ေဆာင္းေပါ့။ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္းေလ။ ေညာင္းညာျခင္းကို ဆန္႔ထုတ္ အေငြ႔ျဖဴျဖဴေတြ မႈတ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ သယ္ေဆာင္ဖို႔ မလြယ္တဲ့ ပစၥည္းထဲမွာေတာ့ အတိတ္မပါဘူး။ မႈန္၀ါး၀ါး ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကိုမွ ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အတိတ္ေတြကို သတိရတိုင္းထုတ္ၾကည့္ေပါ့။ အတိတ္မွာ ရန႔့ံတခ်ဳိ႕ ပါမယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာတယ္ ငါ့အတိတ္က ဆိတ္ဖလူးန႔ံေတြနဲ႔ျပည့္ေနမွာ။ ငါေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္႐ွိတယ္။ "ေန၀င္ခ်ိန္ထိ ငါ့ရနံ႔ေတြကို ထုတ္လႊတ္သြားမယ္"လို႔ ။ တကယ္ေတာ့ ငါက ေနဘယ္ေတာ့မွမထြက္မယ့္ အ႐ုဏ္ ပါ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေစာင့္ ေရာင္နီကေတာ့ ေတာက္မွာမဟုတ္ေပဘူး။ တကယ္ေတာ့ ၁၉ ႏွစ္ဆိုတာ မိုးလင္းဖို႔ မလုံေလာက္ပါဘူး။ အလယ္တန္းဘ၀က "အ႐ုဏ္"ဆိုတဲ့ စာစီစာကုံး ခုခ်ိန္မွာ စိတ္ကူးနဲ႔ေတာင္ မေရးတတ္ေတာ့ဘူး။ ငါက ေရာင္နီငတ္ေနတဲ့ေကာင္ေလ။ ဒါေတြကို တိတ္တိတ္ေလး စီးဆင္းေနတဲ့ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေတြဆီက ရခဲ့တာေပါ့။ မီးခိုးေငြ႔တလူလူနဲ႔ ေဆာင္း ေျပာင္းလဲသြားၿပီတဲ့။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ျဖဴေဖြးေဖြးႏွင္းေတြနဲ႔ ေပက်ံ မီးခိုးနံ႔ေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ေရေလာင္းလို႔ ေပါင္းထ႐ုံပဲ႐ွိမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အဆိပ္ပင္မဟုတ္ေပမယ့္ ေလာင္း….သင့္သလား။
"လူေတြဟာ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် တာ၀န္၀တၱရားေတြ၊ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြနဲ႔ အက်ဥ္းက်ေနရတယ္၊ ခ်ည္ေႏွာင္ခံေနရတယ္" တဲ့
အဲဒီတုန္းက ငါျပန္ေျပာခဲ့ဖူးတယ္….
"လြတ္လပ္တယ္၊ မလြတ္လပ္ဘူးဆိုတာ လူကလုပ္တာပါ။ ကိုယ့္လြတ္လပ္ခြင့္ကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးႏိုင္တယ္" လို႔ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ခုထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးေနမိတုန္းပဲ။ "မင္းတကယ္ယုံရဲ႕လား.?" လို႔ေလ။ အသံမထြက္တဲ့ တေယာတစ္လက္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္ၾကပ္ေနဦးေတာ့ ဂီတ ျဖစ္မလာမယ့္သူ။ ျဖစ္သင့္တာနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာ ယွဥ္လာတိုင္း ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ ကံၾကမၼာကို ငါမနာက်ည္းသင့္ဘူးတဲ့လား…?
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ တခ်ဳိ႕မသိတတ္မႈေတြက ငါ့ကိုေအးခဲေစခဲ့တာေပါ့။ ပ်ဳိးပင္ငယ္ကို စကားလုံးမုန္တိုင္းေတြ တိုက္တာဟာ သူတို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ လူသားဆန္မႈေတြလား..?
အတိတ္….
ပုခက္လႊဲတဲ့ မ်က္ရည္ကို သုတ္ေပးဖို႔ လက္လွမ္းမမွီလို႔ ငိုေႂကြးခဲ့ဖူးတယ္။ တုံးတစ္တုံး မဖို႔ေတာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခပ္ထန္ထန္ မုန္တိင္းၾကားမွာ ငါဟာ "ေဆးမွည့္" ပါ။ မိႈင္း၀လာရင္ ပ်ံတက္သြားမလား၊ ေပါက္ကြဲမလား….။ ဒါကျပဌာန္းခ်က္သာ။ ေကာင္းကင္က်ယ္တယ္ဆိုတာ လူေျပာသူေျပာသာသာပါ။ ငါ့အတြက္ ေကာင္းကင္က က်ဥ္းၿပီး၊ ပင္လယ္ကက်ယ္တယ္။ ၾကယ္မလင္းတဲ့ ေကာင္းကင္က်ဥ္းမွာ ငါကစာရင္းမ၀င္တဲ့ေကာင္။ မရဏဖြားမွာမွ ျပႆဒါးျဖစ္ခဲ့ရ။ ေကာင္းကင္ႏွစ္ခုၾကား ဆႏၵက မလူးသာ မလြန္႔သာ။ ျမင္းမိုရ္ေတာင္က ငါ့အတြက္ ပိုႀကီးခဲ့တယ္။
ဒဏ္ရာဆိုတာကို ျပပြဲတစ္ခုျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခင္းက်င္းမိခဲ့………….
3 comments:
ဒဏ္ရာျပပြဲထဲမွာ ထိရွတဲ့စကားလုံးေတြန႔ဲ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ထားတာကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ရတယ္။ စာတစ္ေၾကာင္းမွာ ရသတစ္မ်ိဳးေပးႏုိင္တယ္။
ေမာ္ဒန္ကဗ်ာအျဖစ္ဆြဲထုတ္လုိက္ရင္ ကဗ်ာအပုိင္းအစေတြ အမ်ားအျပား အန္ထြက္လာႏုိင္တယ္။
ဆက္လက္ကြန္႔ျမဴးပါေလ။
နားေအးပါးေအးရွိတဲ့အခါ လာခံစားဦးမွာပါ။
"လူေတြဟာ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် တာ၀န္၀တၱရားေတြ၊ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြနဲ႔ အက်ဥ္းက်ေနရတယ္၊ ခ်ည္ေႏွာင္ခံေနရတယ္"
မွန္တယ္လို႔ ထင္တယ္ . . . .
ငါ့အတြက္ ေကာင္းကင္က က်ဥ္းၿပီး၊ ပင္လယ္ကက်ယ္တယ္။ ၾကယ္မလင္းတဲ့ ေကာင္းကင္က်ဥ္းမွာ ငါကစာရင္းမ၀င္တဲ့ေကာင္။ မရဏဖြားမွာမွ ျပႆဒါးျဖစ္ခဲ့ရ။
အေရးအသားေတြ အရမ္းေကာင္းတယ္
ေရးထားတာ ဖတ္လို႕ ေကာင္းလုိက္တာ .. း))
Post a Comment