ပါၿပီေလ။ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ျခင္းနဲ႔ ညီမွ်စြာပဲ သိပ္ေၾကကြဲခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ငါဘာမ်ားထပ္ေမွ်ာ္လင့္ေနဦးမွာလဲ..။

ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာ၍ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ထုတ္ၿပီး မီးျခစ္ကို႐ွာရာ မီးျခစ္ပါမလာသည္ကို သတိရမိကာ အနီးအနားသို႔ ေ၀့ၾကည့္မိသည္တြင္ လူတစ္ေယာက္ကို မီးႏွင့္အတူေတြ႔ရသျဖင့္ ၀မ္းသာအားရ သြားညွိလိုက္ရာ ဘယ္လိုမွညိွမရေပ။ မီးကိုထိေနပါလ်က္ ေဆးလိပ္က မီးမစြဲသည္ကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္သည္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ကပဲမွားေနလား..? ဟင့္အင္းမမွားပါဘူး။ ဒါဆို….? ဟင့္အင္း အနားကပ္႐ုံႏွင့္ပင္ တ႐ွိန္႐ွိန္ပူေနသည့္မီးကလည္း မွားစရာမ႐ွိ။ ဒါႏွင့္ သည္လူကို ေမးၾကည့္မိသည္။

"ေဟ့လူ..မီးက ဘာလို႔ညွိမရတာလဲဗ်"

"ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္မီးျခစ္႐ွာညွိေပါ့" ထိုလူက ျပန္ေျပာသည္။

"အာ..မဟုတ္ေသးဘူးေလဗ်ာ၊ မီးေတာက္ႀကီးေတြ႔ေနမွ မီးျခစ္လိုက္႐ွာေနရဦးမွာလား?" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေမးေတာ့။

"ဘယ္မွာလည္းဗ်၊ မီးက.." ထိုသူက ျပန္ေမးသည္တြင္ သူနားမလည္ႏိုင္ျဖစ္သြားသည္။ "ေတာ္ၿပီ"ဟု ဆုံးျဖတ္ရင္း ေဆးလိပ္ကို လြင့္ပစ္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေလာကႀကီးမွာ မီးကိုမီးမွန္း မသိတဲ့လူကလည္း ႐ွိေသးသည္ဟု စိတ္ပ်က္စြာေတြးမိသည္။

"ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထိုေန႔သည္ ခဏမွ်သာေအးၿပီး အလြန္ပူေသာေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္သည္ ဆိုတာပါပဲ"

PS. ေနာက္ဆုံးစာသားကို ဆရာဂ်ဳိေဇာ္၏ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္မွ သုံးစြဲပါသည္။

4 comments:

ေန႕အိပ္မက္ said...

အင္... အိပ္မက္တစ္ခုထဲေရာက္သြားသလုိပဲ... ေတာ္ေတာ္ေတာ႕ မုိက္သား ဖတ္ရတာ.. ဘာကိုဆုိလုိခ်င္မွန္းေတာ႕မသိဘူး ျပန္ဖတ္လိုက္ဦးမယ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ဒါနဲ႕.. မီးျခစ္ကို႐ွာရာ မီးခ်စ္ပါမလာသည္ကို” အဲလိုၾကီးျဖစ္ေနတယ္ေရာ

Unknown said...

ေက်းဇူးပဲ အစ္မ ျပန္ျပင္လိုက္ပါ့မယ္

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ညီေလးေရ...
အစ္ကို ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ခံစားသြားတယ္...။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္႐ွိန္႐ွိန္ေတာက္ေလာင္ေနမွန္းမသိတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္...ဆိုတာ... ဟုတ္ပါတယ္ညီေလးရာ...။ အစ္ကို အမွန္အတိုင္းေျပာမယ္ေနာ္...အဲ့ဒီလို ဆက္စပ္ေတြးရတဲ့ စာမ်ိဳးေတြဆို တစ္ကယ္ႀကိဳက္မိတယ္...။ ေရးတတ္တာကို ခ်ီးက်ဴးတယ္...။
“သိပ္ခ်စ္ခဲ့ျခင္းနဲ႔ ညီမွ်စြာပဲ သိပ္ေၾကကြဲခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ငါဘာမ်ားထပ္ေမွ်ာ္လင့္ေနဦးမွာလဲ..”...အဲ့ဒီစာသားေလးကိုလည္း..တစ္ကယ္ႀကိဳက္တယ္...။
(အေပၚဆံုးမွာ ေကာ္ဖီထိုင္ေသာက္ေနသူ လို႔ ေရးခ်င္တာနဲ႔တူတယ္ေနာ္..ညီေလး...။ စာကိုယ္ေလးကို နည္းနည္းညီေအာင္ညွိရင္ ပိုျပည့္စံုသြားၿပီကြာ...)

ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ

Unknown said...

ဟုတ္ကဲ့အစ္ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရးၿပီးျပန္မစစ္မိဘူး...။ ခုပဲျပင္လိုက္ပါ့မယ္။